Vísir - 31.08.1962, Blaðsíða 15

Föstudagur 31. ágúst 1962.
VISIR
75
WA 5TR1A.NGE F’HENOMENONi
‘MOUNT LUNYA* P’ÓKAAAMT poe
CEMTURIES, HAS KECEMTLV SHOWM
VOLCAMIC ACTIOM. 7UKIMS ONE
EX7LOSIVE MOANENT _
THE TIGEBL THAV/EP!" xéSW
/f . ViCK
/( VínSusem | í \ Amfe/Z
k (, \ JOUri \ %. \ÆmSgZÍS
K\V ZlMfO v\ t
THE SAEEK-TOOTH IVAS
V PROZEN 7URINS THE ICE
Svtfe, AGE AN7 PEE5EIZVE7*
Igw CONTINUE7 TORKES,
>UT HOW--// AS<E7 TAKZAN.
*AHA1// EXCLAIWE7 THE SF’ANIAKP’.
*THAT IS THE A\lgAClE--//iMi.;7;7
allra fyrst, sagði Frank. — En
ef þér finnst þú ekki geta tekið
ákvörðun um þetta eftir svo
skamman tíma, sem við höfum
þekkzt, þá skalt þú umfram
allt...
— Ég er í engum vafa um
svarið, Frank, flýtti Rose sér að
segja. En Frank hló hressilega,
áttaði sig svo og stamaði:
— Pú veizt ekki, hvað ég er
hamingjusamur, Rose! Á sunnu-
daginn segjum við Ralphie frá
þessu og á mánudagsmorgun
förum við á hjúskaparskrifstof-
una í Ráðhúsinu. Ó, Rose.
Rétt í þessu kom þjónninn
með það, sem þau höfðu pant-
að sér, og Frank horfði hjálpar-
vana á risastóran skammtinn,
sem hann bar honum. — Ég get
ekki komið neinu niður, stundi
hann upp.
— Það get ég heldur ekki, við-
urkenndi Rose.
Hann tók hönd hennar og
kyssti hana. Rose beygði höfuð
sitt og brosti gegnum tárin.
Þegar næsta dag lagði Rose
leið sína til Consuelo Tardini,
sem saumaði brúðarkjóla á allar
ítalskar stúlkur í hverfinu. Það
var Frank, sem hafði viljað að
Rose léti sauma brúðarkjólinn
sinn hjá hinni frægu Consuelo,
þar sem Mary lét einnig sauma
sinn brúðarkjól. Frank hafði
ekki viljað heyra annað nefnt en
að hann borgaði kjólinn.
Svo undarlega vildi til að
Mary Valente var einmitt inni
í einum af mátunarklefunum til
að máta kjólinn sinn, þegar Rose
kom inn í búðina. Sjálf forstöðu
konan, Consuelo, yfirgaf Mary,
þegar bjallan hringdi, gekk fram
fyrir og opnaði fyrir Rose, sem
óstyrk spurði, hvort hún gæti
saumað fyrir sig brúðarkjól.
Consuelo bandaði frá sér með
höndunum og beindi augum til
himins. — Hvort ég get saumað
brúðarkjól? sagði hún hálf móðg
uð, — ég hef varla gert annað
síðustu tuttugu árin.
— Já, en það á ekki að vera
hvítur brúðarkjóll, útskýrði
Rose, — en samt á það ekki að
vera venjulegur kjóll að sjálf-
sögðu.
— Ætlið þér ekki að gifta yð-
ur í kirkju? spurði Consuelo
móðguð. — Ég sauma ekki kjóla,
sem eiga að notast í ráðhúsinu.
En skrifið nú nafnið yðar hérna,
og þá get ég athugað, hvað ég
geri. Ég á svo annríkt, að ég er
alveg að hníga niður . . . og svo
er aldrei hægt að gera fólki til
hæfis. Hvað er nafnið yðar?
— Rose Bianco, svaraði Rose.
— Og ef þér getið saumað
kjólinn fyrir mig, þá get ég helzt
ekki komið nema á kvöldin til að
máta.
— Hvemig er með borgun?
spurði Consuelo.
Rose hló vandræðalega.
— Maðurinn, sem ég ætla að gift
ast, vill endilega borga kjólinn
fyrir mig, svaraði hún. — Þér
megið senda reikninginr, til
hans.
Frank Valente kom inn um
eldhúsdyrnar, horfði í kringum
sig eftir einhverju að borða.
— Og hver ætlar svo að á-
byrgjast að ég fái peningana?
— Hann segir að þér þekkið
sig. Hann heitir .... Frank
Valente.
— Já; hann er áreiðanlegur,
sagði Consuelo. — En þér getið
ekki komið á kvöldin að máta.
Þér verðið að koma snemma á
mo'rgnana, áður en þér farið í
vinnuna. Þér eruð í vinnu . . .
er það ekki? Er það ekki þess
vegna, sem þetta er bundið þess
um vandkvæðum. Komið þá í
fyrramálið klukkan sjö, i Guðs
nafni.
Rose fór út úr verzluninni, og
Consuelo flýtti sér til Mary, sem
hafði staðið eins og lömuð og
hlustað. Nú lagðist hún grátandi
yfir borðið þar sem kjóllinn
hennar lá.
— Hvers konar kjáni er ég,
hrópaði Consuelo, — en það er
hann pabbi þinn, Mary!
Mary svaraði ekki, en sló ör-
væningarfull út höndunum. Og
við það valt um koll blekbytta,
sem stóð á borðinu.
—- Þetta er hræðilegt, hrópaði
Consuelo, og blekið flaut yfir
fullsaumaðan hvítan brúðarkjól-
inn. —• Dio mio, che peccato!
Mary stóð upp og gekk nfefökinoi . u (
og stíf eins og svefngengill út í
sólarljósið.
Hann tók sér nokkrar smákökur,
flýtti sér síðan og opnaði for-
stofuhurðina. Hann heyrði fóta-
tak í tröppunun\ en þegar hann
kom þangað, gat hann rétt kom-
ið auga á dóttur sína, áður en
hún hljóp inn í herbergi sitt og
skellti hurðinni á eftir sér.
— Mary, kallaði hann, en þeg-
ar hann fékk ekkert svar, gekk
hann hægt upp stigann. — Mary!
kallaði hann aftur, þegar hann
var kominn að herbergisdyrum
hennar. En þegar hann enn fékk
ekkert svar, opnaði hann dyrnar
og gekk inn. Hún lá á rúminu
með hendurnar fyrir andlitinu.
Hún settist upp, þegar hún
heyrði hann koma.
Frank gekk til hennar og sett-
ist á rúmið hjá henni. — Hvers
vegna svarar þú ekki, þegar ég
kalla á þig?
Hún leit reiðilega á hann.
— Hvað er það, sem þú ætlar að
fara að gera, pabbi?
— Ég, við hvað áttu?
— Hún gengur um og pantar
föt fyrir brúðkaupið og segir
frekjulega, að reikninginn eigi
að senda til Frank Valente. Ég
heyrði það sjálf hjá Consuelo.
Ég var inni í einum klefanum.
Frank leit áhyggjufullur á
hana. — Þú hefur misskilið allt
saman, sagði hann lágt. — Þú
ert ekki með sjálfri þér, af því
að það var ekki ég, sem sagði
þér nýjustu fréttirnar. Við vild-
um nefnilega bíða, þar til þú
og Noble . . .
— Það er sem sagt ætlun þín
að kvænast þessari manneskju?
Augu Franks skutu gneistum.
— Ef þú nokkru sinni kallar
hana „þessa manneskju“ og það
í þessum tón aftur^ skal ég sann-
arlega hegna þér, og það þó að
þú sért orðin þetta gömul.
— Pabbi!
Hann hristi höfuðið vonsvik-
inn. — Hvemig getur þú talað
um hana eins og þú gerir? Þú
þekkir hana alls ekki, Mary.
Rose hefur haft nóg að berjast
við. Hún er einmana og óham-
ingjusöm, en með Guðs hjálp
skal ég reyna að gera hana ham-
ingjusama aftur ... Hlustaðu nú
Mary, þú hafðir ákveðið að fara
í fyrramálið til Atlantic City til
að líta á húsið, sem Noble er bú-
inn að finna. Hvers vegna ferð
þú ekki í dag? Þú getur búið
— Ef þú nokkum tíma segir þessari manneskju í þessum tón, skal ég hegna þér, svaraði
Frank, og augu hans leiftruðu.
Þessi furðulega vera fraus í
ísöldinni á þennan hátt, hélt
Torres áfram.
En hvernig spurði Tarzan.
Aha, hlakkaði í Torres, það er
ævintýrið. Lunya fjallið sem
hefur ekki bœrt á sér í marg-
ar aldir, gaus nýlega og við
þær hræringar þiðnaði dýrið.
Sarnasagan
KALLI
græm
páfn»
§aukur-
inn
Tvö strik á stjórnborða hróp-
aði Jak Tar til Beina Billa
Stýra hvert? spurði sá síðar
nefndi. Ekkert mas, öskraði Tar
ella verður þú hengdur í ránni.
Hvað er þá, spurði Beina Billi
enn meira hissa. Allir í áhöfn-
inni voru þó ekki slíkir viðvan-
ingar og nokkrir þeirra sem
voru þaulvanir voru þegar farn-
ir að hugsa að vélinni, því að
þeir vissu að skipið gengi enn
hraðara bæði með vél og segl.
Svo skipaði Tar: Flaggið. Og
að vörmu spori var dregin að
hún svartur fáni með haus-
kúpumerkinu.
i
>