Vísir - 05.01.1963, Blaðsíða 15

V í SIR . Laugardagur 5. janúar 1963.
£1
Annar þeirra, sem við borðið
sat, greip í hönd hans:
— Setjist hjá okkur og hjálp-
ið okkur að ljúka úr flöskunni.
— Þetta er mjög vinsamlegt
af ykkur — slíku tilboði get ég
ekki hafnað.
Þegar þeir höfðu lokið úr
fyrsta glasinu sagði sá, sem
hafði boðið honum að setjast að
drykkju með þeim:
— Eruð þér vel kunnugur í
þessu hverfi?
— Ég hefði nú haldið það. Ég
hef átt heima hérna í 23 ár.
— Þér vitið þá kannske, að
hér býr fyrrverandi þingmaður
stéttaþingsins, Berthiér að nafni.
— Kemur heim. Og nú er
hann einn helztu manna í stjórn
arnefndinni.
— Þekkið þér konuna hans?
— Ég hef oft séð hana.
Gestgjafinn klóraði sér í
hnakkanum.
— Af hverju spyrjið þér mig
um þetta?
Hinn maðurinn, sem var suð-
rænn á svip, dekkri á hörund og
hvatlegri, greip nú fram í:
— Við erum að leita að ungri
stúlku, sem ég hitti í fangelsi á
tíma ógnarstjórnarinnar. Hún fól
mér nokkra skartgripi til
geymslu —'ég vildi gjarnan fá
tækifæri til þess að skila þeim.
— Nú, er það þannig?
Það hafði komið einhver efa-
hreimur í rödd gestgjafans, svo
| að ókunni maðurinn flýtti sér
að taka seðil úr vasa sínum og
þrýsta í lófa hans.
j i — Vitið þér svona hér um bil
hvenær hún kom aftur til manns
ins síns?
1 — Ja, ætli það hafi ekki ver-
ið í september í haust er leið.
í — Og hafa þau búið saman
síðan?
— Já, að minnsta kosti veit
ég ekki annað.
i — Veldur hún miklu umtali
hérna í hverfinu, sökum þess að
hún sé oft úti seint á kvöldin og
þar fram eftir götunum?
— Nei, hún virðist sannast að
segja lifa mjög kyrrlátu lífi, —
hún fer mér vitanlega aldrei út
á kvöldin, nema þegar hún fer
í opinberar veizlur með manni
' sínum. Hún er með fegurstu kon
um, sem ég hef nokkurn tíma
augum litið. Þegar hún ekur
framhjá í vagni sínum flýti ég
mér að leggja frá mér glösin,
sem ég kann að vera að hand-
leika, af ótta við að missa þau
á gólfið, þar sem ég stend agn-
I dofa af undrun yfir fegurð henn-
I ar.
Félagarnir tveir, sem boðið
höfðu gestgjafanum upp á glas,
stóðu um stund úti á götunni
og ræddust við. Hinn yngri
sagði brosandi:
— Sagði ég þér ekki, Mirand-
as, að það væri ekki mikið á
þessu fífli að græða?
— Við höfum grætt meira á
viðræðunum við hann en þig
grunar. Við höfum í rauninni
sannanir fyrir, að hún hefur not
að sér okkur til þess að fá pen-
inga til þess að komast til Frakk
lands, og að hún hefur van-
rækt að inna af hendi það hlut-
verk, sem hún hafði tekið að sér.
— En er hyggilegt af okkur
að fara heim til hennar? Henni
gæti dottið í hug að láta taka
okkur fasta.
— Vitleysa, hér veit enginn
að hún hefur verið I hópi emi-
granta á Englandi, og það er
margt, sem gæti skaðað frama-
feril manns hennar ef það kæmi
fram í dagsbirtuna. Ef þér eruð
eitthvað smeykur nú, Cadoudal,
er það víst í fyrsta skipti á æf-
inni.
— Við skulum ganga til húss
hennar, hringja dyrabjöllunni og
sjá hvað gerist.
Þeir gengu til hússins og
hringdu dyrabjöllunni. Þetta var
um vor og mikið fuglakvak f
garðinum.
Þjónninn, sem opnaði dyrnar,
varð undrandi á svip, er hann sá
þá og’ heyrði erindi þeirra:
— Frúin tekur aldrei á móti
gestum árdegis.
— Segið frúnni, að ég sé fað-
ir einnar stallsystra hennar frá
þeim tíma, er hún var ung stúlka
og í klausturskólanum. Spyrji
hún hvernig ég líti út þá segið
henni, að ég sé „sérkennilega
spænskur í útliti“. Þá veit elsku
litla frúin, hver ég er.
Þjónninn gekk á undan þeim
inn í forsalinn. Biðu þeir þar
Nei, þakka þér fyrir, Óli. Ég hef lofað pabba að reykja ekki fyrr
en ég er orðinn 18 ára.
komu hennar og var hún ekki
fyrr komin en Mirandas spratt
á fætur og faðmaði hann að sér,
áður en hún fengi sagt stakt orð.
— Hve dásamlegt að hitta yð-
ur aftur — fegurðin enn meiri
og yndisþokkinn en þegar þér
fóruð frá Plymouth. Inez bað
mig að kyssa yður þúsund sinn-
um — ef mér leyfist...
Og hann beygði sig niður og
I kyssti hönd hennar hvað eftir
annað. Því næst rétti hann úr
j sér, leit til félaga síns, sem stað-
j ið hafði í nokkurri fjarlægð. án
þess að hreyfa sig úr sporum.
j — Mér skilst, að þið Cadou-
dal hafið hitzt áður?
j — Gerið svo vel að setjast,
j herrar mínir, sagði Karólína ró-
lega.
Mirandas lækkaði röddina:
— Þér hafið enga hugmynd
um það hve ég gladdist við að
; frétta fyrir um tveimur mánuð-
um, að þér höfðuð komizt lífs
' af eftir hörmungarnar í Quiber-

FOR THE
EOATl"
fAN YELLEC’.
TKVTO
tACT HIW"
ftf. IW. Þn' M'. BvrtNlb. IUf. QAhlM
DUtr. by Unitod Fe*tur* 8yndic*t«, Ine
JemJ
Ci'MtO
AN7 WITH ALL HIS STR.ENSTH! STRUCK THE SELLOWINS
MONSTEE BETWEEN THE EVESl

„Hlauptu í björgunarbátinn,“
hrópaði Tarzan, „ég ætla að
reyna að berjast við strandlóp-
mn.
Tarzan greip stein áður en
strandlópurinn gat áttað sig og
þeytti honum af öllum kröftum
í áttina til hans. Ógurlegt öskur
heyrðist — steinninn hafði lent
á milli augna dýrsins.
Barnasagan
KALLfi
Dg
fifimu-
ffislcurfinL.
Þótt ótrúlegt megi virðast
komust sjómennirnir tveir ó-
séðir gegnum tjaldborgina, en
skyndilega var hrópað: „Halló.“
Þeir sneru sér við og bjuggust
við að sjá hyrndan villimann
on — og ekki varð mér það
minna gleðiefni að frétta, að þér
hefðuð fundið aftur manninn yð-
ar og sameinast honum. Það var
aðeins eitt, sem vakti furðu
mína, að þér gerðuð engum orð
— og gerðuð enga tilraun til að
hitta neinn af vinum okkar.
— Ósigurinn við Quiberon
kollvarpaði öllum áætlunum mín
um, og mér skildist að þær fyr-
irskipanir, sem ég fékk, væru
ekki leng’ur f gildi, — auk þess
var ég í fangelsi.
Mirandas fór að hlæja.
— Frú mín góð, þér hafið
mjög litla reynslu. Þér takið
bara ósköp rólega ákvörðun um
það upp á eigin spýtur að hætta
við að framkvæma áform, sem
yður var greidd fyrir allveruleg
fjárhæð að taka þátt í. Málstað-
ur okkar beið verulegan hnekki
— af yðar völdum. Síðan við
skildum hefur það gerzt, að Lúð-
vík XVII. hefur verið fluttur á
stað, sem við vitum ekki hver
er. Við höfum tapað leiknum og
það er yðar sök. Ætlið nú ekki,
að ég ætli að erfa þetta, þótt
margir erindreka okkar hafi orð
ið að gjalda með lífi sínu fyrir
minni sakir — og þér eruð nú
í okkar félagsskap hvort sem
yður líkar betur eða verr. Satt
er það, að nú er allt kyrrara í
Frakklandi en var, en bylting-
unni er haldið áfram. Méðan
konungsveldið er ekki endur-
reist, meðan niðji Karls hins
mikla ekki sezt á veldisstól,
verður baráttunni haldið áfram.
Og vitið þér hvað það er, sem
verður yður til bjargar? Það, að
við þurfum enn á yður að halda.
Karólína, sem hafði sezt um
leið og þeir, reis á fætur:
— Leyfið mér að vekja at-
hygli yðar á, að þér vaðið í villu
og svima um margt. Þér hafið
kannske haldið, vegna þeirra erf
iðleika, sem ég var í, að ég væri
ævintýrakona, en ég lifi nú kyrr
Iátu lífi í sambúð við manninn
minn og ég hef ekki minnstu af-
skipti af stjórnmálum.
Ódýr
vinnuföt
koma hlaupandi, en maðurinn
sem hafði hrópað var mjög
venjulegur útlits. „Halló", hróp-
aði hann aftur, „leggið skinnin
ykkar og hornin frá ykkur hér
áður en þið farið, eða eruð þið
kannski ekki víkingar?" „Ekki
veit ég til þess," svaraði Kalli.
Manninum létti auðsjáanlega
mikið og hann gekk aftur inn
í tjaldið sitt. Kalli og meistar-
inn héldu ferð sinni áfram, en
skyndilega heyrðu þeir affur
hrópað og þá var maðuritin
kominn aftur. „Heyrið, herrar
mínir, ég hafði nærri gleymt því
)