Vísir - 23.07.1962, Blaðsíða 15

Mánudagur 23. júlí 1962.
VISIR
15
SAKAMÁLASAGA
i
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
10.
við skulum halda okkur við efn-
ið. Ég held ekki, að maðurinn
yðar hafi verið myrtur vegna
peninganna, heldur vegna af-
brýðisemi.
— En ef þér finnið ekki pen-
ingana.
— Þá heldur félagið áffam eft j
irgrennslunum. Það hefði ekki i
verið erfitt að finna manninn
yðar, ef hann hefði ekki verið
myrtur. Þá hefðum við náð pen-
ingunum fyrir löngu, en nú á ég
við erfiðleika að stríða vegna
þess, að kona hefur truflazt af
afbrýðisemi, og án ástæðu, þar
sem hún frá upphafi hafði ekki
áhuga á peningunum. Komist
ég að því hver hún er, skal ég
sannarlega klekkja á henni,
nema hún verði svo skynsöm
að hverfa. Svo einfalt er það.
— Ekki hafði ég hugmynd
um, að það gæti verið svona ein-
falt allt saman. Svo brosti hún
— og sló mig utan undir.
6. kapítuli.
— Þegar ég nú hef svarað
spurningu yðar, sagði hún, vilj-
ið þér kannske segja mér hvað
þér hafið í mínu húsi að gera? '
Hvorttveggja kom mér á ó-
vænt, kinnhesturinn og þessi
orð hennar.
— Það var þetta, sem ég var
að reyna að útskýra fyrir yður.
— Já, þér hafið masað um
að hafa íundið mig með grammó
fónplötu í hendinni — þá hafið
þér farið upp í herbergi mitt.
— Þér trúið mér kannske
ekki?
— Nei, ég veit vel hvað ég
gerði. Ég sofnaði, en ég get
sagt yður nafnið á seinustu
plötunni, sem ég spilaði.
— Það gagnar yður ekkert að
halda því fram.
— Þér reynið að fá mig
til að trúa hinu og þessu —
hver er tilgangurinn? Fjárkúg-
un?
Ég var farinn að jafna mig
dálítið.
— Verið þér nú ekki að æsa
yður upp, frú Butler. Hvað hald
ið þér að lögreglan segi, ef hún
kemst á snoðir um að bíllinn
yðar var fyrir utan húsið, sem
ungfrú James býr í?
— Var hann þar?
— Það vitið þér vel.
— Það vill nú svo til, að ég
veit ekkert um það.
Ég trúði henni og hún horfði
á mig rannsakandi augum.
— Ég held að ég fari að
skilja, sagði hún svo. Er hún
eins örlát og hún áður var?
— Ég held, að henni geðjist
að yður, sagði ég.
— Þá er það gagnkvæmt, en
ég vildi óska að hún hætti að
senda fólk hingað til þess að
rífa allt og tæta.
Ég minntist þess hvernig sóf-
inn var útleikinn og púðarnir.
— Þér haldið þá ...
— Þér eruð ekki sá fyrsti.
Ég hafði fengið nýtt umhugs-
unarefni. Frú Butler vissi að hús
ið mundi verða rannsakað, en
ekki tilkynnt lögreglunni neitt
um það. Hún hafði sennilega
ekki þorað það og því gat ég
verið öruggari. Hún horfði á mig
með fyrirlitningarsvip.
— Þér játið þannig, að þér
komuð inn til að leita. Af hverju
gáfust þér upp? Ég svaf — ekki
var ég fyrir yður.
— Mér fannst einum ofaukið
að við vorum orðin þrjú.
— Þrjú.
— Já, ég á við manninn, sem
brauzt inn til þess að drepa
yður.
— Þér ætlið þó ekki að fara
að tyggja þetta upp aftur?
Ég sagði henni það, sem gerzt
hafði og hún brosti.
— Þér ætlizt varla til að ég
trúi þessu?
— Bíðið bara þangað til þér
komið heim og þér munuð sjá,
hvernig umhprfs er i svefnher-
berginu yðar eftir að við höfum
veriö að slást þar og kútveltast
ofan á brotnum grammófónplöt-
um. Ég held, að mótstöðumaður
minn hafi verið úr þyngsta
flokki hnefaleikara.
— Jæja, var hann það? Ég
trúi yður ekki.
— Það verður þá svo að vera,
frú.
Við heyrðum bæði, að bifreið
nálgaðist, og að hún nam stað-
ar. Ég gaf henni merki um að
bíða, og svo gekk ég út. — Það
var enginn í bílnum nema ung
stúlka með öskulitað hár.
— Halló, sagði hún, ég hef
víst villzt heldur betur og varð
ég að viðurkenna það, þar sem
hún var 30 km. frá þjóðvegin-
um.
— Hvert ætlið þér? spurði ég.
— Til bónda, sem heitir Gille-
spie. Mér var sagt til vegar, en
það eru engir leiðarvísar neins
staðar.
— Var nokkuð sagt við yður?
Að þér ættuð að aka gegnum
hlið?
— Já, kemur heim. Ég starfa
hjá fyrirtæki, sem seldi herra
Gillespie eldstó, en þegar hann
var farinn kom í ljós, að það
hafði gleymzt að biðja herra
Gillespie að undirrita samning-
inn um afborganir. Ég geri ekki
ráð fyrir, að þér séuð herra
Gillespie?
— Nei, ég heiti Graves og
er hérna, til þess að dorga.
— Ég hélt ekki, að neinn mað
urklæddist hvítri skyrtu til þess
að fara í veiðitúr. Þegar bróð-
ir minn fer lítur hann út eins
og flakkari.
— En ég var að koma, ung-
frú!
Það gat vel verið, að hún
segði satt, en ég var engan veg-
inn viss um það.
Og nú rann mér eins og kalt
vatn milli skinns og hörunds,
því að nú heyrðist að sagt var
í útvarpinu í bíl hennar: ...
Butler, frú Madelon Butler,
ekkja bankastjórans, sem hvarf
Ekkja, — höfðu þeir þá fund-
ið líkið? Og enn var sagt: Lög-
reglan heldur, að hún hafi flú-
ið í bláum kádilják.
1) Tarzan leitaði vandlega um 2) Þarna var uxinn frægi. Hann leðju. Afríku-uxinn sem talinn cr
frumskóginn. Laks fann hann bráð | var stór og illilegur og stóð úti í j hættulegasta villidýr hinnar svörtu
sfna. I
álfu, hættulegri en sjálft ljónið.
Barnasagai
SCalBi
og
efidurL
Engan úr föruneyti Slapzkys
langaði til að sofa í höll Ruffianos
greifa, en hvar áttu þeir þá að
sofa? Skip þeirra KRÁK lá fast á
botni fljótsins og vatnið náði hátt
í káettunum. En þá fékk Slapzky
fursti góða hugmynd. Hann hélt :i
slapzéanska eldinum á bakinu )g
sneri sér brosandi að gestgjafa sín-
um.
— Það er mjög vingjarnlegt af
yður, að leyfa okkur að gista hér,
sagði hann, en við viljum ferðast
um sem óþekktir menn. Venju
legt gistiherbei" itan höllina
myndi vera ah < 'gt.
— Eins og þo. , ..agði greif-
inn. Ég sting þá upp á því að þig
fáið allir náttvist í einni af útbygg
ingum hallarinnar. Þar munuð þér
hvorki finna faligryfjur, gildrur,
né hulda kjallara né aðrar dráps-
vélar. Gerið svo vel, ég skal vísa
ykkur veginn.
— Liturinn er góöur, en það
vantar jafnvægi.
— Gætirðu þá ekki hengt það
á tvo nagla.
— Það er talið að reikistjaman
Venus sé óbyggileg.
— Nú, hefðir þú hugsað þér að
flytjast þangað?
— Ég sé engan bíl, sagði
stúlkan. Hvernig komust þér
hingað?
— Bíll er í bílskúr, vitanlega!
Og enn var sagt í útvarpinu:
... eftir að líkið fannst í gær
síðdegis. Peningamir em ófundn
ir enn. Ekki er ólíklega, að þeir
finnist, þegar frú Butler er fund-
in.
Maðurinn hafði vitað, að líkið
hafði fundizt, og hann vildi
koma í veg fyrir ,að ekkjan væri
handtekin Sú ljóshærða hafði
fráleitt villzt. Hún bað um vatn
að drekka og ég þurfti ekki að
geta mér neins til um hvers
vegna hún bað um það. Hún
var ekki þyrst, nei, hún vildi
fá tækifæri til þess að koma inn
og líta í kringum sig.
Ég hallaði mér að bílnum og
beygði mig yfir dyrnar, þar sem
hún sat við stýrið, fletti upp
pilsinu hennar og sagði:
— Mér sýnist vera maur i
nylonsokknum, og svo klappaði
ég henni á lærið.
— Gerið svo vel og komið inn,
væiia mín.
Tilgangur minn var að móðga
hana svo að hún færi á brott
sem hraðast.
— Þér, þér ... hvæsti hún,
hvílík frekja!
Hún setti bíiinn í gang og ók
á brott eins og fjandinn væri á
hælunum á henni og ég beið þar j
til ég heyrði ekki lengur í hreyfl j
inum. En svo datt mér í hug, j
að maðurinn kynni að vera ai.v
hvers staðar nálægur með riít\
ilinn.
Þegar inn kom leit frú Butler
spyrjandi augnaráði á mig og
þar næst sagði ég:
— Heyrðuð þér hvað sa^t var
í útvarpinu?
------'1----------------
! 1 1 I 1 I I
AUWUtin t ■