Vísir - 09.08.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 9. ágúst 1962.
V'lSIR
SAKAMÁLASAGA ^
^ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
hvarf úr minni mínu, að ég
ætlaði að fara að klippa hanaa.
Mér skyldist nú fyrst hvað ó-
vissan hafði hvílt þungt á mér,
— óvissan um að lögregluþjónn-
inn myndi lifa, því að ef hann
dæi væri ég morðingi. Ég gat
ekki fengið nema fangelsisdóm
fyrir að slá hann niður. Auðvit-
að var ég flæktur í ýmislegt
vafasamt, bæði að því er varð-
aði Díönu James og Madelon,
en ég taldi mig ekki hafa gert
neitt refsivert.
— Er hann kominn til meðvit-
undar.
— Nei, en þeir búast við, að
hann muni gera það fljótlega.
— Hann þekkti yður aftur.
— Það skiptir engu. Ég vissi
að þeir höfðu getið sér þess
til að ég væri þarna.
Ég hefði átt að vera farinn að
byrja að skilja, en ég var næst-
um dasaður, svo mjög hafði mér
létt, og þakið hefði getað dottið
ofan á höfuðið á mér áður en
mér skildist af hverju henni var
það til gleði, að lögregluþjónn-
inn var að ná sér.
I — Ætlið þér ekki að fara að
byrja? Mig er farið að langa til
að verða önnur en ég er. Susie
Mumble kannske?
— En það er ekki nóg að
verða brún og skipta um hár-
greiðslu. Þér verðið einnig að
tala eins og Susie.
T
A
R
1
A
W
— Það er mér ljóst, ekki bulla,
væni minn.
Ég leit í brosandi andlit henn
ar.
— Þér eruð fljótar að læra.
— Ég legg mig fram, elskan.
Hún var farin að lækka rödd-
ina stundum, og mæla dálítið
hásri en lokkandi röddu, og mig
fór að gruna, að maðurinn henn
ar og Diana hefðu ekkert haft
að gera í hendurnar á henni, já
— lögreglan ekki heldur. Ég fór
áð blaða í kvennaritinu í skyndi
og benti henni á nokkrar hár-
greiðslufyrirmyndir, einkum
þær sem einfaldar voru og hárið
stuttklippt.
Hún brosti aftur.
— Þér eigið eftir að uppgötva,
að það er ekki eins einfalt og
það lítur út fyrir, sagði hún. Það
er stundum vandað mest til
þess, sem virðist einfaldast.
_ Mér er þetta fyllilega ijóst,
sagði ég lagði handklæði á herð
ar hennar.
— Yður mun fanast þetta al-
veg hræðilega úr hendi, en þér
skuluð ekki taka það nærri yð-
ur, sagði hún. Þegar ég er orðin
brún get ég farið í hárgreiðslu
og tárfellt, — sagt hárgreiðslu-
dömunni, að ég^hafi verið á
ferð í Mexikó, og verið mis-
þyrmt svona hræðilega þar.
Ég kinkaði bara kolli og byrj-
aði að kiippa — öðru megin,
24.
steig svo tvö'þrjú skref aftur á
bak er ég var búinn þeim megin
og virti fyrir mér handverk mitt.
— Það var — hræðilegt, —
eins og hún hefði lent með hár-
ið milli hjóla í vél.
Hún fór inn í herbergið og leit
á sjálfa sig í speglinum. Ég
bjóst við, að hún mundi springa
af reiði, en hún andvarpaði bara
og sagði:
— Hve nær hafið þér hugsað
yður að byrja sem hársnyrtingar
meistari?
— Ég mætti kannske benda
yður á, að ég er ekki búinn að
klippa yður. Það kemur seinna.
— Jæja, en þér ættuð að hafa
það í huga, að konu hár er
ekki hægt að klippa eins og
þegar sagað er sundur tré. Hald-
ið liðlega á skærunum og látið
hárið eins og renna gegnum
greiðuna meðan þér beitið skær-
unum.
— Þakka yður fyrir upplýs-
ingarnar, ég geri mitt bezta, og
þar með búið.
Og þegar ég var búinn fórum
við aftur inn í baðherbergið.
t _ það vel gott, sagði
ég, en þér líkist að minnsta
kosti ekki Madelon Butler leng-
ur.
— Hver er hún?, spurði hún
með nýju röddinni.
— Jæja, þetta er góð byrjun,
sagði ég og sagði henni að taka
til við að þvo og lita hár sitt,
og á meðan tók ég til í stofun-
um og kastaði kvennaritunum í
ruslakörfuna.
Madelon Butler var ekki leng-
ur til. Ég hafði átt hugmyndina,
en það var hún sem vissi hvern-
ig átti að framkvæma hana. Hún
bjó sem sagt yfir afbragðs leik-
arahæfileikum, og þegar öllum
undirbúningi var lokið, gat hún
talið sig alveg örugga. Auðstétt-
arkonan var horfin, og í hennar
stað komin djarfleg, jafnvel dá-
lítið frek, fegurðardís, sem tal-
aði alþýðumál.
Það var fréttaútsending klukk
an hálf þrjú, en það var hvorki
minnst á lögregluþjóninn eða
hana, svo að ég varð að bíða
kvöldblaðanna.
Ég varð fyrir vonbrigðum,
þegar hún kom inn.
— Þér eruð jafn dökkhærðar
og þér voruð.
— Það er bara vegna þess, að
hárið er blautt, svaraði hún og
settist til að láta sólina skína á
það. Eg þyrfti að fá einn sjúss
til.
Hún fékk hann og brosti aft-
ur.
— Þökk, elskan.
Ég gat ekki stillt mig lengur
og tók utan um hana.
— Ég fer að verða veikur
fyrir Susie? Ertu farin að sakna
nokkurs?
— Ég er ekki búin að lifa mig
svo inn í hlutverkið að ég sé til í
allt — og viljið þér nú fjarlægja
krumlumar.
Og — um leið lagði hún frá
sér glasið og sló mig utan undir
— Leggið þetta ekki í vana
yðar, sagði ég og reiddist og
greip harkalega um úlnlið henn
ar. Það gæti haft óþægilegar
afleiðingar fyrir yður.
Ekki var sjáanlegt á svip
hennar, að nokkur beygur hefði
kviknað í huga hennar.
— Ég skil yður ekki, stundum
hagið þér yður eins og þér hafið
góða greind, — en oftast nær
WITH CATLKE
SWIFTNESS,
TAKZAM LEArEF
5EHIN7 SOME
SUSHES TO
AV0I7 BEINS
SHOT AT
ASAIN
Va&w
Jww
CilMvO
U-19
5708
Með mýkt kattarins stökk Tarz- Hann læddist síðan í stórum
an á bak við runna til þess að krók við öllu búinn. ?
forðast annað skot. .
En skyndilega staðnæmdist
hann. Slóðin lá til snævi þakins
fjalls Mt. Lunya, heimur utan skóg
arinsi
O
Barnasagan
KalBi
og
eldurinn
A.
Logar Siapzky og Ruffino börð-
ust nú um hvor hefði betur, og
meðan borg greifans brann til
kaldra kola, stóðu Ruffiano og
Slapzky hlið við hlið og virtu fyrir
sér ógæfuna.
En Kalli sá enga þörf til að bíða
endalokanna. Af stað mínir menn,
húsin hrynja á hverri stundu. I’eir
komust í smábáta, og það leið ekki
á löngu þar til það sýndi sig, að
Kalli hafði á réttu að standa. Hús-
in hrundu með braki og brestum.
Nokkur augnablik glóði í rústun-
um, en skyndilega h-varf allt í gufu
og reyk. Seinna fréttu þeir að allt
hefði fallið niður um gryfjuna í
sjóinn. Sjómennirnir horfðu hissa
á tvo menn nálgast hlið við hlið.
bað voru Slapzky og Ruffiano.
15
Vitlaus tenging í pípulögnum.
eins og heimskingi.
— Verið nú ekki að blása
þetta upp. Ef þér hafið enga
löngun til smá ástarævintýra þá
lifi ég það ef.
— Herra trúr, hve tilfinninga-
ríkur þér eruð.
— Þar sem ég ólst upp mundi
hafa verið hægt að fá miklu
meira fyrir 120.000 dollara en
með því að láta í ljós tilfinninga
semi. Nú, svo mætti þér muna,
að þér hafið drepið tvær mann
eskjur.
— Það er nú svo, en hatur er
líka tilfinning.
— Alveg rétt, en það gefur
víst lítið í aðra hönd.
Ég fór og ók niður í bæ. Ég
átti ekki neitt sérstakt erindi
þangað, en mér fannst allt
skárra en að sitja heima og
jagast við hana. Ég botnaði sann
ast að segja ekkert í henni. Við
vorum til neydd að vera í sömu
íbúðinni vikum saman, svo að
ákjósanlegast var, að við reynd-
um að hafa allt snuðrulaust okk
ar í milli. Nú, á hinn bóginn var
kannske skynsamlegust sú af-
staða hennar, að forðast að vera
að neinu daðri — af því gæti
ekkert gott leitt.
Ég keypti eintak af kvöldblaði
og sá í því, að lögregluþjónninn
var á batavegi, en enn meðvit-
undarlaus. Að öðru leyti var
japlað á hinu sama í fréttinni,
— lögreglan væri bjartsýn og
byggist við að komast á snoðir
um það bráðlega hvar Madelon
Butler væri niður komin. Ekki
var minnst einu orði á Díönu
James og var það skiljanlegt,
því það var ekki svo langt um
liðið frá því húsið brann til
kaldra kola. Það var fráleitt byrj
að að róta í öskunni í kjallaran-
um.
— Ég gekk um alllengi og
varð þess var, að farið að
þykkna í lofti, lagðist í mig, að
þrumuveður væri í aðsigi. Og
fyrr en varði var ég kominn að
hominu þar sem „marmara-
musteri“ Seaboardbankans stóð.
Ég horfði á bygginguna hugfang
inn, því að innan veggja hennar
lá hluti fjársjóðsins, sem ég átti
að fá — beið þess að eins
vera sóttur. Ég sá í anda stigann
niður í bankahólfageymsluna.
Ég sá bankahólfin í röðum, —
í einu þeirra voru nokkrir tugir
þúsunda dollarar, mín eign. Ég
var með lykilinn í vasanum.
Ég hélt áfram þangað til ég
kom að Third National bankan-
um og þaðan var ekki langt til
Kaupmannabankanns. — Það
mundi ekki þurfa nema svo sem
tuttugu mínútur til þess að fara
í alla þrjá bankana og hirða
peningana. Hún þurfti ekki ann-