Vísir - 25.01.1960, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 25. janúar Í960
„Hvei's vegna ekki? Það eruð þér, sem voruð boðin.“
Hún kinkaði kolli. „En það var vegna þess aö þér hélduð að
eg færi á föstudaginn.“
„Ætlið þér ekki að gera það?“
„Nei — eg á að verða hérna um óákveðinn tíma.“
Nú varð þögn, en hún raðaöi bollunum á skutulinn.
„Og hver taldi yður hughvarf.... Dolores?“ spurði hann og
bætti við án þess að bíða svars: „Yður þykir ekki miður að eiga
að verða hérna áfram?“
Hún leit snöggt til hans, svo sneri hún sér að sjóðandi katlin-
um. „Eg veit ekki! Eg verð að fara að vinna fyrir mér hvað líður,
og það get eg ekki hérna á Bali Eruð þér reiður mér?“
„Hvers vegna ætti eg að vera það? Þér skiptið ekki svo miklu
máli,“ sagði hann.
Hún roðnaði og stillti sig um að svara því, sem komið var
fram á varirnar á henni, í staðinn helti hún sjóðandi mjólkinni
í könnu, og svo sagði hún: „Afsakið þér að eg hafði orð á þessu.
Það skiptir auðvitað engu máli fyrir yður, en eg vil helzt vera
hreinskilin. Þér buðuð mér hingað í dag til að sýna mér velvild,
yegna þess að eg var að fara.“
„Og skólatelpuhugsunarháttur yðar léyfir yður ekki að njóta
dagsins nema með samþykki yfirboðara yðar — jæja, nú hafið
þér fengið það. Vatnið sýður.“
Hún hellti á könnuna og Paul tók tvær skálar með hnetum
Og rúsínum og setti á skutulinn.
„Það er helzt að sjá að þér haldið að eg amist við því að þér
séuð hérna á Bali,“ sagði hann kuldalega, „en það er öðru nær.
Það spillir yður ekki að eiga heima innan um balifólkið, en eg
endurtók að Santa Lucia er ekki rétti staðurinn fyrir stúlku á
yðar aldri. Þér fáið svikna mynd af mannlegu eðli og tilverunni."
Hann tók hnot og rúsínu milli fingranna. „Vitið þér hve mikið
þetta kostar? Allt þetta er um það bil fimm shillinga virði, en í
gistihúsinu yðar kostar lítill skammtur handa einni manneskju
tólf shillinga, og þetta héi-na mundi kosta þrjú sterlingspund."
„Já, eg veit það, en það kostar mikið að reka staðinn, allir
þjónarnir og....“
„Einmitt.... eg er bara að sýna yður að heillar viku kaup
heima í Englandi hrekkur ekki fyrir rneiru ‘en nokkrum hnetum
og rúsínum í Santa Lucia. Athugið þér það svolítið.“
„Þér hafið yðar foi’dóma. En annars erum við eiginlega ekki i
sjálfxi gisthúsinu, Dolores, Melissa og eg.“
„Það kemur í sarna staö niður. Yður rnundi veitast mjög erfitt
að verða heimavön þarna. En vel á minnst — hvar kemur Rudy
Cartelle inn í dæmið? Eruð þér aö vona að hann bíði eftir yður
þangað til þér verðið fullþroska?“
Hún andvarpaði úrræðalaus. „Þér eruð hi-otti — Rudy er ekki
annað en kunningi — hann á ekkert skemmtilega daga, svo að
okkur fannst rétt að bjóða honurn með okkur. Hann hefur engin
auraráð.“
„Eruð þér að gera að gamni yðar?“
„Um Rudy? Hvers vegna haldið þér það?"
„Hvað vitið þér urn þennan unga mann?“ spurði hann.
„Að hann starfar í bankanum og getur ekki gert sér von um
kjarabætur fyrr en eftir þrjú ár.“
„Hefur hann ekki sagt ykkur að íaðir hans er ríkur og á plant-
ekrur á Sumatra?“
„Nei, því fer fjarri! “ Hún hoi'fði á sólbakað andlitið og mjóa
munninn með fyrirlitningarbrosið í munnvikinu og hugsaði til
þess sem Melissa hefði sagt, að Rudy gæti ekki gifst fyrr en eftir
þrjú ár. „Eruð þér viss um þetta, Paul?“
í sömu andránni fannst henni að hún gæti bitið úr sér tung-
una. Hún hafði nefnt hann skírnarnafninu!
„Já, Sherlie, það er eg,“ sagði hann mjúkt. „Þegar eg fékkst
við skipamiðlun i Singapore átti eg mikil viðskipti við Cartelle
gamla, og síðan eg kom til Mullabeh frétti eg af honum við og
við — Greig skipstjói'i segir mér af honum. Cai’telle náði í þetta
bankastarf handa Rudy fyrir tveimur árum. Eg hugsa að það
hafi vakað fyrir gamla manninum að láta Rudy fá nasasjón af
fjármálavísindum og vinna fyi'ir sér i fimrn ár, áður en hann
kærni heirn og yrði samverkamaður föður síns. Eftir þrjú ár héðan
í frá leggur Rudy sig á talsvert mörg þúsund pund.“
Sherlie var talsverða stund að átta sig á þessu, en svo spui'ði
hún: „En hvei's vegna þai'f Rudy að halda þessu leyndu?“
Hann yppti breiðum öxlunum. „Ef til vill til þess að verjast
áleitnu kvenfólki. Annars þekkir Rudy yngri mig ekki, og væri
eg í yðar sporum, mundi eg ekki láta hann vita að þér vitið um
þetta. Það væri gott bakhandartromp handa yður, sem engir
aðrir en þér og eg þurfa að hafa nokkra hugmynd um.“
„Eg mundi ekki vita til hvers eg ætti að nota það tromp,“
sagði hún kuldalega.
„Ekki núna, en síðar barnið gott. Þér verðið eldri með hverj-
um deginum. Það er sagt að konan fari að þroskast með fyrsta
kossinum, svo að byrjunin getur orðið þá og þegar, hvað yður
snertir.“
„Þakka yður fyrir — eg skal láta yður vita hvernig það fer.“
Hann hló að hve súr röddin var. „Þessi skætingstónn ber vott
um ótta. Þér eruö hrædd við að verða kysst, jafnvel þó að það
væri sti'áklingur eiiis og Rudy.“
„Hvernig í ósköpixnum ætti eg að hræðast jafn óhugsandi
möguleika?“
„Ætll ekki það — samt?“
Hann þreif í grannar axlir hennar og hún fann haröan kaldan
munn hans þi’ýstast að vörum sér og varð agndofa. Svo sleppti
hann henni og klappaði henni á kinnina.
„Var það mjög bölvað?" sagði hann brosandi.
Hann tók skutulinn og hún elti hann annars hugas inn í stof-
una, en þráði að fá að vera ein með hugsunum sínum og þessum
einkennilega dofa í vörunum.
4. KAP.
Brúðkaupsstofan var troðfull af körlum og lj:onum í litríkum
kímonóum. Konurnar höfðu greitt svart og gíjáandi hárið aftur,
en kai'lmennirnir voru allir með litlar kollur úr svörtu flaueli á
höfðinu. Allir voru masandi og hlæjandi og þarna var ilmur af
blómum og kryddi og ýmiskonar sætindum — eimurinn var sterk-
ur því að engir opnir gluggar voru í stofunni.
Brúðurin sat á palli upp við þilið en á það var hengt áklæði
með gullnu ívafi. Hún var hvítklædd og með slæðu, eins og brúðir
víðsvegar um heim, en kjóll hennar var alsettur gulli og festum
og slæðan fest um höfuðið með pei'lum úr lóninu og kx'ansi úr
fi
KVÖLDVÖKUNNI
l«Sͧ I
Há =■■ anilMmi -jk
R. Burroughs
IAHZAN -
3179
• K'i M WAS FOKCEP’ ~0
JSJíWPEP’. TO twc BEUTE
rEEI :GTW OP TWE JUNSLE
t.OSC’ Tl-SE OTHS2S LOOSC67
O.'J IN AfAAZE/AENT
A PEW TWOU&WT OE ATTAC<INI&
TWIS STCAW&E /AALS, BUT A
OUIC< LOO< ATTMEIR SU5RUE7
LEA.I7EK AN!7 TWEK AMNPS WE<E
CHAN&EIT.
Garth varð tilneyddur að
gefast upp fyrir hinum
kröftuga apamanni. Hellna-
mennirnir horfðu undrandi
á foringja sinn fallinn. —
Nökkrir þeirra voru að hugsa
um að ráðast á þennan ein-
kennilega aðkomumann sem
sigrað hafði foringja þeirra,
en þegar þeir litu á foringja
sinn fallinn snerist þeim
hugur. Þeir féllu á kné
frammi fyrir sigurvegaran-
um og viðui'kenndu hann
sem konung hellnamanna.
Eg var í káetu með ungi'i
stúlku og eg gat ekki annað en
dáðst að henni þegar hún stóð
að morgni dags fyrir framan
spegilinn og var að dyfta sig.
— Kærastinn minn kemur og
sækir mig, sagði hún dálítið
feimin þegar hún sá að eg horfði
á hana.
— Eg óska yður allra heilla,
sagði eg. — Þér hafið sannar-
lega ástæðu til að halda ýður
til. Svo andvarpaði eg og mælti
ennfremur:
— Eg held að maðurinn minn
taki aldrei eftir því hvernig eg
lít út — eg hefði alveg eins
vel getað gifzt blindum manni.
Hún leit á mig hissa. — En
það er einmitt það sem eg er
að gex-a.
— Eg horfði á hana og trúði
henni varla. — Ætlið þér að
giftast blindum manni? Og haf-
ið snyrt yður svona rækilega,
þó að hann geti alls ekki séð
yður?
— Já, sagði hún himinlifandi.
— Eg hugsa mér alltaf að hann
geti séð mig með hjarta sínu.
(Úr Reader’s Digest).
★
Áætlunarbúskapur. — Konan
mín er snillingur í að gjöra ó'
dýr innkaup. Hún kaupir á
hverju ári í ágúst á útsölu jóla-
gjafir og geymir þar til í des-
ember. En hún sló öll sín met
sex mánuðum áður en fyrsta
barn okkar fæddist. Þá dró íiún
upp úr hirzlum sínum þrjá
tækifæriskjóla sem hún hafði
keypt þrem árum áður en við
giftumst.
Halla og Hal Linker -
Framh. af 3. síJId.
myndir sem nota má í sjón-
varpsþætti þeirra hjónanna,
sem þau hafa séð um í fjögur
ár. í þessu ferðalagi átti Davíð
litli afmælisdag í Lima í Perú,
og var það áttundi afmælisdag-
ur hans, en hann hefur aldi'ei
átt tvo afmælisdaga í sama
landi.
Áætlað er að þau hjónin ferð-
ist um Evrópu á næsta súmi'i,
og vonast þau til að geta heirn-
sótt ísland í ferðinni. Munu
þau þá verða stödd hér yfir
þjóðhátíðardaginn 17. júní og
taka þátt í hátíðarhöldunum.
I ár eru 10 ár liðin síðan
Halla giftist Hal Linkei', og fór
af landi burt með honum. Hef-
ur hún víða ferðast á þessúrn
tíu árum, er vel þekkt víða um
heim, o ghefur verið landi sínu
til kynningar og sóma á mai-g-
an hátt. Sýnist að ekki væri ó-
viðeigandi að vel yrði tekið á
móti þeim hjónum, og þeim ein-
hver sómi sýndur.
Þau Halla og Hal hafa nú
verið á ferðalögum með litlum
hvíldum í 10 ár og alltaf gætt
þess að fi'æða menn um ísland,
þar sem þess hefir vei'ið kostur.
Hafa þau því unnið mikið laixd-
kynningarstarf, án þess að
þiggja laun fyrir.
Hvernig væri að sýna þeim
lítinn þakklætisvott í sumar
með því að fá Höllu til að taka
að sér hlutverk Fjallkonunnar
17. júní?