Alþýðublaðið - 11.11.1964, Qupperneq 15

Golders Green, þar skipti ég um
vagn og hélt heim til vina minna
Barfoot hjónanna.
Bárfoot var ekki kominn heim,
en maturinn .var kominn á borð
ið og frú Barfoot heimtaði að ég
settist strax niður og byrjaði að
borða. Áffur en ég tók til viff
matinn hringdi ég á spítalann og
þar var mér sagt aff Pétur hefffi
það gott. Þegar ég fór að borða
fann ég, aff ég var alveg glorsolt
in. Ég borðaði tvær kótelettur.
mikla kartöflumús og heilmikið
af grænmeti, og svo búffing og
ostakex á eftir. Það var dálítill
ánægjusvipur á andliti frúarinn-
ar, er hún horfði á mig borða.
Hún sagðist vitað aff mér kæmi
betur að fá eitthvað gott í svang
inn, jafnframt sagði hún, að
Daníel mundi hafa betri lyst á
gufusoðna fiskinum sínum, ef
'hann þyrfti ekki að horfa á mig
borða kótelettur.
Þegar Daníel kom inn sátum
við inni í dagstofunni og vorum
að drekka te.
Frúin kvaðst skyldu koma með
matinn hans inn ’á bakka, svo
hann gæti setið þarna hjá okkur.
Barfoot settist á stól og andvarp
aði þreytulega. Hann lygndi aft
ur augunum og nuddaði á sér
magann og stundi. Svo opnaði
hann augun aftur og þá lifnaði
yfir öllu andliti hans og nýtt líf
færðist á hann.
Hann fór með aðra höndina 1
vasann og gróf þar upp skart-
gripinn, sem hann hafði tekið
með sér, þegar hann fór um
morguninn.
— Ég hélt að þú hefðir ætlað
að fara með þetta til Scoland
Yard, sagði ég hissa.
— Já, rétt er það, sagði hann,
en ég er búinn að skipta um skoð
un.
— Hvað kom til? spurði ég og
velti því um leið fyrir mér,
hvort hann hefði hreinlega ekki
gleymt hvað hann hafði ætlað
sér að gera við menið.
— Mér datt dálítið mikilvægt
í hug, sagði hann, en horfði stöð
ugt hálf undrandi á skartgripinn
eins og hann væri að reyna að
muna, hvernig hann hefði kom-
ið í hendur- sínar. Hann lagði
han;n ‘ á stólarmtnn og sagði:
Mér datt í hug hvort ekki væri
einfaldast að grafa -bara smá-
holu hér í garðinum og losna
þannig við þetta dót. Þannig
veldur þetta sennilega minnstum
vandræðum.' Ég er viss um að
-það grunar ekki nokkur maður
hana Lucy mína um að fela
,stolna gimsteina í rófugarðinum
sínum.
— Hvers vegna finnst þér
þetta svona mikilvægt? spurði
ég.
1— Þetta e? nú raunar svolít
ið flókið, sagði ’hann. Ég fékk
allt í einu smáliugmynd. Mér
fannst ég muna eftir einhverju
.... einhverju um tvíbura
einhverju, sem ég hafði lesið
einhvers staðar.
— Barfoot þó, sagði ég reiði
lega, þú hefur þó ekki verið að
lesa einhverja bannsetta hjátrú
ardellu um hvítar perlur eða
þessTiáttar Segðu mér ekki að
þú hafir eytt öllum eftirmiðdeg
inum í það!
— Svona, svona, vertu ekki
43
æst, sagði hann. Ég sagði þér að
þetta vært dálítið flókið. Nei,
nei, ég hef ekki verið að lesa
neitt, ég sagðist bara hafa mun
að eftir svolitlu, sem ég las fyr
ir löngu síðan. Ég var að hugsa
um það meðan við vorum á leið
inni niður í bæinn, en ég gat
ómögulega munað, hvar ég
hafði lesið það; hvenær, eða eftir
hvern það var. Þetta er það
versta við að vera að lesa um
alla skapaða hluti eins og ég
geri, — maður man aldrei neitt.
En ég veit liver getur komið mér
á sporið með þetta bara ef ég næ
í þann ágæta mann. Þess vegna
reyndi ég að hafa uppi á honum
í stað þess að fara til Scotland
Yard. Ég hefði hringt til manns-
ins bara ef ég hefði munað hvað
hann hét. Ég mundi það ekki af
því ég var áhyggjufullur, og þeg
ar ég er áhyggjufullur, þá er mér
ekki nokkur leið að muna manna
nöfn. Nú hefur nafnið rifjast upp
fyrir mér. Maðurinn heitir Shur
mer, dr. Walter Shurmer. Þetta
rifjaðist upp fyrir mér um leið
og ég kom heim til hans. Ég
var einu sinniá einhvers konar
fundi -hjá honum. Hann á heima
í Kensington, og til allrar hám-
ingju var hann heima og allur
af vilja gerður til að aðstoða
mig. Hann taldi sig vita um
hvað ég var að tala . . .
— Skynsamur maður, varð
mér að orði.
— Já, það er hann vissulega,
sagði Barfoot og ég dái hann
mjög, svo getur þú sleppt allri
kaldhæðni. Til allrar óhamingju
þá átti hann þessa bók ekki sjálf
ur og þar sem í dag er sunnudag
ur, gat ég hvergi nálgast hana.
En það er allt í lagi, ég næ í
hana strax í fyrramálið. Hann
skrifaði nafni-ð á bókinni á blað
fyrir mig, og í fyrramálið rann-
saka ég þetta allt niður í kjöl-
inni. — Hér gerði hann hlé á
frásögninni og geyspaði mjög
og sagði síðan. Það er bezt að
fara snemma í bólið og snemma
á fætur í fyrramálið og athuga
þetta allt gaumgæfilega, muldr
aði hann og lyngdi aftur augun
um.
Ef kona hans hefði. ekki í
sömu andránni komið inn með
matinn er ég sannfærð um, að
hann hefði steinsofnað þarna í
stólnum.
Allt hafði þetta valdið mér
miklum vonbrigðum, og þess-
vegna sagði ég ekki ýkja margt
næstu tuttugu mínúturnar eða
svo, meðan Barfoot nartaði lyst
arleysislega í fiskflakið sitt. Ég
,veit ekki hvaða árangri ég hafði
búizt við af ferð hans til Scot-
land Yard, en ég hafði alls ekki
búizt við að hann mundi alveg
sleppa því að fara þangað, en
fara í stað þess að eltast við eitt
hvað sem að mínum dómi var
bannsett vitleysa, og vera svo
það þreyttur þegar hann kæmi
heim, að hann gæti ekki einu
sinni skýrt málið fyrir mér.
Það var orðið nokkuð seint
núna, að segja lögreglunni sann
leikann um árásina á Pétur og
skartgripina, sem ég hafði fund
ið í skúfunni. Nú gat verið að
búið væri að spyrja Pétur, og það
var ómögulegt að láta sér detta
í hug hvað hann hefði sagt. Ég
vildi ekki eiga á hættu að okkur
bæri ekki saman og þess vegna
ákvað ég að bíða unz ég gæti
rætt við hann.
Þarna sat ég næstum miðúr
mín af leiðindum þangað til Bar
fott sagði:
— Ég gæti auðvitað sagt þér
að mestu leyti, en ég vil heldur
bíða til morgun þangað til ég er
búinn að fletta þessu upp og at
huga þetta betur. Það kann vel
að vera að ég hafi rangt fyrir
mér, og þá mundi það aðeins
gera illt verra að fara að segja
þér frá þessu núna. Já, ég held
að ég bíði með það. En segðu-
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængnrnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHKEINSUNIN
Ilverflsgötu 57A. Siml 16738.
mér nú hvað þú hefur verið að
gera? Hvernig líður Pétri? i
— Hann hefur það gott og •
hvílist vel, sagði ég hvað svo,
sem það annars þýðir. j
i— Það þýðir að liann sé að .
drepast úr höfuðvek, sé flökutf
vilji helzt að hann sé dauður,
og heldur jafnvel að að því sé
að koma, — en hann er áreiðan
lega ekki neinni hættu, þú getur ’,
verið róleg þess vegna, sagði Bar
foot. S
• — Ég fór raunar ekki á spítal •
ann, þegar ég skildi við þig,- i
sagði ég. Ég fór og hitti Söndru.
Mér datt í hug að reyna að koma
með hana hingað, en það tóksí
ekki. Hún sífiþykkti það samt
bara til að losna við mig, og svo
SÍakk hún mig af á leiðinni. Ég
stakk upp á því, að hún segði .
lögreglunni það sem hún vissi,
en fyrst sagði hún mér svolítið.
Hún sagði mér að móðir hennar
hefði hringt í Pétur.
Barfoot geispaði og sagðist
ekki vita um hvaða símtal, ég
væri að tala. Ég rifjaði það þess
vegna upp fyrir honum og enn-
fremur það, sem Sandra hafði
sagt mér um frú Barry. Hann
reyndi að hlusta á mig, en svo
tók ég eftir því að höfuð hans
fór að síga niður. Hann var far
inn að dotta og kona hans fylgd
ist'með sígarettunni,, sem 'hann
hélt milli fingranna, ef hann
•uoss[Bj srugi
íNNiaaaiíHi aa hjah
GRANNARNIR

0 . . TBIKNARI* #
J£r9//5V«
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 11. nóv. 1964 15