Vísir - 03.11.1962, Blaðsíða 15

águr 3. nóvember 1962.
15
Cecil Saint - Laurent:
NÝ ÆVINTÝRI

KAROLINU
ið sér neitt fyrir hendur. Það honum frá sér og brá sverðinu
var alldimmt en þó glitti í’ stjörn
ur milli skýja. Brátt reis hann á
fætur og tautaði eitthvað, sem
hún skildi ekki. Hann var greini
lega enn eins og lamaður og hálf
ruglaður.
Karólína lagði leið sína þreytu
leg til svefnklefa skipstjórans og
lagðist fyrir í rúmi hans. Ekki
vissi hún hve lengi hún hafði
sofið, en vaknaði við það, að
einkennileg hljóð bárust henni
að eyrum og hún heyrði fóta-
spark fyrir utan dyrnar. Var
vitskerti matsveinninn kominn á
kreik aftur? Mundi hann ráðast
á hana og drepa hana eða
nauðga henni. Ef áframhald verð
ur á þessu geng ég af vitinu,
hugsaði hún. Ég ver mig. Komi
hann verður annað hvort að
deyja.
Snerlinum var þrýst niður, en
hún hafði læst. Svo beitti ein-
hver herðunum til þess að brjót
ast inn þannig. þá spratt hún á
fætur og greip sverð, sem hékk
þar á vegg. Ég verð að kriýja
fram úrslit nú, hugsaði hún, ég
þoli þetta ekki lengur, það er
ekki nema tvennt að ræða: Líf
eða dauða. Hún hélt á sverðinu
í annarri hendi og sneri lykl-
inum með hinni. Hurðin opnað-
ist inn og á hana, en hún hratt
svo að hvein í blaðinu, en mis-
heppnaðist lagið og oddurinn
festist í gólfinu. Þá reyndi hún
að flýja, en datt, og var gripin
sterkum örmum og haldið um
hana heljartaki, svo að hún
mátti sig ekki hræra. Og brátt
bar að fleiri og allir voru óða-
mála — og mæltu á ensku.
. Tveir menn leiddu hana á þil-
far og þrátt fyrir myrkrið
greindi hún nú annað skip, sem
lá þétt við Pomonu. Og nú skild
ist henni hvernig í öllu lá. Eng
lendingar höfðu gert nýja árás j talað frönsku, sjtjliðarnir skilja
á skipið. — Hún var leidd fyrir | yður ekki.
sjóliðsforingja, sem var önnum Stejið mig ekki í fangelsi. Ég
kafinn að skipa fyrir. Loks sneri er ekki lýðveldissinni, eins og
heyrði hann hóta þeim og for-
mæla, en þessi í milli kallaði
hann á hana. Sjóliðarnir vildu
fylgjast betur með því sem var
að gerast og færðu sig nær með
hana. Þegar þeir komu með
hana þar sem átökin áttu sér
stað lá Thómas blóðugur á þil-
fari og hópur sjóliða í kring
um hann. Hann var særður
mörgum sverðstungum.
— Látið hann í friði, kallaði
Karólína til sjóliðsforingjann,
hann er vitskertur, hann veit
ekki hvað hann gerir.
— Hann er ekki vitskertur.
Hann er dauður. Annars varðist
hann vasklega.
Sjóliðsforinginn stóð þannig,
að hann sneri baki að Karólínu:
— Má ég tala við yður? spurði
hún.
— Ég yfirheyri yður á morg-
un.
Hann sagði eitthvað við
gæzlumenn hennar, sejn hún
skildi ekki, og þegar þeir leiddu
hana burt kallaði hún:
— Ég verð að fá að tala við
yður, strax.
— Eitthvað liggur á? Hvað
viljið þér — þér getið óhrædar
hann sér að henni og sagði:
— Ég er skipherra á Ruby.
Mér er sagt, að þér séuð eini
skipverjinn á skipinu? Hvernig
stendur á þessu? Hvar eru hin-
ir?
Skot kvað við, áður en Karó-
línu gæfist tími til að svara. Sjó
liðsforinginn hraðaði sér burt.
Karólína reyndi að slíta sig frá
gæzlumönnum sínum, en sjólið-
arnir tveir hertu tökin svo að
henni mistókst það. Aftur kvað
við skot og svo heyrðist vopna-
glamur.
Henni varð ljóst, að þeir höfðu
fundið Thomas, því að hún
þér haldið — og ekki skipverji
— ég er flóttamaður, ég er kona,
sem flýði dulklædd land til þess
að verða ekki fallexinni að br-áð.
Sjóliðsforinginn, sem stóð í
nokkurri fjarlægð, svo að hún
hafði ekki getað séð framan í
hann, svaraði:
— Þér eruð ekki fyrsti fang-
inn, sem skáldar upp sögur um,
að hann sé á flótta udan lýð-
veldissiíinum. Þetta er gamalt
bragð.
— En ég segi yður, að ég
sé kona. Hefur nokkur fanga
yðar komið og haldið slíku
fram?
©PIB
COPENHACEN

Þetta er stóra systir mín, bíddu bara þangað til þeir komast að
því að hún kann ekki einu sinni að synda.
— Þér haldið víst, að ég muni
gleypa við þessu. Fyrir skammri
stundu veifuðuð þér sverði til
þess að drepa einn af mönnum
mínum. Gott og vel. Færið fang
ann yfir á skip mitt. Úr því
skal verða skorið hvort þér seg-
ið satt. Fylgið mér eftir.
Karolínu veittist erfitt að
klifra eftir landgöngustiga, sem
lagður hafði verið milli skip-
anna, og sjóliðsforinginn fór á
undan án þess að virða hana við
lits o£ án þess að rétta fram
hönd henni til stuðnings. Hann
kom að svefnklefadyrum, hratt
þeim opnum, og ýtti henni inn.
Káetan var lítil og kolamyrkur
í henni, á vegg glitti á sverð og
áttavita.
— Hve gamall eruð þér?
— Tuttugu og eins, svaraði
hún Iágt.
— Ég er skipherra á þessari
freigátu, nýbakaður sjóliðsfor-
ingi sem komst í þessa stöðu
vegna þess, að ég er franskur,
en hlutverk Ruby er á siglinga
?
A
0
Z
A
5UT HE W0NPEKE7 1P AOKA'S 'PEV/L'
WAS WtASINATIVE, FOK HEKE WEKE
ONLY PANTHEK TRACKS. p
Tarzan fann auðveldlega spor-
in og rylgdi þeim til skógar.
Hann fór að halda að „djöfull"
Moka væri aðeins ímyndun, því
að hann fann aðeins spor pardurs
dýrs.
Meðan Tarzan fylgdi ákafur
eftir sporum pardursdýrsins var
óheillavænleg mannvera þarna
skammt frá sem lyfti riffli, hægt
en ákveðið....
Barnasagan
KALLS
m> super-
filmu-
??$kurinR
leiðum, sem ég er kunnur. —
Séuð þér kona verðið þér ekki
settar í járn.
Hann þuklaði hranalega um
brjóst hennar.
— Já, svo sannarlega eruð þér
kona. Verið kyrrar hér, — hátt-
ið yður hér og bíðið komu minn-
ar.
Hann gekk út og skellti hurð-
inni að stöfum á eftir sér. Karó-
lína var ein f svefnklefa svo
þröngum og dimmum, að hún
gat ekki hreyft sig án þess að
reka sig á eitthvað. Hún þuklaði
um veggi og fann dyrnar. Þær
voru læstar. Svo fann hún koj-
una og lagðist í hana. Henni
var nautn að því að finna ang-
anina af hreinum lökunum. Hún
lagði þau að vöngum sér og
fannst sem strokið væri svalri
hendi um heitan, grátinn vanga,
og gamlar minningar vöknuðu
— og það var eins og hlýr
straumur færi um allar hugans
lendur, er enn var sem ómaði
fyrir eyrum hennar mál hins
franska sjóliðsforingja .hennar
eigið mál, eins og það lét í eyr-
um á hamingjuskeiði lífs henn-
ar. Á rödd hvers minnti hana
mál sjóliðsforingjans, sem hún
hafði ekki getað virt fyrir sér
í nálægð og vegna dimmunnar?
; — Ertu þarna?, var allt í einu
| sagt.
Hann var kominn, svo hljóð-
i lega, að hún hafði ekki orðið
' hans vör, enda niðursokkin í
minningar sínar og hugsanir.
— Þetta er leiðinda inyrkur,
sagði sjóliðsforinginn, en við
getum engin ljós kveikt, því að
frönsk flotadeild er nálægt.
Hún varð þess vör, að hann
var farinn að varpa af sér klæð-
um.
Öldugangur var mjög tekinn
nð aukast og skipið að velta:
— Hann er að hvessa á ný,
sagði han. Það er fyrirtak —
Lestin, með sjómennina tvo o,"
manninn dularfulla var nú komin
upp í fjöllin í Batavariu. Kalli
starði óþolin.. ‘iður út um glugg-
ann og við hverja stöð spurði
hann hvort lestin ætti ekki að
iura að varpa akkerum. í-egar
vagnvörðurinn kom til að klippa
af farmiðunum, sagði Kalli bál-
vondur: „Heyrið nú kæri vinur
eruð þér vissir um að lestin hafi
haldið réttri stefnu? Væri ekki
•betra að þér færuð inn i stjorn
kiefann og athuguð kortið?"
„Hvað eigið þér við,“ sagði vagn
vörðurinn móðgaður. „Gott, gott,
vinur minn“, sagði Kalli, ég vildi
aðeins vita hvort við erum farn-
að nálgast höfuðborg Bata-
variu. Þanguð á ég að sækja
hval, skiljið þér“. En maðurinn
skildi hann auðsýnilega ekki.
„Ruglaðir útlendingar", tautaði
hann og yfirgaf klefann.
Kvenbuxur
felpubuxur