Vísir - 22.07.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR
Mánudagur 22. júlí 1963.
MMB!»MWiBH»WÍW^M»M«IIIILil LMI—W
75
K Konan, sem ekki brást
FRAMHALD3SAGA EFTIR MARY RICHMOND
‘V " Í'V-'C; \ ... lii
— Eg sé J,uo nu, oii eg var
kvíðin, hálfrugluð — ég óttaðist
mest um börnin. Þeirra vegna lét
ég undan. Ég gerði úrslitatilraun,
— bað hana að skilja börnin eftir
f minni umsjá, — ég bauðst jafn-
■ vel til að giftast manni, sem ég
. elskaði ekki, til þess að þau gætu
. eignast öruggt heimili, en Dorothy
hafði séð um, að ég gat ekki náð
sambandi við neinn.
— Systir þín er fábjáni. Það
■ hefði verið mikhi betra, ef hún
hefði skilið börnin eftir á Eng-
landi í þinni umsjá.
— Mér finnnt furðulegt að heyra
þig tala þannig. Fyrir bragðið
verða tvö börn aiin upp á þá vísu
sem þú telur bezt.
Eir.' og ástatt er harma ég bað.
— Telurðu bá bína Hfsskoðun
ekki bezta, árreddi hún að segja.
— Gættu tungu binnár. Þú talar
of mikið.
Vélbátnum var lagt við festar.
Er upp á bakkann var komið sagði
Blanche:
— Það þýðir víst ekki að spyrja
hvert við förum nú?
— Nei, sa,'ði hann og var
‘ stuttur í spuná.
. — Þú ferð með mig eins og
krakka.
, — Finnot hí*r það? Mér finnst ég
, fara vel með þig í samanburði við
þá meðferð, sem þú hefðir feng-
ið, ef þú hefðir verið handtekin.
— Það er skammarlegt af þér
; að minna mig á það. Hún reyndi
að láta í ljós sem hún væri móðg-
uð, en rödd hennar titraði og benli
til að hún kynni að fá móðursýk's-
kast.
— O, Blanche, reyndu að vera
róleg, sagði hann. Rödd hans var
þreytuleg. Hann hafði ekki sofið í
tvo sólarhringa. Hann hafði talið
Blanche alveg örugga hjá Blásól-
ey, en Blanche hafði naumlega
sloppið frá smán og ef til vill
dauða. Vafalaust hafði einhver á
landareign Blásóleyjar gerzt svik-
ari og sagt leynilögreglunni, að
Blanche væri þar, og hún sent her-
liðið þangað. Það var það versta
— að á þessum tíma var engum
að treysta. Nú varð hann að miða
að einu markj aðeins: Að koma
Blanche úr landi hið fyrsta. Hvern-
ig gat hann verndað hana þangað
til? Hann sá nú ,að henni var ekki
nægileg vernd í að vera konan
hans. Það var nóg til dómfelling-
ar yfir henni. að hún hafði kom-
izt undan á flótta. Líklega varð
hann að múta einhverjum hátt sett-
um f leynilögreglunni — þrátt fyr-
ir áhættuna.
. au höföu gengið lengi, lengi,
og Blanche var alveg að gefast
upp. Er hún hrasaði fannst henm,
að hún ...
— Ég kemst ekki lengra. Haldið
þið áfram. Ég vil heldur deyja en
halda áfram.
Hann svaraði engu, tók hana í
fang sér og bar hana.
Eftir nokkra stund sagði hún:
— Ég er of þung fyrir þig. Settu
mig niður og ég skal reyna að
ganga.
— Nei, þú hrasar aftur og snýrð
b\g kann'Iki um ökklann. Það er líka
skammt eftir.
— Hitti ég Dorothy?
— Því miður ekki. Hún er ekki
hér f grennd. Talaðu ekki um
betta. Blanche. Þú hlýtur að gera
þér líóst í hvaða vandá við erum.
— Ég vildi bara, að ég gæti gert
mér glögnn grein fyrir þvf.
I.oks sáu þau tvo kofa fram
undan. Ljós logaði í öðrum þeirra.
Tveir verðir komu, en þegar þeir
sáu að það var Petrov, létu þeir
bau halda áfram. Petrov nekk að
kofanum. rem ljósið var f og snark
að< í dvrnar til bess að opna þær.
Á borðinu var "t-einolíulampi.
ofn, sem þarna var.
Þegar fór að hlýna stakk Petrov
upp á, að Blanche settist nálægt
ofninum.
— Marsden getur útbúið eitt-
hvað handa þér að borða meðan ég
fer að gæta hvað þeir hafa gert
við þernuna og gamla manninn.
Þau verða að vera í hinum kofan-
um og þú verður að vera hér hjá
okkur, Blanche, en við hólfum her-
bergið að minnsta kosti sundur
með skermbretti, svo að vonandi
getur þér fundizt, að þú sért út
af fvrir þig.
Undir eins og hann var farinn
út gekk John til hennar.
— Blanche, sagði hann, mér
þykir sannarlega leitt, að þú skild-
ir flækjast inn í allt þetta.
Hún horfði á hann, sá hve
breytulegur og kvíðinn hann var.
— Ég baka ykkur öllum erfið-
leika. sagði hún. Ef ég hefði ekki
konuð með, hefði sjálfsagt allt
orðið auðveldara. bú kannski
fengið rð hafa Dorothy og börnin
biá þér
— Já. ég sagðist vilja fá þau til
mín. en þetta er ekki staður fyrir
þau. Það er rétt af Petrov að banna
Við það sat maður. sem spratt á | þejm koma hingað. Það er bara
fætur. er þau komu inn.
— Petrov. ég er feginn að þú
ert kominn aftur. — hamingjan
góða, ert bað hú. B'rmche. litla
systir F.f þú vissir hve ée hef
verið kVíðinn þín vegna.
I
n. | noagnGiiu^o
Blanche varð mikið um að sjá
John Marsden barna, og samt
skildist henni. að hún hefði mátt
búast við því. Hún reyndi að brosa,
en það tókst ekki vel.
— Blanche er úrvinda af þreytu,
sorgbitin og kvíðin. Bezt að spyrja
hana einskis nú.
— Vitanlega. Ég er bara svo
elaður að sjá hana. Er Dorothv
líka komin — og tvíburarnir.
— Nei.
— Ég hafði vonað ...
— Hefurðu ekki hitt þau sfðan
við yfirgáfum skútuna? skaut
Blanche inn í.
— Nei.
— Þú veizt þá ekki...
— Ég hef sagt yður margsinnis,
Marsden, sagði Petrov, að þér
burfið ekki að óttast úm konu
vðar og börn. Það er séð vet fyrir
heim. Hér væru þau fyrir.
— Það er sjálfsagt rétt, sagði
John, — Nú ætla ég að kveikja
upp í ofninum á ný. Það er orðið
knappt með olíuna.
Hann fór að biástra við olíu-
— maður getur stundum orðið
svo hræðilega einmana ' ’ndum
— og maður fer að hugleiða . .
— Hugleiða hvað, John?
Kann var að opna kiötdós og
setti úr henni á disk. Hann svar-
aði.þkkbiStfaX, en svo sagði hann

— Hve heimskur ég var, — ög
ég hugleiddi allt, sem mér hefur
orðið á, og hve milda hættu ég
hef Iagt þá í, sem ég elska. Og
um það hve allt hefði verið gott,
ef ég hefði verið ákveðinn og stað-
fastur og ekki leiðzt út í ... þá
væri ekki við þessi vandamál að
stríða nú.
— Ef þú aðeins hefðir borið
traust til einhvers, John, trúað
einhverjum fyrir því, sem þú á-
formaðir, sagði hún lágt, þá ...
— Ég hefði getað treyst þér,
Blanche, sagði hann, en ég hélt,
að þú mundir þá hafa snúið alveg
baki við mér. Ég hef aldrei getað
knúið mig til að segja það fyrr, en
leyfðu mér að gera það nú: Mig
hefur iðrað sárt hve Iítilmannlega
ég kom fram þegar ég sveik þig
vegna Dorothy. Ég get ekki vænzt
þess, að þú skiljir það ...
— En það gerði ég, greip hún
fram í fyrir honum. Dorothy er
heillandi kona og skiljanlegt að
þú yrðir ástfanginn í henni. Hún
er konan þín og ástfangin í þér.
s
K3SW-S
Hann hló beisklega.
— Ertu ekki búin að uppgötva
bað enn, að Dorothy getur aldrei
slskað neinn, nema sjálfa sig? Ó,
'g var alveg heillaður af henni í
hyrjun, mér fannst hún alveg dá-
-amleg, en það leið ekki á löngu
bar til ég uppgötvaði, að ég hafði
ílyktað skakkt. Hið fyrsta, sem
mér varð á, og allt hitt leiddi af,
var að ég sveik þig, þar næst að
ég lét hana gera mér lífið óbæri-
legt, svo að ég fór út á þá braut,
að svíkja mitt eigið land, til þess
eins að geta fullnægt óskum henn-
ar, en mér datt aldrei í hug, að
þú mundir flækjast inn í þetta
líka.
— Það skiptir engu um það,
John.
— Víst gerir það það. Ég skildi
eftir gullið, en lét glepjast aí fals-
ljóma ódýrs málms. Gömul saga.
— Blanche, sagði hann svo, ég
veit hvað ég missti þegar þú varst
ekki lengur mín, — ég var búin
að uppgötva það áður en ég fór
frá Englandi. Við hefðum eignazt
gott heimili, öruggan stað fyrir
börn okkar.
— Þú gleymir því, John, að eag-
in börn myndu .. .
— Það er ekki víst, sagði hann
— þú hefðir náð þér líkamlega —
það er svo langt síðan þú fékkst
lömunarveikina — ég hefði elskað,
dáð börnin þín, Blanche, því að
þau hefðu verið þér lík.
H’'"- stóð upp snögglega.
— Þú mátt ekki tala þannig,
John. sagði hún í ásökunarrómi.
Dorothv er konan þín og hún hef-
ur alið þér indæl börn. Og ég veit
að hún sér nú, að l.ún hefur verið
of kröfuhörð . .
— Það er tilgangslaust að tala
um þetta, Blanche. Við Dorothy
verðum aldrei hamingjusöm.
Hann tók skyndilega utan um
hana og hún reyndi að slíta sig
af honum, sparkaði í hann, og
jikrin" sleppti henni undrandi. en
ékkj'í tfeka tíð til þess, að Petrov,
sem kom inn í þessum sömu svif-
um, sæi hana ekkj í örmum hans.
John dró andann eins og mað-
ur kominn af hlaupum og Blanche
var eldrauð, Petrov þungbúinn.
Hann lagði nokkra pakka frá sér
á borðið.
— Marsden, það er bezt að þér
farið og athugið, hvort samverká-
menn okkar hafa allt sem þeir
þurfa.
— Já, ég verð víst að gera það,
sagði hann og hvarf sem skjótast
án þess að líta á Blanche.
Hún var viss um, að hann var
feginn að sleppa. Var þetta í raun-
inni maðurinn, sem hún hafði grát-
ið út af marga andvökunóttiná, er
hann var henni glataður, maður-
inn, sem hún eitt sinn hélt, að
hún mundi elska allt sitt líf?
Rödd Petrovs vakti hana upp úr
þessum hugleiðingum.
— Ég verð að biðja þig um,
sagði hann kuldalega, að mágur
þinn hefur mikilvægu hlutverki að
gegna, og ekkert má verða til þess

QHárgreiðslustofan
qHÁTÚNI 6, sími 15493.
□
□
□------------------------
n
“jHárgreiðslustofan
lui
ls Ó L E Y
□
j|Sólvallagötu 72.
□ Sími 14853.
□
E----------------------------
□
§ Hárgreiðslustofan
BPIROIA
°Grettisgötu 31, sími 14787.
□ -
o
y
§ Hárgreiðslustofa
SVESTURBÆJAR
§Grenimel 9, sími 19218.
o-----------------——
□
n Hárgreiðslustof a
bAUSTURBÆJAR
g(María Guðmundsdóttir)
saLaugaveg 13, sími 14656.
^Nuddstofa á sama stað.
S —Q
ö
oHárgreiðslu- og snyrtistofa Q
gSTEINU og DÓDÓ |
QLaugaveg 18. 3. hæð (lyfta). Q
|sími 24616. q
C;-----------------------1---c
□ ta
HHárgreiðslustofan,,,
□Hverfisgötu 37, (horni Klappar-gj
Ejstígs og Hverfisgötu)'. Gjöriðg
□svo vel og gangið inn. Engara
gsérstakar pantanir, úrgreiðslur.g
n * □
qP E R M A, Garðsenda 21, simin
|33968 — Hárgreiðslu og snyrti-g
□stofa. □
H----------------------------□
□ □
EjDömu, hárgreiðsla við allra hæfi°
□ TJARNARSTOFAN, □
gjTjarnargötu 10, Vonarstrætis- §
□megin. Sími 14662
Eí Háaleitisbraut 20 Sími 12614 S
53 Q
ra □
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
A
ff
1
Bíiakför
Nýir bílar,
Commer Cope St.
8IFREÍÐALEÍGAN,
Bergþórugötu 12 Símar 13660
14475 og 36598
Idhúsborð
kr. 990,00
Við ættum að vita bráðlega,
hvort hann lifir eða ekki, segir
hjúkrunarkonan eftir að hafa
gefið Jones serumið. í klukku-
tíma biða þau milli vonar og
ótta, en þá sezt Jones upp. —
Naomi, það er gott að sjá þig.
Ég hélt að ég væri dauðans
matur ... og sjáðu fótinn á mér.
Ég er lifandi, Jonsy gamli, segir
Naomi, svo er Tarzan fyrir að
þakka. En það er bezt að koma
þér héðan strax, annars missir
þú líklega fótinn. Þú ert alltaf
að hugsa um aðra, er það ekki?
segir flugmaðurinn bakklátur.