Vísir - 25.09.1962, Blaðsíða 15

Þ-'Iðjudagur 25. september 1962.
THE APE-M\N SAF’EC’
IN SUKnilSE. JUAN'S
CAVE WAS PILLEP’
WITH CHESTS OF
GOLP AMP’ JEWELS-i
A FASULOUS .
TKEASUKE! . 1 I
VISIR
Friedrich Durrenmatt
þeir gegndu aftur hlutverki rétt
lætisins, með því að hengja böðl-
ana: En Nehle var þó ekki meðal
hinna hengdu, lögreglufulltrúi.
Hann hlaut að hafa yfirgefið
búðirnar áður en Rússinn kom“
„Hans hefur þó verið leitað?"
ingnum, en ákvað syo að þegja \ .Djöfullinn sér yfirleitt betur
og geyma með sjálfum sér grun- jfyrir sínum útvöldu, heldur en
inn, sem hann hafði fyllzt gagn- j himnaríki fyrir sínum, og það
vart Emmenbergar. j gerði hann einnig í þessu til-
„Ég sá myrid af honum", sagði j felli“, svaraði gyðingurinn hæðn
hann, „og ég hef áhuga á að I islega. „Á listanum yfir SS-
vita, hvað hefur orðið af slík-' mennina, sern geymdur er í
um manni. Ég er gamall maður, Núrnberg, er Nehle ekki nefnd- sagði Bárlach.
Gulliver, og verð að liggja lengi ur. Nafn hans er heldur ekki: „Hvers var ekki leitað þá,
rúmfastur. Það gengu*- heldur í öðrum skýrslum. Hann virðist Bárlach", sagði Gulliver og hló
ekki til lengdar að iesa Moliere ekki hafa verið f SS-hreyfing- hranalega. „Öll þýzka þjóðin var og starði forviða framan í gyð- j væru á virðulegu sjúkrahúsi.

Amma, þii getur ekki búizt við, að það sé b^xkeppní á hverju kvöldi.
Bárlach reis snögglega upp, j gæti nætursystirin komið. Þeir
sí og æ. Þess vegna hefur hug- unni. Hinar opinberu skýrslur
urinn tilhneigingu til að reika. um Stutthof-fangabúðirnar geta
Sem sagt, ég hef verið að velta hr.ns hvergi, og á töflunni yfir
fyrir mér, hvers konar maður; starfslið búðanna, hefur nafn
fjöldamorðingi er í raun og hans verið kyrfilega máð burt.
veru“- Og samt lifði Nehle, og enginn
„Allir menr, eru jafnir. Nehle, hefur nokkru sinni dregið í efa,
var maður. Þannig var Nehle
eins og allir aðrir menn. Þetta
er lævís ályktun, samt verður
henni ekki mótmælt, svaraði ris
inn og leit ekki af Bárlach. Ekk
ert í hinu stórskorna alditi gaf
til kynna, hvað hann hugsaði.
,Ég gerði ráð fyrir, að þú
hafir séð myndina í LIFE, lög-
reglufulltrúi", hélt gyðingurinn
áfram. „Það er eina myndin,
sem til er af honum. Enda þótt
leitað væri dyrum og dyngjum
í þessum, fagra heimi, fyndíst
aldrei nein önnur. Það er ekki
sízt bagalegt af því, að á þessari
frægu mynd sést aðeins.lítjð. af
andliti hins sögulega böðuls“.
„Aðeins ein mynd“, sagði
að hann var til, ekki einu sinni
forhertustu gúðleysingjar. Ekk-
ert trúa menn eins auðveldlega
á, og slíkan guð djöfullegra
kvala. Það var líka talað um
orðin að einu risa vöxnu glæpa- ^ inginn. Gulliver vissi svo sann-1 „Kristnin, kristnin", sagði gyð
máli. Samt hefði enginn munað j arlega meira en lögreglan, hugs j ingurinn. „Hún hefur leitt af
lengur eftir Nehle, ef enginn ; aði hann steinhissa. Hið ævin-1 sér góðar sjúkrasystur og jafn-
hefði verið til þess að muna | týralega líf, þessa tötralega risa, i framt duglega morðingja“.
eftir honum. Afbrot hans hefðu ( sem óteljandi gyðingar áttu m'k j Eitt andartak hugsaði gamli
fallið í gleymsku, ef þessi mynd ið að þakka, fólst í því að levsa maðurinn, að nóg væri komið af
hefði ekki birzt í LIFE í stríðs- úr flækju afbrota og hinna ófyr j Vodkanu, en svo drakk hann
lok. Þessi mynd, sem tekin var irleitnustu lasta. Maðurinn, sem einnig.
af meistaralegum uppskurði, er sat við rúm Bárlachs var dómari
fram fór eftir öllum kúnstarinn- eftir sínum eigin lögum, sem
þó með einum dæmdi eftir sínum eigin geð-
I sjálfum búðunum var enginh
eftir, til að vitna um þær ógnir,
sem þar höfðu átt sér stað. Stutt
hof er við Danzig. Hinir fáu
fangaiy sem lifðu af þjáningarn-
Bárlach hugsi. „Hvernig getur ar, voru drepnir af SS-mönnun-
ar reglum, en
smávægilegum fegurðargalla, j þótta, sýknaði og fordæmdi, án
hann í öðrum fangabúðum, sem sem sagt hann var gerður án j alls tillits til lagabókstafa og
stóðu Stutthof-búðunum ekkert deyfingar. Mönnum varð illt við refsilöggjafar hinna lofsamlegu
að baki. Það var ef til vill frekar [ og voru slegnir óhúg. Þeim rann föðurlanda þessa heims.
sem óljós orðrómur, en að menn j blóðið til skyldunnar, og nú var j „Drekkum Vodka“, sagði gyð-
gerðu sér grein fyrir, að hann j hafizt handa um að leita þessa j ingurinn. „Snapsinn gerir manni
var grimmasti og miskunnar-1 djöfuls í manns líki. Annars ^ alltaf gott. Að honum verður ^ vjg nokkur tækifæri talað við
lausasti engill þessarar paradís- j hefði Nehle óáreittur getað dreg ( mat^ur að halla sér. Annars tap- hann> en svo fór hann aftur að
ar dómara og böðla. Ekki bætti. ið sig í hlé, og gerzt meinlaus, ast hinar unaðslegu blekkingar ; fást vi8 y0dkað. Síðan fór hann
úr skák, er þokunni tók að létta. sveitalæknir eða baðlæknir á a þessari guðiausu reikistjörnu .; a8 segja frá, en ekki lengur
dýru heilsuhæli". | Og hann fyllti glösin og hróp-1 með hinni köidu skýru rödd sem
„Hvernig komst þessi mynd í j aði: „Maðurinn lifir“. Svo fyrr, heldur með undarlega
Herbergið hringsnérist eitt
andartak. Gulliver minnti hann
á risavaxna leðurblöku. Síðan
varð herbergið aftur kyrrt, samt
dálítið skakkt. En það varð að
vera með-í kaupunum.
„Þú hefur þekkt Nehle?“
sagði Bárlach.
Risinn svaraði, að hann hefði
það verið?"
um, þegar Rússarnir komu, en
hendur fréttamanna LIFE?“; slengdi hann glasinu niður og
spurði gamli maðurinn grunlaus.
„Það var mjög einfalt“, svar-
aði risinn kæruleysislega. „Ég
sendi þeim hana“.
sagði: „En hvernig? Það er oft
erfitt".
Lögreglufulltrúinn sagði hon-
um að hrópa ekki svona, annars
"INTRIGUINS, ISN'T IT,
SEKTOK?' SAIP THE
SFANIAKt? SLYLy—
THEN, HOF’ING TO'
CATCH TAKZANJ
OFF SUARP! HE
LEAPE7' T0WAKC7
PKECIOUS •
syngjandi rómi, sem varð kröft-
ugri, ef hann átti að sýna kald
hæðni og spott, en varð stund-
um svo lágur og óljós, að Bár-
lach skildist, að allt, einnig hið
hrjúfa og hæðnisfulla var að-
eins merki ómælanlegrar sorgar
vegna hins óskiljanlega synda-
falls heimsins, sem eitt sinn
hafði verið svo fagur og af guði, \
skapaður. Hér sat þessi risa-
vaxni gyðingur um hánótt hjá
honum, gömlum lögreglufor-
.ingja, sem lá dauðveikur í rúmi
sínu og hlustaði á orð hins
l aumkvunarverða manns sem at-
burðir okkar samtíðar höfðu
Apamaðurinn gapti af undrun.
Hellir Juans var fullur af gull-
kistum og gimsteinum.... ótrú-
legur fjársjóður.
„Forvitinn, ekki svo herra?"
sagði Spánverjinn lymskulega.
1 von um að geta komið að
Tarzan óvörum, stökk hann í átt
til hins dýrmæta riffils.
íaníasagan

inn
En jafnvel þótt Jakob hefði
stungið þá af, var Kalli og skips-
höfn hans ekki fús til að hætta
við leitina að fjársjóðnum. Kalli
háfði þó gert sér það ljóst, að
Jack Tar myndi c.inskis svífast,
til að hindra áform þeirra þess
vegna kallaði hann á menn sína:
— Herrar mínir, um borð í Krák
því við getum ekki hætt- á að
þeir eyðileggi skipið. Síðan voru
stýrimaðurinn og Mester sendir
um borð í Krák til að halda vörð.
Þeir voru varla úr augsýn, þegar
Tommi hrópaði og benti á runna.
Þ?r sat Jakob. — Varlega, hvlsl-
aði Kalli, en þegar hann kom að
runnahum, flaug gamli fuglinn
upp aftur.
gert að skuggalegum, óttavekj
andi dauðaengli.
„Það var í desember 1944
byrjaði Gulliver sínum söngl-
andi rómi, hálfkæfðum í
Vodka, „og síðan aftur í janúar
næsta árs, þegar fölleit sól von
arinnar gægðist upp fyrir sjón-
deildarhringinn í Stalingrad og
Afríku. Og samt voru þessir mán
uðir bölvaðir, lögregluforingi, og
ég hefði getað svarið frammi
fyrir öllum okkar virðulegu
prestum með sín gráu skegg,
ODÝRT
skéðofatnaður
skólatöskur