Vísir - 29.03.1963, Blaðsíða 15

V í S f R . Föstudagur 29. marz 1963.
15
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
að baki orðum hennar,. Eitthvað
persónulegt. Hann spurði aftur: En
þykir yður vænt um hana?
Pað var eins og skugga brygði
yfir grænu augun. .
— Ég get ekki skilgreint það,
hvort mér þykir vænt um einn eða
annan.
Hann ætlaði að svara henni eiþ-
hverju, en hætti við það, og þess í
stað sagði hann eftir andartaks
þögn:
— Komið með mér.
Hún spurði ekki hvert eða
hvers vegna, fylgdi honum bara
eftir. í dyrunum vék hann til hlið-
ar og lét hana ganga út um þær
á undan sér. Hendur þeirra snert-
ust, er hún straukst fram hjá hon-
um, og hann fann er hún dró hana
til sín, en snertingin vakti með
honum notalega tilfinningu. Það
var kannski svo, að henni þótti
ekki vænt um einn eða neinn, eða
gerði sér ekki grein fyrir tilfinn-
ingum sínum, en svo mannleg var
hún, að snertingin hafði haft sín
áhrif á hana.
Hún snéri sér við, er inn var
komið.
— Hvaða leið, spurði hún. Rödd
hennar var alveg róleg. Hann hrað-
aði sér í áttina til myrku gang-
anna og fór að bjástra við að
stinga lyklinum í skrána. Svo snéri
hann honum og opnaði dyrnar.
— Ég hef verið að hugsa um
hvað væri innan þessara dyra,
sagði hún.
Hann leit niður til hennar, en
það var ekki nógu bjart til þess
að hann gæti séð svipinn á andliti
hennar. Rödd hennar var alveg
róleg og virtist bera einlægni vitni
og heiðarleika. En það veittist
mörgum auðvelt að hafa fullt
vald á rödd sinni hvernig sem á
stóð,
— Stiginn liggur að dyrum á
svefnherbergi móður minnar.
— Leynistigi?
Þegar hún horfði á hann var
enginn vafi um áhrifin. Þetta hafði
vakið með henni barnslega hugar-
æsingu.
— Mér hefði sannast að segja
dottið I hug, að þessu gæti verið
svona varið, — það hlytu blátt
áfram að vera einhver leynigöng
í þessu gamla húsi.
— Við skulum fara upp.
— Stiginn lá í boga upp. Hann
var lagður teppi svo að fótatak
þeirra heyrðist ekki, en allt I einu
brakaði í einu þrepinu og Sorrel
fór að hlægja lágt.
;— Maður verður að muna eftir
að stíga ekki á þetta þrep.
Vissi hún um þetta? Var hún
svona slóttug? Svona góður leik-
ari? Og nú voru þau komin upp.
— Og þarna eru aðrar dyr, sagði
hún undrandi og tók í snerilinn.
Hún er líka læst.
— Já, mamma lætur hana allt
af vera læsta.
— Það mundi ég gera líka,
sagði hún og rödd hennar skalf
dálítið. Ég gæti aldrei sofnað, ef
ég vissi að einhver gæti laumazt
að baki mér þessa leið — beint
inn um bakdyrnar,
Bakdyrnar, vitanlega. Um þetta
hafði hann aldrei hugsað.
— Sjáið þér nokkuð á þessu
þrepi, sagði hann og benti á efsta
þrepið í stiganum.
Hún beygði sig niður.
— Nei, sagði hún, en svo kraup
hún á kné til þess að sjá betur
því að skuggsýnt var í stiganum.
— Jú, það er blettur þarna.
Hann kraup á kné við hlið henn-
ar.
2.
Það fór ekki fram hjá honum
hve hönd hennar var hvít og fín-
gerð.
Hann kveikti á eldspýtu og við
flöktandi ljósið sá hann lítinn brún
leitan blett á gráu teppinu. Hann
snerti blettinn varlega.
— Blettur eftir mold.
— Mold. Sé hann eftir mold
hefir verið reynt að þvo hann
burt.
— Já, sagði hann þreytulega
og horfði á hana. Það er víst ein-
mitt það, sem gerzt hefir.
Diana Bagley var einmana
mestan hluta dagsins. Hún var
alltaf einmana nú, — einmana
og ól grunsemdir. Og má þá geta
nærri um áhrifin á taugakerfið.
— Hún neytti hádegisverðar á
kaffistofu. Fór I hárgreiðslu klukk-
an hálfþrjú, eftir að hafa horft
lengi á sjálfa sig f speglinum og
reynt að komast að niðurstöðu
um hvort hún þyrfti nokkrar á-
hyggjur að hafa af útliti sínu,
Rupert talaði aldrei við hana um
útlit hennar. Og Jónatan hændist
meira að móður hennar en henni
sjálfri. í rauninni höfðu þær tog-
azt á um barnið, mæðgurnar, og
móðir hennar haft betur. Hún hafði
alltaf fært allt til bezta vegar fyr-
ir drenginn. Og þegar Diona hafði
hengt honum fyrir eitthvað vítti
amma hans hana fyrir það f áheyrn
drengsins. Og móðir hennar spillti
honum með dýrmætum gjöfum, en
Diana hafði streitzt á móti og
reynt að fá Rupert með sér, sem
samherja í þessari baráttu, en hann
var ragur. Hún stóð því illa að
vígi og það mundi hún fyrirsjá-
anlega gera áfram meðan þau
héldu áfram að búa á Anglefield
herrasetrinu.
Henni var ómótt þar sem hún
sat undir hárþurkunni, hún hugsaði
eitthvað á þá leið, að ef hana
kenndi til líkamlega hefði hún þó
á tilfinningunni, að hún væri lif-
andi. Henni fanst það alldapurlegt,
að ala svona hugsanir, kona aðeins
35 ára. Bráðum mundi hún verða
fjörutfu, miðaldra. Árin liðu svo
hratt nú orðið.
Þegar Diana kom aftur út á
götuna var klukkan orðin hálf-
fjögur það voru 7 klukkustundir
þar til hún gaeti farið að hátta og
gleymt sér í örmum svefnsins í
nokkrar klukkustundir, — en nú
orðið fékk hún oft engan svefnfrið.
Hún gekk hægt. Aðalatriðið var
að fá tfmann til þess að líða. Hún
fór inn í búð til þess að kaupa
eitthvað fyrir móður sfna, og að
þvf loknu ákvað hún að fara f i
testofu og fá sér sopa. í dyrunum
lá við að hún snéri við, því að
mjög mannmargt var í veitinga-
stofunni, en nú kom hún auga á
koll með koparrauðu, hrokknu
hári.
Sorrel! Það var svo sem auð-
vita. Hún átti frf þetta sfðdegi.
Hún stóð kyrr og virti fyrir sér
baksvipinn á manninum, sem sat
gegnt henni, og henni fanst eins
og hjartað væri hætt að slá, og í
svip var sem allt væri að byrja að
hringsnúast fyrir augunum á henni
en svo leið þetta frá, enda stappaði
hún í sig stálinu, að reyna að láta
á engu bera, og brátt sá hún allt
skýrt.
Það var engum efa bundið hver
þarna sat. Það var Rupert, maður-
'inn hennar, sem nú hallaði sér
fram, og það blikaði á gljáandi hár-
ið á hnakka hans.
Hvers vegna voru þau þarna
saman? Hvað var það, sem hann
gat sagt við hana þarna, en ekki
heima í Anglefield? Hún varð grip-
in sterkri afbrýðisemd, hve blind
hún hafði verið. Henni fannst, að
rödd Ruperts hljómaði í eyrum
hennar eins og þá stund, er hann
var að segja henni frá þessari konu
sem hafði orðið fyrir þungu áfalli
f lífinu, og þyrfti hjálpar og upp-
örfunar með. Og Diana hugsaði
sem svo: Hve heimsk ég var að
trúa þessu.
Hún beit á vör sér. Allt f kring-
um hana var fólk og ys og þys en
henni fannst hún samt vera ein-
angruð. Henni flaug fyrst í hug að
æða að borði Ruperts og lesa yfir
honum og þeim báðum, en hún
áttaði sig á hve heimskulegt það
væri. Hann skyldi ekki sleppa svo
auðveldlega. Augliti til auglitis og
f annarra viðurvist mundi hann
ráð fyrir, að hann komi aftur mjögfljótt.,.
hafa betur. Hann mundi verða ró-
legur, segja ásakanir hennar móðg-
andi og ástæðulausar, allt á tómum
misskilningi byggt, — og allir
myndu sannfærast um, að hún
hefði sært hann að nauðsynjalausu
í afbrýðiskasti. En ef hún nú færi,
án þess að gera vart við sig, stæði
hún vel að vfgi. Hún væri búin að
komast að raun um, að þau
ættu sér leyndarmál, og væri hyggi
Iegast að fylgjast vel með öllu og
leggja á ráð í kyrrþey, Nú hefði
hún betri aðstöðu en áður, og gæti
kreppt að þeim, er hin rétta stund
væri komin.
Henni flaug í hug að segja móð-
ur sinni frá þessu. í því gæti verið
Ijúf hefnd. Rupert, hinn bláeygði
og mjúkmáli tengdasonur hennar,
sem ávallt var svo tillitssamur og
nærgætinn við tengdamóðurina,
yrði afhjúpaður sem sá, er hann í
raun og veru var, maður, undirför-
ull og slóttugur sem hefði komið
ástmey sinni inn á heimili hennar,
þar sem hann nú gat hlakkað yfir
að hafa blekkt þær báðar og alla
aðra — og syalað losta sínum án
þéss nokkurn grunaði neitt. Já,
hve hann hlaut að vera ánægður
yfir slægð sinni og heimsku ann-
ara. En hann skyldi svo sannar-
lega komast á aðra skoðun og það
fyrr en seinna.
Hún snéri sér snöggt við, —
stillti sig um að líta enn einu sinni
á Rupert og Sorrel, sem sátu úti f
horni niðursokkin í samræðu sína,
til þess að ónýta ekki þann mögu-
leika, sem hún hafði nú fengið
til hefnda.
Hún gekk að bíl sínum, settist
undir stýrið og ók hratt af stað —
út úr bænum. Hún ók ekki heim,
bara ók og ók, eins og það skipti
ekki miklu hvert hún æki, — eins
og það skipti mestu máli að kom-
ast sem lengst burt. Og það var
ekki fyrr en sól var tekin að lækka
allmjög á lofti, sem hún fór að
gefa nánar gætur að umhverfinu.
Hún nam staðar og var ekki viss
um hvar hún var stödd — ók að
næstu vegamótum og komst að
raun um, að hún var í margra
kílómetra fjarlægð frá Anglefield.
Þá snéri hún við og ók hratt heim.
Rupert mundi bráðum koma
heim og Sorrel.
— Diana hugsaði sem svo, að
nú þyrfti hún ekki að kvíða þv(, að
kvöldið yrði tómlegt og leiðinlegt,
— það var nú eins og eitthvað
væri í aðsígi, sem væri þegar far-
ið að hafa sínar verkanir á taug-
arnar. Henni fanst allt vera ljóst
og lifandi fyrir hugskotsaugum
sfnum. I kvöld ætlaði hún að spyr-
ja Rupert spjörunum úr. í kvöld.
Kannski síðdegis, er þau öll sætu
að kaffidrykkju. Og meðan hún
spyrði hann ætlaði hún að athuga
andlitssvip hans gaumgæfilega.
Og andlitssvip móður sinnar og
Sorrel.
Simar 18085 og 19615
VW ’62. Ford Prefect ’62
VW ’60. Keyrður 15 þús.
Fíat 1100 ’59. Renault
Daulphin ’62. Opel Record ’62.
Má greiðast með fasteigna-
tryggðum bréfum. Opel Record
’60, 4ra dyra. Rússajeppi, 59.
Nýtt Egilshús. Buick ’52, kr. 35
þús. International sendibíll ’53,
kr. 60 þús. Citroen ’62, skipti á
Landrover eða Austin Gipsy.
Volvo 544 ’62, kr. 140 þús.
Landrover diesel ’62. Fiat 600
’60. Scoda Octavia ’61, keyrður
13 þús. kni. VW ’61.
— Borgartini l —
Sími 18085 og 19615.
SÆNGUR
Endumýjum gömiu saengum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fidurhreinsun
Skyndilega stöðvaðist dansinn og konungur apanna, Golat, nálg aðist
varði
5UT SU77ENLV THEKE WAS
A CHALLENGINS KOAK
A 5RONZEI7 MAN-THIWG
LEAF’EP’ INTO THE
CLEAKINS!
fórnardýrið — en fyrr en Tarzan stökk inn f rjóðrið.
heyrðist hræðilegt öskur og
F’AKICING 5U7PENLY CEASEF AN7 GOLATv
Kirkjuteig 29 Simi 33301