Vísir - 23.12.1964, Page 5

V í S I R . Miðvikudagur 23. desember 1964.
húsi um jól
02 áramót
Ég er ein af þeim, sem
geta hrósað því happi að
hafa sjaldan þurft á
sjúkrahúsvist að halda.
Ég hafði ekki nema einu
sinni legið í sjúkrahúsi
og síðan var Iiðið á
fjórða tug ára, þegar ég
var lögð inn á Borgar-
spítalann í Reykjavík til
rannsóknar síðla árs
1962.
Þar sem ég hafði fulla fóta-
vist, kynntist ég ástandi þvf er
ríkti í sjúkrastofunum. Þarf
ekki að lýsa því, það er flest-
um kunnugt.
Mér til dægrastyttingar
skrifaði ég dagbók og birti ég
hana hér
Ég var lögð inn á spítalann
þann 22. desember. Það fyrsta
sem ég mætti er ég gekk inn
ganginn voru hjúkrunarkonur,
sem voru að aka út líki einnar
gamallar vinkonu minnar, sem
ég viss'i að hafði legið þarna.
Það átti að verða mitt fyrsta
verk að heimsækja hana, er ég
kom á spítalann, en — þess
var ei lengur þörf.
23. desember bar upp á
sunnudag. Það var enginn helgi-
blær á spítalanum þennan dag
þó helgur væri, því allt starfs-
fólk'ið var í óða önn að undir-
búa jólahátíðina og lá þar eng-
inn á liði sínu. Sjúklingar tínd-
ust fram á ganginn til að fylgj-
ast með og mátti þar lesa eft'ir-
væntingu úr hverju andliti.
24. desember. Nú var runninn
upp aðfangadagur. Á sjúkrahús-
inu var orðið mjög jólalegt.
Fólk flykktist að í he'imsókn
og alls staðar lágu jólapakkar,
þá voru bornir á hvert borð á
sjúkrastofunum grenilurkar með
kerti og greinum ásamt fullri
skál af ávöxtum og alls konar
sælgæti frá spítalanum. Mikil
vinna hefur legið á bak við það.
Að loknum kveldverði, sem
hæft hefði höfðingjum, var
kve'ikt á jólatrénu og söfnuðust
umhverfis það starfsfólk og
sjúklingar af báðum deildum,
konur og karlar, ungir sem
gamlir, einnig tóku allir, sem
komu í he'imsékn, þátt í jóla-
gleðinni. Við röðuðum okkur
kring um jólatréð og sungum
jólasálma og má segja, að þá
söng hver „með sínu nefi“, því
ekkert var hljóðfærið. Þannig
ætti það að vera Við allar guðs-
þjónustur Auðheyrt var, að
hver söng einni® með sínu
hjarta. Allir voru sem ein sál,
þó persónuleg kynni væru
ekki. Svona sameina jól'in okk-
ur mennina, slíkur er kraftur
þess boðskapar, sem þau færa
okkur. — Ekki stóð á veiting-
unum, sem voru eins og bezt
verður á kosið.
25. desember, jóladagur, rann
upp bjartur og fagur, svo veðr-
ið gerði sitt til þess að auka á
jólagleðina. Klukkan 11 var
guðsþjónusta, séra Jakob Jóns-
son, sóknarprestur, kom til
okkar og flutti messu. Allir,
sem gátu úr rekkju risið, voru
viðstaddir, hinum, sem ekki
voru sjálfbjarga var ekið á
stólum fram á ganginn. Har-
monium var fengið að láni ut-
an úr bæ og nokkrir félagar úr
Karlakór Reykjavíkur komu t'il
okkar til að punta upp á söng-
inn. Presturinn lagði út af starfi
Jesú, sem hins mikla læknis og
líknara. Féllu þau orð vel við
þenna stað, þar sem læknar og
hjúkrunarlið er ávallt reiðu-
búið til líknar og hjáípar hinum
sjúku og hrjáðu. Þessi stund
verður mér ógleýmanleg, ekki
hafði mig nokkurn tíma dreymt
um það, að ég ætti eft’ir að
vera við guðsþjónustu á nátt-
kjól og inniskóm. Að lokinni
messu, var borinn fram hádeg-
isverður, kræs’ingar að vanda.
Heimsóknir voru miklar þessa
dagana og ekki var amazt við
því þó gestir sætu fram yfir
ákveð'inn heimsóknartíma, því
nú voru jólin. En verið þess
minnug, að árið er langt, hjá
þeim sem liggur langdvölum og
bíður úrskurðar, þá er hver
heimsókn sólargeisl'i. Um kvöld
ið var safnazt saman kringum
jólatréð og nú höfðum við hljóð
færi. Þó engar væru nótnabæk-
ur, tókst cand. med. Ólafi Jóns-
syni prýð'ilega að vera organ-
isti. Hann lék á hljóðfærið,
nótnalaust eftir pöntun jóla-
sálma og jólaleiki. Þegar fólk
var farið að þreytast, tíndist
það aftur í bólin sín. Þá var
veitt súkkulaði, kaffi og kaldir
drykkir eftir óskum með alls
konar dýr'indiskökum, svo lengi
sem fólk hafði lyst á. Sjúkling-
um var leyft að vera á rölti
fram eftir kvöldi, eins og hver
hafði krafta til.
Sem fyrsti jóladagur rann
annar upp bjartur og fagur.
Það þarf ekki að taka fram
að alla helgidagana gengu
skyldustörfin samkvæmt áætl-
un, sem aðra daga. Allir gengu
að vera glaðir og ánægðir. Það
er nægileg jólagjöf að vera inn-
an um svona gott fólk, sem sí-
fellt er reiðubúið að leysa hyers
manns vanda af slíkri alúð, sem
þarna var gert.
27. desember var fimmtu-
dagur. Nú skipti spítalinn
nokkuð um ham. Sjúklingum
hafði verið hlíft við rannsókn-
um um helgidagana og núna
var yc og þys á öllum stofum
og göngum. Tekið var blóð og
hjartalínurit, mæld efnaskipti
og blóðþrýstingur, fólk metið
og vegið og hvað það nú heitir
allt saman.
28. desember léið svipað þeim
næsta á undan. Sjúklingar komu
og fóru, sumir alla leið yfir
landamærin miklu. Ég þurfti að
bregða mér í myndatöku, en
hún fór fram á slysavarðstof-
unni. Mátt'i þar sjá margan
manninn með gipsumbúðir. Hjá
mér sat á bekk ung móðir með
níu mánaða gamla dóttur sína,
fallega og hraustlega. Hvað gat
amað að henni? Bróður hennar
hefur vist fundizt hún girnileg
til að leika sér að og haldið að
hún væri brúða, hann fór svo
að athuga hvernig væru eigin-
lega festir handleggirnir á svona
veru, en það tókst ekki betur
en svo að hann togaði nokkuð
hastarlega í handlegginn, svo
flytja varð litlu stúlkuna I
, slysavarðstofuna og taka mynd
af handleggnum. Læknar ájitu
að um 'tognun væri að ræðá
Svona gengur það, að vandratað
er meðalhófið. Piltar mega ekki
verða of skotnir í litlum systr-
um, þó þær séu fallegar.
29. desémber leið sem aðrir
dagar. Miklar annir hjá starfs
fólki, allt fægt og fágað þvi nú
skyld'i fagna nýju ári. Mér voru
tjáðar orsakir sjúkdóms þess er
hrjáði mig og mátti ég vel við
una samanborið við aðra, er
þarna áttu Vist.
30. desember var sunnudag-
ur. Þó skyldustörfin séu unnin
jafnt helga daga sem virka,
finnur maður þó dagamun.
íburður meiri í mat og heim-
sókn'ir miklu meiri. Með mér
lá lítil og geðþekk stúlka,
prestsdóttir, vestan úr Dölum,
Eftir
Sigrúnu
Gísladóttur
sýndi hún mikið þolgæði og
stillingu, sem gerði sitt til að
hjálpa henni til sigurs, hún var
tíu ára. í næstu stofu lá önnur
lítil stúlka, átta ára. Kallaði ég
þær stúlkurnar mínar og sagði
þeim stundum sögur á kvöldin,
sem þær höfðu mikla ánægju af.
31. desember. Gamlársdagur.
Ég held að hver maður auðg-
aðist að mun, sem gæti gefið
sér tima til að fylgjast með
rlsandi degi á slíkum morgni,
sem þessi var, og svo má raun-
ar segja um þá flesta, meðan
ég dvaldist á spítalanum. Minn-
isstæð tlð þenna desember-
mánuð. Svarta fjallahnúka bar
við blágrænan himininn undir
afturelding. Þegar nær leið sól-
arupprás færðist bleikrauð
Utan við glugga sjúkrahússins loga ljós jólanna.
slikja yfir austurloftið, sem
efldist I síbreytileg Ijósbrigði
yfir I gullrauðan bjarma, sem
sló purpurarauðum fölva á
fjallgarðana. Ég fann til með
þeim, sem lágu rúmfastir og
gátu eigi notið þessarar dýrðar.
TVTú er kominn morgunverður
og er hann alltaf vel þeg-
in. Allir læknar á stofugangi.
Miklar heimsóknir. Svo leið
dagurinn til klukkan 17, en þá
var kveikt á öllum kertum og
hátíðarmaturinn fram borinn,
fyTsta flokks að vanda. Að
máltíð lokinni flykktust að
gestir og var heimsókn 1 meira
Iagi. Nú var safnazt saman að
jólatrénu sjúklingar, starfsfólk
og gestir og var sungið við
raust. Ólafur Jónsson cand.
med., sem áður er minnzt, var
þar kominn með harmoniku og
virtist jafnvígur á hana, sem
orgelið, sannkallaður galdra-
maður. Ólafur Magnússon frá
Mosfelli, semér þarna húsvörð-
ur, kom upp til okkar og söng
álfasöngva. Mátti því segja, að
hæg væru heimatökin. Við
stofnuðum þjóðkór á stundinni,
sem söng viðlögin og nú færðist
heldur líf I mannskapinn. Dans-
að og sungið og farið I leiki.
M.. er til efs að víða hafi verið
meira fjör og glaðzt innilegar
en þarna var gjört, þó margir
sætu í ytri hring I hjólastólum
og létu sér nægja að vera á-
horfendur. Það mátti líka sjá
gleðina á ásjónum þeirra. Um
klukkan 22 fóru gestir að tínast
burt, en sjúklingar tóku sér
hvíld eftir dansinn. Þegar leið
að áramótum, mátti sjá fólk
fara að tínast fram á ganginn
til að njóta Ijósadýrðarinnar,
sem hvarvetna blast'i við og
Ifkust var æfintýri. Álfabrenn-
ur töldum við sjö, frá okkur
séð, og þegar flugeldamir
þeyttust um loftið var sem
himinn og jörð loguðu. Af
Borgarspítalanum er sjóndeild-
arhr'ingurinn sérlega hár og
víður, og nutum við þess í rlk-
um mæli. Að lokinni klukkna-
hringingu um áramótin gengu
allir t'il náða, sem ekki voru
áður gengnir og algjör kyrrð
færðist yfir spítalann, en hvað
bærðist I brjósti hvers eins,
verður aldrei skráð. — Það
hvarf með h'inu líðandi ári f
skaut aldanna.
Árið 1963 er runnið upp.
Hann var hljóður nýársmorg-
unn að vanda og viðbrigðin
mikil frá kvöldinu áður, þegar
borgin iðaði af hreyfingu um-
ferðarinnar og eldar loguðu
hvert sem litið var. Loftið var
sem Ijóshaf. Þó var sú ljósa-
dýrð léttvæg móti því samspili
him’ins og jarðar, er blasti við
hvern morgun og sem ég hef
reynt að lýsa. Hvað fegurst
finnast mér Ijósabrigðin um
vetrarsólhvörf. Þessi dagur leið
sem aðrir I sjúkrahúsinu, nema
hvað héimsókn var I minna lagi,
en það skiljum við öll, að marg-
ur þarf að sofa út á nýársdag.
Annan janúar voru miklar
annir hjá læknum og hjúkr-
unarkonum. Rúm, sem tæmdust
fyrir hátfðirnar fylltust nú óð-
Framh. ð bls. 5