Vísir - 04.02.1959, Blaðsíða 11

Miðviku
orúar 1959
VÍSIB
11
ÍÍL
ú i
é, sem spillti veiðarfærum
janna, er eip Bretastjérnar.
Skipstjóri þóttist ekki skilja
aðvörunarmerki Norðmanna.
Kri»íur Eaasa sía'kkuii laiHlheli|iiieiai'
sáfclli liavH'i’iu’i.
¥C Öffi
Frð, fréttaritara Vísis.
Osló í sJ. vikú.
I>að er nú komið á daginn, að
|>:ið var eitt af eftirlitsskipiun
Bretastjórnar, sem eyðilas'ði
veiðáfæri norsku fiskimaimanna
fyrir nokkrum dögvim í landhelg'i
undan VesturáJniun (eins og'
drepið liefur verið á í fyrri fregn
um t il Vísis.
Fiskimenn, sem stunda veiðar
í Vesturálnum, hafa sent kæru
til sjávarútvegsmálaráðuneytis-
ins, af þ\ó að skipið Ernest Holt
eyðilagði veiðarfæri þar og bát-
ar úrðu að víkja sér undan til
þoss að verða ekki fyrir skipinu.
Ráðuneytið hefur nú sent bæði
utanríkis- og landvarnaráðuneyt.
inu afrit af skeytum fiskimanna
„Á yztu nöf#/ —
Fi-amh. af 7. síðu.
aðra Ieikendu'-. ''da bótt þeirra
framtnistaða sé í sjálfu sér með
miklum ágætum. Ekki ber
þetta þó svo að skilja, að þarna
komi fram mistök hjá leik
stjóranum og að leikur Herdís-
ar sé of sterkur. Hitt er, að
hlutverkið er eins og sniðið fyr-
ir hana. Hún iifir sig alveg inn
í það og á hug og hjarta áhorf-
enda frá upnhnfi tiJ enda. -—
Þarna kom hennar mikli sigur
á sviðinu. (Eg leyfi mér að
skjóta því að hér í leiðinni, að
mikið held ég væri gaman að
$já Herdísi í hlutverki Pygma-
lion, hvort heldur væri leik-
ritinu, eins og það kom frá
hendi Bernards Shaw, eða í
músíkútgáfunni, sem kallast
„My Fair Lady“, sem nú er
sýnt um þessar mundir í mörg-
um löndum við makalausa
hrifningu.) Valur Gíslason og
Regína Þórðardóttir léku lijón-
!n traustlega og skemmtilega,
alveg eins og þeirra var von og
vísa. Og leikur hinna var, sem
sagt, góður, og ber þá að nefna
börn þeirra hjóna, Bryndísi
Pétursdóttur og Baldvin Hall-
dórsson, svo og spákonuna Ingu
Þórðardóttur.
Þýðing Thors Vilhjálmsson-
ar tekur jafnvel fram þeirri, er
hann gerði á leikriti Osbomes,
fyrr í vetur, svo ágæt sem hún
var. Thor fer hér nærfærnari
höndum, málið er einfaldara
(og þó ekki auðveldara), svo
sem leikriti Wilders hæfir, og
hann neitar sér um að beita
sínum mergjaða máli og per-
sónulega stíl, lætur sér annt
um að leikritið fari sinn eðli-
lega farveg- yfir í íslenzkuna,
og er ástæða til að ætla, að góð
samvinna hafi verið milli hans
og leikstjórans til að allt kæmi
til skila frá hendi höfundar.
0F G. B.
llr Nýja stjórnin á Kúbu licfir
sctt sendiherrana í Lund-
r iinum og Bern af, og ætlar
í hinn síðarn»f»',i ekki að
r snúa heim til Havana.
með tilmælum um, að málið veröi
athugað vandlega.
En niá.lið er alvarlegra en
nienn hiifðu gert sér grein
fyrir, því að J»að er nú koniið
á daginn, að skip þetta er eign
brezkti stjórnarinnar, ot horl'-
ir þá allt. framferði skipstjóra
og áhafnar öðru visi við.
Lysöe, sem fer með málefni
sjávarútvegsins i norsku stjórn-
inni, hefur látið svo um rnælt, að
hér sé um að ræða alvarlegasta
mál og kæru, sem norska stjórn-
in hefur nokkru sinni fengið frá
norskum fiskimönnum. Ernest
Holt er nefnilega í senn veiðiskip
og-eítirlitsskip, og hefur á hendi
hafrannsóknir jafnframt
Þeir sáu ekki ...
skildu ekki ...
Brezki ' ræðismaðurinn i
Tromsö hefur af þessu tilefni
sett sig í samband við skipstjór-
ann á brezka skipinu og spurt
hann, hvort hann vildi ekki koma
á framfæri skýringum, því að
hér væri um alvörumál að ræða.
Svaraði skipstjórinn á Ernest
Holt, að menn hans hefðu ekkert
vitað um netasvæðið, fyrr en
netadræsurnar komu upp í vörpu
skipsins
Skipstjórinn sagði ennfrem-
ur, að sennilega hefðu merlc-
in frá eftirlitsskipinu orðið tll
að draga atliygli manna lians
frá netasvæðinu, og svo hafi
menn heldur ekki skilið merki
Norðmanna ...
Stækkum strax.
Þessi siðustu atriði hafa orðið
til þess, að gerðar hafa verið
enn kröfur um, að Noregur
stækki landhelgi sina án tafar og
verndi undirstöðu atvinnuveg-
anna. Það er Lofotposten,
stærsta og áhriíamesta blaðið i
Norður-Noregi, sem berst ákaf-
ast fyrir þessu og lieimtar jaínt
og þétt, að farið verði að dæmi
íslendinga.
Duiies ræðir
við Fuibright.
ROBERT BURNS -
Frh, af 9. síSu:
daglegu brauði, lengst af við
sveitavinnu en síðast við störf
óbrotins tollþjóns með fjarska
lágu kaupi. Þessi voru lífskjör
hans.
Og annað næsta ótrúlegt:
Maðurinn, sem orti öll þessi dá-
samlegu söng'ljóð, hann gat
sjálfur alls ekki sungið — hafði
ekki söngrödd.
Um íslenzkar þýðingar á ljóð-
um hans er ekki þörf að ræða
hér, enda ekki rúm til þess.
Ýmsir hafa þýtt, og þó minna
en vænta mætti, en að svo
komnu hafa aðeins þýðingar
þeirra Gísla Brynjúlfssons
(„Scots, wha hae wi’ Wallace
bled“), Matthíasar Jochumsson-
Dulles var í morgun á leið ar og Steingríms Thorsteinssons
til Evrópu til viðræðnanna í, (fleiri en þær í Svanhvít) orð-
London, París og Bonn. j ig eiginleg eign þjóðarinnar. En
Áður en hann lagði af stað svo eru til tvær stælingar svo
ræddi hann við Fulbright, hinn listavel gerðar að þær hafa orð
nýja fórmann utanríkisnefndar
öldungadeildarinnar.
Fulltrúar Vésturveldanna
koma saman í Wáshington á
morgun vegna undirbúnings
varðandi svar þeirra við orð-
sendingu sovétstj órnarinnar um
Berlin og 28 þjóða ráðstefnu
um friðarsamninga við Þýzka-
land.
VINNUSLOPPAR
Nýkomnir vinnusloppar
öllum stærðum.
Verð skv.
stjóra.
augl. verðlags-
Staktiur
Laugavegi 99.
Sími 2-4975.
ið eign þeirra manna, sem ljóð-
um unna og nú fer mjög fækk-
andi. Þetta eru stæling Gísla
Brynjúlfssons á „Had I a cave
on some wild, distant shore“ og
Árna Pálssonar á „Auld lang
syne“, erindurtuin sem Skotar
syngja hvarvetná þar sem þeir
koma saman til þess að gleðj-
ast á góðri stund. Taka þeir þá
gjarna saman höndum er- þeir
syngja þetta að skilnaði, en
þetta er éin af þeim perlum,
sem Burns steypti upp úr verð-
lausum brotámálmi. Báðar þess-
ar stælingar mætti með fullum
rétti nefna þýðingar.
Ekki má með öllu sleppa því,
að minnast á bréf þésSá skálds,
því að þau erú bæði mÖrg og
merkileg. Af þeim eru til marg-
ar útgáfur (ágætt úrval í
World’s Classics), en aðeins ein
algerlega tæmandi og fróbær-
lega vel gerð. Hún kom út (í
tveini bindum) á vegum Claren-
don Press í Oxford 1931, og þá
sagði nafnfrægur ritdómari, að
svo ótrúlega sem það léti í eyr-
um, bæru samt bréf skáldsins
af Ijóðum hans. Það er erfitt
að verjast þeirri hugsun, að
þetta geti ekki verið annað en
gífuryrði, en þó er rétt að minn-
ast þeirra orða, sem hér að fram-
an eru tekin eftir Sir William
Craigie um samtalsgáíu skálds-
ins; bréf er viðtal við þann, sem
' það er stílað til.
Hér að framan var að því vik-
ið, að Robert Burns hefði verið
breyskleikamaður. Ekki þurfti
þessa fyrir þá sök, að ekki vissu
þetta allir, og sumir vita þetta
! eitt um hann. Þó er það sann-
leikur, að ef djúpt er hugað,
! verður stundum vant að segja
hver sé öðrum breyskari; allir
erum við brotlegir, bræður,
allar erum vi'ð syndugar, syst-
ur, svo sögðu ábótinn og abba-
dísin. í hreinskilni sagt, er þetta
mál sem okkur varðar ekki mik-
jið um þar sem við stöndum
andspænis Robert Burns. Thom-
as Hood mælir vel, þegar hann
yrkir um vesalings drukknuðu
stúlkuna, sem ekki hafði lengur
megnað að bera þá byrði, er líf-
ið batt lienni:
Make no deep scrutiny
Into her mutiny,
Rash and undutiful;
Past all dishonour
Death has left on her
Only the beautiful.
í þessum anda skulum við
kveðja Robert Burns. Hann var
heill og göfugur bak við sinn
mannlega breyskleika; og mik-
ill, fagur og göúreur er sá arf-
ur, er hann eftirlét mannkyn-
inu. Þann arf mættum við -að
okkar litla hluta leitast við að
varðveita og ávaxta.
Sn. J.
Manstu eftir þessu ...?
Friðarverðlaun Nób-ls á árinu 1953
féllu í skaut George G. Harshall, hers-
höfðingja og fyrrverc utanríkisráð-
herra Bandaríkjanna, cg tók hann við
þeim við hátíðlcga atböfn í Oslóar-
háskóla þ. 10. desember. —. Það var
Marshall, sem var höí'jndur Marshall-
áætlunarínnar um ao—aðstoða þjóðir
þær í Evrópu, sem grótt voru leiknar í
stríðinu, og setti hann þessa hugmynd
sína fram 1947, þegar hann gcgndi
störfum utanríkisráðherra hjá Truman
forseta. Þess má og geta, að Marshall
varð fjórði utanríkisráðherrann banda-
ríski, sem valinn var til að hljóta frið-
arverðlaun Nóbels.
Ef Bretar og Bandaríkjamenn liefðu
ekki látiÖ Sovétríkjunum í té ógrynni
hergagna eftir að innrás nazista var
hafin í Sovétríkin, eru miklar líkur fýrir
því, að Þjóðverjar hefðu sigrað heri
sovétstjórnarinnar. Önnur aðalflutn-
ingaleiðin til Sovétríkjanna var um
Persíu, og á tveim árum eða frá 1942—
44 voru fluttar um hana hvorki meira né
minna en hálf fimmta milljón lesta af
vopnum og vígvélum allskonar, auk
matcæla, lyfja og þess háttar. AIls fékk
Sovétstjómin hverskyns nauðsynjar
fyrir 11,000 milljónir dollar, en eftir
styrjöldina var hún fljót að „gleyma“
allri slíkri hjálp.
Þann 19. október 1953 liittust for-
setar Bandaríkjanna og Mexíkós tii að
vígja í sameiningu FaJcon-stífluna, sem
reist hafði verið í Kio Grande del Norte,
sem rennur á kafla á landamærum
ríkjanna. — Myndin sýnir forsctana
(Eisenhower til vinstri og Ruiz-Cortínes
til hægri), þar sem þeir standa við
stöpla, er reistir voru til minningar œn
þetta sameiginlega átak þjóðanna. —
Falconstíflan er reist til að jafna vatms-
birgðir, miðla vatni til áveitna og íram.-
leiða raforku, en í þeim tilgangi vera
gerð þrenn raforkuver hvorum mcgín
við fljótið. Kostnaðurinn var baríua
sameiginlega. M