Vísir - 16.06.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 16. júní 1962.
CECIL. SAINT-LAURENT
(CAROLINE CHERIE)
NOW, WITH HIS AKA\Y STKENGTHENEP 5Y
HUNP’IZEP’S, THE K.HAN SWEFT SOUTW
TO THE CONGO!«
MOKE AN7 MOKE ''HBCKUÍTS'
WBZB LUKEI7 BY ZATAKL'S
MAGNETISM— ONLY THOSE
WHO ZSS&TBP WSZS
K'LLEP' to
VAN&yftCoi
J0Hí4
rr.LAapO
Barnasagan
SCalli
o§
eldurititL
V/S/R
Nú þegar her hans hafði eflzt | suður til Kongó. , fanga og aðeins þeir sem sýndu 1 viðnám voru drepnir.
um hundruð manna, stefndi Khan I Fleiri og fleiri voru teknir til I
Skrúðgangan færðist nú nær og
nær KRÁK. Það voru ekk: gerðar
fleiri tilraunir til að slökkva eld-
inn, en til þess að fyrirbyggja
frekari tafir, var ferðin aukin.
„KRÁK," tilkynnti Kalli stoltur.
Það er gott skip, fursti.” Furstinn
kinkaði kolli til samþykkis. „Það
hefur fyrr ient í honum kröppum.
Þetta er aðeins barnaleikur, mið-
að við fyrri raunir". ,
„Ég sé að skipshöfn yðar er
þegar tilbúin," sagði furstinn. Og
það var rétt. Meistarinn og Tommi
stóðu við borðstokkinn og klipu í
þvorn annan til að fullvissa sig um'
að þetta værf ekki draumur.
Konungleg skrúðganga.
— Ég get ekki skrökVað að
yður, ogvþað mundi ég gera, ef
ég segði yður, að yður hefði
dreymt þetta. Ég bið yður að
fyrirgefa mér. Ég var ekki al-
mennilega váknaður og hafði
ekki vald á tilfinningum mínum.
Ég lofa yður, að þetta skal aldr-
ei koma fyrir aftur. Verið ekki
hrædd við mig.
— En ég er alls ekki hrædd
við yður, svaraði Karólína.
Hann flýtti sér að klæðast,
bak við hlíf eins og hann nú
var vanur-, fór svo niður og söðl-
aði hest sinn.
Karólína var í þann veginn
að sofna aftur, þegar hún heyrði
einhvern æpa háum rómi og æ
hærra, og var auðheyrt, að sá
sem æpti var á leið upp. Fyrst
höfðu þau köll heyrzt utan húss-
ins, svo í veitingastofunni, nú
í stiganum.
Og nú þekkti hún rödd Al-
bancet:
— Þetta er mesta ósvífni! Ég
fyrirbýð ykkur að ryðjast inn
í herbergi mitt.
Svarað var kröftugri röddu og
á héraðamállýskunni:
— Lögunum verður að hlýða,
í söm andránni heyrði Karó-
lína skrækróma konurödd. Var
konan mjög æst, og auðheyrt,
að það var á Albancet sem reiði
hennar og heift hitnaði.
Karólína varð hrædd. Hún
þóttist nú næstum viss um, að
það hefði komizt upp hvar hún
væri og hver hún væri — og
að nú ætti að taka hana hönd-
um. Hún stökk upp úr rminu.
í sömu svifum heyrðist mikill
hávaði fyrir dyrum úti og svo
var hurðinni hrundið inn. Al-
bancet kom inn og skellti þegar
aftur hurðinni og dró fyrir hana
borð til þess að hindra þá, sem
veittu honum eftirför í að kom'-
ast inn.
'Skjálfandi spurði Karólína
hann hvað um væri að vera, en
í stað þess að svara henni kall-
aði hann til þeirra, sem voru
fyrir utan og reyndu að komast
inn.
— María, kallaði hann, það
er glæpsamlegt, sem þú ert að
aðhafast hér, ég sver, að ekkert
óheiðarlegt hefur gerzt, ég sá
bara aumur á vesalings stúlk-
unni.. .
En þetta hafði ekki sefandi
áhrif á Maríu og aðra þá, sem
leituðu inngöngu, og enn var
hrópað jafn kröftuglega og áð-
ur á mállýskunni:
— Opnið í nafni laganna!
Nú sneri Albancet sér að Karó
línu:
— Þetta er skelfilegt og ég
bið yður að fyrirgefa mér. Þetta
er allt saman mér að kenna. Það
er konan mín, sem komin er.
Hún njósnaði um okkur og
komst að því hver þér eruð.
Hún heldur, að þér séuð ást-
kona mín og hefur því kært okk
ur. Og nú á að handtaka okkur
bæði.
Hann var náfölur og mælti
titrandi röddu. Gek khann nú
til hennar, þrýsti henni fast að
barmi sínum og mælti:
— Þannig er komið, að ég
get sagt yður sannleikann. Ég
elska yður — aldrei munuð þér
geta rennt grun í, hve erfitt
það var að halda ólgandi tilfinn-
ingum mínum í skefjum.
— Jean, Jean, ég líka ...
Hann losaði sig úr faðmlög-
unum.
— Við erum glötuð, ástin
mín... það er um seinan. Nei,
það er ekki um seinan, þótt við
sjáumst aldrei framar. Ég bið
yðu'r bara um eitt: Gleymið mér
ekki!
Hann hentist að .kofforti sínu
og greip tvær pístólur.
— Flýttu þér að klæða þig.
Glugginn er ekki svo hátt frá
jörðu, hvíslaði hann, að þú getir
stokkið niður. Hesturinn minn
bíður þar söðlaður. Flýttu þér.
Karólína hafði gripið kjól
sinn, en henti honum nú frá sér
og fór að klæðast karlmanns-
fötunum. Meðan hún var að
hneppa seinustu hnöppunum á
brókunum skjálfandi höndum
gekk Albancet til dyra og mund-
aði pístólurnar.
— Við opnum éftir fáeinar
mínútur, kallaði hann, þegar
konan er búin að klæða sig.
Kona hans rak upp háan, sker
andi hæðnishlátur, utan dyr-
anna:
— Búin að klæða sig! Ertu þá
hættur við að reyna að Ijúga
þig út úr þessu. Þá er hún .. .
Nú var þrýst á hurðina af
slíku afli, að borðið færðist inn-
ar og Jean æpti til Karólínu:
— Flýttu þér, flýttu þér!
Hann var sem gripinn æði.
Karólína stóð á miðju gólfi
klædd brókunum, en nakin að
ofan og hélt á skyrtunni og
virtist ekki geta hrært legg eða
lið sér til varnar, en konan, sem
virtist bandóð, var komin inn
og æddi að henni og reyndi að
læsa í hana nöglum sínum. —
Tveir af þremur embættismönn-
unum, sem komið höfðu með
konunni, komust ekki langt, því
að Albancet skaut á hvern af
öðrum af pístólum sínum og
hnigu tveir niður, en sá þriðji
lagði á flótta.
— Út um gluggann, kallaði
Albancet nú til Karólínu rólegri
röddu. Hún varð fyrir áhrifum
af ró hans, smeygði sér í skyrt-
una og klifraði upp í gluggakist-
una, en kona Albancet reyndi
að koma í veg fyrir það og greip
í hana, en Albancet hikaði ekki,
hleypti af skoti og kona hans
hneig niður á gólfið.
Þriðji embættismaðurinn hafði
nú aftur vogað sér nær og skaut
á Albancet, sem féll á kné.
Hann reikaði til Korólínu, sem
hikaði þ^r sem hún sat á glugga-
kistunni og knúði hana til að
freista stökksins. Henni fannst
hún svífa niður eins og í leiðslu.
Og hún reis á fætur án þess að
vita hvað hún var að gera. En
nú hvein byssukúla við eyra
hennar og hún vaknaði af leiðsl-
unni. Það var embættismaður-
inn sem skotið hafði úr glugg-
anum. Slegin ótta tók hún á
rás yfir húsagarðinn og að hesti
Albancet. Henni gekk erfiðlega
að komast á bak. Hann var ó-
kyrr, reyndi að sparka í hana og
slá, en á bak komst hún og'
knúði hánn áfram, og sá að eins
embættismanninn bregða fyrir,
en hann hafði reynt að stökkva
úr glugganum, til þess að hindra
flótta hennar, en -varð illa fyrir
hestinum, er hann rauk af stað,
og datt kylliflatur. Á götunni
fyrir utan krána var margt
manna, menn æptu og kölluðu,
en Karólína hugsaði um það eitt,
að halda sér fast og ríða, og
ekki fyrr en hún var komin kipp
korn út úr bænum hægði hún
hina æðinsgengnu reið, sem
hafði orðið henni til bjargar.
Allt\ hafði þétta gerst svo
15
— Já, þér eruð ráðin — hvað
getið þér gert?
skyndilega, að henni fannst nú,
að ekki væru nema nokkrar
mínútur liðnar frá því er hún lá
í rúminu og hugleiddi hvernig
hún gæti sigrað Albancet. Henni
fannst orð hans enn hljóma fyr-
ir eyrum sér: „Ég elska þig“.
— Og nú var hann ef til vill
dauður. Hún vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð og reið áfram eins og í
leiðslu. Og hún vissi ekki hvað
til bragðs skyldi taka. Hræðsla
hennar jókst um allan helming,
er hún varð þess nú vör, að
pyngja hennar hafði orðið eftir í
herberginu. Hún átti ekki eyri.
í vösum hennar var ekkert
nema vegabréfið, sem hljóðaði
á nafnið Charles Aimon.
Það var farið að snjóa, en
samt fór hesturinn að kroppa á
vegarkantinum. Karólínu varð
fljótt kalt, enda að eins klædd
skyrtu og brókum. Þá minnist
hún þess, að Albancet var vanur
að hafa gamlan frakka í hnakk-
töskunni, til þess að bregða sér
í, ef skyndilega kólnaði í veðri.
Hún fór í frakkann, þótt hann
væri henni allt of stór, leiddi
hestinn inn á hliðargötu og sló í
hann. Hvarf hann milli runnanna
hneggjandi, frelsinu feginn.
Karolína klifraði nú upp í tré,
því að hún óttaðist, að sér væri
veitt eftirför. Hún klifraði eins
hátt og hún gat til þess að leit-
armenn, færu þeir fram hjá,
kæmu ekki auga á hana.
Hún hafði ekki hafst við þarna
lengi, er fimm reiðmenn komu
í ljós, fjórir bændur og embættis
maðurinn, sem reynt hafði að
hindra burtför hennar.
Þegar þeir voru komnir fram
hjá klifraði hún niður og lagði
af stað og fór í þveröfuga átt
við þá, sem hesturinn hafði far-
ið í. Runnar uxu öðru megin veg
arins og gekk hún handan runn
anna. Gekk hún lengi, án þess
að hugsa um annað en að kom-
aðst áfram, eitthvað — eitthvað
langt í burtu.
Og enn snjóaði.
Þegar hún kom að Charente-
fljótinu kom hún auga á stóran
vagn. Við hann stóð hópur
manna. Einn þeirra sneri sér
ið henni og mælti:
— Heyrðu, drengur minn, þú
ratar vænti ég ekki til Saint-
Amantdes-Bois?
Hún svaraði af varfærni —
kvaðst ekki vera sérlega vel
kunnug í héraðinu.
— Á hvaða flækingi ertu þá?
— Ég ætla að ganga í herinn.
— Þú? Þú ætlar að fara að
berjast?
— Já, en það trúir nú raunar
enginn á það, að ég muni duga
í það. Foreldrar mdnir lumbruðu