Vísir - 04.06.1962, Blaðsíða 15

Vísir - 04.06.1962, Blaðsíða 15
Mánudagur 4. júní 1962. SIítrVby'X'fiÍtifTíTt úrV*HynSlcat«. Íik. CECIL SAINJ-LAURENT ChERlE) (CAROUNt *C0V>£,C0WE!‘,5KIAF're!7 <IK1G UKAN ?|'IA SOZM THE GlKU 7IEP*— BUT VOUK WISSION WAS TO SET TWE 'FATUEZ OF nmONPS’/' Barnasagan Kalli og eldurina Slapzky varð að koma fr.. .‘/r ir fólkið og sýna logann reglulega. Þetta var gömul venja, sem er œtl uð til að halda L. ‘ þjóðsögunni, sagði furstinn og gekk út á sval- irnar. Fólkið hrópaði af fögnuöi, þegar hann lyfti loganum upp i loftið. Þá er það búið andvarpaði hann, merkilegt að þeir skyldu ekki gera árás núna. Varla.hafði hann sleppt orðiru, þegar vatnsgusa kom ofan af þakinu á höllinni. Vatnið kom niður nákvæmlega á þeim stað sem furstinn hafði staðið á, og enn þá einu sinni var Slapzky ættin að- eins frá þv' að verða þurrkuð út. MISIR sinna í Caen til þess að fá ó- yggjandi vissu um hvernig mál- in stæðu. — Þá hlýtur hann að vera einhversstaðar með manninum mínum núna. — Ég vona það, biðtíminn var svo langur og ég hafði verið mjög kviðin. Ég þrái svo mjög að hitta hann aftur. Karólína horfði undrandi á hana. — Þráið þér hann? En mér skildist, að það áé ekki mikið meira en ldukkustund síðan þið voruð saman? Lodiska horfði á hana og var bæði stolt og undrandi á svip: — Yður finnst ég kannske vera einkennileg, frú, en þegar ég er fjarri honum, þótt ekki sé nema stutta stund, verð ég kvíðin, fæ hjartslátt eins og hjartað ætli að springa. Og ég veit, að honum líður eins. Við þekkjum hvort annað svo vel. Þegar þær hittu Louvet gaf Karólína þeim nánar gætur. Þau reyndu vissulega að leyna til- finningum sínum, en þau gátu ekki stillt sig um að takast í hendur og Louvet mælti titr- andi röddu: — Og þú þurftir að bíða eftir mér! Þú hefur víst verið skelfi- lega kvíðinn, en við Berthier urðum að ræða mál, sem óhjá- kvæmilega varð að taka ákvarð- anir um þegar. Þú verður að reyna að fyrirgefa mér að ég var ekki kominn í tæka tíð til þess að taka á móti þér. Lodoiska horfði á hann þann- ið á svipinn, að hann þurfti ekki að efast um, að hún fyrirgaf hon um af öllu hjarta. Og Karólína renndi grun, að hér hefði hún komist í kynni uvið elskendur, sem unnust heitari og háleitari ást en hún hafði komist í kynni við. ■ Er þær sátu að miðdegisverði notaði Karólina tækifærið til þess að gefa Lovet nánar gætur. Hún hafði verið kynnt fyrir hon um skömmu eftir að hún kom til Caen, rétt áður en hann fór til Parísar á ný. Hún hafði heyrt, að hann bæri heita ást í brjósti til vinkonu sinnar, en ekki verið trúuð á það, en nú leit hún hann öðrum augum, leit á hann sem mann, sem gat vakið þá ást í konubrjósti, að henni fannst engin fórn of stór . . . . nú var hann ekki leng- ur bara lítill og grannur maður, svo lítill, að jafnvel Georges var sem risi við hlið hans. Henni hafði fundist enni hans of hátt til áð vera fagurt, kjálkasvipur- inn bera veikleika vitni. Nú hugsaði hún, hve rödd hans var mjúk og þýð og hlý eins og þýðir tónar bærust að eyrum — Þetta eru sannarlega skelf- ingartímar, sagði hann. Mér hafa verið sögð hin ógurlegustu tíðindi um vesalings frú Roland. Hún var hrakin úr einu fangels- inu í annað. Þeir hefna sín á henni af því að manninum henn- ar tókst að flýja. Hún er glötuð. Hvenær sem er getum við búist við að frétta, að hún hafi verið tekin af lífi. Ég vona, að ég lifi þann dag, að hefndum verði komið fram á þessum þorpurum, sem nú láta handtaka menn og taka af lífi í tugatali daglega. Og nú eru þeir að stofna nýjar hersveitir til þess að koma á friði í Normandí, að því er þeir segja, en tilgangurinn er nýjar blóðsúthellingar og víðtækara ógnarvald. Ekki eitt þeirra orða, sem féllu af munni hans, fór fram hjá Karólínu, en það var hljómur raddarinnar, ekki innihald orð- anna, sem hafði áhrif á hana. Hún veitti því og athygli, að þegar hann horfði framan í Lodoisku varð hann enn alvat- legri á svip. Og Karólína hugs- aði sem svo: Hvað skyldi það vera, sem mig skortir, fyrst ég hefi ekki vakið neinn mann til slíkrar ástar? í þessum svifum kom Wimfen hershöfðingi inn. Louvet reis á fætur og gekk til hans. — Hershöfðingi, sagði hann. Ég er nýkominn frá París. And- stæðingar okkar draga saman lið gegn okkur. Hershöfðinginn yppti öxlum. Hann var maður hár vexti, mag- ur, fölleitur, minnti fremur á draumlyndan menntamann en hershöfðingja. — Ég veit um áform þeirra. í nótt slá lýðveldissinnar upp tjaldbúðum í Mantes, á morgun sækja þeir fram til Evreux. Spurningarnar , komu sem skæðadrífa yfir hershöfðingjann, en hann virtist ekki áhyggju- fullur. — Þið spyrjið hvað til bragðs skuli taka. í nótt skipa ég svo fyrir, að þrjár hersveitir frísk- ara skuli stefna til Evreux. Ef við getum varið Evrux getum við sofið rólega hér í Caen. Berthier og Buzot brugðust reiðir við. — Við erum ekki hingað komnir til þess að sofa rólega. Menn vilja fúslega berjast. Við megum ekki kæfa baráttuhug manna með aðgerðarleysi — og við megtim ekki bíða eftir því, að jakobinar ráðist á okkur held ur ráðast á þá með öllum her- styrk okkar. Louvet tók einnig til máls: I — Ég get fullvissað yður um í það, hershöfðingi, að almenn- 1 ingur í París er þreyttur á hand- i tökum og aftökum. Sigrum við | lið jakobina getum við sótt fram ‘ til Parísar og almenningur mun ganga í lið með okkur og loka- sigur vinnast. Wimpfen horfði á þá þreytu- jlegur á svip: — Mælska dugir ekki til þess að vinna sigur. Allt veltur á herstjórninni og ég ber ábyrgð- ina á henni í Bretagne og Nor- mandí. — Ég get ekki lagt út í neitt áhættuspil. — En það fer fram liðssöfn- un í Bretagne og Normandí . . . — Liðssöfnun! Þið, sem hafið þjálfun í að tala til lýðsins, haldið að allt sé fengið með því að safna liði. Það eitt dugir ekki. Hvar á ég að fá nægar matvæla birgðir? Hvar fæ ég bækistöðv- ar handa þessu liði? Og hvar fæ ; ég vopn? Og þó — ég sé eina ! leið til þess að fá vopn og skot- færi og liðsauka .... Hinir lögðu fast að honum að skýra þeim frá þessari leið, en hann var þögull um stund. — Fyrir nokkrum dögum kom sendimaður á minn fund, sem bauð okkur allt, sem við þurfum. — Hver var þessi ‘sendimað- úr, frá hve'rjum kom hann? Wimpfen hershöfðingi varð eldrauður í framan og starði á glas sitt meðan hann hélt áfram: — Sendimaður frá Frökkum, sem eins er ástatt fyrir og ykk- ur — Frökkum, sem flúið hafa til Englands. Skipadeild er til- búin að færa okkur allt, sem við Eftir ao hafa jarðað Peggy, héldu mennirnir þrír aftur til Urango-hall arinnar, þungir í skapi. Þeir sögðu Sam PlaL á skilningsríkan hátt frá því, sem hafði hent dóttur hans. Komið, komið, sagði Urban kon- ungur stuttlega. Mér þykir leitt að stúlkan dó, e. ykkar verkefni var að ná í „föður gimsteinanna". AS GENTLV AS POSSIÉLE THEY T0L7 SAM PLATT ABOUT WIS PAU5HTEK-- ý.l?-565l AFTEK HOLPING A BK.IEF BUKIAL SEKVICE FOK. PEGSV, THE THKEE MEN TUUPGEF WEAKILV EACK TO THE UKANGO PALACE. 15 Stundum óska ég þess að ég hefði aldrei trúlofazt Iæknanema. þörfnumst. Karólína kipptist við, barið var í borðið og mótmælt kröft- uglega: — Það, sem þér stingið upp á, er smánarlegt, svik. Við höt- um flöttamennina, sem laumuð- ust til Englands, og Englend- inga — enn meira en jakobin- ana. Við erum lýðveldissinnar. Það er frelsi lýðveldisins, sem við viljum vernda gegn stétta- þinginu og við viljum ekki harð stjórn með erlendum stuðningi. Wimpfen vætti þurrar varir sínar: — Verið svo vinsamlegir, að taka til athugunar, að ég hefi ekki tekið því tilboði, sem ég sagði ykkur frá. Ég hefi að eins hlýtt á það og sagt ykkur frá því. Þið hafið hafnað því. Gott og vel. Ég er hermaður. Mér hefur verið falið að verja á- kveðið landsvæði. Það get ég ekki án vopna. Þess vegna verð ég að biðja ykkur að svipast um eftir öðrum hershöfðingja, sem getur útvegað vopn. Þessi yfirlýsing kom sem reið arslag yfir þá og enginn þeirra gat sagt neitt í bili, en Berthier varð fyrstur til þess að taka til máls: — Wimpfen herShöfðingi, þér megið ekki bregðast okkur á úrslitastund. Það gæti haft þær afleiðingar, að leiðtogar Bret- agne og Norðmandí glati allri von um sigur og kveðji her- mennina heim. Nú gat Karólína ekki setið á sér lengur: — Ég fæ ekki skilið tilgang- inn með að halda áfram þessu þrefi, sagði hún og sneri sér að manni sínum og hinum þing- mönnunum fyrirverandi. Ef við bíðum ósigur í þessari orrustu verðum við að flýja á nýjan leik og lifa eymdarlífi, kannske verðum við handtekin og tekin af lífi. Þorið þið í raun og veru að hafna uppástungu hershöfð- ingjans, eins og ástatt er? Geti vopnin orðið okkur til bjargar svo að við getum lifað venju- legu lífi, ættu þau að vera vel- komin, hvort sem þau koma frá j Kína, Englandi eða Ameríku. Georges var orðinn náfölur. Hann hafði reynt að stöðva hana, en það var tilgangslaust. — Þú óvirðir mig, hrópaði hann loks. Þú ert ekki þess verð að bera nafn mitt. Hann sneri sér að hinum: — Gleymið því, sem kona mín sagði. Hún er ekki með sjálfri sér. Það sem hún hefur orðið að þola hefur truflaðj hana. Hana mun iðra orða sinna. — Það er af og frá, að til þess komi, að mig iðra neins, hróp-j aði hún á móti öskureið, það

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.