Vísir - 23.12.1964, Blaðsíða 15

VÍSIR . Miðvikudagur 23. desember 1964.
15
að segja við hann, að nú yrði hann
að finna einhver ráð, svo að allt
færi ekki í mola hjá fólkinu með
allt jólahaldið, ekki bara hjá þeim,
heldur öilu fólkinu í mannabyggð-
um. Og hún ætlaði að segja hon-
um að hún yrði ekki vitund leið,
þótt það hætti að snjóa, henni
væri sannast að segja sama, þótt
það snjóaði ekki meira þetta árið
og á næsta ári. Og nú datt henni
kirkjan í hug. f>að var ekki svo
ýkja langt þangað. Og hún rataði.
Mamma hennar hafði einu sinni
farið með hana þangað á barna-
guðsþjónustu.
Jæja, það var komin einhver ró
yfir pabba og mömmu, þvl að þau
voru að fá sér auka-kaffisopa, og
mamma lét hann bragða á öllum
smákökunum. Og jólatréð I hom-
inu - það var eins og það breiddi
út greinarnar í eftirvæntingu, biði
þess að hengt væri á greinar þess
allt jólaskrautið, kerti í klemmum,
hjörtu og flögg og kramarhús,
englahár og hvað eina, og stjama
sett efst á toppinn, en jólatréð
þurfti svo sem engar áhyggjur að
hafa, þarna inni I hlýjunni, þótt
það héldi áfram að snjóa og skafl-
arnir yrðu hærri og hærri. Lísa
læddist út og lokaði dyrunum hægt
á eftir sér. Frammi í forstofunni
fann hún belgvettlingana sína, háis
klútinn og skíðafötin, úlpu og
brækur, og gúmmískóna — hún
fann ekki annað á fæturna. Það
gerði ekkert til. Mestu máli skipti,
að hún væri fljót og kæmist út
áður en pabbi og mamma tækju
eftir að hún væri farin.
Fyrir dyrum úti nam hún staðar.
Hún fékk næstum ofbirtu I augun
af að sjá allan þennan snjó. En
svo lagði hún af stað. Snjórinn var
gljúpur og djúpur og hún varð að
kafa hann, skref fyrir skref, en hún
var viss um að finna kirkjuna, þótt
skaflarnir næðu upp undir þak og
þakið væri snævi hulið. Turninn
mundi hún alltaf sjá. Lísa varð
brátt rjóð í kinnum og móð — og
ósköp þreytt Snjóflyksurnar loddu
við fötin hennar, hárið þar sem það
gægðist fram, og við augnalokin,
og hún var eins og lítil snjókerl-
ing, en hvað um það, hún var á
leið til guðs, því að við hann þurfti
hún að tala, hvernig sem allt færi.
Loks komst hún til kirkjunnar,
en þá kom nýtt vandamál til sög-
unnar. Hún komst einhvern veginn
upp tröppurnar að kirkjudyrunum,
en snjónum hafði feykt að þeim,
og kannske voru þær læstar. Hún
var heppin að vera með vettlinga,
því að nú fór hún að reyna að
sópa snjóinn frá dyrunum með
litlu höndunum sínum, og hafði
sama lag á og hundar, sem sparka
mpld aftur fyrir sig. En j>etta var
seinunnið verk. Annað veifið sló
klukkan í turninum, hún sló á
hverjum stundarfjórðungi, en Lísa
litla vissi ekkert hvernig tíminn
leið.
Loksins, loksins var hún búin.
Hún rétti úr sér og fann til stirð-
leika og þreytu í öllum líkaman-
um og hún var svo sveitt, að fötin
loddu við hana. Hún tók í sneril-
inn og ýtti á hurðina með öxlinni
og með miklum erfiðismunum
tókst henni að opna hana svo, að
hún gat smokrað sér inn gegnum
dálitla smugu. Enn voru tvær dyr
til, en það var ekkert erfitt að
opna þær, og svo gekk hún inn
eftir kirkjugólfinu, og fannst ákaf-
lega dimmt, er hún kom svona
heint inn úr snjóbirtunni, en hún
var ekkert hrædd, því að hún var
á leið til guðs til þess að tala við
hann. Og hún hélt áfram alla leið
inn að kórgrindunum, þvi að þar
fyrir innan hafði hún séð prestinn
standa. og mikil var undrun henn-
ar, er hún sá tvö há, skínandi fal-
leg kerti, sem ljós voru á. Og nú
varð henni eins og léttara fyrir
brjósti, en tilfinningarnar, sem nú
höfðu vaknað I brjósti hennar eftir 1
gönguna og erfiðið við að sóp^
burt snjóinn voru að beina huga
hennar á braut jólagleðinnar, þótt
hún skildi það kannske ekki.
Biarmann af kertaljósunum lagði
á stórt málverk af góðum guði. t>að
hákk yfir altarinu. Hún þekkti það
aftur. Mamma hennar hafði einu
sinni beint athygli hennar að því“
Og Lísa tók af sér blayta.ve.ttlingij
ana og lagði þá'á kórgrindurnar.
Og svo fór hún að tala alvarlega
við myndina, því að nú yrði að
hætta að snjóa. Hún ætlaði aldrei
framar að biðja um neitt fyrir
sjálfa sig, ef það bara hætti að
snjóa, svo að allt fólkið gæti haldið
áfram að hafa allt til þegar jólin
kæmu, og þeir sem væru á ferð
gætu komizt leiðar sinnar og tekið
þátt I jólafagnaðinum.
— Og eins og þú skilur, guð
minn, þá verður líka að láta allan
snjóinn sem kom I nótt og I dag
hverfa, því að annars kemst eng-
inn neitt.
Lisa horfði alvörugefin á and-
litið þarna uppi á veggnum og
henni fannst ylui* og birta streyma
frá augunum og hún var alveg
viss um að guð skildi hvað hún
var að biðja um.
Það mundi þá hætta að snjóa.
Hún gat ekki séð neitt út um
rúðurnar með öllum litmyndunum
á. Þær voru líka svo hátt uppi, en
hún var glöð og örugg. Hún var
nú búin að reka erindi sitt, en hún
var allt of þreytt til þess að fara
út alveg undir eins, og svo mundi
guð þurfa dálítinn tíma til að ná
aftur upp til skýjanna öllum snjó-
kornunum, slíkur aragrúi sem var
af þeim, svo að hún hnipraði sig
saman fyrir framan kórgrindurnar,
alveg eins og hún var vön að gera
I rúminu sínu á kvöldin, þegar hún
ætlaði að fara að sofa. Og hún
sofnaði fljótt I öruggri frú á, að
nú lagaðist allt.
£
Heima' hjá henni höfðu þau upp-
götvað, að Lísa var horfin. Það var
mamma, sem fyrst uppgötvaði það.
Hún hafði ætlað að leyfa henni að
klippa hjörtu til þess að hengja á
jólatréð. Hún hafði sannast að
segia hlakkað til að leiðbeina henni
með þetta I ár — I fyrra hafði það
ekki heppnazt sem bezt, en nú
var Lísa að verða svo stór stúlka,
að hún átti að fara I skóla næsta
haust. En Lísa svaraði ekki köllum
hennar og þá fór hún inn I barna-
herbergið og uppgötvaði svo, að
útifatnaðurinn hennar var horfinn
úr forstofuskápnum. Lísa hafði þá
farið út I þetta hræðilega veður.
Og mamma Lísu varð hrædd og
flýtti sér inn til mannsins síns.
— Pétur, Lísa er farin út — al-
ein. Við verðum að leita að henni.
Hann rauk á fætur
— Farin út, ein, I þessu veðri —
hún hlýtur að villast.
Þau flýttu sér að búa sig og er
út kom, fundu þau slóðina hennar.
Það hafði ekki enn fennt I hana.
— Það er nú ekki eins kalt og
ég hélt, sagði pabbi Lísu hug-
hreystandi.
— Nei, sagði mamma hennar, og
það snjóar ekki eins mikið og I
nótt og dag. Kannske veðrið batni
með kvöldinu.
— Það færi betur, sagði Pétur,
að hann færi að þiðna. Það er kom-
inn svo mikill snjóf, að til þess
að losna við hann, þarf dálitla
hjálp að ofan.
Og svo röktu þau slóðina alla
leið að kirkjunni.
— Hún skyldi þó ekki hafa farið
hérna inn, sögðu þau undrandi og
horfðu á dyrnar og smuguna.
— En það hlýtur að vera langt
síðan hún kom hér, sagði pabbi
Lísu og kenndi klökkva I röddinni.
Þau gengu inn I kirkjuna, og eins
og Lísu, fannst þeim dimmt, er þau
gengur innar, unz þau sáu háu kert
in, sem logaði á, og urðu fyrir svip
uðum áhrifum og Lisa litla varð,
og það fór ekki fram hjá þeim, að
bjarmann frá kertunum lagði á
myndina yfir altarinu.
Það var móðir Lísu, sem fyrst
kom auga á hana, þar sem hún svaf
á kókosdreglinum fyrir framan kór
grindurnar.
Hún horfði út — á stjörnubjartan himininn.
T
A
R
Z
A
N
MEMW/WLE - FAR UP THE
KIVER, A COVE HIPES
UWSUSFECTE7 FANGEE., A
FEARFUL EXFEFIEWCE..
FOK. UUKSE MAO/AI.
ONLY OWE 600F THINð'S
HAFFENEFTOUSIM FIVE
7A.YS- WE'VE FOUNP OUR
WAY BACK.TO >" 'Z BOAT!
Cuot
CUAtío
YA1. 6UT WE WOULFW'T BE IUTHISl
MESS IF ZER.S HAFW'T FROFFEF 4
THE.RAPIO WE PK3WSEP BULVO TO
V U5E EVEKY WIGHT! WK
|6747|
Mér þykir leitt, hvað ég hef
verið til mikilla óþæginda Naomi
hjúkrunarkona, segir Tarzan.
Kæri Tarzan þetta er I síðasta
sinn, sem þarf að búa um sár
þín, þú ert svo hraustur. Nú ætía
ég að spyrja þig einnar spurning
ar I trúnaði, hvenær ætlar þú
að hætta að kalla mig Naomi
hjúkrunarkonu? Á meðan —
langt upp með ánni I dimmu
rjóðri felst hætta. sem enginn á
von á, sízt af öllum Naomi hjúkr
unarkona. Það hefur þó eitt happ
hent okkur þessa síðustu
fimm daga, við höfumm ratað aft
ur að bátnum okkar. Já, en við
værum ekki I þessum vandræðum
hefði Zerbs ekki misst niður út
varpið, sem við lofuðum Bulvo
að nota á hverju kvöldi.
— Hamingjan góða, sagði hún,
hvað vildi hún hingað?
— Við verðum að veikja hana,
sagði faðirinn og tók litlu stúlkuna
sína I fang sér og vaknaði hún við
það og spurði um leið og hún
horfði á andlit pabba síns, serc
henni þótti svo innilega vænt um.
— Er hætt að snjóa?
„Hvað á hún við með þessu?“
hugsaði faðir hennar, en svaraði
blátt áfram:
— Nei, en það er að byrja að
draga úr snjókomunni.
— Það hættir alveg bráðum,
sagði Lísa litla og rétti nú fram
hendurnar til móður sinnar. Hún
var allt I einu orðin svo glöð og
langaði. til að vera enn minni en
hún var, annars skipti mestu máli
að verða stór, en þessa stundina
var ósköp gott að vera lltil.
— En af hverju fórstu hingað?
Pabbi hennar og mamma vildu
fá einhverja skýringu á því, að
hún var þarna komin,
— Ég mátti til — til þess að fá
guð til þess að Líta hætta að
snjóa. Hann kom þessu nefnilega
af stað fyrir mig, svo að þetta var
allt mér að kenna.
Það fór smám saman að renna
eins og ljós upp fyrir móðurinni.
—• Þér að kenna — en, hvers
vegna?
— Ég bað um snjó vegna nýja
sleðans míns á morgun, sagði Lísa
og horfði á foreldra sína á víxl. En
ég átti víst ekki að biðja um svo
mikið.
Pabbi hennar og mamma litu
hvort á annað og mamma hennar
tók hana I fang sér. Og svo horfðu
þær á myndina af guði. Þær sáu
báðar hýrt og bjart augnatillitið I
skini kertaljósanna
&
Og það kom hláka, asahláka.
Snjóinn leysti upp um nóttina og
morguninn, og það urðu rauð jól
þrátt fyrir allt. Veður batnaði upp
úr hádeginu og afi og amma komu
í tæka tíð og þá var búið að
skreyta jólatréð. Og pabbi Lísu tók
bílinn úr bílskúrnum, og sagðist
eiga erindi I bæinn. Hann ætlaði
m. a. að sækja jólagjöfina hennar
Lísu. Hann talaði um þetta éins og
óvæntan atburð, en þetta kom Lísu
litlu ekkert óvænt. Hafði hún ekki
óskað sér að fá sleða?
Og svo var komið kvöld. Af því
Lísa var yngst og minnst, fékk hún
að taka umbúðirnar af sinni jóla-
gjöf fyrst. Það var eitthvað I stór-
um kassa. Hún vissi svo sem hvað
I honum mundi vera — sleði, en
svo reyndist vera I honum brúðu-
vagn svo skínandi fallegur, að inni
leg gleði lýsti upp hvern krók og
kima litlu barnssálarinnar. Og nú
mátti halda áfram að rigna.
Og þegar amma gamla, sem var
söngvin, fór að syngja gamla jóla-
söngva, meðal annars alkunnan
söng um jólasnjóinn fagra, sem
vakti yndi i hugunum. horfðu þau
hvert á annað, pabbi og mamma
Lísu og hún og fóru öll að hlæja,
en það hefði verið allt of flókið
að fara að útskýra það fyrir ömmu
af hverju þau fóru að hlæja, svo
að þau Iétu kyrrt liggja.
Sögulok
V.V.'.W.V.V.
SÆNGUR
REST-BEZT-koddai
Endurnýjum gömlu
sængumar. eigum
dún- og tiðurheld ver
Selium æðardúns- og
eæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum
ODlVI- OG
FTÐURHREINSUN
Vatnsstlg 3 Sfmi 18740

s