Vísir - 20.04.1963, Blaðsíða 15

V í S I R . Laugardagur 20. apríl 1983.
00
hamhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
á meðan ég „var og hét” eins og
og stundum er til orða tekið. Jæja,
ég hefi dregið mig I hlé, en ég
fylgist vel með öllum, sem við
sögu hafa komið — hripa niður
allt sem ég frétti um gamla kunn-
ingja, dreg mínar eigin ályktanir
og kveð upp mína eigin dóma. —
Viltu ekki annars fá þér sæti,
Davíð?
— Þakka þér fyrir, ég vil held-
ur standa.
— Eins og þér þóknast, sagði
Reynolds og brosti.
—,í hamingju bænum, Reynolds,
sagði Davíð, segðu mér allt sem
þú veizt um Sorrel.
Reynoid opnaði bókina. Það
gljáði á hvítan pappírinn í henni,
er hann hafði opnað hana og það
skrjáfaði í blöðunum. Davíð veitti
því athygli, að sums staðar höfðu
biaðaúrklippur verið límdar inn í
bókina, en svo brotnar saman, og
það sem skrifað var var með lítilli,
ffngerðri rithönd.
— Héma er það, — langar þig
til þess að lesa hvað hér stendur
skrifað?
— Nei, sagði Davíð. Segðu mér
það heldur.
— Frá rannsóknarréttinum í
Mortlake. Þannig hóf Reynolds
lesturinn röddu, sem gaf ekkert
til kynna. Og hann hélt áfram:
— 3. marz 1960.
Hann leit upp.
— Sorrel Thornhill var þar
vegna andláts manns síns Peter
Thornhilis.
Davíð hafði fengið ákafan hjart-
slátt og blóðið streymdi til höfuðs
honum og rödd Reynolds hljómaði
kuldalega:
— Peter Thornhill lézt af völd-
um of stórs skammts af svefnlyfi.
Hann var rúmliggjandi, farlama.
Máttvana í báðum fótum eftir bíl-
'lys. Hann var að aka konu sinni
'ieim úr gamlársfagnaði og var
mjög drukkinn — vegirnir voru
sleipir — og hann tók eina beygj-
una of hart og snöggt —- og ók á
ljóskersstaur, með þeim afleiðing-
um að hann er máttlaus í fótunum.
Konan slapp með taugaáfall,
nokkrar skrámur og ör.
Þarna var þá skýringin á litlu
örunum tveimur í andliti hennar.
Og smám saman var eins og ýmis-
legt færi að skýrast fyrir honum,
— til dæmis hver áhrif það hafði,
er hann strauk hár hennar, er
þau ræddust við að næturlagi —
og orð hennar, er hún sagði: —
„ég er að reyna að koma heiðar-
Iega fram. Hvers vegna hafði hún
staðið svo fast á því, að hann leit-
aði ráða, áður en of seint yrði?
. — Og maðurinn? spurði hann.
-— Hann klemmdist milli stýris-
ins og sætisbaksins — og meiddist
illa á baki með þeim afleiðingum,
að hann Iamaðist á fótum. Hann
gat ekki stigið í fæturna eftir
þetta.
Davíð dró andann þungt.
— Haltu áfram, sagði hann
rólega.
—- Það, sem lögreglan vildi fá
svar við var hvernig hann náði í
svefnlyfið. Það var geymt í komm-
óðuskúffunni í svefnherbergi hans.
Gengið gat hann ekki, en gat hann
komizt niður á gólf og einhvern
veginn olnbogað sig áfram að
kommóðunni? Og aftur að rúm-
inu og upp í það?
Reynold þagnaði. Hann horfði
upp og leit svo á Davíð:
— En hafði kona hans, sem
ekki gat horft upp á þetta Iengur,
gert það fyrir hann af meðaumk-
un, að rétta .honum það.
Hjartsláttur Davíðs var orðinn
rólegri. Honum fannst allt svo
skýrt sem verða mætti.
— Það hefði verið líknarverk,
sagði hann.
— Það mundi hafa verið litið á
það sem morð.
Davíð leit niður og horfði á
Reynhold sem enn sat á bekknum.
— Var hún leidd fyrir rétt —
ákærð?
Reynold horfði vingjarnlega á
hann og hristi höfuðið.
— Nei. Úrskurður réttarins var,
að ófullnægjandi upplýsingar væru
fyrir hendi um hvernig dauða
hans hefði borið að.
— Og þinn dómur? spurði
Davíð.
— Ölvaðir bílstjórar, — þeir
eru mínir 'svörtu sauðir. Þeir fá
það, sem þeir hafa til unnið. En í
þessu tilfelli gat ég næstum sjálf-
ur fundið til meðaumkunar með
þessum vesalings manni.
Davíð stóð lengi þögull. Hann
gat ekki trúað" því, að Sorrel hefði
drepið mann sinn, ekki einu sinni
af meðaumkun. En —- hefði hann
T
A
R
2
"X CAME HEKE TO
IVRITE A MAGAZIME
PIEC6 A50UT HUWTIMG
LE0PA!t7 WITH 70GS,
BUT THIS STORY HAS
TAK.EM A STKANGE
■'UZN../THE ,
6PITOK SISH67.
JotW
CEiAroO
nlátr-b7""únit5”F«»tur« Syndlc»U, Ine.
nú sjálfur sem læknir, í slikurn
sporum — getað freistazt til þess
að gcra eitthvað svipað? Ef þessi
maður hafði nú þiáðst mikið?
Hvernig gæti nokkur svarað þeirri
spurningu hvað hann myndi gera,
ef hann yrði að horfast í augu við
annan eins vanda og bennan? Ef
það hefði verið Sorrel — og hún
hefði grátbeðið hann um að stytta
kvalir sínar?
Reynolds fór að tala — næstum
eins og við sjálfan sig:
— Hvernig var hann annars
þessi Thornhill — eftir slysið?
Hann var atvinnulaus. Lamaður.
Engin von um bata. Hvernig brást
hann við örlögum sfnum? Bað
hann hana um að binda endi á
kvalir sínar, dag eftir dag, oft á
dag? Elskaði hún hann?
— Heldur þú, að hún hafi gert
það? spurði Davíð lágt.
Reynolds hristi höfuðið, en
svaraði ekki spurningunni.
— Hvað heidur þú? spurði
hann.
— Nei, svaraði Davíð. Ég er
viss um, að hún gerði það ekki.
— Það hefði mátt leggja það
svo út, að það hefði þjónað á-
kveðnum tilgangi, ef hún hefði
gert það. Og tækifærin hafði hún.
— Hún er hugrökk, sagði
Davíð.
— Nógu hugrökk til þess að
horfa upp á það, að maður sem
hún elskaði yrði að þjást — árum
saman, kannski áratugum saman?.
— Einnig nógu hugrökk til þess. |
Þeir þögðu um stund. Svo hall- ;
aði Reynolds sér dálítið fram.
— Mágur þinn var lögfræðing-
ur hennar.
— Hann?
Hann hlýtur að hafa trúað á
sakleysi hennar.
Reynolds sagði þetta einhvern
veginn á þann hátt, að Davíð
fannst það einkennilegt:
— Ég skil ekki —
---Það gæti verið hætta á ferð-
um.
— Fyrir Sorrel . . . hvernig?
— Ég veit það ekki, svaraði Reyn
olds og hallaði sér aftur. Þú verð-
ur sjálfur að hugleiða þetta. Ég
segi bara: Gættu hennar — gættu
hennar vel — ef þú elskar hana.
iO/S
Og hafðu góðar gætur á öðru —
á öilum breytingum — daglegum
breytingum — sem kunna að
verða varðandi móður þína. Sá,
sem hér er að verki er slóttugur.
Þú verður að verða honum slótt-
ugri.
Hann þagnaði snöggvast, og
hélt svo áfram, áhyggjufullur á
svip:
— Erfiðleikarnir við meðferð
slíks máls sem þessa eru hve mikil
óvissan er um alla hluti. Ef eitt-
hvað kæmi fyrir móður þína, ef
ástáeða er fyrir grun hennar —
og ef grunur fellur á Sorrel mun
hitt málið skaða hana. Og það
yrði miklurn erfiðleikum bundið
fyrir hana að sanna sakleysi sitt
— og fjári erfitt að sannfæra
kviðdóm um, að hún hefði hrein-
an skjöld.
Davíð ók hratt, en hann hugs-
aði án afláts um það, sem Reyn-
olds hafði sagt. Hvað átti hann
við? Hvað gat Rupert gert Sorrel?
Hví skyldi hann gera henni nokk-
uð, fyrst hann hafði beðið Diönu
um skilnað, — vafalaust vegna
þess, að hann vildi fá Sorrel fyrir
konu.
loftfesting
Veggfesting
mmm
IP.'WIM
Mælum upp
Setjum upp
51 Ml 1374 3
L f Ní DARGOTU 25
*I'M NOT C0NCEKNE7 WITH
TH6 STORy NOW-- I JUST
FON'T WANT TO LOS6 ANY
MORE OF MY VOSS\* TARZAN
THOUSHT AWHIL6, TH6N
SMIL67. *HMM, MAYSE
YOU WOM'T HAVE Tor
"FRANKLY, X THOUSHT
THE TKAF OUTSI7E OF
CAMP W0UL7 B6 A
G007 WAY TO CAPTUR6
THIS BEAST!! “ .
Rítstjórinn hélt áfram og and-
varpaði: „Ég kom hingað til að
afla efnis í grein um pardusdýra-
veiðar með aðstoð hunda, en at-
burðirnir hafa orðið öðru vísi en
ég ætlaði . . og satt að segja
hélt ég ,að gildran hér rétt hjá
tjaldbúðunum yrði okkur mikil-
væg hjálp við að ná villidýrinu.
— Nú má ég alls ekki missa
fleiri hunda“.
Tarzan hugsaði sig um stutta
stund, en síðan brosti hann og
sagði: „Hmm, það er alls ekki
víst að þú þurfir þess".
Arthur, nú neyðumst við líklega
til að kaupa demantshring.
— Og Sorrel?
Hvers vegna hafði hún ekki
sagt honum neitt um sjálfa sig?
Hún hafði þó haft ærin tækifæri
til þessa. — Það var eins og hann
allt i einu hefði fengið aðvörun.
Hann hafði verið ákveðinn við
Reynolds, sagt við hann, að hún
hefði ekki getað gert það — gef-
T rúlofunarhringar
Gurðar Ólufsson
Úrsmiður við Lækjartorg, simi
10081.
SÆNGUR
1 ýmsum stærðum. — Endur-
nýjum gömlu sængumar.
Eigum dún og fiðurheld
ver.
Dún- og fiðurhreinsun
Kirkjuteig 29. Simi 33301
Shodr
..-^3
P' + " 'r t n
SAMEINAR MARGA KOSTl:
FAGURT ÚTLIT, ORKU. TRAUSTIEIKA
RÓMAÐA AKSTURSH/6FNI
OG LÁGT V E R O |
TÉHHNESKA Bl FREIÐAU M BOÐIÐ
t'ONAUTUTI 15. ÍÍMI
Ódýrar
barnaúlpur