Vísir - 04.02.1959, Blaðsíða 10

10
V I M «
Miðvikudaginn 4. febrúar 1959
17
heit
SKALDEAGA EFTIR MARV E5SEX
ur bar hana nær oddanum, sem sagan sagði að hafmeyjan hefð-
ist við á.
Candy sneri við og horfði inn til strandarinnar. Hún var kom-
in miklu lengra en hún hafði haldið. Hún gat varla greint þrepin
í steinstiganum, enda var þokuslæðingur milli hennar og lands.
3:4ú hélt hún í áttina til lands aftur. Hún synti hægt og reglulega
en von bráðar fann hún að henni miðaði ekkert áfram. Sterkan
straum lagði frá landi og hún barst lengra burt í stað þess að
færast nær.
Hér til mikillar skelfingar sá hún að hún færðist sifelt nær
hafmeyjarskerinu. Þaö stóð drungalegt og ógnandi beint upp úr
fijónum, og virtist mundu slúta yfir hana og kaffæra hana.
Þannig var hafmeyjarsögnin orðin til, það skildi hún nú.
Hún hristi hárið frá augunum á sér og reyndi skriðsund, en
var óvön því og þreyttist fljótt, án þess að henni miðaði nokkuð
áfram. Hún leit við og sá að hún var komin upp að „liafmeyj-
u:nni“. Þá fór hún að hrópa á hjálp.
Einhver hlaut að heyra neyðaróp hennar — fiskimaðurinn sem
hún hafði heyrt syngja áðan? En hjálpin varð að koma fljótt.
Hú var þreytan ekki verst, angistin var miklu verri.
Candy æpti hvaö eftir annað en heyröi sér til skelfingar að
ópin endurköstuðust frá klettunum. Máfarnir görgúðu hásir, eins
og þeir væru að hæðast að henni, og sjórinn skall á klettinn og
srajattaði.
Hugsum okkur að hún fengi nú krampa? Hún mátti til að
hi-eyfa sig, reyna að vera róleg, synda og synda þó að þaö kæmi
eliki að neinu gagni, þvi að nú rak hana fram hjá oddanum og
skerinu svarta. (
“• Allt í einu heyrði hún mannsrödd. Eða var þaö ímyndun? Hún
reyndi að teygja sig upp úr til að heyra betur — og nú sá hún
einhvern stinga sér og synda til hennar.
Candy lokaði augunum. Hún hafði hætt að nota hendur og
fætur því að nú sökk hún. Hún klemmdi varirnar saman og náði
sér upp á yfirborðið aftur.
Þá heyrði hún enska rödd, stutt, stutt, skýr skipunarorð: — Á
bakíð. Verið máttlaus. Róleg nú ....!
Hún hafði ekki orku til að gera það sem hann sagöi, en hann
hjálpaði henni. Hún fann að hún var orðin ótrúlega þung.
Sterkir handleggirnir sem gripu hana héldu henni uppi, svo að
nú gat hún opnaö munninn, og nú hljóöaöi hún eins hátt og
hún gatt.
— Hættið þér þessu! heyrði hún sagt við eyrað á sér. — Þér
frarfið ekkert að hræðast lengur. Við komumst bráðum í land.
Hún lokaði augunum og gerði sig eins máttlausa og hún gat, og
íann að maðurinn hafði örugg tök á henni. Stundum vissi hún
ekki hvar hún var, meðvitundin bilaði.
— Við erum ekki langt frá landi núna, ekki að gefast upp,
heyrði hún sagt. Þaö var eins og röddin kæmi úr fjarska.
Hún gat ekki svarað. Og þegar hún fann volgan sandinn undir
il^im sér fór hún að hlæja eins og geggjuð manneskja og skalf
eins og hún hefði komið upp úr krapalóni. En hláturinn hætti
bvátt er björgunarmaðurinn tók hana upp og bar hana þangað
sem fötin hennar lágu. Hún fann hvernig hjarta hans barðist
og skildi að það hefði verið mikil áreynsla að berjast við straum-
inn með hana í eftirdragi.
Candy gat ekki komiö upp nokkru orði, hún starði á mann-
inn. Hann hafði aðeins farið úr jakkanum og skónum áður en
hann lagðist til sunds. Hún ætlaði að segja eitthvað, þakka |
honum m tungan hiýddi ekki. Það var eins og kverkarnar herpt- j
ust saman og hún fékk velgju af saltbragðinu.
— Þér jafnið yður bráðum, sagði hann. Liggið hérna alveg
kyrr, .g skal ná i koníak. Roleg, nú er engin hætta lengur.
Hún gat aðeins kinkað kolli og svo lokaði hún augunum. Henni
m L.-l hann iiom aftur og hélt
vasapela upp að munninum á henni og studdi undir hnakkann
„ li nrað hinni hendinni.
— Svona.... drekkið þér þetta — þá hlýnar yður.
o leit h:. : \ n.Tan. Áfengið
var eins og bruni i hálsinum t henni. — Þetta er það eina sem
:r, sagði hann og brosti af-
sakandi og tók í höndina á henni.
x; m ikyrr nokkrar mínútur. Hún
fann þægilegan yl fara um sig alla, skjálftinn hvarf. Svo leit
hún upp.
Það ar orðið dimmt, tunglið hékk eins og gljáandi silfur-
peningur yfir trjátoppunum. Þetta var allt eins og undarlegur
draumur.
Lífgjafi hennar var á hnjánum við hliðina á henni, rennvotur
og hár ð klesst niður á ennið, en hann brosti hughreystandi.
Hún r' langi á svipmikið r- '’Pfð osr grá augun.
— Mér íinnst.... að eg hafi séð yður fyrr, stamaði hún og
reyndi að standa upp.
— Verið þér elcki að hugsa um það. Farið þér nú varlega. Þér
þolið ekki mikla áreynslu eins og stendur. Farið þér yöur hægt.
Candy hafði sést upp, hún laut fram og starði. Svo lokaöi hún
augunum og opnaði þau hægt aftur. Var hana að dreyma? Var
martröðinni ekki lokið ennþá?
Nei, þetta var sem henni sýndist. ÞaÖ var í raun og veru
hann — maðurinn sem hafði bjargaö henni var maðurinn sem
hún hataði mest.
— Þér eruð — Ilugh Jackson málaflutningsmaður, sagði hún
loðmælt.
— Ekki get eg neitað þvi. Eg er Hugh Jackson, sagði hann og
yppti öxlum og steig á fætur.
Candy fann aðeins óglöggt til þess að hún var borin upp
bratta steinstigann, en þegar hún var borin gegniun garðinn
fann hún ilm af jasmín og rósum.
Og nú lá hún í rúminu sínu með hræðilegan höfuðverk. Hún
var sáraum og ekki með fullum sönsum. Það var líkast og hún
væri að hrapa niður í yztu myrkur.
Sviminn hvarf smátt og smátt. Hún leit kringum sig og reyndi
að festa augun á einhverju hvítu við rúmið. Það reyndist vera
hetta ungrar nunnu, sem sat og horfði á hana, en perlurnar á
rósakransinum hennar runnu í sífellu milli fingranna á henni.
Þegar Candy hreyfði sig stóð nunnan strax á fætur og laut
yfir rúmið. Augun voru eins og blátt postulín í fölu andlitlnu
hughreystandi bros lék um varirnar.
Líður yður betur núna? spurði hún á dálítiö stirðri ensku.
— Eg skil þetta ekki fyllilega.... muldraði Candy. — Hvað
hefur komið fyrir?
— Þér verðið að liggja alveg kyrr, sagði nunnan og strauk
koddann. — Þér þurfið fyrst og fremst ró. En þér eruð eflaust
svöng. Haldið þér ekki að eg ætti að koma með súpuspón handa
yður?.... Og svo megið þér ekki vera hrædd. Þér hafið verið í
alvarlegri hættu, en nú er hún liðin hjá. Þér verðið alveg jafn-
góð eftir þetta. Skiljið þér það.
— Já, sagði Candy, — en segið mér hvað hefur komið fyrir.
— Þér fóruð í sjó, og mér skilst að þér hafið hætt yður of
langt frá landi og hafið lent í strauminum. Það er ekki flóð og
fjara hérna eins og i Englandi, og eg veit að sagnir eru um af-
brýðisama hafmeyju sem rænir ungum stúlkum — en þetta hefði
farið illa ef Monsieur hefði ekki heyrt þegar þér hrópúðuð.
Hann hljóp niður að sjó og synti út og bjargaði yður.
Hvaða Monsieur eruð þér að tala um, systir? spurði Candy.
Hjartað herti sláttinn aftur og henni varð illt í höfðinu. Endur-
minningu skaut upp i huga hennar. Var hún ekki að spyrjp um
I eitthvað sem hún vissi?
m hn.f?
Ini!
ÁKVOLDVÖKUNNI
I..I
wm
rL'f.i-h'tC.Í'íiíVKSt'íliVútÍ'íúii'itvÍ'íú
'/•» •'/.••V.MV.t« ••/.'•• »/■«■
H .Burrouöft*
m,
■■Cl h
mm^mWíá m
FCZ WAZULu WAREiOES WATCHE7
SREATHLESSLy FRC'A A HIPIKC
PLACS IN THE SEU3H—

Bræðurnir stigu út á
brúna. Fyrir neðan rann mó- Svertingjahöfðdnginn Prófraunin var hlaðin spen
rauð áin full af krókódíium. horfði á þá úr skógarfylgsni. ingi.
Konur eru salt jarðar — þær
hrekja menn út í drykkjuskap.
n
Það var ekið yfir hundinn
hans Nonna og hann syrgði
hundinn vikum saman „Svona
nú, Nonni minn, hættu þessu.
Þú lézt ekki svona þegar hún
amma þín dó.“
„Nei, það var ekki von,“
sagði Nonni. ,,Eg ól ekki hana
ömmu upp frá því að hún var
hvolpur."
*
Konan kom aftur í búðina.
— Þessar buxur sem þér selduð
mér eru ekki „sanforized“,
sagði hún við afgreiðslumann-
inn. — Eg þvoði buxurnar
hans Villa og þær hlupu svo
að barnið getur varla gengið.
Hvað á eg að gera?
— Reynið að þvo honum
Villa, sagði afgreiðslumaður-
inn. — Kannske hann hlaupi
líka.
*
— Hann litli bróðir minn
kom frá himnaríki. Þeir vilja
vist hafa frið og næði þar!
*
— Varið ykkur á ormunum í
eplunum, sagði kennarinn.
— Þeir geta varað sig sjálfir,
sagði Pési.
*
Nonni og Hjalli horfðu á
feita konu ganga á vogina, hún
setti peninginn í rifuna og beið
svo eftir réttri vigt. En vogin
var rotin og skráði aðeins 65
pund.
— Hamingjan sanna! sagði
Hjalli. — Hún er hol.
*
—; Mamrha? sagði lítill snið-
ugur strákur. — Elskarðu mig?
— Já, elskan mín.
— Því skilurðu þá ekki við
hann pabba og giftist mann-
inum í bi'jóstsykursbúðinni?
*
— Munið það, æpti leilcstjór-
inn. — Hagið ykkur eðlilega
— alltaf. Svona nú. Nú byrjum
við,
Hópurinn byi'jaði að hreyfa
sig og allt virtist vera í bezta
lagi. Þá hrópaði forstjórinn
allt í einu: — Stanz! Þá gekk
hann til eins leikarans. — Þér
eigið ekki að lyfta hattinum
þegar þér gangið framhjá
henni, sagði hann leiðbeinandi.
— Hvers vegna á hann ekki
að gera það? spurði leikkonan.
— Af því, sagði forstjórinn,
— að hann leikur manninn
yðar.
*
— Fyiúrgefið ungfrú, en
dansið þér þennan dans?
— Nei, það geri eg ekki.
— Vilduð þér þá ekki halda
á vindlingnum mínum fyrir
mig?
*
— Komdu einhverntíma
með konuna þína og kynnstu
konunni minni.
— Eg á enga konu.
— Jæja, komdu samt og
cynnstu vinnukonunni.