Vísir - 19.11.1964, Blaðsíða 15

V1SIR . Fimmtudagur 19. nóvember 1964
15
JANE CAVENDISH:
HUS TIL SÖLU
Peter varð stöðugt tfðræddara
um hve leiðinlegt væri, að eiga
heima í smábæ eins og Coopersall.
Þar vissu allir um allt, sem ná-
grannarnir og jafnvel allir bæjar-
búar tóku sér fyrir hendur, og
ræddu um það — og það var engu
líkara en þeir vissu meira um
einkamál manns en maður sjálfur.
Og þetta var aðeins einn af ókost-
unum, sagði hann títt við Eileen,
unnustu sína. Þegar hún var á
heimleið frá fasteignasalanum, var
hún farin að halda, að Peter hefði
á réttu að standa. Þetta var dag-
inn, sem hún loks hafði tekið á-
kvörðun um að fara að hans ráð-
um og selja húsið, sem hún var
fædd og upp alin í — hafði búið
í alla sína daga.
— Þegar við giftum okkur, fáum
við okkur íbúð í borginni, sem
hentar okkur betur.
Vitanlega hafði hann á réttu að
standa Nú var faðir hennar látinn
og hún hafði erft húsið. Og sann-
ast að segja vissi hún ekki hvað
hún gat gert við það. Húsið var
„gamaldags" og engin von til þess,
eins og Peter sagði, að ung hjón
nú á dögum gætu sætt sig við að
búa í svona húsi. Hún hafði þvl
'gert það, sem skynsamlegast var,
og farið að ráði unnustans, og stigið
fyrsta skrefið til þess að selja hús-
ið. Þetta hafði vitanlega kvisazt —
en fólk hafði 1 rauninni enga ástæðu
til þess, að horfa á hana ásakandi
augum, eins og henni fannst það
gera. Og ýmsir höfðu minnzt á
þetta við hana.
Fyrst var það Simon gamli Col-
lard, fasteignasalinn, sem stöðu
sinnar vegna hefði átt að vera him-
inlifandi, yfir að fá hús til að
selja. Simon hafði verið góðvinur
föður hennar og hann hafði sagt:
— En, væna mín, eruð þér nú
alveg viss um, að þér viljið losa
yðúr við Grey Timbers?
Og næst var frú Grayson, sem
hún hitti rétt á eftir:
— Það er þá satt, sem ég hefi
heyrt. Þér ætlið að selja, en ég
sagði fyrst, er ég heyrði það: Kem-
ur ekki til mála. Eileen Bentley sel-
ur ekki hús föður síns — húsið,
sem hefir verið eign ættarinnar í
f jóra ættliði, Ég sagði ...
Eileen hafði sem sé uppgötvað
áður en hún tók fullnaðarákvörð-
unina um að selja, að allur bær-
inr. vissi, að hún ætlaði að selja, —
og þetta staðfesti það, sem Peter
hafði haldið fram. Og þó var það
hennar einkamál hvort hún seldi
éða ekki. — Peter hafði á réttu að
standa. Coopersall var gömul „slúð
urhola", þar sem smáborgaralegur
FRAMMH ALDSSAGÁ
hugsunarháttur ríkti, og nú var hún
glöð yfir, að hann hafði sannfært
hana um það. Að sjálfsögðu yrði
það að vissu Ieyti þungbært að
verða að flytja úr Grey Timbers,
því að hún átti svo margar góðar
minningar þaðan.en svo hugsaði
hún sem svo, að þegar hún væri
búin að slíta sig upp þaðan með
rótum, yrði hún fegin. Peter var I
rauninni tillitssamur og framsýnn,
og það var um framtíð þeirra, sem
hann var að hugsa.
— Ég skil það, að það er ekki
hægt annað en þykja vænt um hús
ið, sem maður er fæddur og alinn
upp I, en það geta fæstir búið I sln-
um gamla heimaranni alla ævina.
Menn verða að brjóta allar brýr að
baki sér — og þegar það er gert,
er mönnum léttir að þvl. Þegar við
erum gift og höfum setzt að I Lon-
don, muntu fyrst reyna hvað það
er að lifa lífinu ánægjulega . . .
Og nú var svo komið, að henni
veittist auðveldara að hugsa til
framtlðarinnar, og sætta sig við að
selja húsið, og að aðrir flyttu inn
I það.
Húi. sá konu bankastjórans á
gangstéttinni hinum megin við göt-
una og hélt hratt áfram eins og hún
væri að flýta sér, til þess að hindra
að hún færi að kalla I sig. Og svo
sá hún prestsfrúna álengdar, en
hún hafði stungið upp á því við
Peter, sem var arkitekt, að breyta
innréttingunni I Grey Timbers, gera
þar íbúðir, og Eileen hafði litizt vel
á uppástunguna — þar til Peter
hafnaði henni. Undir venjulegum
kringumstæðum mundi Eileen hafa
staldrað við og rabbað smástund
við þessar konur, en I dag var hún
ekki I skapi til þess að svara fyrir-
spurnum þeirra.
Það marraði í hjörum, þegar hún
opnaði hliðið heima, og þetta marr
fór I taugarnar á henni. Og hún
leit upp og virti fyrir sér stóra grá-
málaða húsið sitt, með útskornum
bríkum yfir gluggum. Svo flýtti hún
sér gegnum ávaxtatrjágarðinn og
fór stíg, sem lá að bakdyrunum.
Við enda garðsins var gamalt hús,
sem fyrirskipað hafði verið að rlfa
fyrir löngu, en I því bjó gömul
kona, Emily Mo’rtimer, og harðneit-
aði að flytja. Og einhvern veginn
fannst Eileen að hún gæti ekki
hugsað sér að Emily gamla ætti
heima neins staðar annars staðar.
Coopersall væri ekki lengur sami
bær, ef hún væri hrakin burtu. Frá
barnæsku hafði heimili Emily verið
sem annað heimili fyrir Eleen. Hún
hafði verið hjú föður hennar — og
meira en það, vinur þeirra, ein fjöl-
skyldunnaf. Hún var einföld, góð
sál, og hún kom enn daglega I
Grey Timbers til þess að elda mat-
inn. Og ef nokkur gæti verið von-
svikinn út af þvl, að Eileen ætlaði
að selja, þá var það Emily.
En gamla konan horfði á hana
mildu, rólegu augnaráði, og áður
en hún sagði’ henni hvað gerzt
hafði, sagði hún:
— Þá ert þú búin að ákveða að
selja, Eileen?
- Já.
— Það var víst ekki annað hægt,
sagði Emily. Enginn vill lengur
svona stórt hús og þú gætir ekki
búið hér Peter Harrow ...
Hvernig vissi hún, að Peter ...?
En Emily skildist svo margt, án
þess að henni væri sagt neitt, og
hún hafði haft á tilfinningunni, að
Peter mundi aldrei una þarna.
Hann væri of mikill nútímamaður
og efnishyggjumaður til þess að
vilja búa annars staðar en I stór-
borginni. Og Eileen hugsaði um,
að I hans augum var húsið bara
stórt, óhentugt hús, I afskekktum
smábæ. Og hann hafði á réttu að
standa. Húsið var of stórt og ó-
hentugt.
Emily fór að búa sig undir að
hella upp á könnuna. Eileen veitti
þvl athygli, hve stirðlegar hreyfing-
ar hennar voru, er hún gekk fram
og aftur á hörðu, flísalögðu gólf-
inu. Nú, þegar húsið yrði selt, yrði
hún að leita annarrar atvinnu, —
þá yrði lengra að fara fyrir hana,
gamla og gigtveika.
Það var eins og hún læsi hugs
anir Eijeen:
— Vertu ekki að hafa áhyggjur
af mér, Eileen. Ég verð að fara héð
an I haust hvort eð er. Þá ætla
þeir að láta slag standa — og rífa
húsið.
— En Emily, hvað geturðu gert?
— Ég veit það ekki, barnið gott,
en guð veit það. Þegar einar dyr
lokast, opnast aðrar, segir máltæk-
ið. Og guð opnar einhverjar fyrir
tftig,l"Viertuíiviss.
Eileen gat ekkert dottið I hug til
svars, en hún hugsaði á þá leið,
að ef hún seldi ekki Grey Timbers,
gæti hún lofað henni að búa I hús-
inu hjá sér.
Emily Mortimer hélt áfram ró-
legri röddu:
— Guð hefir ekki gleymt mér, —
kannske það hafi verið meðfram
mln vegna, að spor unga læknisins
Wheelers, lágu hingað.
— Wheeler læknir? Þú átt við
þann, sem er búinn að taka við af
Gaskell lækni?
— Kemur heim.
— Ég hefi ekki séð hann. Þér
geðjast vel að honum, heyri ég.
— Hann er einstakur, og hann
virðist vera á góðum vegi að lækna
mig af gigtinni. Þegar hann sá húsa
kynnin mln, skipaði hann mér að
flytja þegar. Gigtina hefði ég feng-
ið af að búa þarna.
Ég fór að hlæja.
— Flytja, læknir, sagði ég. Hvert
ætti ég að flytja?
Eileen lagði frá sér bollann.
— Já, hvar, Emily?
Tillit augna gömlu konunnar var
óttalaust.
— Ég fer þangað, sem góður guð
sendir mig. Vertu ósmeyk, Eileen.
Hann lætur allt fara vel fyrir mér.
Þegar Eileen var nýkomin inn
heyrði hún að tekið var I taugina,
sem gamla dyraklukkan var fest
við.
Ungur maður stóð fyrir dyrum
úti, rauðhærður, með gleraugu. —
Hann var klæddur gömlum jakka
úr ullarefni og gráum buxum, en
það fór ekki fram hjá henni hvér
hreinleiksbragur var á honum.
Hann hélt á papplrslappa I hend-
inni.
- Ég er hérna með leyfi til þess
að fá að líta á húsið
— Svo fljótt?
Orðin voru komin yfir varir
henni áður en hún vissi af.
Hún var þannig á svipinn, að
augljóst var að það vakti sérstaka
athygli hennar, hve fljótt var spurt
um húsið.
TIL SOLU
Sbúðir í smíðum:
tréverk
5 herb. endatbúð I Háaleitishverfi,
tvennar svalir, bílskúrsréttur.
5 herb. íbúð við Fellsmúla um 117
ferm.
5 herb. íbúð 1 Hlíðunum 1 tvíbýlis-
húsi sér hitaveita, bílskúrsréttur
Fokheldar Ibúðir
6 herb. íbúð við Nýbýlaveg um
154--ferm uppsteyptur bllskúr.
5 herb. fbúðir á Seltjarnarnesi um
130 ferm.. múrað útan, bllskúrs
réttur
4 herb. íbúð við Miðbraut um 100
ferm., hitalögn komin, innbyggð
ur bllskúr.
3 herb. fbúðir við Kársnesbraut, hús
Inu skilað múruðu og máluðu
að utan.
3 herb. Ibúð við Nýbýlaveg um 90
ferm. að öllu leyti sér.
Einbýlíshús, fokheld
1 Garðahreppi um 143 ferm. á
einni hæð. 2 stofur, 4 svefnher
bergi, eldhús, bað þvottahús,
geymsla. uppsteyptur bllskúr,
verður skilað múruðu og máluðu
að utan.
Einbýlishús i Kópavogj um 190
ferm. á einni hæð, bílskúr fylgir
J:n Ingimarsson lögm.
Hafnarstr. 4, eimi 20555, sölum.
Sigurgeir '"agnússon, kvöldsími
34940

T
A
R
Z
A
N
Bölbænir ættflokkanna sem þú
hefur svipt hægri hendinni hvíla
á þér Nikki. Fingur minn sera
styður á gikkinn iðar af löngun
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU og DÓDÓ
Laugavee 18 3. hæð flyfta)
Slmi 24616
Hárgreiðslustofan PERMA
Garðsenda 21, slmi 33968
Hárgreiðslustofa Ólafar Björns
dóttur.
HATÚNl 6, slmi 15493.
Hárgreiðslustofan
PIROL
Grettlsgötu 31 slmi 14787.
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
Grenimel 9. slmi 19218.
I Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Marla Guðmundsdóttir)
Laugaveg 13, slmi 14656.
Nuddstofa á sama stað__________
Dömuhárgreiðsla við allra haef |
TJARNARSTOFAN
Tiarnargötu 11 Vonarstrætls
megin. slmi 14662______________\
Hárgreiðslustofan Asgarði 22. *
jSlmi 35610. j
Slmi 18615
Solvallagötu 72
Hárgreiðslustofan
VENUS
Grundarstlg 2a
Simi 21777.
HÁRGREIÐSLU
STOFAN
1 mD
Siný
ÁSTHILDUR KÆRNESTEdB
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
til þess að hefna mannanna og
drengjanna, sem þú hefur limlest
þannig. Ráðagerð ykkar að neyða
friðsama ættflokka til þess að
hlýða fyrirskipunum ykkar í þessu
viðurstyggilega herbergi. Sönnun
argögnin um þetta ógeðslega sam
færi ykkur eru hérna öll og þeg-
ar Vagabúndarnir koma þá hef
ég vitni.
GARÐASTRÆTi 6
úsið