Vísir - 03.05.1963, Side 15

V í SIR . Föstudagur 3. maí 1963.
THE LE0PAK7 WAS
50 5URPKISEP 5Y
THE HEAPLIGHTS,
iT FAlLEtP TO NOTlCt
THE SHATOWY
PISUKE LEAPIWS
FROA\ A50VE...
^^Jl-IKOM
iBr.rfftfflaTai

©0
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stiörnuskin
__ Kannski væri skynsamlegra
af mér að leggja hlustirnar við, —
þegar ....
Hann þrýsti henni svo harkalega
að sér, að það var engu líkara en
að hann ætlaði að kremja hana
við barm sér, og hún kveinkaði
sér:
— Heyrðu, andaðu rólega, ég
verð að geta andað.
_ Þú hlustar ekki á neinn nema
mig, heyrirðu, sagði hann urrandi,
skilurðu það? Hann þrýsti vörum
sínum að hennar og sagði svo:
— Þú ert mín, mín, skilurðu,
mín og einskis annars. Þú getur
sagt Joe að fara fjandans til.
— Jú, ég vil gjarnan vera þin,
sagði hún nú letilega, en þú getur
ekki ætlazt til þess, að nokkur
kvenmaður geti beðið um alla
eilífð.
_ Biðin verður ekki löng, ég
lofa þér því.
— Hve löng?
Það var eins og hann hefði stirð
nað allt í einu. Þögn rikti. Ekkert
hljóð heyrðist nema frá rúðunum,
er regndroparnir buldu á þeim.
— Ef til viil í nótt, ef til vill á
morgun, sagði hann lágt. Varir
hans hreyfðust vart. Hún heyrði
vart hvað hann sagði, en hún bað
hann ekki um að endurtaka það.
Hann var allt í einu orðinn allt
öðru vísi en hann var áður, ein-
hvern veginn svo ógnandi og dul-
arfullur, næstum hrollvekjandi,
svo að henni rann kalt vatn milli
ski.nns og hörunds. Og þó var eitt-
hvað taugaæsandi við þetta.
— Hefirðu lagt nokkra áætlun
um hvað þú ætlar að gera?
Það kom einkennilegt blik í augu
Lsns, er hann svaraði henni:
— Við förum burt saman?
_ Burt?
— Já langt, langt í burt. Vertu
þolinmóð örlítið lengur, Marlene,
aðeins örlítið lengur. Og þá skal
ég gefa þér allt, sem hugur þinn
girnist.
Hún hló af taugaæsingu. Slík
áhrif hafði hann á hana, eins og
hann var nú reiðubúinn til þess
að gofá lienni hvað sem hana lang-
aSi í.
— Mundiröu viija gefa mér —
minkakápu?
— Ef þig langar í hana.
__Nú ertu að skopast að mér.
—■ Alis ekki. Veittu mér bara
dálítjnn frest og þú skalt fá minka-
kápuna.
— Þú skalt fá nægan tíma, sagði
hún blíðlega, eins mikinn tíma og
þú þarft.
Hún snerti eyrnaflipa hans með
vörunum sfnum.
__ Og ég skal gefa þér allt sem
þú þráir.
Þau ruku allt í einu hvort frá
öðru óttaslegin því að veikt hljóð
hafði borizt þeim til eyrna.
— Það hafa verið dúfurnar f
þakbyrginu.
Marlene lagaði föt sín og strauk
hár sitt.
— Ég verð að fara, sagði hún.
Ég veit, að Porchy spyr mig spjör-
unum úr. Það er víst bezt að gefa
ekki tilefni til, að það spyrji allt
of mikið.
Hún horfði á hann og gerði sig
sakleysislega___ og hún fann aftur
til þess hversu dásamlegt það var,
að hafa mann algerlega á valdi
sfnu.
— Þú getur farið út fyrst, sagði
hann.
— Gott og vel, svaraði hún.
Hann horfði á eftir henni, þar
sem hún trítlaði burt á háhæluðu
skórtum, uns hún hvarf í rigningar-
móðuna. Svo sléttaði hann dálítið
rakt hár sitt og hélt í humáttina á
eftir henni, efir ,að hafa kveikt sér
í sigarettu.
Þegar hann var farinn kom hönd
í ljós í dyrum rauðskinnatjaldsins
og Jónatan skreið út úr því. Hann
stóð þarna skjálfandi á beinunum,
smeykur við að fara á eftir stjúp-
föður sínum.
Honum leið skelfilega illa. Þar
sem hann sviftist til og frá af öld-
um mannlegra tilfinninga ______ það
var eins og einhverjar klær
hremmdu hann ávallt hvert sem
flýði. Hann hafði falið sig í kofan-
um f krónu trésins, f borðstofunni
og nú í vinnuskálanum. Hann hlust
aði á kurr dúfnanna.ð Regni
steyptist niður. Hann þráði Sorrel
— eins og hún væri sú eina, sem
honum væri afþreying í að leita
til.
Hann gægðist út. Hann sá engan
f garðinum. Hann sá ekki Rupert,
sem hafði farið inn f setustofuna,
til þess að fá sér hressingu. Sek-
úndu fyrr — eða seinna_____og hann
hefði ekki sézt, en Rupert leit út
um gluggann um leið og drengur-
inn gægðist út.
Rupert brá hart við, hljóp út og
náði drengnum, er hann var að
hverfa fyrir hornið á húsinu. Hann
hafði þrifið harkalega í öxl hans
er hann ætiaði að skjóta sér burt.
— Jónatan.
Drengurinn horfði á hann náföl-
ur, dauðskelkaður. Rupert hristi
hann til.
__Hvar hafðirðu falið þig.
— Ég — ég var ekkert að fela
mig.
__ Vfst hafðirðu falið þig.
— Ég var að Ieika rauðskinna.
__ Einmitt, í rauðskinnatjaldinu.
Drengurinn kinkaði kolli.
__Veiztu ekki, að maður á aldrei
að liggja á hleri
Aftur kinkaði drengurinn kolli
enn skelkaðri en áður. Rupert, sem
óttaðist að drengurinn myndi fleip-
ra um það sem hann hafði heyrt,
réð sér ekki fyrir reiði.
— Þú ættir skilið að verða hýdd-
ur, sagði hann æfur.
— Ó, vertu góður, pabbi, sláðu
mig ekki.
__ Geturðu sagt mér nokkra á-
stæðu til að ég hlífi þér? Þú svarar
ekki. Þú hefir fengið að fara þínu
fram nógu lengi, og það er kominn
ími til að þú fáir ráðningu. Það
verður að hegna litlum drengjum,
er þeir gera það ,se mþeir mega
ekki.
— Ég ætlaði ekki að gera það,
kjökraði Jónatan. Ég var ekkert að
snuðra. Það var rigning og ég
gat ekki verið úti.
Það var komið kjökurhljóð í
rödd hans, kipringur. f munnvikin.
Rupert brosti veiklega. Honum
var farin að renna reiðin og nú sá
hann, að ef hann heggndi drengn-
um gát það haft afleiðingar að
allt kæmist upp, og betra að fara
aðra leið.
— Gott og vel, sagði hann allt í
einu hlýlega og brosti jafnvel ör-
lítið. Ég-s^al ckki slá þig.
//Jónátan horfði á hann, og af
nokkurri grunsemd, ____ gat ekki
áttað sig á breytingunni.
— Ég skal aldrei gera neitt af
mér, sagði hann, — en hvernig
gat hann forðast það, hvert sem
hann fór varð hann eihvers vísari
um það, sem hann vildi ekkert um
vita.
__ En ég set eitt skilyrði.
— Hvað — hvað sem þú vilt,
sagði drengur inn titrandi röddu
og ákafur.
__ Þú lofar mér — upp á æru
og samvisku.
— Ég sver, sagði Jónatan hátíð-
lega.
Rupert hikaði. Hann horfði á
drenginn, veiklulegan, en gáfulegan
Hann varð að játa með sjálfum
sér, að drengurinn var prýðilega
gefinn — en hann hratt hugsunum
um það frá sér. Nú var allt of
seint . . .
_ Lofaðu mér, sagði hann há-
tíðlega og alvarlega, að þú segir
aldrei neinum frá því, sem þú sást
og heyrðir í vinnuskálanum.
— Engum?

Maðurinn minn er svo bilaður á
frá því að lcika jólasveininn í
staðið upp fyrr en hann hefur
V
— Nei, ekki ömmu, ekki mömmu
eða Davíð, Sorrel eða Porchy.
Rupert nefndi þau með nafni
Það var svo mikilvægt, að ekkert
þeirra fengi neitt að vita.
— Og ekki Marlene heldur?
spurði drengurinn sakleysislega.
Rupert herti á takinu.
— Nei, alls' ekki, engum, og ef
þú bregst heiti þínu skaltu fá slíka
úreið, að þú munir það allt þitt líf.
Hann horfði á drenginn þar til
hann sá, að þetta var búið að hafa
sín áhrif. Svo ýtti hann honum
frá sér.
— Og ef þú einhvern tíma skyld-
ir fara að leika rauðskinna í tjald-
inu skaltu gera vart við þig.
Svo snéri hann baki við honum
og gekk inn og stikaði stórum.
Nú hikaði Jónatan ekki lengur
Hann hafði svo mikla og knýjandi
þörf fyrir að finna samúð og hlýju,
að hahn varð að lefta að einu
manneskjupni, sem hann gat fund-
ið hana hjá___ Sorrel. Hann hljóp
niöur að hhðinu og út á veginn.
Hann vissi hvert þau höfðu ekið í
bílnum, Sorrel, Davíð og amma
hans. Hann hljóp hvað af tók, —
hljóp þar til hann fékk sáran hlaup
asting. Þá hægði hann á sér og
undir eins og dró úr stingnum
hélt hann áfram að hlaupa. En
hann gat ekki hlaupið undan því
illa, sem elti hann, fanst honum,
það mundi verða á hælum hans
og ekkl snáfa burt fyrr en hann
væri kominn í faðm Sorrels.
Um það bil 3 kilómetra frá
Anglefield voru vegamót. Þar var
kirkjugarður umgirtur steinmúr.
Undir steinveggnum sat lítill dreng
ur í hnipri.
ÞsíJ var Sorrel, sem fyrst kom
aug-E á hann, og hrópaði nafn
hans. Ravíð hafði verið í þann
veginn að aka fram hjá. Hann
setti hemlana á svo snöggt, að
það ískraði í þeim, en jafnvel áður
en bíllinn nam staðar hentist
Sorrel út úr bílnum og til litla
drengsins.
taugum þegar hann kemur heim
Stórveizlunni .að hann getur eldd
fengið bolla af sterku kaffI.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sími 24616.
PERMA, Garðsenda 21. slmi
33968 Hárgreiðslu- cíg snyrtistofa
Döniur, hárgreiðsla við allra hæfi.
tjarnarstofan,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, simi 15493.
Hárgreiði 'ustofar.
SÓLE Y
Sólvallagötu 72,
Sími 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, simi 14787.
Hárgreiðslustofa
'ESTURBÆJAR
Grenimel 9, sími 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1, sími 15799.
Hárgreiðslustoia
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, simi 14656.
Nuddstofa á sama stað.
Skepnunni brá svo við ljósin, að
hún tók ekki eftir verunni, sem
stökk niður úr trénu.
Áður en hlébarðinn hafði áttað
sig, nísti hnífur apamannsins
hjarta hans.
S f r © f c h
kvenbsfxlir