Vísir - 25.09.1962, Page 7

Þriðjudagur 25. september 1962.
VÍSIR
7

N

:
íiiíij: ;

■
"V'
Skarfar.
Þorlákur Haraldsen við eina af myndum sínum á sýningunni.
Þingmaður fyrsti
viðskiptav inu r inn
Þorlákur Haldorsen list-
málari efnir til sýningar
í Ásmundarsal við
Freyjugötu um þessar
mundir, og, sýnir að
þessu sinni einvörðungu
olíumálverk, rúmlega
30 talsins.
Tíðindamaður Vísis leit inn til
Þorláks fyrir helgina, þegar
hann var að ljúka undirbúningi
sýningarinnar og rabbaði við
hann stutta stund um sýning-
una og listamanninn sjálfan.
„Hvað er eiginlega langt síð-
an þú fórst að föndra við að
teikna og mála?“
„Það er nú orðið býsna Iangt
síðan, en olíuliti eignaðist ég í
fyrsta skipti á fermingardaginn
„En þú hefur ekki látið þetta
á þig fá?“
„Nei, öðru nær, þetta var mér
til uppörvunar. Þegar ég er í
slæmu skapi, þá hugsa ég meira
að segja til orða þessarar vin-
konu minnar, og þá hverfur all-
ur leiði á svipstundu — ég
kemst í vígamóð."
„Og þér hefur snemma komið
til hugar að reyna að læra eitt-
hvað í þessu?“
„Já, ekki kom annað til mála,
því að ekki þóttist ég eiga þá
náðargáfu, að ég þyrfti ekkert
að læra. Ég fór til Eggerts Guð-
mundssonar og var hjá honum
tvo til þrjá vetur, og þá lærði
ég mikið.“
„Hvenær sýndir þú í fyrsta
sinn?“
„Það var á samsýningu i
Listamannaskálanum 1947 eða
1948, og þá seldi ég mína fyrstu
mynd. Það var kunningi minn
úr næsta húsi sem keypti hana
— Jóhann Þ. Jósefsson alþing-
ismaður. Ég var búinn að starfa
lengi við Alþingi þá, svo að við
þekktumst mætavel, en ég vona
nú samt, að Jóhann hafi keypt
myndina af því, að honurn hafi
þótt hún þess virði.“
„Fleiri þingmenn hafa kannski
keypt myndir eftir þig en Jó-
hann einn?“
„Já, ég get til dæmis nefnt
Lárus Jóhannesson, sem nú er
orðinn hæstaréttardómari, Hall-
dór Sigurðsson frá Borgarnesi,
Þorstein heitin Þorsteinsson,
sýslumann Dalamanna, og svo
keypti Alþingi á sínum tfma
mynd af mér. Já, ég hef átt
góða vini við Austurvöll, síðan
ég kom á þing, eins og þar
stendur."
„Það er kannski sérstaklega
uppörvandi fyrir listamenn að
uingangast alþingismenn í dag-
legu starfi?“
„Ég veit bara, að innan um
eru menn, sem bera listir mjög
fyrir brjósti og hafa mjög gott
vit á listum, en þeir mættu að
skaðlausu vera fleiri og vil ég
þó sannarlega engan lasta. Þeir
hafa allir orðið vinir mínir.“
„Og nú ætlar þú að hleypa
heimdraganum?“
„Já, jjað er ætlunin — og það
hefur lengi verið draumur minn
að komast út i hinn stóra heim
og kynnast listinni þar eitthvað.
Ég fer tii Noregs í næsta mán-
uði, hef fengið þar aðgang að
listaháskólanum. Venjan er, að
menn séu þar í 3 ár, en ég veit
ekki, hvað lengi ég verð — það
fer eftir því hvað skotsilfrið
verður mér drjúgt, en ekki er
of mikið af þvi, enda má lista-
maður ekki halda út í heiminn
með troðna vasa. En aðalatriðið
er kannski ekki tímalengdin,
heldur að maður noti almenni-
lega þann tíma, sem til umráða
er. Það ætla ég að reyna."
„Og hvað viltu þá segja að
skilnaði?"
,,Ég held, að ég hafi engu við
að bæta — jú, annars, það var
villa í fréttinni ykkar um mig
á föstudaginn. Sýningin er opin
til ellefu á hverju kvöldi —
ekki tíu.“
Þorlók
Holdorsen
listmólara
minn, og þá var nú ekki beðið
boðanna með að prófa þá. Ég
greip þá strax og byrjaði að
mála, ef svo skyldi kalla. Mér
hefur víst fundizt, að ekki væri
seinna vænna að prófa þá.“
„Fannst ekki einhverjum, að
þetta væri hefndargjöf?"
„Jú, biddu fyrir þér, það er
nú víst. Ein vinkona mín — ég
nafngreini hana ekki að sinni
— sagði að það væri ljóta vit-
leysan að vera að standa í þessu
myndastússi. Listamenn væru
óalandi og óferjandi og þar
fram eftir götunum."
Nýlega var hér á ferðinni
Kanadamaður, sem hefur af því
atvinnu að vera umboðsmaður
fyrirtækisins Seagrams, sem er
einn af stærstu framleiðendum
á whisky í heiminum, ef ekki
sá stærsti. Hann er fæddur i
Frakklandi af brezkum foreldr-
um og á nú heima í Kanada
eins og fyrr segir. Okkur þótti
þetta forvitnilegt og vildum vita
Imeira um hann.
Maður þessi nefnist Mr. Gapp
og gat hann skýrt okkur frá
sérkennilegri ævi. Hann gekk í
iwww®
Hinn víðförli Mr. Gapp í turninum á Hótel Borg.
,Ekki timburmenn
heldur blóðeitrun
skóla í Bretlandi til 1932 og
vann þar síðan um þriggja ára
skeið. Ekki sagði hann okkur
hvers vegna, en þá fluttist hann
til Spánar.
Þar gekk allt vel um sinn, en,
árið 1937 þótti honum byltingin
þar vera orðin heldur ófriðleg
og fór til Argentínu. Þegar svo
England lenti f stríðinu gekk
hann í brezka herinn og var i
honum til stríðsloka.
Fór hann nú aftur til Argen-
tínu og fékkst við þá friðsælu
iðju að selja kjöt og ull. Ekki
lét þó ófriðurinn hann lengi i
'! friði. Árið 1951 fór allt í bál
; og brand í Argentínu. Þótti
' Gabb nú nóg að gert og ákvað
fað flytjast til norðlægari landa.
þar sem stjórnarbyltingar væru
sjaldgæfari. Settist hann þá að
í Kanada og gekk í þjónustu
Bakkusar. Hefur honum síðan
gengið allt í haginn.
Þegar við höfðum hlustað á
allt þetta vildum við fá að vita
hvað hann væri gamall. Hann
brosti aðeins góðlátlega og sagð
ist vera fæddur fyrir mörgum
árum. Nú er Gapp fulltrúi fyr-
irtækisins á svæði sem kallað
er Norður-Atlantshafseyjar.
Á þessu svæði er Labrador
(sem er skagi), Nýfundnaland
og ísland. Auk þess sér hann
um eyjarnar í Karabíska hafinu,
aðrar en þær sem tilheyra
Frökkum. Verður þetta að telj-
ast hin ágætasta tilbreyting að
ferðast til skiptis um ísland og
Trinidad.
Eftir þetta stórmerka ævi-
söguágrip langar okkur að fræð
ast svolítið um whisky og
spyrjum Gapp hvaða whisky
hann telji bezt.
— Það liggur í augum uppi,
segir hann brosandi. — Ég get
líka frætt ykkur á hvar ég nef
fengið versta whisky sem ég
þekki. Það er framleitt í Argen-
tínu og er svo slæmt að maður
fær ekki timburmenn af þvl,
heldur blóðeitrun.
— Hvernig verður whisky
til? spyrjum við af algerri van-
Frh. á bls. 13.
(