Vísir - 10.06.1963, Page 15

V1SIR . Mánudagur 10. júní 19G3
oaDooaoaooDooaaDaaaaaaoaBaD ERCOLE PATTI:
ÁSTARÆVINTÝRI
í RÓMABORG
geta fundizt hann skemmtilegur
— Það geta ekki allir tileink^ð |
sér það, sem mest er um vert í
bókmenntum, tileinkað sér það og
rœtt um bað, sagði Anna og mælti
nú dálítið hvasslega. En Toni er
skemmtilegur og hann er skynsam-
ur. Okkur kemur ágætlega saman.
— Ég hef aldrei gumað af bók-
menntaþekkingu minni eða viti á
bókmenntum, sagði Marcello dállt-
ið súr á svipinn — og hvenær hef
ég lesið yfir þér um þau efni? En
ég hef gaman af að vera með vel
gefnu fólki, jafnvel þótt vmenntun
þess sé ekki sérlega mikil. Mér
geðjast ekki að tilgerðarlegum
bjálfum.
— Toni er enginn bjálfi!
—• Mig langaði f sjó, en hana
skortj hugrekkið, svo að ekkert
varð af því.
.— Flnnst þér ekki brjálæðislegt
að fara í sjó á þessum tíma
sagði Anna og brosti blíðlega til
Mareello. En hann er alveg brjál-
aður — hann ætlaði jafnvel að
steypa sér af Faraglionihöfða.
— Og því ekki? sagði Toni eins
og það vaeri svo sem ekki neitt að
stinga sér þar i sjóinn. Hvf skyldi
það vera meira afrek en að taka
stökk af tiu metra stökkbretti.
Hann talaði blátt áfram, en bó
mátti kenna, að hann var drjúgur
með sig undir niðri.
— Jæjá, en væri það ekki jafn
brjálaeðislegt að henda sér af tíu
metra háu stökkbretti í miðjum
febrúar?
Hún mælti f þeim tón, sem hún
væri undir niðri stolt af fffldirsku
Toni.
— Þeim finnst þetta ekkert, sem
eru þvf vanir, sagði Marcello, en
það hafði haft truflandi áhrif á
hann hve miklum hlýleika í garð
Toni rödd önnu bar vitni.
— Ég svaf eins og steinn f alla
nótt, sagði Anna eftir nokkra þögn
og lokaði augum sínum til hálfs. Ég
ætlaði aldrei að vakna. Ég svaf til
hádegis.
— Klukkuna vantaði kortér í
eitt, sagði Toni, og það var éngu
líkara en að þú ætlaðir aldrei að
vakna. Ef ég hefði ekki vaklð þig
svæfir þú enn.
— Ég vissí ekkert hvað tíman-
um leið. Ég var ekkert um það að
hugsa. Það var svo friðsælt í litla
húsinu þama uppi á hæðinni. Ann-
ars svafst þú lengi sjálfur.
— Þú veizt nú lítið um það. Ég
var búinn að vera á fótum klukku-
stundum saman. Ég vaknaði við
það, að enska kerlingin í næsta
herbergi fór á fætur — í birtingu
Og það var nú ekki lítið, sem gekk
á hjá henni.
— Það fór alveg framhjá mér,
ég svaf svo vsert, sagði Anna, tók
pípuna úr hendi Toni og bar hana
að vörum sér.
— Léyfðu mér að fá einn reyk.
Ætli það fari ekki svo, að ég fari
að reykja pfpu. Það er svo gott.
Veturlnn f Capri er mildur og
oft vorlegt eins og á þessum degi,
er fölleitt vetrarsólskinið glóði á
Monte Solaro og á torginu rfkti
kyrrð eins og milli glitofinna
tjalda. Og í þessu fagra, kyrrláta
umhverfl fóru þessar viðræður, sem
voru eins og allar í molum, f taug-
arnar á Marcello, eins og hann
væri stöðugt stunginn hvössum nál-
aroddum þar sem mest. sveið und-
an.
Hann hefði langað að spyrja
Önnu margs, en vegna nærveru
Tonis Meghini var ekki um annað
rætt en það, sem hversdagslegt var
og ópersónulegt.
Þau neyttu öll þrjú hádegisverð-
ar saman í Marina Piccola og sfðar
um daginn fóru þau á bátnum til
Napoli. Toni Meghini tottaði ávallt
pfpu sína og var hinn rólegasti
og gætti þess vel, að Marcello og
Anna fengju ekkert tækifæri til
þess að vera ein saman nokkra
stund.
En í gistihúsinu í Napoli skildu
leiðir. Toni kvaddi Marcello með
handabandi og fór upp f herbergi
sitt og tók fjögur skref f elnu á
leið sinni upp stigann.
Anna lagði leið sína til síns her-
bergis til þess að hafa fataskipti
og Marcello fór með henni.
Loks voru þau ein og þá var
eins og eitthvað héldi aftur af þeim
báðum. Hvort um sig hafði eitt-
hvað hinu að segja, en hvorugt
þeirra vissi hvernig byrja skyldi.
— Ég ætla að hafa fataskipti,
sagði Anna loks, og svo skulum við
fara eitthvað til kvöldverðar, — í
matstofu Frænku Teresu, held ég.
Hvernig lfzt þér á það?
— Vel, sagði Marcello ogibætti
við eftir nokkra þögn: ‘
— Með hvaða hlutverk fer þessi
náungi f kvikmyndinni?
— Toni? Hann er ekki leikari
— hann var ráðinn þó til að fara
með smáhlutverk — íþróttamanns.
Mér þykir gaman að vera með
Toni, hann er viðfelldinn og nær-
gætinn — gerólíkur þessum leik-
aralýð. Ertu ekki sammála?
— Jú. Ég 'hef ekki orðið neins
var í fari hans, sem vekur andúð.
Kurteis, en heldur svona — til-
komulítill, gæti minnt mann á þessa
náunga, sem myndir eru af í aug-
lýsingum um rakvélar.
— Maður verður að kynnast
Tonl til þess að læra að þekkja
hann rétt. Það má vera, að Iýsing
þín sé ekki fjarri lagi, —. miðað
við stundarkynni, en hann er góður
félagi og vel gefinn þar að auki.
— Ég er nú ekki viss um það.
— Vertu ekki að finna að Toni,
að mér þykir vænt um hann, og
auk þess er hann skemmtilegur.
Anna mælti þetta hlýlega.
— Mér finnst allt tal hans benda
til, að hann sé alltaf f huganum
á einhverri hlaupabraut flatneskj-
unnar. Ég skil ekki, að þér skuli
— Ég var ekki að tala um hann.
Ég sagði þetta svona almennt, svar-
aði Marcello, sem var farinn að sjá
eftir að hafa opinberað, að hann
var argur í skapi.
— Við skulum ekki vera að ríf-
ast, sagði Anna og brosti. Við skul-
um fá okkur gómsætan rétt —
spaghetti .— tilreitt eins og bezt
gerist í Napoli.
Nokkru sfðar sátu þau við borð
f matstofu Zi ’Teresa. Gegnum
gluggann gátu þau séð súlnaþakið
og framhlið veitingastofunnar spegl
ast í dökku vatninu,
Matstofan var fagurlega skreytt.
Hljómlistarmenn léku og sungu dill
andi Napoli-söngva, og stundum
gengu einsöngvarar leikandi á göt-
ar eða mandolín, syngjandi milli
borðanna, og glaðværð ríkti. Anna
drakk nokkur glös af Capri hvít-
víni. Marcello gerði eina eða tvær
tilraunir til þess að fara að tala
um Toni Meghini, því að honurn
fannst, að hann yrði að fá vitneskju
um hvaða tilfinningar Anna raun-
verulega bæri f brjósti til þessa
unga íþróttamanns.
Allt f einu tók Anna í hönd hans
og sagði:
— Ég vil vera hreinskilin við
þig, — ég vil segja þér allt af létta.
Það var eitthvað sem gerðist milli
okkar Toni. Ég veit í rauninni ekki
hvernig vþað kom til. Ef þú hefðir
komið viku fyrr hefði ekkert gerzt.
— Hvað gerðist? spurði Marcello
og hann fann hvernig allir vöðvar
í líkama hans drógust saman, eins
og manns í varnarstöðu, sem býst
við þungu höggi.
— Allt gerðist, sagði Anna kyrr-
látlega.
— Hvenær var það? spurði hann ‘
og dró andann ótt og títt.
— Fyrir viku, á laugardegi, sagði
Anna. Hann elti mig á hlaupum.
Það var í raun og veru leikur, sak-
laut gaman, en Scandurra, sem hef-
ur aukahlutverk í myndinni, er vit-
laus í honum og skildi okkur ekki
eftir ein augnablik. Við borðuð-
um á stað hér nálægt, f Bersagli-
era, — og vorum kát og hlögum.
Þetta kvöld, er við vorum komin
heim í gistihúsið, kom hann inn í
herbergi mitt og bað mig um eitt-
hvað — ég man ekki hvað.
Anna var í hvítri, bládoppóttri
litpeysu. Hið fölleita, hörundsmjúka
andlit hennar ljómaðj og svipurinn
var svipur sakleysis og mótstöðu-
leysis. Hún hafði ekki sett upp
hárið — aðeins vafið um það bandi.
f hæð neðan hnakkagrófar, og var-
ir hennar voru ómálaðar. Hún
minnti á fimmtán—sextán ára
skólastúlku. Hún var veik fyrir,
lifði lífi sfnu án verndar í hinum
grófa heimi kvikmyndanna. Hún
talaði rölega, blátt áfram. og nú
er hún hafði sagt það, sem hafði
íbyngt huga hennar dálítið, fór hún
að narta f hálfétinn humarinn á
diski sínum, en einn gítarleikar-
anna gekk um gólf og söng:
— ’Chi Sl? Tu si ’a Canaria —
Chi Si? Ti si Pamore ...
En þessi söngur um ástina mild-
aði ekki tilfinningar Marcello —
flutti honum engan boðskap.
— En þú vildir það, sagði hann
með dálitlum spurnarhreim, þótt
hann skildi allt nú, viðurkenndi ó-
sigur sinn, en vildi vita meira.
— Þetta bara gerðist. Mér hafði
ekki dottið neitt slfkt í hug. Toni
var með þessari Scandurra, sem var
afbrýðisöm út f mig, sagði Anna,
og eftir að hún nú var komin yfir
örðugasta hjallann í frásögn sinni,
kom nú fram hjá henni löngun til
að ræða þetta frekar, f fullu
trausti á viðbrögð Marcello og al-
geru skilningsleysi á hver áhrif
þetta myndi hafa á tilfinningalff
hans.
— Þetta kvöld, þarna í svefnher-
berginu, sagði hún, vaknaði ég við
það, að hann stóð við rúmið mitt
og beygði sig niður yfir mig, og
ljósir lokkar úr hári hans löfðu
niður, og ég einhvern veginn eins
og hreifst á öldu, sem lyfti mér upp
— ég hafði ekkert hugsað út í
þetta, og aldrei dottið í hug, að
neltt svona gæti gerzt okkar í milli,
Toni og mín. Ég man, að ég spurði,
er ég vaknaði: Hver er þetta? Hver
eruð þér?
Og með ákafri og sakleysislegri
einlægni sagði hún Marcello hvað
gerðist fyrsta kvöldið, er þau voru
saman, Toni Meghini og hún. Það
var ekki ætlun hennar að láta það
f ljós, en Marcello var ekki í vafa
um, að minningarnar um þessa og
vafalaust aðrar samverustundir
hennar og Toni vpru henni ijúfar.
— Þú hefðir getað skrifað mér, ■
sagði Marcello, og ég þar með kom-
izt hjá þeirri lftillækkun að koma
hingað.
— Ég ætlaði að skrifa þér. Hat-
aðu mig ekki — ég veit, að þetta
milli mín og Toni stendur aldrei
lengi. Við erum of ólík — við eig-
um ekkert sameiginlegt.
— En af hverju gerðirðu það þá?
— Það bara atvikaðist svona, —
ég veit ekki, hvers vegna það vildi
til einmitt svona, en þú mátt trúa
þvf, að ég er leið yfir, að þetta
kom fyrir, og þú mátt trúa, að mér
þykir mjög vænt um þig, og skil
vel hvernig tilfinningum þínum er
varið. Ó, þetta Napoli-loft, ég er
ekki vön því, ég er eins og undir
áhrifum, og botna ekki neitt f neinu
og mótstöðuaflið er lftið, — þú ert
svo gáfaður og þrekmikill, þú hlýt-
ur að geta skilið þetta. Þú ert allt
öðruvfsi.
Þótt Anna væri dáiftið ör af
Capri-vfninu duldist ekki, að hrein-
skilni hennar byggðist á fullri ein-
lægni. Marcello sagði ekkert. --
Hann var of stoltur til þejs að
móðga Toni Meghini, en sálarkvöl
hans var nær óþolandi.
Og nú kvað við viðlag hljóð-
færaleikaranna f nýju ástalagi —
stef um hina eilífu ást, sem aldrei
dvín.
Marcello horfði á humarskeiina
á diski, flöskuna með Capri-vín-
inu, handtösku önnu á einu borð-
horninu —. leit á þetta eins og eitt-
hvað, sem af tilviljun - varð eftir,
þegar náttúruhamfarir voru gengn-
ar um garð.
— Ég ætla að fara aftur til Róma
borgar f kvöld, sagði hann.
— Það greiðist úr þessu af sjálfu
sér eftir nokkra daga, sagði Anna
eftir stutta þögn. Þegar kvikmynda
tökunni er lokið lýkur vafalaust
einnig þessum kynnum okkar Toni.
— Ætlarðu þá að halda þessu
áfram? Áttu kannski við, að þú ráð-
T
I
A
R
2
A
N
TAHZAN'S VOLCANO HAS
8EEN 'POZMHT' fOZ
CENTUKIE6- AS A
V0LCAN0. 3UT ONE
SMALL FISSueE VEKIT
STILL REMAINS,
PROM STILL-MOLTEN
PEPTHS, POK ITS
PENT-UP SU5- ,
TERRANEAKI STEAM1.
Su
(UlðlT
díw .
CtlM'O
Ú-V
6057
Ito: Það er einkennilegt, að
‘Pðiu eujwf jnpi» »J3A jjn5{s geq
og hann hlýtur að vera $tór, úr
því hann getur hitað svona mikið
vatn. (Þessi eldgígur er að mestu
leyti kulnaður, en ennþá er smá
glóð sem nægir til að halda vatn
inu sjóðandi heitu.
VSnnuskyrfur
Vinnujukkur
Vinnubuxur