Vísir - 20.06.1962, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 20. júní 1962.
...TAKZAN OF THE A7ES PAUSE7
PKOíA HIS TKAVELS, 7ISAAVE7
WHEN HE SAW A VILLAGE IN
FLAMES!
Dlitr. b/ United F««turt Syrd'c.tV Int '-2'
Sá, sem kom upp stigann, var
nú Kominn upp efsta þrcpið og
barGi nú á dyrnar og kaiiaði:
— Hvers vegna svararðu ekki,
Kata gamla? Hvað er að? Út
af hverju ertu^að rífast?
Kata herti takið á úln’.ið Karó-
linu.
— Þú getur sjálfri þér um
; kennt.
Svo tók hún til að
1 hvellum rómi:
epa háum,
Brjóstmóðir hennar vék sér
undan án þess að svara.
— Þekkirðu mig ekki aftur,
Kata? Ég sagði þér hver ég er
— Karólína!
— Jú, ég bar kennsl á þig.
Hvað viitu?
— Kata, er það allt og sumt,
sem þú hefur að segja við mig,
þú, sem gættir mín árum saman
— manstu ekki, að ég kallaði
þig mömmu þegar ég var lítill?
Kvíði Karólínu jókst með
hverju augnabfikinu sem leið.
Hlustaðu nú á mig, Karólína.
Yfirvöldin heita miklum verð-
launum þeim til handa, sem láta
i té upplýsingar, sem leiða til
handtöku þinnar. Það er ekki
um annað talað í öllu héraðinu.
Þúsund franka launum er heit-
ið. Og líflátshegrþng vofir yfir
þeim, sem hýsir þig. — Viltu
steypa þinni gömlu brjóstmóður
i óhamingju? í þessu húsi eru
illir áhangendur „fjallsins" ...
Enn einu sinni hafði brugðist
traust það, sem hún bar til
Fólks, sem hún hafði þekkt frá
barnsaldri, fólks, sem hún hafði
ekki verið í vafa um, að þætti
vænt um hana.
— Kata, ég kom til þín í
þeirri von, að ég gæti fengið
að gista hér nótt?
— Ertu gengin af vitinu?
Viltu að ég verði leidd á högg-
stokkinn?
— Þú ætlar þá að hrekja mig
burt?
v- Ég er til neydd
— Þá verðurðu að tilkynna
yfirvöldunum, að ég sé hér, því
að ég fer ekki.
— Jæja, svo þú ætlar að taka
hér öll ráð í þínar hendur, and-
styggilega auðvaldsstéttarhof-
! róða, hypjaðu þig burt!
Karólína stappaði í gólfið, æf
! af reiði.
— Ég sagði, að ég færi hvergi.
— Við sjáum nú brátt hver
skjöldinn ber, sagði Kata og
þreif um úlnlið hennar.
Allt í einu þagnaði hún og
kom kyrrð yfir hana. Hún lagði
við hlustirnar. Fótatak heyrðist
í stiganum.
— Er nokkuð að, Katrín kven-
borgari? var kallað niðri í stig-
anum
Karóh'na hvíslaði:
— Segðu að ég sé systurdótt-
ir þín, nýkomin frá París.
Kata hikaði, andlit hennar var
afmyndað af ótta og hugaræs-
ingu.
— Farðu, ég verð að hugsa
um mitt eigið líf. Ég kæri þig
áður en þeir finna þig, og þá
verð það ég, sem fæ launin,
sagði Kata.
— Hvernig ætti ég að komast
héðan?
Tarzan apamaður staðnæmdist, Dauðvona þorpsbúi, sem hafði
og fylltist viðbjóði þegar hann sá komizt undan Zatar, reikaði út úr
þorp í rústum.
•.VAV.V.%V.V.V.V.W.V.V.V.V.V.V.,.VAV.V.V.V.,.*Í|!,V
Barnasagan
Kalli
og
olduriiiii
„Að gefa greifanum nýtt tæki-
færi til að slökkva eldinn?“ sagði
Kalli, „kemur ekki til mála“ Um
leið greip hann lampann og hljóp í
burt. „Þessi greifi skal ekki hafa
heppnina með sér á mínu skipi“,
muldraði hann.
Hann hljóp eftir öllu skipinu og
inn i káetuna, en þar stöðvaðist
hann skyndilega. „Ég hef það,“
sagði hann við sjálfan sig. „Ég
— Hjálp, hjálp, Karólína de
Biévre er hér, hún ógnar mér,
hjálp, góðir borgarar!
Karólína sleit sig af henni
og komst út og ætlaði að
smokra sér fram hjá mannin-
um, sem barið hafði á dyrnar,
en hann var svoli mikill og
stöðvaði hana.
— Ertu viss um, að það sé
hún, Kata gamla?
— Auðvitað, hver ætti að
hafa betri skilyrði til þess að
þekkja hana en ég, sem hafði
hana á brjósti?
Dyr opnuðust. Fólk kom fram
í dyragættir og lagði við hlust-
irnar og fór að masa. Brátt
vissu allir, að Karólína de Biévre
sem leitað hafði verið að um
allt landið hafði fundizt þarna í
húsinu. Og nú urðu allir gripnir
hugaræsingu mikilli og sent var
eftir hverfisnefndinni. Innan
fárra mínútna mundi hún verða
handtekin.
Þegar Karólína gekk niður
stigann gullu við hæðnishróp og
kuldalegir hlátrar. Og menn fóru
að rífast um hver hefði í raun-
inni unnið til þúsund franka
verðlaunanna og harðast deildu
svolinn og brjóstmóðirin.
En Karólína var nú róleg. —
Hjartsláttur hennar var eðlileg-
ur. Henni fannst þetta hafa að
sumu skoplegan blæ. Hún heyrði
enn fyrir eyrum sér orð brjóst-
móðurinnar, er hún afneitaði
henni og ákærði, gróf orð, ó-
svífni hennar og kulda- og sam-
CMSfmtr
Góðan daginn tengdamámma, dóttir þín er.í baðinu með hr. Petersen.
tímis var sem að eyrum bærist
eins og veikur ómur af orðum
hennar, er hún gældi við hana
barn. Og sama konan og forð-
um gældi við hana krafðist nú
þúsund franka fyrir líf hennar.
Á leiðinni í fangelsið hugsaði
Karólína ekki um þær hættur,
sem fram undan voru. Hún hug-
leiddi þær heimsóknir til brjóst-
móður sinnar, sem hún mundi
hafa farið í, ef ekki hefði verið
gerð stjórnarbylting í landinu.
Þá hefðu þær setið og rabbað
saman og rifjað upp gamlar
minningar. Hugur hennar dvald-
ist við þetta.
Hún hvarf ekki á brautir virki
leikans fyrr en vagninum var
ekið um hliðið á fangelsisgarð-
inum. Flún hugsaði ekki um fall-
exina. En hún sá andlit Gastons
fyrir hugskotssjónum sínum, og
hún þóttist viss um, að hún
fengi aldrei að sjá hann framar,
og brast í grát.
XIX. kapítuli.
Ný kynni og endurfundir.
Yfirheyrslur í fangelsinu
stóðu lengi. Karólína var spurð
um fólk það, sem hún hafði leit-

63?
Hókus — pókus.
hún var ungur fangi af aðals-
ætt, de Boimussy markgreifi,
glæsilegur ungur maður, og fór
það ekki framhjá Karólínu. —
Hann var léttur í lund og lét
fyndin orð fljúga af vörum og
ekki virtist hann hafa miklar
áhyggjur af- því, þótt fallöxin
biði hans. Til Chartres, þar sem
haldið yrði kyrru fyrir um nótt-
ina, var komið svo seint, að ekki
að hælis hjá. Að yfirheyrslum i Yar. að koma föngunum
loknum var hún ásamt öðrum
flutt til Parísar. í sama vagni og
A LONE SUKVIVOK
STASSECE7 OUT
OF THE FIEE
THE
AKWS-
rústunum og féll í arma apamanns
ins.
SIVEEPINS TEZZ.OZ--"
GASPE7 THE NATIVE.
'THE COUNTSY IS POOMEP/
Menn eyðileggingarinnar, stundi
þorpsbúinn. Landið er dauðadæmt.
væri Ijóti aulabárðurinn ef ég get
ekki gert þennan eld óslökkvandi."
Tommi hafði rétt í þessu verið
að færa líf í eldinn, og varð yfir
sig hissa þegar Kalli skipaði hon-
um að slökkva eldinn. „Þegar þú
ert búinn að því þá kveiktu aftur
eld með þessum lampa, skilurðu
það?“
„Nú hefur sá gamli dottið á höf-
uðið,“ hugsaði Tommi.
fyrir í fangelsinu, og varð að
leita húsaskjóls fyrir þá í veit-
ingahúsi. Þar urðu fangarnir að
sofa uppi á hanabjálkalofti og
var hálmur breiddur á gólfið.
Karólína veitti því athygli, að
markgreifinn ungi hafði valið
sér stað á gólfinu við hlið henn-
ar. Hún var þreytt og syfjuð
og hlustaði hálfdottandi á mas
hans, en hann var alltaf að reyna
að fá hana til að rabba við sig,
og brátt fór svo, að hún glað-
vaknaði, enda var hann farinn
að tala um þá möguleika, sem
hún hefði á að komast hjá að
lenda undir fallexinni.
— Hafið þér aldrei hugsað
um, að þar sem fyér eruð kona
... ?
— Við hvað eigið þér?
— Ég hélt að þér væruð dá-
lítið slungin og hefðuð kannske
hugsað út í þetta, en ég verð
víst að gera frekari grein fyrir
þessu. Og nú skal ég segja yður
hvernig þér gætuð að minnsta
kosti fengið frestað þeim óþæg-
indum, ef ég má orða það svo,
sem nú vofa yfir ...
— Reynið nú að koma þessu
út úr yður!
— Þegar þér verðið leidd
fyrir dómarana — þar sem á að
dæma yður til lífláts, — og það
verður vitanlega gert, — og þar |
með að dóminum skuli fullnægt
í birtingu næsta dags, skuluð
þér segja eitthvað, yndislegri,
veikri röddu ...
— Segja hvað?
— Að þér séuð komin á leið.
— Að ég sé ófrísk, Þér ájftið
mig víst nautheimska. Saonast