Vísir - 13.11.1962, Síða 8

8
VÍSIR . Þriðjudagur 13. nóvember 1962.
m
EE3B
CJtgefandi: Blaðaútgátan VISIR.
Ritstiórar: Hersteinn Pálsson. Gunnar G. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinsson.
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thoprensen.
Ritstjómarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3.
Áskrifstargjald er 55 krónur á mánuði.
f lausasölu 4 kr. eint. — Simi 11660 (5 linur).
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Ofbeldisaðgerðum hrundið
Dómur Félagsdóms í L.Í.V.-málinu er mikill sig-
ur fyrir félagsfrelsið í landinu og hið vinnandi fólk.
Innan L.Í.V. eru starfandi hátt á fjórða þúsund laun-
þegar. Þessu fólki hefir hin kommúniska forysta Al-
þýðusambandsins varnað að neyta réttinda sinna sem
meðlimir í sambandinu. Það er hart, að leita verði til
dómstólanna svo launþegar nái rétti sínum innan
stærsta verklýðssambands landsins.
Hin kommúniska forysta A.S.Í. hefir gjörsamlega
misst stjórn á skapsmunum sínum, er hún heyrði dóm-
inn. Þjóðviljinn í morgun hrópar: Árás á félagafrelsið!
Brot á stjórnarskránni! Slfk er virðingin fyrir dóm-
stólum landsins og lýðræðinu í framkvæmd. Komm-
únistar skulu einir ráða. Enginn má hindra.þá í of-
beldisverkum sínum gegn launþegum Iandsins.
Ef forysta A.S.Í. ætlar enn að meina L.Í.V. upp-
töku á þinginu, sem í hönd fer, verður um gróf lög-
brot að ræða. Réttur L.Í.V. er skýlaus. Því verður ekki
trúað að óreyndu, að kommúnistar ætli að leggja til
opinberrar atlögu við íslenzkt réttarfar.
Forheimskabar friðardúfur
Hvernig hefir hlutleysið dugað Indverjum? Það
er spurning, sem gegnherílandi fólkið og aðrir auðtrúa
sakleysingjar og taglhnýtingar kommúnista mega
gjarnan spyrja sjálfa sig þessa dagana. Nerú var þeirra
aðalpostuli. Hann fylgdi hlutleysisstefnunni. Hann á-
netjaðist engum „varnarbandalögum“.
Og hvað hefir Nerú svo uppskorið? Á hann er
ráðizt af nágrannaþjóð, kommúnistaþjóð, sem lofsyng-
ur friðinn, en brýnir brandana undir söngnum. Og
hersveitir Nerús eru molaðar af því að hann hafði
ekki gætt þess að byggja upp varnir landsins og
styrkja her sinn. Hann trúði því að hlutleysið væri
bezta vörnin. Hann trúði því að engin þjóð væri svo
vond að henni dytti í hug að ráðast á friðsaman hlut-
leysingja.
Á stund niðurlægingarinnar hrópar hann í örvænt
ingu á hjálp og vopn frá austri jafnt sem vestri. Loks
skilur hann að frelsið verður ekki varið með fjálgum
yfirlýsingum um ævarandi friðarást og „hlutleysi !
átökum stórveldanna“. Bikar hans er rammur og sann-
leikurinn á botni hans þungbær.
Höldum okkur hlutlausum, hrópa bláeygðir ís-
lenzkir menntamenn. Hlutleysið er bezta vörnin, hrópa
afvegaleiddar íslenzkar konur og flýta sér á MÍR og
MÍK-þing til að drekka kínverskt te.
Vesalings fólkið!
Skyldi það nú skilja þá einföldu staðreynd að
eina vernd sjálfstæðisins felst í herstyrk vinh okkar
og samherja? Eða þurfa þessar einföldu sálir að ganga
píslargöngu Nerús á enda? Þurfa þær að bíða þess að
sprengjurnar falli úr skýjum áður en þær skilia að
heimurinn samanstendur ekki einungis af fólki með
gott hjartalag?
☆
Réttarhöldin yfir belgisku
eiginkonunni og móðurinni
Suzanne Vandeput voru spurn-
ing um það hversu alvarlegt af-
brot eða glæpur morð 1 líknar-
tiigangi væri. Enginn efaðist um
að frú Vandeput deyddi barn
sitt, sem ýar fætt alvarlega
vanskapað, tii að forða þvf frá
ömurlegri ævi.
Barnið fæddist 22. maí sl. í
sjúkrahúsi í Liege. Það var þeg-
ar borið burt frá móðurinni.
Henni var ekkert sagt annað en
að það þarfnaðist sérstakrar
umönnunar. Suzanne Vandeput
grunaði því ekki hvers kyns
var. Læknirinn, sem tók á móti
barninu hafði meira að segja
sagt að „þetta væri ekkert al-
varlegt". En amma barnsins,
móðir Suzanne var viðstödd
fæðinguna. Þegar hún sá að
barnið var handavana bað hún
fæðingalækninn að svipta það
lffi þegar í stað. „Það get ég
ekki gert,“ svaraði læknirinn.
Monique, systir Suzanne,
stakk þá upp á því við hjúkr-
unarkonu, sem annaðist barnið
að þvf yrði gefin deyðandi
sprauta. Hjúkrunarkonan þver-
tók fyrir það. „Guð einn getur
og má ráðstafa lífi manna,“ var
svar hinnar strangtrúuðu hjúkr-
unarkonu. Eiginmaður Suzanne,
Jean Vandeput, lýsti þvf yfir í
réttarsalnum að hann hefði
ætíð verið andvígur því að
barnið yrði svipt lífi. Og þegar
heimilislæknirinn Jaxques
Casters var beðinn af fjölskyld-
unni um að skrifa lyfseðil fyrir Suzanné Vandeput f yfirheyrslum. Maður hennar til vdnstri.
®13 Úiitli
Kviðdómurinn
suaði
svefnlyf, sem Suzanne ætlaðisér
að nota til deyðingarinnar, neit-
aði hann lengi vel, en lét und-
an vegna samúðar sinnar með
móður og barni og þrábeiðni
frúarinnar. Öll voru þau ákærð,
ættingjarnir og Casters með frú
Vandeput, og örlög þeirra ultu
á dómnum yfir henni. Yrði hún
fundin sek yrðu þau dæmd í
fangeisi fyrir meðsekt.
Suzanne Vandeput gerði
aldrei neitt til að leyna því að
hún hefði drepið 7 daga gamla
dóttur sína nóttina milli 29. og
30. maf, er hún gaf henni sterkt
svefnlyf, blandað í .mjólk og
hunang. Yfirheyrð kvaðst hún
hafa gert þetta til að forða því
frá gleðisnauðu og vesölu lífi.
Hún átti alla samúð áheyrenda
í réttarsalnum, sem eftir fyrsta
dag réttarhaldanna safnaðist
utan við dómhúsið og æpti:
Sýknið hana, sýknið hana.
Hafði Suzanne Vandeput gert
allt sem í hennar valdi stóð til
að kanna hvort hægt væri að
Framhuld á bls. 10.
Það mðtti lesa eftirvæntingu úr andlitum þeirra, sem biðu eftir því að komast inn í réttarsaluin.
/