Vísir - 18.07.1961, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 18. júlí 1961
VÍSIR
'SPÍ%IÍ
pnniMVMBnw)
um. Þegar ég vaknaði var
orðið bjart af degi.
Ég skreið fram úr bólinu
og breiddi betur ofan á hann.
Svo gekk ég út.
Það var hætt að rigna. Það
var farið að birta af degi á
austurloftinu og sólin var að
brjótast gegnum þokuskýin
og blikaði nú í vatninu.
Stokkönd synti hreykin
framhjá með fimm unga á
eftir sér, og þeir urðu að hafa
sig alla við, að dragast ekki
afturúr henni. Skógardúfa
kurraði sí og æ, og meðan
ég stóð þarna og hlustaði á
hana brauzt sólin gegnum
skýin til fulls og stráði mill-
jónum af demöntum á hvert
blað og hvert strá, og ég fann
að ég mundi aldrei upplifa
svona fallegan morgun. Ég
fór niður að prammanum við
vatnið og fór að reyna að
laga mig svolítið til, bæði út-
vortis og innvortis. Ég greiddi
mér,þvoði mér í framan,
komst að þeirri niðurstöðu að
það væri síður grunsamlegt
að ganga berfætt en í nylon-
sokkum með gati á hnénu, at-
hugaði skeinuna á hnénu á
mér og úrskurðaði að þó ég
væri talsvert stirð um liða-
mótin, væri ástæðulaust að
hafa nokkrar áhyggjur af
því.
Adam var vaknaður þegar
ég kom inn í kofann aftur
Hann sagði: — Ég hélt að
þú værir strokin frá mér.
23
— Nei, en ég ætla að gera
það. Hvenær borðaðir þú síð-
ast?
Það var líkast að hvorugu
okkar þætti tiltökumál, að
við vorum allt í einu farin að
þúast'
Hann svaraði hikandi, að
hann gæti ekki munað það,
og ég sagði: — Ég veit svo
mikið, að ég hef ekki borðað
síðan um hádegi í gær. Það
voru einhverjar verzlanir
þarna sem ég var í gær. Ég
get eflaust náð í eitthvað þar.
Og ég vona að hitta þig héma
þegar ég kem aftur. Þú verð-
ur að lofa mér því, áður en
ég fer ...
— Kata.
Hann leit upp og ég kann-
aðist svo vel við þennan svip.
Hann mundi berjast við sjálf-
an sig dálitla stund, og svo
láta undan. En það var ekki
mikill baráttuhugur í honum
í dag. I raun réttri var hann
ekki aflögufær núna, — ég
sá það betur í dggsbirtunní.
Og mér kom það í rauninrii
vel. Ég var fús til að berjast
fyrir hann. Mér var ekki Ijóst
hvernig ég ætti að fara að
því, en ég var staðráðin í að
gera mitt bezta. Hann virtist
ekki upplagður til að tala, svo
að ég settist á stól, tók spegil
|uppúr töskunni minni og lit-
aði betur á mér varimar.
— Ekkert liggur á, sagði
ég góðlátlega. — Við höfum
daginn fyrir okkur og ekki
margt að hugsa. Það er laug-
ardagur í dag, — manstu, að
ég er laus úr skrifstofunni-
— Það er galinn á þér, Kata
— þú lætur aldrei undan! Þú
hefur alltaf verið svona.
Hann studdi höndum und-
ir kinnarnar. Ég vildi ekki
hlusta á hann þegar hann tal-
aði í þessum tón. Ég lokaði
töskunni og stóð upp.
— Ætlarðu að lofa þessu?
— Já, en eingöngu af því
að...
— Gott. Þá kem ég aftur
eftir klukkutíma.
Hann sagði mér að hægt
væri að taka af sér krók með
því að fara um Srowley Cross
— það væri þriðjungi styttri
leið en sú, sem ég hefði farið
í gærkvöldi.
Ég hafði ekki gert ráð fyr-
ir að rekast á bílinn með
skúrkerrunni í eftirdragi. Ég
sá hann allt í einu á miðjum
veginum, og stúlka í ,,shorts“
— eða kríkaskjóli — var að
heagja teott upp á stag, sem
hún hafði fest úr bílhurðinni
og í girðingafstaur. Hún hafði
auðsjáanlega séð mig, svo að
ég hélt áfram eins og ekkert
væri og reyndi að líta út eins
og ég væri hagvön þarna, eins
og „innfædd" stúlka, sem
væri að viðra hundinn fyrir
hádegið. Það hefði óneitan-
lega verið betra ef ég hefði
haft með mér hund. Stúlkan
brosti til mín.
— Góðan daginn! Er ekki
yndislegt veður í dag?
— Dásamlegt, sagði ég. —
Fallegasti morgun, sem ver-
öldin hefur nokkurntíma
fengið að sjá . . • og veiztu
; hversvegna, stúlkukindin ?
Það er ekki vegna þess að
sólin gyllir hárið á þér, eða
af ilminum úr votu grasinu
eða af því að lævirkinn syng-
ur. Heldur af því að hann lif-
ir! Maðurinn sem ég hélt að
væri dáinn . . . maðurinn sem
ég elska. Skilurðu það? Nei,
þú skilur það auðvitað ekki.
Hann lifir! Þama niður frá,
bak við skóginn, í kofanum
við vatnið. En það er sá gall-
inn á, að enginn má fá að vita
það.
Mér fannst hún horfa ein-
■ kennilega á mig. Kannske var
ég dálítið vitfirringsleg, eða
kannske hefur henni sýnzt
útgangurinn á mér hjákát-
legur. Búðarstúlkan hafði
fullvissað mig um, að græna
línið í kjólnum mínum þyldi
allt og krumpaðist ekki. En
það mun ekki hafa verið ætl-
ast til að hægt væri að sofa
í honum í þröngu rúmi —
með karlmanni, hversu pla-
tónisk sem lagsmennskan var.
Ég brölti niður ásinn og nú
•ce
KVTTtRIMAR ÞRJAR
35
sá ég þjóðveginn. Ég var
hræðilega svöng. Ef heppnin
yæri með, kæmi kannske
græni almenningsvagninn. En
hann var líklega ekki á ferð
svona snemma á morgnana.
Klukkan mín hafði hætt að
ganga, svo að ég vissi ekkert'
hvað tímanum leið- En ég var
viss um að enn væri skammt
af degi. Ég heyrði dyn í bíl og
lítill vörubíll kom á hlið við
mig og stanzaði.
— Viljið þér setjast upp í?
Bílstjórinn var maður um
fertugt, góðmannlegur og
kom vel fyrir sjónir. Askja
með salati var á sætinu við
hliðina á honum, og á pallin-
um voru nokkrir mjólkur-
brúsar.
— Þetta var fallega gert,
sagði ég. — En nú er eftir að
vita hvert þér ætlið. Ég ætla
í þorpið, sem .. .
Skrýtið að ég skyldi ekki
muna nafnið á þorpinu. Hvað
mundi hann halda um mig?
Hér var ég ein að flækjast
snemma morguns, sokkalaus,
í þvældum kjól, og svo vissi
ég ekki einu sinni hvar ég
var.
— Handover, sagði hann
og opnaði bílinn. — Handov-
er Green. Ég er einmitt á leið-
inni þangað.
— Það var heppilegt, sagði
ég. En svo fannst mér ég
K V I S T
Meðan veitingamaðurinn gerði
upp herfang Athos i vinkjallar-
anum, reyndi d’Artagnan að vinna
inn forskot vinar síns og drakk
þétt í rúma klukkustund. A með-
an sagði Athos sögu af ástarvon-
brigðum og spann þar af mikia
sögu: Ríkur greifi, i föðurætt
hans, hafði einu sinni gifzt
forkunnarfagurri konu úr hérað-
inu, sem hann hafði gefið allt og
gert allt fyrir. En einn dag datt
hún af hestbak- og þegar hann
ætlaði að losa hana úi þröngum
fötunum, sá hann á öxl hennar
brennimerkta lilju.
Greifinn varð æfareiður, fannst
hann vera svikinn og skipaði að
hún yrði hengd . . . og þetta varð
til þess að ég hata allar fallegar
elskulegar konur. — Morguninn
eftir byrjaði hann á að afsaka
það sem hann hafði sagt, og sagði
það tómt bull, drykkjubull, og d’
Artagnan róaði hann með því að
látast ekkert muna.
Porthos og Aramis fundu þeir
í vellystingum þar sem þeir höfðu
orðið eftir. Að undanskildum
skuldunum sem þeir höfðu steypt
sér í, með glæfralegum fjárhættu-
spilurum var ekkert að vanbún-
aði fyrir þá að halda til Parísar
undir eins. Þar beið þeirra bréf
frá de Treville: Konungurinn hef-
ur ákveðið að taka hinn unga d’
Artagnan í lifvarðarsveit sína og
það var einnig ákvörðun hans há-
tignar að hefja styrjöldina gegn
la Rochelle 1. mai.
— Nú hef ég beðið og beðið eftir Óla Lokbrá í meira
en hálftíma, má ég nú ekki fara að sofa, mamma?
©PIB
eonti«»Gtn
— Góðan daginn, herra skrifstofustjóri, ég er neydd-
ur til að biðja yður um kauphækkun, þar sem dýrtíðin
er svo mikil þessa dagana.