Vísir - 04.06.1962, Síða 15

Mánudagur 4. júní 1962.
SIítrVby'X'fiÍtifTíTt úrV*HynSlcat«. Íik.
CECIL SAINJ-LAURENT
ChERlE)
(CAROUNt
*C0V>£,C0WE!‘,5KIAF're!7 <IK1G UKAN
?|'IA SOZM THE GlKU 7IEP*— BUT
VOUK WISSION WAS TO SET TWE
'FATUEZ OF nmONPS’/'
Barnasagan
Kalli
og
eldurina
Slapzky varð að koma fr.. .‘/r
ir fólkið og sýna logann reglulega.
Þetta var gömul venja, sem er œtl
uð til að halda L. ‘ þjóðsögunni,
sagði furstinn og gekk út á sval-
irnar. Fólkið hrópaði af fögnuöi,
þegar hann lyfti loganum upp i
loftið. Þá er það búið andvarpaði
hann, merkilegt að þeir skyldu ekki
gera árás núna. Varla.hafði hann
sleppt orðiru, þegar vatnsgusa kom
ofan af þakinu á höllinni. Vatnið
kom niður nákvæmlega á þeim stað
sem furstinn hafði staðið á, og enn
þá einu sinni var Slapzky ættin að-
eins frá þv' að verða þurrkuð út.
MISIR
sinna í Caen til þess að fá ó-
yggjandi vissu um hvernig mál-
in stæðu.
— Þá hlýtur hann að vera
einhversstaðar með manninum
mínum núna.
— Ég vona það, biðtíminn var
svo langur og ég hafði verið
mjög kviðin. Ég þrái svo mjög
að hitta hann aftur.
Karólína horfði undrandi á
hana.
— Þráið þér hann? En mér
skildist, að það áé ekki mikið
meira en ldukkustund síðan þið
voruð saman?
Lodiska horfði á hana og var
bæði stolt og undrandi á svip:
— Yður finnst ég kannske
vera einkennileg, frú, en þegar
ég er fjarri honum, þótt ekki
sé nema stutta stund, verð ég
kvíðin, fæ hjartslátt eins og
hjartað ætli að springa. Og ég
veit, að honum líður eins. Við
þekkjum hvort annað svo vel.
Þegar þær hittu Louvet gaf
Karólína þeim nánar gætur. Þau
reyndu vissulega að leyna til-
finningum sínum, en þau gátu
ekki stillt sig um að takast í
hendur og Louvet mælti titr-
andi röddu:
— Og þú þurftir að bíða eftir
mér! Þú hefur víst verið skelfi-
lega kvíðinn, en við Berthier
urðum að ræða mál, sem óhjá-
kvæmilega varð að taka ákvarð-
anir um þegar. Þú verður að
reyna að fyrirgefa mér að ég
var ekki kominn í tæka tíð til
þess að taka á móti þér.
Lodoiska horfði á hann þann-
ið á svipinn, að hann þurfti ekki
að efast um, að hún fyrirgaf hon
um af öllu hjarta. Og Karólína
renndi grun, að hér hefði hún
komist í kynni uvið elskendur,
sem unnust heitari og háleitari
ást en hún hafði komist í kynni
við.
■ Er þær sátu að miðdegisverði
notaði Karólina tækifærið til
þess að gefa Lovet nánar gætur.
Hún hafði verið kynnt fyrir hon
um skömmu eftir að hún kom
til Caen, rétt áður en hann fór
til Parísar á ný. Hún hafði
heyrt, að hann bæri heita ást í
brjósti til vinkonu sinnar, en
ekki verið trúuð á það, en nú
leit hún hann öðrum augum,
leit á hann sem mann, sem gat
vakið þá ást í konubrjósti, að
henni fannst engin fórn of
stór . . . . nú var hann ekki leng-
ur bara lítill og grannur maður,
svo lítill, að jafnvel Georges var
sem risi við hlið hans. Henni
hafði fundist enni hans of hátt
til áð vera fagurt, kjálkasvipur-
inn bera veikleika vitni. Nú
hugsaði hún, hve rödd hans var
mjúk og þýð og hlý eins og
þýðir tónar bærust að eyrum
— Þetta eru sannarlega skelf-
ingartímar, sagði hann. Mér
hafa verið sögð hin ógurlegustu
tíðindi um vesalings frú Roland.
Hún var hrakin úr einu fangels-
inu í annað. Þeir hefna sín á
henni af því að manninum henn-
ar tókst að flýja. Hún er glötuð.
Hvenær sem er getum við búist
við að frétta, að hún hafi verið
tekin af lífi. Ég vona, að ég
lifi þann dag, að hefndum verði
komið fram á þessum þorpurum,
sem nú láta handtaka menn og
taka af lífi í tugatali daglega.
Og nú eru þeir að stofna nýjar
hersveitir til þess að koma á
friði í Normandí, að því er þeir
segja, en tilgangurinn er nýjar
blóðsúthellingar og víðtækara
ógnarvald.
Ekki eitt þeirra orða, sem
féllu af munni hans, fór fram
hjá Karólínu, en það var hljómur
raddarinnar, ekki innihald orð-
anna, sem hafði áhrif á hana.
Hún veitti því og athygli, að
þegar hann horfði framan í
Lodoisku varð hann enn alvat-
legri á svip. Og Karólína hugs-
aði sem svo: Hvað skyldi það
vera, sem mig skortir, fyrst ég
hefi ekki vakið neinn mann til
slíkrar ástar?
í þessum svifum kom Wimfen
hershöfðingi inn. Louvet reis á
fætur og gekk til hans.
— Hershöfðingi, sagði hann.
Ég er nýkominn frá París. And-
stæðingar okkar draga saman
lið gegn okkur.
Hershöfðinginn yppti öxlum.
Hann var maður hár vexti, mag-
ur, fölleitur, minnti fremur á
draumlyndan menntamann en
hershöfðingja.
— Ég veit um áform þeirra.
í nótt slá lýðveldissinnar upp
tjaldbúðum í Mantes, á morgun
sækja þeir fram til Evreux.
Spurningarnar , komu sem
skæðadrífa yfir hershöfðingjann,
en hann virtist ekki áhyggju-
fullur.
— Þið spyrjið hvað til bragðs
skuli taka. í nótt skipa ég svo
fyrir, að þrjár hersveitir frísk-
ara skuli stefna til Evreux. Ef
við getum varið Evrux getum
við sofið rólega hér í Caen.
Berthier og Buzot brugðust
reiðir við.
— Við erum ekki hingað
komnir til þess að sofa rólega.
Menn vilja fúslega berjast. Við
megum ekki kæfa baráttuhug
manna með aðgerðarleysi — og
við megtim ekki bíða eftir því,
að jakobinar ráðist á okkur held
ur ráðast á þá með öllum her-
styrk okkar.
Louvet tók einnig til máls:
I — Ég get fullvissað yður um
í það, hershöfðingi, að almenn-
1 ingur í París er þreyttur á hand-
i tökum og aftökum. Sigrum við
| lið jakobina getum við sótt fram
‘ til Parísar og almenningur mun
ganga í lið með okkur og loka-
sigur vinnast.
Wimpfen horfði á þá þreytu-
jlegur á svip:
— Mælska dugir ekki til þess
að vinna sigur. Allt veltur á
herstjórninni og ég ber ábyrgð-
ina á henni í Bretagne og Nor-
mandí. — Ég get ekki lagt út í
neitt áhættuspil.
— En það fer fram liðssöfn-
un í Bretagne og Normandí . . .
— Liðssöfnun! Þið, sem hafið
þjálfun í að tala til lýðsins,
haldið að allt sé fengið með því
að safna liði. Það eitt dugir ekki.
Hvar á ég að fá nægar matvæla
birgðir? Hvar fæ ég bækistöðv-
ar handa þessu liði? Og hvar fæ
; ég vopn? Og þó — ég sé eina
! leið til þess að fá vopn og skot-
færi og liðsauka ....
Hinir lögðu fast að honum að
skýra þeim frá þessari leið, en
hann var þögull um stund.
— Fyrir nokkrum dögum
kom sendimaður á minn fund,
sem bauð okkur allt, sem við
þurfum.
— Hver var þessi ‘sendimað-
úr, frá hve'rjum kom hann?
Wimpfen hershöfðingi varð
eldrauður í framan og starði á
glas sitt meðan hann hélt áfram:
— Sendimaður frá Frökkum,
sem eins er ástatt fyrir og ykk-
ur — Frökkum, sem flúið hafa
til Englands. Skipadeild er til-
búin að færa okkur allt, sem við
Eftir ao hafa jarðað Peggy, héldu
mennirnir þrír aftur til Urango-hall
arinnar, þungir í skapi. Þeir sögðu
Sam PlaL á skilningsríkan hátt frá
því, sem hafði hent dóttur hans.
Komið, komið, sagði Urban kon-
ungur stuttlega. Mér þykir leitt að
stúlkan dó, e. ykkar verkefni var
að ná í „föður gimsteinanna".
AS GENTLV AS POSSIÉLE THEY
T0L7 SAM PLATT ABOUT
WIS PAU5HTEK-- ý.l?-565l
AFTEK HOLPING A BK.IEF
BUKIAL SEKVICE FOK.
PEGSV, THE THKEE MEN
TUUPGEF WEAKILV EACK
TO THE UKANGO PALACE.
15
Stundum óska ég þess að ég hefði
aldrei trúlofazt Iæknanema.
þörfnumst.
Karólína kipptist við, barið
var í borðið og mótmælt kröft-
uglega:
— Það, sem þér stingið upp
á, er smánarlegt, svik. Við höt-
um flöttamennina, sem laumuð-
ust til Englands, og Englend-
inga — enn meira en jakobin-
ana. Við erum lýðveldissinnar.
Það er frelsi lýðveldisins, sem
við viljum vernda gegn stétta-
þinginu og við viljum ekki harð
stjórn með erlendum stuðningi.
Wimpfen vætti þurrar varir
sínar:
— Verið svo vinsamlegir, að
taka til athugunar, að ég hefi
ekki tekið því tilboði, sem ég
sagði ykkur frá. Ég hefi að eins
hlýtt á það og sagt ykkur frá
því. Þið hafið hafnað því. Gott
og vel. Ég er hermaður. Mér
hefur verið falið að verja á-
kveðið landsvæði. Það get ég
ekki án vopna. Þess vegna verð
ég að biðja ykkur að svipast
um eftir öðrum hershöfðingja,
sem getur útvegað vopn.
Þessi yfirlýsing kom sem reið
arslag yfir þá og enginn þeirra
gat sagt neitt í bili, en Berthier
varð fyrstur til þess að taka til
máls:
— Wimpfen herShöfðingi, þér
megið ekki bregðast okkur á
úrslitastund. Það gæti haft þær
afleiðingar, að leiðtogar Bret-
agne og Norðmandí glati allri
von um sigur og kveðji her-
mennina heim.
Nú gat Karólína ekki setið á
sér lengur:
— Ég fæ ekki skilið tilgang-
inn með að halda áfram þessu
þrefi, sagði hún og sneri sér
að manni sínum og hinum þing-
mönnunum fyrirverandi. Ef við
bíðum ósigur í þessari orrustu
verðum við að flýja á nýjan
leik og lifa eymdarlífi, kannske
verðum við handtekin og tekin
af lífi. Þorið þið í raun og veru
að hafna uppástungu hershöfð-
ingjans, eins og ástatt er? Geti
vopnin orðið okkur til bjargar
svo að við getum lifað venju-
legu lífi, ættu þau að vera vel-
komin, hvort sem þau koma frá
j Kína, Englandi eða Ameríku.
Georges var orðinn náfölur.
Hann hafði reynt að stöðva
hana, en það var tilgangslaust.
— Þú óvirðir mig, hrópaði
hann loks. Þú ert ekki þess verð
að bera nafn mitt.
Hann sneri sér að hinum:
— Gleymið því, sem kona
mín sagði. Hún er ekki með
sjálfri sér. Það sem hún hefur
orðið að þola hefur truflaðj
hana. Hana mun iðra orða sinna.
— Það er af og frá, að til þess
komi, að mig iðra neins, hróp-j
aði hún á móti öskureið, það