Vísir - 19.08.1963, Blaðsíða 15

15
VÍSIR . Mánudagur 19. ágúst 1963.
a
Peggy Gaddis:
Kvenlæknirinn
i.
Sólin var nýrisin, þegar Mere-
dith Blake kom út úr gamla hús-
inu, sem mjög var farið að láta á
sjá, af veðri og vindum, og enn
var svalt, en það mundi verða
mjög heitt, er á daginn leið. Það
var gott að koma út og finna
morgunsvalann leika um sig og
það var angan í lofti frá ört vax-
andi gróðri. En hún var mjög
þreytt, og það lá við hún hnyti á
slitnum og hálfbrotnum tröppun-
um. Svo gekk hún í áttina til bíls-
ins síns, sem hún hafði skilið eftir
niðri á flötinni. Á eftir henni gekk
grannvaxin kona, klædd morgun-
kjól, og bar svipur hennar og lúa-
legar hendurnar þess merki, að
hún var út slitin af erfiði.
— Hún fékk þó hægt andlát,
læknir, og það var svo mikil ró
Kynnið yður kosti
Kelvinator
— Gjörið svo vel að líta inn. —
Austurstræti 14
Sími 11687.
yfir henni seinustu stundirnar,
sagði konan og bar svuntuhornið
að rauðbrútnum augunum og út-
grátnum. Mig langar til þess að
segja yður hve þakklát við erum
yður fyrir allt sem þér gerðuð
fyrir mömmu — en við — við
munum saknar hennar.
— En þetta var fyrir beztu, —
fráleitt hefðuð þið óskað að hún
hefði lifað lengur jafnmikið og hún
þjáðist seinustu mánuðina, sagði
Meredith þreytulega.
— Nei, auðvitað ekki, sagði
þreytulega konan, og þerraði tár
af hvarmi. Og ég reyndi að búa
mig undir það. Ég vissi svo sem
hversu fara mundi þegar ég fékk
að vita, að hún var með krabba-
mein, allir, ' sem eitthvað vita,
gera sér þó Ijóst, að það er engin
von, ef menn ganga með krabba.
— Það er ekki rétt, sagði Mere-
dith af ákefð. Ég get fullvissað yð-
ur um það, Klara, að út um allan
heim læknast menn af krabba-
meini — ef menn komast undir
læknis hendur í tæka tíð. En móð-
ir yðar var búin að vera veik í
mörg ár, leyndi því meðan hún
gat, og vildi svo ekki leita læknis
fyrr en í fulla hnefana, — þegar
hún var farin að þjást svo, að hún
var viðþolslaus. Þá var allt um sein
an, — þá var svo lítið hægt fyrir
hana að gera.
Svipur Klöru verð þrálegur og
auðséð, að Meredith hafði ekki
sannfært hana.
— Jæja sagði hún, ég veit bara
það, að ég hef aldrei heyrt, að
neinn sem fékk krabbamein, hafi
fengið bót meina sinna — eða
Iömunarveiki og þess háttar.
— Flest, ef ekki allt, er hægt
að lækna, ef leitað er til læknanna
í tíma, svaraði Meredith þreytulega
og gætti þess að tala rólega. Þegar
allt kom til alls var tilgangslaust
að deila við veslings konuna, þar
sem það mundi ógeregt að sann-
færa hana um, að hún hefði á
röngu að standa.
— Jæja, hvað sem því líður,
læknir, þá kunnum við að meta
hve þér hafið verið góð við hana,
komið til hennar daglega, og stund
um setið hjá henni á kvöldin —
vitandi að ekkert var hægt að gera,
nema gefa henni agnar ögn af mor-
fíni til þess að lina verstu kval-
irnar, sagði Klara og var þakklætis
hreimur í rödd hennar.
— Það var lítið sem ég gat gert,
Klara, en það lítið það vár, gerði
ég með glöðu geði.
1 skini gullinna geisla morgun-
sólarinnar leit Meredith út fyrir að
vera eldri en hún var. Hún var
tæplega tuttugu og sex ára, en
tillit hinna fögru ljósbrúnu augna
hennar var þreytulegt og það voru
dökkir baugar undir augunum, eftir
eril langra daga og svefnlitlar næt-
ur oft og tíðum. Hún var líka föl
og drættirnir f munnvikunum báru
þreytu vitni.
Það var nú ár liðið síðan er
Meredith Blake hafði tekið við
læknisstörfum af afa sínum, Jona-
tan Blanke, í litla fjallabænum Riv-
er Gap, og á þessu eina ári fannst
henni, að hún hefði elzt um tíu ár.
Afi hennar hafði verið með afbrigð
um vinsæll læknir, og mátt hefði
ætla, að hún yrði þegar aðnjótandi
mikils góðs af vinsældum hans,
auk þess sem hún var bæjarbúum
og fjallabúum héraðsíns kunn, en
fólk var þröngsýnt og vanafast og
þeim fannst alveg fráleitt, að ungar
stúlkur gœtu verið til nokkurs nýt-
ar við almenn læknisstörf, og að
leita til „telpunnar hennar Mer-
edith“, eins og sumir sögðu, ef
eitthvað alvarlegt steðjaði að, nei,
nei, nei, og það lá við að Meredith
missti kjarkinn, en so fór ægilegur
hvirfilvindur yfir héraðið, og það
kom geipilegt flóð, — vatnið næst-
um fyllti árgilið í fjallinu og það
munaði víst ekki miklu, að það
sópaði bænum með sér, en þá sann-
færðust menn urn, að það var góð-
málmur í Meredith, og jafnvel gaml
ir karlar og kerlingar tóku undir,
þegar sagt var, að henni kippti í
kynið, hún ætti heldur ekki langt
að sækja það — hún hafði þetta
allt frá gamla lækninum, og menn
töluðu um þetta, er þeir stóðu ein-
hverstaðar í hnapp, í grennd við
pósthúsið eða knæpuna, eða við
kirkjuna á sunnudögum, en í River
Gap var mikið um „klíkur“ og þetta
hóprabb einkenndi bæjarbúa, eins
og það hafði alltaf gert, og menn
töluðu í líkum dúr og feður þeirra
og mæður höfðu gert og afar og
ömmur. Og festi einhver skoðun
rætur þá gat ekkert upprætt hana,
eins og til dæmis þetta með krabba
meinið, sem allir voru sannfærðir
um að væri ólæknandi sjjúkdómur.
Meredith hefði átt að láta sér
nægja að hrista sína jörpu lokka
og lofa þeim að halda sinni skoð-
un um þetta og annað.
Þegar hún kom til River Gap
eftir að hún hafði lokið læknis-
prófi var það alls ekki tilgangur
hennar að setjast þar að. Hún
hafði alið fagrar vonir um að verða
aðstoðarlæknir Evans nokkurs Far-
ley, bráðgáfaðs ungs læknis, sem
var sérfreeðingur í kvensjúkdómum
og var nýörðinn yfirlæknir sjúkra-
húss í Midland City, en þá komst
hún að því, að það hafði alla tíð
verið von og draumur Jónatans
afa hennar, að hún tæki við starfi
hans í River Gap. Og hún hafði
ekki getað haft þau áhrif á hann,
að hann sannfærðist um að þetta
væri einn af þessum draumum,
sem ekki geta rætzt. Nei, hann var
óbifanlegur f sinni trú á hana og
drauminn — og þvf var hún enn
í River Gap.
Þegar hún ók eftir bugðótta stígn
um niður á þjóðveginn og undir
Iaufþaki hárra og fagurra trjáa
barst henni allt í einu fuglakvak
að eyrum niður úr laufþakinu, og
hún hugsaði sem svo:
— Syngið þið bara, þetta er —
eða virðist vera — indælis heimur,
þegar horft er á hann að morgni
dags úr ykkar hæðum, þar sem
enginn þjáist af margskonar veik-
indum — og ef til vill þjást menn-
irnir meira af fákunnáttu en veik-
indum, — og þó eigið þið loftsins
börn líklega við ykkar vandamál
T
A
R
Z
A
N
*-------------
I TEIL you TARZAN IS OUR
FRIEW7I GKEST Hltt AS
MOTO-MOTOS SH0UL7..
WITH PEACEFUL HAN7S'
WHILE THIS CRISIS IS BEIWG RESOLVEF,
OPA STIRS AKI7 S7IES HIS RNIFE
L.YIWÖ WEARSY...
Tarzan 6270: ETAOIN 123456 22 an sig — með höndunum. Legg- ur okkar. Heilsið honum að hætti Meðan þessu fer fram skríður
„Þið hafið verið vitni að því, ið strax frá ykkur spjótin. Ég Moto-Moto manna — með frið- Oda í átt að hníf sínum, sem
hvernig vaskur maður ver sjálf- segi ykkur satt, að Tarzan er vin- samlegu handabandi.“ liggur rétt hjá.
að stráða, og eigið jafnvel fjendur
— ránfugla, — eða ketti.
Þurrlegt bros lék um varir henn
ar. Hún var f leiðinda skapi, enda
ekki komið dúr á auga alla nóttina,
og henni varð enn allt af mikið
um, ef sjúklingur í hennar umsjá
dó, jafnvel þótt um gamla þjáða
konu væri að ræða, eins og gömlu
Miz Staples.
Þegar hún beygði heim að hús-
inu sá hún reykinn líða hátt og
beint í loft upp úr reykháfnum.
Jennie var þá búin að kveikja upp,
Jennie, sem mundi hafa brugðizt
reið við, ef stungið væri upp á,
að hún notaði annað eldsneyti en
brenni, — tilhöggvið í skógi og í
réttum lengdum.
Að venju lagði hún bílnum sín-
um þannig að hún gæti ekið beint
af stað, ef eitthver kall kæmi, og
svo gekk hún þreytulega upp tröpp
urnar að framdyrum hússins, sem
stóðu opnar. Það voru víst fáar
dyrnar í River Gap, sem ekki stóðu
opnar á sumrin frá fótaferða- til
háttatíma.
Þegar hún var komin inn í for-
stofuna kom einhver fljúgandi nið-
ur tröppurnar og fyrr en hana
varði vöfðust grannir handleggir
um háls hennar. Hún ætlaði varla
að ná andanum og er hún loksins
gat mælt, kom aðeins eitt orð yfir
varir hennar:
— Rosalie!
Og svo, er hún hafði áttað sig
dálftið:
— Hvernig í ósköpunum stendur
á, að þú ert komin, Rosalie?
Rosalie var næstum óðamála, er
hún svaraði:
— Ó, ég fékk óhræsis kvef, og
mér versnaði, og þá sagði læknir-
inn, að ég hefði snert af brjóst-
himnabólgu, og undir eins og ég
var ferðafær sendi hann mig heim,
— ég þyrfti að ná mér áður en
ég færi að vinna aftur í verk-
smiðjunni. Er það ekki himneskt?
Ég má vera heima í ser vikur.
— Það gleður mig sannarlega,
að þú mát verta heima dálítinn
tíma, sagði Meredith í einlægni.
Og þú mátt trúa, að við höfum
saknað þfn. En af hverju léztu
okkur ekki vita, að þú varst að
koma? Og, meðal annarra orða,
hvenær komstu?
— Fyrir um það bil klukkustund,
sagði Rosalie og Ijómaði af henni,
svo ánægð var hún. Ég vissi, að
það mundi vera allt annað en þægi-
Iegt fyrir þig, að þú kæmir eftir
mér á stöðina klukkan hálfsex að
morgni, en á þeirri stundu kom ég,
sjúkur vesalingur, til æskustöðv-
anna, en ég náði í leigubíl, og þegar
ég var komin hér heilu og höldnu,
lofaði Matilda mér að fara inn til
Jónatans og vekja hann.
— Og hvað skyldi svo sem geta
hresst betur upp á hann en að sjá
þig?
— Merry, svaraði Rosalie, og
notaði nú gælunafn það, sem marg
ir nefndu Meredith, hann lítur
ósköp illa út, og um leiS leit hún
um öxl upp stigann í áttina til
herbergis hans. Er hann alvarlega
veikur, eða hvað? Mér varð biit
við að sjá hann, sannast að segja.
Dálítill kipringur kom í munnvik
Rosalie, en henni tókst að brosa
dálítið.
Ódýrar
Terrylene-
buxurá
drengi
Hagkaup