Vísir - 27.11.1962, Blaðsíða 15

VlSIR . Þriðjudagur 27. nóvember 1962.
HETJUSOGUR
íslenzkt myndablað
fyrir börn 8 - 80 ára
og kapþar hans
' hefti komið;
1 ; í bókabúðir
og k'ostar aðeins 10 krönur.
alllengi, kipptist hún allt í einu
við, því að hún hafði tekið eftir
eins og rauðri rák í læknum.
Hvað var þetta — og hvaðan
kom það? Hún fór að athuga
þetta betur og sá, að blóð seitl-
aði úr runna fremst á bakkan-
um dálítið fyrir ofan hana. Hún
gekk nær. Farið var að húma.
Sér til skelfingar sá hún alblóð-
ugt mannshöfuð í runnanum
rétt fyrir ofan vatnsborðið. Hún
rak upp óp.
— Þagnið — í guðanna bæn-
um þagnið, var kallað lágt. Sjáið
aumur á særðum manni.
Karolína var svo hrædd, að
hún var vart með sjálfri sér, er
hún sá höfuð og herðar hins
særða manns lyftast upp með
erfiðismunum.
— Verið óhrædd, ég er bara
særður hermaður, ég geri yður
ekkert ilit. Ég gæti það heldur
ekki þótt ég vildi. Líf mitt er
í yðar höndum.
Andartak hafði Karolínu virzt
maðurinn vera Gaston, en það
var aðeins vegna þess, að allar
hugsanir hennar höfðu snúizt
um hann. Hún var enn lömuð af
hræðslu og gerði enga tilraun
til þess að flýja.
Maðurinn hafði orðið að grípa
í greinar runnans til þess að
geta hafið sig upg úr hylnum.
Þegar hann hafði fafnað sig dá-
lítið, tók hann til máls, en veitt-
ist það erfitt. Hann talaði lágt.
— Ég skal engu leyna yður.
Ég var í orustunni við Quiberon.
Ég berst fyrir guð minn og kon-
ung eins og aðrir berjast fyrir
lýðveldið. Þér eruð svo ung, að
ég veit að þér eigið ekki til
grimmd. Kærið mig ekki.
— Voruð þér með innrásar-
liðinu?
— Nei, ég var í rauða hern-
um. Ég var sendur til strandar
til undirbúnings að sameiningu
hers okkar og innrásarliðsins.
Karolína svaraði róandi röddu:
— Mig þurfið þér ekki að ótt-
ast. Ég kom yfir sundið með
innrásarliðinu. Þegar viðureign-,
nwirn'iinmin n ifeattamMAaaiiiiiiiiiiiiiiiiiiwiMiiiiiiii
inni á ströndinni lauk með ósigri
þess, var ég svo heppin að kom-
ast yfir klæðnað smalastúlku.
Ég var þarna á lækjarbakkan-
um til þess að hvíla mig, áður
en ég héldi áfram á leið minni
til Parísar. Og allt í einu kom
ég auga á blóðrákina í vatninu.
Auðséð var á svip mannsins,
að honum hafði stórlétt, og
hann hvíslaði:
— Þér bregðizt mér ekki? Þér
eigið það ekki til að geta svikið
deyjandi meðbróður?
En hann virtist átta sig á, að
hann þyrfti ekki að gruna hana
um græsku og hélt áfram:
— Ég hitti Puisaye hershöfð-
ingja og var svo sendur til þess
að reka erindi mitt, en Blá-
stakkar njósnuðu um ferðir mín
ar og eltu mig hingað. Ég komst
undan með því að kafa í hylinn.
Ég veit, að ég á skammt eftir,
en það skiptir engu um mig, ef
konungssinnar vinna.
— Vinna? Vitið þér ekki, að
vinir yðar hafa verið gersigr-
aðir?
— Alls ekki. Nokkrir flokkar
hafa gefizt upp hingað og þang-
að á ströndinni, en við höfum
fengið liðsauka og höfum nú
tólf þúsund manna lið, og komi
það í tæka tið til árása á her
Hoche, getum við enn sigrað.
Hann dró þungt andann og
blóð v,ætlaði fram á varir hans.
— Það, sem ég örvænti yfir, er,
a ðég get ekki innt af hendi það
hltitverk, sem mér var falið. í
nafni guðs og konungsins bið
ég yður nú að hraða yður til
Buray í minn stað. Þér munuð
auðveldlega finna þar ljLjs .nokk-
urt. Það er fimmta húsið, sem
þér komið að, og dyrahamarinn
á því er ljónshaus úr bronze.
Þér knýið dyra. Það verður
spurt: Hver er það? Og þér svar- j
ið: Ég geri það fyrir konunginn
og ríki hans. Þá hleypir gömul
kona yður inn. — Eruð þér van-
ar hestum?
Þegar Karolína kinkaði kolli,
i hélt hann áfram:
— Konan lætur yður fá hest
og vísar yður veg til hallarinn-
ar í Elven, þar sem rauði herinn
hefur slegið upp búðum. Þér
hvetjið Tinteniac, sem þar fer
með stjórn, að hraða hergöng-
unni til Quiberon — án tillits til
þess hvaða fyrir?kipanir hann
kann að hafa fengið. Ef þér
segið honum að ég, vinur hans,
d’Ayran greifi, hafi lagt lífið í
sölurnar til þess að hann fengi
þennan boðskap, mun hann
sinna hvatningunni. Og sem
sönnun þess, að þér hafið rétt
til þess að tala í mínu nafni, af-
hendi ég yður þessa nál.
Titrandi höndum losaði hann
um nál með lilju-lagi úr háls-
bindi sínu og rétti henni. Hún
rétti fram hönd sína til þess að
taka við henni, en þá greip hann
um úlnlið hennar:
— Áður en þér farið verðið
þér að sverja, að þér ætlið að
taka að yður þetta hlutverk.
Karólína var dálítið rugluð út
af öllu þessu og var áköf í að
komast af stað, en það flögraði
ekki að henni að taka að sér
hlutverkið.
— Já, ég heiti því.
Hann kinkaði kolli og renndi
sér niður í hylinn unz vatnið
náði honum í höku.
— Ætti ég ekki að reyna að
binda um ....
— Nei, það er tilgangslaust,
ég dey rólegum dauða og á himn
um mun mér berast vitneskja
um, að við höfum sigrað.
— Ég kveð yður þá, sagði
Karólína, ég skal hraða mér.
— Já, hraðið yður.
Grímuklæddi maðurinn sigaði herti upp hugann og bjóst til tókust á en Tarzan varð undir uðið.
illilegu ljóninu á Tarzan, en hann einvígis við villidýrið. Övinirnir og fékk vel útilátið högg á höf-
——H—BMVW <*■ ' 'IHllU.IUJBBHMffiMBMLHIIIMaBMHIBBWIWIMffliaill'at.'iMgliaMMImMnM1HimillMttl.l'^lIWIMll.lHlJUIWM»tmiW
Barnasagan
KALLI
og super-
filmu-
Dyrnar á skrifstofunni voru
opnar út kom Bizniz í fylgd með
safnsstjóranum sjálfum. „Og ef
þér óskið einhvers fleira, er yður
velkomið að fá það“, sagði safn-
stjórinn og ljómaði af ánægju.
„Hve mikið urðu þér að borga
fyrir vagninn, Bizniz?“, spurði
Kalli. Amerfkaninn yppti öxlum
„Nokkur þúsund dollara, smá-
vegis sem er ekki umtalsvert“.
Nú var eimreiðin komin út úr
safnhúsinu, en eftir var að flytja
hana á stöðina.
Hvítar
Terrylene-
skyrtur
ákveðin, og hafði engan tíma að
missa.
— Þér . . ..
— Æ, vertu ekki að þéra mig,
og kallaðu mig Pierre.
— Jæja, Pierre, ég veit þú
skilur, að ef hermaður fylgir
mér heim, verður kjaftað. For-
eldrar mínir eru af gamla skól-
anum — og ég ...
— Ég skil, en ég get varla
skilið við þig svona án þess við
ákveðum neitt. Þú verður að
lofa mér að hitta mig í kvöld,
til dæmis þarna í kjarrinu.
Karolína var svo fljót að lofa
honum að koma, að það vakti
grunsemd piltsins.
— Þú lofar þessu, en hvernig
get ég reitt mig á, að þú efnir
loforð þitt. Jæja, komdu þá, ég
ætla að sýna þér staðinn, þar
sem við skulum hittast.
Þau gengu saman kippkorn
inn í kjarrið. Allt í einu svipti
hann herini niður á grasbala í
kjarrínu, og varð henni ekki um
sel, en ekki kom til þess sem
hún óttaðist, að hann reyndi að
taka hana með valdi, og sleppti
hann henni fljótt, eftir að hafa
kysst hana og klappað henni,
ærið viðvaningslega — og fór
svo leiðar sinnar, ánægður í
sinni von um kvöldfund í rjóðr-
inu, en hún hélt röskle^ áfram
göngu sinni, og gekk fram hjá
býlinu, sem hún hafði sagt vera
heimili sitt. Kindurnar skildi
hún eftir á akri sem var í skjóli
eplatrjáa, en þar var fyrir jórtr-
andi beljuhópur. Hún mætti
bæði sveitafólki og Blástökkum,
en vegna þess að hún var búin
sem sveitastúlka, vakti hún ekki
sérstaka athygli neins.
Hún var ákveðin í að komast
til Auray, sem hún hafði heyrt
hermennina tala um, en sá bær
var í um tuttugu kílómetra fjar-
lægð. Þaðan ætlaði hún svo að
reyna að komast til Parísar.
Þegar hún loks sá kirkjuturn-
ana í Auray gnæfa við himin,
settist hún á lækjarbakka og
hvfldi sig. Þarna var mjög gróð-
ursælt. Hún fór úr luralegum
skónum og lét lækjarvatnið
renna langa stund á fætur sér.
Svo, þvoði hún sér í framan og
reyndi að spegla sig þar sem
lygna var í læknum og hún
minntist sögunnar um Narcis-
sus. Hana langaði bara til þess
að virða fyrir sér andlit _sitt og
hár, til þess að komast að raun
um, að hún liti þannig út, að
Gaston mundi gleðjast, er fund-
um þeirra bæri saman á nýjan
leik.
7. kapituli.
\
SKJALDMÆRIN.
Þegar hún hafði dvalizt þarna
fiskurinn
KULDASKÓR
og BOMSUR v
VERZL.

ui
‘5190
THE MASK.EP MAN SENT A VICIOUS
LION CHAESINS FOKWAKP. TAKZAN, .
UN7AUNTEP; ACCEPTE7 THE CHALLENSE!
THE ENEMIES CLASHE7,
WITK TARZAN 7IVING
FOK NUMA'S UN7EK-
SI7E...SUT THE
WILV CAT 7EALT A
SMASHINS EJLOWU
JOHiJ
SíÆ-brúByrFa'Æ.-KKi.r-iæ