Vísir - 21.06.1961, Qupperneq 6

8
VISIR
Miðvikudagur 21. júní 1961
HAMING JUSAMT
HJÖNABAND
Þó il aldursmunur hjóna sé mikill.
„Hve gamalt er bezt að
fólk sé, þegar það gengur í
hjónaband ?“
Þessa spurningu lagði átján
ára stúlka fyrir lækni. Hún
var ástfangin og gröm við
fjölskyldu sína, er efaðist
um, að hér væri um djúpa
’ást að ræða.
Læknirinn kvað ekki hægt
að gefa ákveðið svar við
spumingunni. Hvenær fólk
ætti að giftast, færi eftir
þroska viðkomandi aðila.
Læknirinn spurði stúlkuna
mjög gætilega að því, hvaða
hugmyndir hún hefði viðvíkj-
andi hjónabandinu.
„Ja“, svaraði hún. „Þegar
við Bent emm gift, losna ég
við afskiptasemi fjölskyld-
unnar. Svo þykir mér vænt
um Bent“.
Foreldramir þvertóku fyr-
ir, að dóttir þeirra giftist
þessum manni. Að hálfum
mánuði liðnum, en þann tíma
hafði stúlkan verið afar sorg-
mædd, varð hún aftur ást-
fangin og gleymdi Bent inn-
an skamms. Fimm ámm síð-
ar giftist hún og var þá orð-
in svo þroskuð, að hún óskaði
þess fyrst og fremst að verða
manni sínum góð kona.
En hefði hún, er hún var
átján ára, fengið blessun for-
eldranna til að giftast Bent,
sem var góður, tuttugu og
tveggja ára piltur, myndi
hafa verið um minni mögu-
leika að ræða viðvíkjandi
hamingju í hjónabandinu.
Auðvitað hefði það hjóna-
band getað farið vel. En oft
fer það þannig, er ungt fólk
giftist, að ástarsælan verður
endaslepp. Það er varasamt
að giftast til að losna við af-
skiptasemi foreldranna. Ung-
ar stúlkur taka á sig skyld-
ur, er þær giftast. Þær þurfa
að hugsa um eiginmann,
heimili og böm, þegar þau
koma til sögunnar.
Hefði unga stúlkan gifzt
Bent, og síðar hitt manninn,
sem hún varð reglulega ást-
fangin í, gat málið vandazt,
og valdið óhamingju þeirra
allra. Ást unga fólksins er
oft duttlungasöm.
Að þessu sinni forðuðu
hyggnir foreldrar dóttur
sinni frá að giftast manni, er
hún unni lítið. Þau Bent og
stúlkan voru of ung til að
ganga í hjónaband.
Það er miklu erfiðara að
koma vitinu fyrir Else og
Jörgen. Þau hafa lengi „hald-
■ið saman“. En hjónaband
þeirra getur orðið óhamingju-
samt þrátt fyrir það. Það er
mikill mismunur á því að
halda sanjan eða búa saman.
Ef allt ungt fólk, sem
dreymir um eilífa hamingju
með þessari einu persónu,
skildi þetta, fækkaði hjóna-
skilnuðunum allvemlega.
Á meðan unga fólkið held-
ur saman eða er trúlofað, hef-
ur það sitt einkalíf, og flest-
ir eiga foreldra, sem sjá hag
þeirra borgið.
Unga fólkið, sem heldur
saman, skemmtir sér, en kem-
ur hin hversdagslega sam-
búð hjónabandsins tæplega
til hugar. Hvers végna að
hugsa um alvöru lífsins, á
meðan menn eru ungir og
ástfagnir?
Margt ungt fólk lítur mjög
alvarlegum augum á ást sína
og sjálft sig. Það er einmitt
eitt af því, sem er töfrandi
við æskuna, að geta orðið
stórhrifinn og hugsjónaríkur.
Þegar menn hugsa um vænt-
anlegt heimili, er ekki verið
að gera sér áhyggjur út af
hversdagslegum erfiðleikum
hversdagslífsins. En við þeim
má ætíð búast.
Síðar kemur á daginn að
ástvinurinn, hvort sem um
karl eða konu er að ræða,
reynist ekki eins himneskur
og laus við ókosti og vænzt
hafði verið, og þegar fólk er
mjög ungt á það erfitt með
að skilja veikleika manna og
ófullkomleika.
Auðvitað á þetta ekki við
um allt ungt fólk. Allmargir
eru svo þroskaðir, þótt ung-
ir séu, að þeim er ljóst, að
hjónabandið krefur fómfýsi
af beggja hálfu. Þetta fólk
bíður með að gifast, þar til
það er orðið nægilega þrosk-
að. Það er ekki rétt að giftast
fljótt af þeirri ástæðu, að
ástin muni dofna, ef tilhuga-
lífið sé langt.
Ameríkanskt vikublað birti
spumingalista fyrir nokkm.
Spumingunum átti að svara
samvizkusamlega. Svörin
skyldu sýna, hvort ástfangið,
ungt par ætti saman. Ein
spumingin hljóðaði þannig:
Getið þið bæði notað sama
tannburstann ?
Ef svo væri, sannaði það,
að þau vildu hafa allt sam-
eiginlegt. Spurningin var því
ekki út í loftið.
Ég hef talað um þessa
spumingu við noltkra unga
karla og konur, sem haldið
hafa saman í nokkur ár, og
það kom á daginn, að meira
hefur verið rætt um hana, en
stærri eða þýðingarmeiri at-
riði. T.d. hafði sjaldan verið
verið drepið á það, hvort
kærustupör væru reiðwbúin
að láta lífið fyrir ástvininn.
Á meðan fólk er í tilhsuga-
lífinu hefur það miklu meira
frelsi en á sér stað eftir gift-
inguna. Það er ekki fyrr en
farið er að búa saman, að hið
sanna eðli og eiginleikar
koma í Ijós. Þá er ekki hægt
að leyna neinu framar.
í tilhugalífinu er vanda-
laust að blekkja unnutstann
eða unnustuna. Látast hafa
áhuga á því, sem menn hafa
engan áhuga fyrir o. s. frv.
Unga stúlkan ver miklum
tíma til snyrtingar, svo hún
verði sem yndislegust og
gimilegust. Ungi maðmrinn
legur gsi fram til þess að vera
stimamjúkur og kurteis.
Þegar piltur og stúlka’, sem
einungis þekkja betri hliðar
hvors annars, giftast, 'getur
hversdagsleikinh “kbihið yfir
þau eins og kalt stéypiibað.
Hann kemst að því, að hún
notar mikinn tíma og dýr
fegrunarmeðöl til þess að
fegra sig. Hún verður þess
vör, að kurteisi hans er ekki
svo mikil, að hún endrst til
notkunar á hverjum degi.
Á tímum afa okkatr og
ömmu var það ekki óaljgengt,
að fólk giftist ungt. Stúlkur
16—17 ára gamlar. Á þessa
staðreynd minna ungir menn
á voram tímum, er þeir vilja
giftast ungir, og mæta mót-
spymu foreldranna. En
hjónabandið er ekki sam-
bærilegt þá og nú. Unga fólk-
ið hafði minna frjálsræði fyrr
á tímum. Skoðun foreldranna
var þá þung á metumrm. Það
bar lítinn árangur, þótt unga
fólkið bæri.fram mótmæli. Þá
var hjónaskilnaður óhugsan-
legur nema undir sérsstökum
kringumstæðum og óhugn-
anlegum. Þótt unga fólkið
væri þá stundum ekki ánægt
bar það harm sinn í hljóði.
Oft varð hjónabandii5 gott,
er tímar liðu þótt lfitið eða
ekkert væri um ást í fyrstu.
Það var siður foreldm fyrr-
um, að gefa fátækum manni
ekki dóttur sína, ef hún var
af efnuðu fólki komim Mað-
urinn þurfti a ðgeta séð konu
sinni og væntanlegum börn-
um farborða. Að bera upp
bónorð, áður en sú trygging
væri fengin, var þýðihgar-
laust. Á vorum dögum vilja
konur gjarnan komast í
hjónabönd, sem þær gieta lif-
að í án þess að þurfa,að bera
kvíðboga fyrir framtíðinni.
Hjónabönd, þar sem maður-
inn er 15—20 ámm eldri en
konan, fara oft vel og verða
hamingjusöm einmitt vegna
þess, að eiginmaðurinn hef-
ur náð þeim þroska, sem
konuna vantar.
Álitið er, að heppilegasti
aldursmunur á hjónum sé
fimm til átta ár. Ameríkanar
telja það heppilegan gifting-
araldur karla, er þeir em
tuttugu og átta ára. En hvað
konum viðvíkur segja þeir,
að tuttugu og þriggja ára
aldurinn sé heppilegastur. 1
USA er það almennt álitið,
að konan eigi ekki að vera
eldri en tuttugu og sjö ára,
er hún eignast fyrsta bamið.
Á Norðurlöndmn eiga marg-
ar ltonur ekki fyrsta barnið
fyrr en þær em komnar um
eða yfir þrítugt, og em eins
hamingjusamar og þær, sem
yngri era. En læknisfræðilega
séð, eru árin fr átuttugu og
eins árs aldri til tuttugu og
fimm, bezti aldurinn fyrir
konur til þess að fæða frum-
burð sinn. Á þessu aldurs-
skeiði er líkami konunnar
bezt til bameigna fallinn.
Það er álitið áreiðanlegt,
að hjónabandið verði farsælla
ef maðurinn er eldri en kon-
an. En mörg hjónabönd hafa
verið og em hamingjusöm,
þótt konan sé mörgum áram
eldri en maðurinn. Maður,
sem hefur verið mjög sam-
rýmdur móður sinni og gift-
ist konu, sem er tuttugu ár-
um eldri en hann, fær bæði
móður og eiginkonu við gift-
inguna. Mjög ung stúlka get-
ur, án þess að hafa gert sér
grein fyrir því, þarfnast ör-
yggis og samúðar, svo að hún
verður ástfangin í manni, sem
er tuttugu og fimm árum
eldri en hún.
I hjónabandi milli t. d. tví-
tugs manns og fertugrar
konu, getur komið snurða á
þráðinn eftir nokkur ár. Það
getur komið fyrir, þegar
hann er þrítugur, en hún
fimmtug. Þá mun konan eiga
erfitt með að fylgja manni
sínum í hvívetna. Hann er enn
ungur, en hún orðin roskin.
Þegar maðurinn er miklu
eldri en konan, getur farið á
sömu leið. Hann er miklu
orkuminni en hún, og full-
nægir henni ekki. Það mun
konunni ganga illa að skilja
og sætta sig við. En það veld-
ur sjaldnar vandræðum í
hjónabandi þótt maðurinn sé
eldri en konan heldur en ef
hið gagnstæða á sér stað.
Konur eru gæddar miklu
meiri samlöðunarhæfileikum
en karlar.
Venjulegast eru hjónabönd,
þar sem um er að ræða mik-
inn aldursmun, byggð á
sterkri ást og alllöngum að-
draganda. Viðvaranir hafa
verið margar og umhugsun-
artími nægur. Það þarf hug-
rekki til þess að brjóta í bág
við almenningsálitið og við-
teknar siðvenjur. En sé um
heita ást að ræða, er ekki
hægðarleikur að telja hjóna-
efnum hughvarf. En þeir,
sem hafa hugrekki til þess
að bjóða almenningsálitinu
byrginn, hafa möguleika til
að verða hamingjusamir.
Það eru ekki til neinar
fastákveðnar reglur um það,
hve gamlir eða ungir menn
eiga að vera til þess að verða
hamingjusamir í hjónaband-
inu. Hið sama má segja um
konur. (Þýtt).
ÖL — GOSDRYKKIR
Höfum til gosdrykki, Maltöl og Pilsner og flest-
ar tegundir tóbaks.
Verzlunin RÉTTARHOLT og
SÖLUTURNINN Réttarholtsvegi 1.
Úrvals hangikjöt,
nýkomið úr reyk.
KJÖTSÖÐ S.S.
Álfheimum 2. Sími 34020.