Vísir - 16.06.1961, Qupperneq 15

Föstudagur 16. júní 1961
V I S I R
15
11
Virginíu fannst dvölin í
Skotlandi með Charles meira
og meira óþolandi, eftir því
sem dagblöðin létu ver út af
því, sem þau kölluðu Max
Easton-hneykslið. Charles
hefði helzt viljað, að kunn-
ingsskapur þeirra Max væri
dulinn fyrir fjölskyldunni, en
því miður hafði systir hans
það gott minni, að hún mundi
að Charles hafði verið að
grobba sig af kunningsskapn-
um við stríðshetjuna Max
Easton fyrir mörgum árum,
og þess vegna gat Charles1
ekki neitað því, að hann
þekkti hann. Sneiðarnar, sem
systir hans, böm hennar og
maður hennar beindu til hans j
þegar blöðin urðu æ æstari í
Max Easton-hneykslinu voru
að verða óþolandi.
„Virginía, þetta verður að
taka enda“, sagði hann dag
einn, þegar þau voru ein sam-
an.
„Ég fæ ekki séð, hvað við
getum gert“, svaraði hún.
„Þó að það sé óþægilegt og
leiðinlegt, þá verðum við að
koma upp um Max“.
Virginía hafði fyrir löngu
farið að óttast, að Charles
mundi taka málið upp á nýj-
an leik. „Gætum við ekki lát-
ið, sem við vitum ekkert,
bara nokkra daga í viðbót?“
Charles var hugsandi á
svipinn. „Hvað gerist ef þú
að lokum neyðist til þess að
skýra frá öllu. Hvemig ætl-
ar þú að útskýra það, hvers-
vegna þú hafir ekki sagt frá
þessu áður“.
„Ég segi bara, að ég hafi
ekki verið alveg viss“.
Charles þrammaði ergileg-
ur fram og aftur um gólfið.
Hann braut heilann um, á
hvern hátt þetta allt saman
gæti skaðað framamöguleika
hans. ,,Ég vildi óska, að ég
hefði aldrei hitt þennan ná-
unga“, sagði hann allt í einu.
„Það væri óskandi, að hann
dræpi sig á þessu ævintýri
sínu“.
Þessi orð höfðu mikil áhrif
á Virginíu, þar sem hún hafði
nú í nokkra daga óttazt, að
einmitt þetta hefði gerzt. Hún
hafði brotið heilann endalaust
um það hvers vegna Max
hefði ekki látið heyra neitt
frá sér, þegar þetta hafði nú
allt tekizt eftir áætlun og öll
blöðin voru full af hinum sví-
virðilegustu ásökunum í hans
garð. Einasta skýringin var,
að Max sæti hjálparlaust á
skerinu sínu og gæti ekki
komið neinum skilaboðum í
land einhverra hluta vegna.
Um leið og hún með góðu
móti gat losað sig við Char-
les náði hún sér í kort og
fann skerin á kortinu, svo að
engu skeikaði, síðan fékk hún
lánaðan bíl fjölskyldunnar
undir því yfirskyni, að hún
ætlaði í hárgreiðslu.
Max var sannfærður um,
að hann mundi aldrei gleyma
þessum dögum á skerinu án

1 nokkurrar varnar gegn veðri
og vindum, sem að gagni
kæmi, án matar og drykkjar
og án nokkurra möguleika til
þess að kveikja í bálkestin-
um, sem hann hafði hlaðið
efst á skerinu.
Það einasta, sem hann fékk
að borða voru hrá mávaegg,
sem voru með fiskbragði og
dálítið af skelfiski. Að vísu
var dálítið regnvatn í skor-
um og holum í berginu, en
það var svo lítið, að hann
mundi deyja úr þorsta áður
en langt um liði.
Björgunin kom, þegar hann
var búinn að gefa upp alla !
von. Hann heyrði reglubund-
inn sláttinn í vélbáti og spratt
á fætur eins og óður maður
og baðaði út öllum öngum og
hrópaði sem mest hann mátti
til þess að vekja á sér athygli.
Sér til mikils léttis sá hann,
að vélbáturinn setti stefnuna
á skerið, þar sem hann var.
Maður stóð i stafni og hróp-
aði: „Við erum búnir að sjá
yður, Easton yfirforingi".
Gleðisvipurinn á andliti
Eastons hvarf. „Hvernig í ó-
sköpunum gátu þeir vitað, að
þeir myndu finna einmitt
hann á þessum afskekkta
stað? Var ekki hver einasti
Englendingur sannfærður um
að hann væri kominn yfir
jámtjaldið. Auk þess var
hann svo ólíkur sjálfum sér
með þetta vikugamla sltegg,
að hann þekkti vart andlitið
á sjálfum sér, þegar hann
speglaði sig í pollunum, —
hvernig gat þá þessi ókunn-
SK YTTURIM AR
J Á R
Porthos og Aramis gáfu sig
fram og stóöu teinréttir, meðan
de Treville þrammaði fram og
aftur um herbergið, þangað til
hávaðinn úti byrjaði aftur. Þá
hrópaði hann: „Hvern fjandann
eruð þér að þvælast í einkennis-
búningi, Aramis, hempan fer yð-
ur mikið betur og Porhos, hvað
eruð þér að gera með gullskreytt-
an skúf á þessu leikfangasverði
yðar?“
Það sem olli reiði de Trevilles
var, að nokkrir af skyttuliðum
hans hátignar, hafði lent saman
við hirðmenn kardlnálans og ver-
ið settir í fangelsi. Yfir taflborð-
inu þá um kvöldið hafði kardi-
nálinn notið þess að segja kon-
ungi þessar fréttir, og konungur-
inn hafði kallað de Treville til sín
og gefið honum áminningu.
Þegar foringinn hélt skömmum
sínum áfram með þrumuraust,
lagðist hlustandi eyra þéttar upp |
að dyrum herbergisins: „Ég er á-
kveðinn í að segja af mér sem
yfirmaður þessa hóps og gerast
lautinant hjá kardínálanum —
verði mér neitað um það — bið
ég guð um að -hjálpa mér". „En
foringi", heyrðist Porthos segja,
„sannleikurinn er sá, að við vor-
um jafnmargir, sex á móti sex,
en vorum siðan beittir brögðum
og tveir okkar voru drepnir áður
en við gátum rönd við reist, og
Athos var þar að auki alvarlega
særður.
ugi maður í vélbátnum þekkt
hann og það úr þessari fjar-
lægð. Max fékk það skyndi-
lega á tilfimv'nguna, að það
hefði komizt upp um hann
og þessi tilfinning jókst þeg-
ar maðurinn í bátnum kynnti
sig sem Gregson, umsjónar-
mann frá Scotland Yard.
„Mikið skrambi hafið þér
leikið illa á okkur alla“, sagði
Gregson hlæjandi, er hann
hiálpaði Max upp i bátinn.
,,Ég verð að viðurkenna það,
að jafnvel ég lét bleklcjast,
og hélt, að þér væruð kom-
inn austurfyrir járntjald“.
Hann hellti tei i bolla fyrir
Ma,x og bauð honum vindling.
Max gætti þess vandlega,
að svara þessu engu. Hann
fann sig staddan á yztu nöf.
Hvað mikið vissi Gregson ?
Hann braut heilann um það,
hvernig þeir hefðu grafið
hann uppi þarna á skerjun-
um. Virginía var eina mann-
eskjan, sem hann hafði sagt
frá áætlun sinni. Hún hlaut
að hafa skýrt frá þvi, að
hann væri þama, en hvað
hafði hún sagt þeim mikið?
„Viljið þér ekki meira te?“
spurði Gregson, hann tók
bollann úr hendi Max og
hellti í hann. „Þér hafið lík-
lega ekki haft það sérlega
gott, en við komum um leið
og við fengum skilaboðin frá
yður“.
Max brá illilega. Skilaboð?
Hvað í ósköpunum var mað-
urinn að tala um? Hann tók
stóran reyk af vindlingnum
og flýtti sér að fá sér sopa
af teinu til þess að þurfa
ekki að tala við Gregson,
sem fannst þögli hans mjög
eðlileg eftir svo langa og erf-
iða einveru á skerinu.
Þegar vélbáturinn lagði
upp að bryggjunni, stóð þar
hópur manna og beið, þ. á. m.
voru nokkrir blaðaljósmynd-
arar, blossarnir frá mynda-
vélunum beindust allir að
Max, begar ha.nn gekk á land
umvafinn ullarteppi og studd-
ur af Gregson og öðrum lög-
reglumanni. Þeir ruddu sér
braut gegnum mannþröngina
til bílsins, sem beið þeirra og
örfáum mínútum seinna sat
hann i bægilegu gistihúsher-
bergi. Læknir hafði verið
j kvaddur þangað og rannsak-
, aði hann nú hátt og lágt, en
; Gregson sat í stól og horfði á.
j „Þetta er furðulegt“, sagði
læknirinn eftir nokkra stund.
„Þér berið ekki nokkur merki
j eftir þessar miklu mannraun-
| ir, sem þér hafið gengið í
gegnum“.
, „Ekki það ?“ sagði leynilög-
reglumaðurinn og leit á Max.
„AIls ekki“, sagði læknir-
inn. „Þár hljótið að vera mjög
I S T
.... og hér sjáið þér rúmið, sem Kristján fjórði átti
að sofa ?, ef hann hefði einhvem tíma komið hingað
í heimsókn.
Þegar við segjum, að regnkápumar okkar séu vatns-
þéttar, þá ERU þær vatnsþóttar.