Vísir - 04.12.1962, Blaðsíða 15

15

Karólína, svaraði engu, en
hlustaði með ákefð og innileik á
orð hennar, sem voru eins og
bergmál af hennar eigin hugs-
unum.
— Látið yður skiljast, sagði
frú de Pont-Bellang að dagar
konungsveldisins eru taldir, ao
framtíðin er lýoræðissinna og
þeirra, sem þá styðja. Allar fyr-
irætlanir konungssinna eru fyr-
irfram dæmdar til að misheppn
ast. Við ættum að viðurkenna
þann mikilleik, sem landi okkar
hefur hlotnazt.
Karólína var henni af hjarta
sammála meðan hún talaði um
langanir sínar og hamingju, en
lengra gátu þær ekki átt sam-
leið. ííún minntist þess, sem Al-
ain hafði sagt henni um tengsl
frúarinnar og Hoche hershöfð-
ingjá.
— Hvað eruð þér að fara, er
þér mælið svo, frú?
— Það, sem fyrir mér vakir
er að fá yður til þess að fá
Tinteniac, til þess að hætta við
hergönguna — og að þér farið til
höfuðstöðva Hoche og segið hon
um hvaða fyrirmæli þér fenguð
í Lundúnum. Hverjum augum
sem núverandi stjórn lítur yður
mun þá hið liðna yður varðandi
verða látið niður falla í
gleymsku — og þér getið farið
rólegar og öruggar til Parísar.
Hún stóð upp og tók í hönd
Karólínu.
— Hoche verður að sigra, skilj
ið þér, svo að við getum búið
við frið og hamingju.
Svo hvarf hún frá henni.
Karólína gat ekki fest svefn
þegar. Hún reyndi að finna sam-
hengi í því, sem komið hafði
fram í tali þessara kvenna, sem
höfðu mjög þreytt hana, og sofn
aði loks út-frá þessum hugleiðing
um. Og henni sofnaðist vel.
1 Næstu daga leiddist Karólínu.
Konurnar tvær reyndu til skipt
í is að liafa áhrif á hana — og
það var þess vegna sem henni
leiddist. Að öðru leyti var gleði
' bragur á öllu þarna og hún hefði
j annars notið sér til ánægju ver-
I unnar þarna i höllinni, því að
oft var þar kátt á hjalla.
Dag nokkurn bárust þangað
mikilvæg tíðindi. í fyrsta lagi,
i að Margadel, sem sendur hafði
verið á fund Tinteniacs, hafi
I fengið hann til þess að slá upp
! búðum í nárid við höllina, áður
en hann héldi til Quiberon, og
, að kona að nafni Josephine de
' Kercadio mundi brátt koma
mikilvægra erinda. Virtist það
gera konurnar tvær, sem rætt
höfðu við Karólínu, nokkuð
k íðnar, og þegar hin unga kona
loks kom — og hún var klædd
karlmannsfötum — reyndu þær
með öllu móti að sjá um, að
hún væri aldrei ein með neinum.
Karólína fylgdist af áhugí\ með
þessu.
— Hvað ég er ánægð, var hið
fyrsta sem Jósefína sagði, enn
móð eftir reiðina. Boishardy hef-
ur ekki látið líf sitt til einskis,
við munum brytja niður alla lýð-
veldissinna. Er nokkuð að frétta
frá Quiberon?
Frú de Guerissac og frú _de
Pont-Bellanger skýrðu fyrir
henni horfurnar, hver frá sín
um sjónarhóli og að því
vissi stúlkan hvorki upp né nið-
ur, en svo kom Tinteniac í heim
sókn. Þótt hann væri enn ungur
að árum var hár hans farið að
gráiia. Hann var kvikur og fjör-
legur og virtist haldinn miklu
sjálfsáliti. Karólína gat í fyrstu
ekki náð tali af honum, en virti
hann fyrir sér svo lítið bar á,
og komst að þeirri niðurstöðu,
að hanr. væri sammála frú de
Guernissac í einu og öllu. Og
einnig tók Karólína eftir því,
að hún vakti yfir hverju skrefi
hans.
Karólína hugsaði um hvað
gera skyldi. Átti hún að færa
honum boðskapinn og reyna þar
næst að komast til Parísar?
Sennilega hefði hún valið þá
leið, ef hún hefði ekki marg-
sinnir heyrt konurnar tala um
að lýðveldissinnar gæfu nánar
gætur að öllum vegum frá Bret-
agne til Parísar eftir það, sem
gerst hafði við Quiberon. Pótt
hún hefði talsverð fjárráð og
það getað verið henni styrkur
var hún ekki hrjfin af að hætta
sér út á þjóðvegina eins og á-
statt var. Henni veittist erfitt
að komast að niðurstöðu um
hvað gera skyldi, sló því öllu á
frest, og ákvað að bíða átekta
í bili. Allt virtist svo flókið, en
kennske yrði atburðarásin þann-
ig, að úr rættist.
Hér er indæll og friðsæll staður ■
Næstu daga ríkti áhyggjuleysi
í höllinni Rauði herinn hafði
slegið upp búðum hringinn í
kringum hana. Bændur komu í
hópum og buðust til að gerast
sjálfboðaliðar í bardögunum við
(Quiberon. Svo áhyggjulausir
j voru menn í höllinni, að hátíð
jvar haldin og skotið flugeldum.
Og á því kvöldi ákvað Karólína
að láta til skarar skríða og hætta
að vera hlutlaus. — Tækifærið
kom upp í hendurnar á henni, er
hún sá Tinteniac einan í hallar-
garðinum.
Hún gekk til hans og hann
! þekkti hana þegar, þótt skugg-
sýnt væri, og hneigði sig fyrir
henni.
Hún rétti honum nálina.'
— Ég þekki hana, sagði hann.
Ber mér að skilja það svo, að
j Ayran hafi særzt? Ég var farinn
j að furða mig á, að hafa ekki
heyrt frá honum. Sendi hann yð
ur eftir hjálp? -: ,- ■ ■ . ,
— Já, svaraði Karólína, en
ekki haridá ’sjálfum sér, herdur
herliðinu við Quiberon. Hann
bað mig að skila kveðju og segja,
að ef þér gerðuð árás þegar á
j her Hoche, væri sigurinn vís.
Bjarmi frá flugeldunum lýsti

R
I
*I USEP ANIMALS FOR
FLUNPER/' CONCLUFEF
SEAKS FAINTLY, ’4HOFING
TO GET A\ONEY FOK
PLASTIC SUKGEKY—
jF ck.
JOHlJ
CílMtO
CUftlOUS, THE APE-MAN
KEM0VE7 THE MASK.—
AN7 SHUP7EKS7 AT
THE CHAKKE7 A\SSG
THAT USEE7 TO SE r
-ACB.

/f á
t/U'f
BBtT by* Unlted Fcature SyndiM?erint
THEH TARZAN ENTEKEF
THE CABIN AN7
INSFECTE7 THE
AKKAY OF LOQt
HE K.NEW THE
SLAUGHTEK IT
KEPKESENTB7—
YET HE STILL
FELT FITY FOK
THE ONCE-TEKRISLE
'PEVIL-/AAN.'
5-1
.5796
„Ég notaöi dýr i ránsferðuii,
mínum, sem ég fór til að afla
peninga því að uppskurður sem
gera þarf á andlitinu á mér til að
ig verði aftur eins og maður er
mjög dýr.“
Apamaðurinn var nú orðinn
forvitinn og tók grímuna frá
andliti mannsins og það fór hroli-
ur um hann þegar hann sá það.
Síðan fór Tarzan inn í kofann og
virti fyrir sér allan þann fjársjóð
sem maðurinn hafði safnað að
sér. Þrátt fyrir allt kenndi apa-
maðurinn í brjósti um þennan
vesalings „djöful-mann“.
upp andlit hershöfðingjans.
Hann var hikandi á svip. Þegar
hann bjóst til að svara var mælt
hárri röddu:
— Leyfið mér, herra hershöfð-
ingi, að staðfesta það, sem þessi
unga kona var að segja, en
ég gat ekki komizt hjá að heyra
það — og ég kom sömu erinda.
| Ég fyrirverð mig fyrir að vera
J hér og hafast ekkert að meðan
ibarizt er við Quiberon.
Hershöfðingjanum hafði mjög
brugðið.
— Eruð það þér, Cadoudal?,
spurði hann.
i Karólína horfði á komumann,
i sem hafði eins og sprottið upp
úr jörðinni. Hann stóð hreyfing-
arlaus og andlit hans var sem
höggvið í stein. Hún hafði áður
j heyrt getið um þennan ákafa og
vaska konungssinna.
— Enginn skilur betur en ég,
kæri Cadoudal, hve mjög hefur
reynt á þolinmæði yðar. Ég vildi
líka gjarnan berjast — og það
efast víst enginn um . . .
Það var eins og hann biði
eftir að þetta væri staðfest, en
Cadoudal þagði og beið átekta.
— En þér verðið að skilja,
sagði hann þurrlega, að í þessum
leik er tilgangslaust að ana á-
I fram strax og maður heyrir skot
ið af fallbyssum. Ég get trúað
yður fyrir því, að það er einvörð
ungu vegna fyrirskipunar kon-
ungsins ,að ég hef ekki farið
fyrir hernum til Quiberon. Og sú
fyrirskipun er, vona ég, næg
ástæða.
— Nei. Hans Hátign Ludvik
XVIII. er í Verona. Ég skil ekki
hvernig það getur staðiut, að
i þér hafið fengið bein, nákvæm
fyrirmæli frá honum.
— Ég þarf eklci að gera yður
grein fyrir því, en ég skal vera
eins umburðarlyndur og ég get.

Barnasag
ÍF
Or þyrilvængju... .‘c
Deal greinilega gömlu eimreiðn
sem skröltandi og reykspúancl
dró hvalinn yfir fjöllin. „Ha, ha
ha,“ hló hann „ég skal ná í þá.
’oe Deal gamli tók ekki allai
ostarnar á leigu til einskis"
Teistarinn átti fullt í fangi með
ið hafa nóga gufu á vélina.
.Farmurinn er allt of þungur, og
ef brattinn fer ekki að minnka
þá ..." Hann hafði ekki lokií'
setningunni þega þeir voru
komnir upp á fjallsbrún, en það
_sem þeir sáu þá var allt annað
en skemmtilegt. „Tíuþúsund há-
karlar", hrópaði Kalli skelkaður,
„lestin þarna stefnir beint á okk-
ur“.
Ódýr ¥Öndwi
vaifeppi
m