Vísir - 29.12.1964, Side 3

V í S IR . Þriðjudagur 29. desember 1964.
3

Þarna eru 6 af 8 þátttakendum. Frá vinstri Sigurbjörn Þór Bjarnason, Ágúst Bjarnason, Carl J. Eiríksson, Garðar Gíslason, Svavar Bjarna-
son og Hallgrimur Steinarsson. Á myndina vántar þá Ágúst Sigurðsson og Róbert Jónsson sem voru saman í bfl.
til að fara í þveröfuga átt, —
þeir lentu út hjá Gróttu. Enn
aðrir á bil með ófullkomin tæki
í vindlakassa heyrðu fyrst í
stöðinni, þegar þeir voru stadd
ir við gamla vatnsgeyminn, —
þ.e. í næsta nágrenni við Sjó-
mannaskólann, þá gátu þeir
ekki annað en fundið „rebba
karlinn".
Það ,tók Carl Eiríksson að
eins 26 mínútur að „spotta"
þessa stöð „refsins", en hinum
megin við Sjómannaskólann
var annar maður að komast að
„refnum". Það var Ágúst
Bjarnason og hann kom að bif
reið Haraldar eftir 8 mínútur,
var 34 mínútur á leiðinni og
þriðji var ungur stúdent Svav
ar Bjarnason og var um 50 mfn
útur.
ÍRA-menn sögðust hafa mik
inn hug á að reyna slíka keppni
aftur innan skamms og er mikill
hugur í félagsmönnum að fá
sem flesta í félagsskapinn, það
er alltaf nóg rúm í loftinu fyrir
áhugamenn um radíótækni.

REFAVEIÐAR í REYKJAVÍK
„ÞETTA ER TF-3 ÍRA“,
hljómaði á öldum ljós-
vakans sunnudagseftir-
miðdag einn fyrir
nokkru. Talsvert margir
hafa eflaust heyrt þessi
köll og hátíðnihljóð, sem
fvlgdi á eftir í tæpa mín-
útu. Þetta var endurtek-
ið á tímanum milli kl.
13,30 og 16,30 með níu
mínútna millibili á 80
metrunum, eða rétt við
bátabylgjuna.
Garðar Gislason — ungur tann-
læknanemi er hér að hlusta á
prufusendingu niður f Tjarnar-
garði. Hann er ákveðinn og ein-
beittur að sjá á myndinni.
Þetta stafaði raunar af refa
veiðum" í Reykjavík. Það voru
áhugaménn um radíótækni f
Reykjavík, sem voru að reyna
að finna „refinn" sém hafði
haldið sig einhvers staðar í
höfuðborginni eða í nánd við
hana og það var einmitt „ref-
urinn“, sém sendi frá sér hljóð
merkin!
„Ég var eiginlega dálítið hepp
inn í upphafi", sagði sigurveg-
arinn í þessari skémmtilegu
keppni radfóáhugamanna, Carl
Eiríksson, en hann er rafmagns
verkfræðingur að mennt. „Ann
að sem líklega hefur hjálpað
er það að ég var með transistor
tæki, sem ég hef gert breyting-
ar á. Þessar breytingar gera
það að verkum að ég næ veik-
ari endingu en önnur tæki og
þannig náði ég einn fyrstu send
ingu frá „refnum". Annars er
ekki hægt að gera grein fyrir
þeim breytingúm, sem ég hef
gert í stuttu máli, en ég hef
fengið vilyrði hjá félagi raf-
magnsverkfræðinga að flytja
fyrirlestur á fundi þeirra um
þessar breytingar, sem eiga að
geta orðið mjög gagnlegar að
mínum dómi".
— Hvernig byrjaði keppnin
hjá þér Carl?
„Ég byrjaði ítteð því að ganga
í átt að Lsékjartorgi þegar
keppnin hófst. Á túninu við
Menntaskólánn heyrði ég fyrsta
kallið. Ég vaf sá eini sem heyrði
það og þakka það tækinu og
þeim breytingum sem ég gerði
á því, en það er gamalt, jap-
anskt transistortæki. Ég heyrði
strax að það kom úr austur-
hluta borgarinnar, hljóp út á
torg og upp f Kleppsstrætó.
Með honum fór ég inn að Nóa
túni, en var óheppinn, þvf send
ingunni var að ljúka, þegar ég
steig út úr vagninum. Ég varð
því að bfða f 9 mínútur. Ég not
aði mínútuna til að miða og
þegar sendingunni lauk rauk ég
af stað, ég gekk ekki, heldur
hljóp, og var heppinn, því ég
kom í flasið á „refnum" við Sjó
mannaskólann. Ég þekkti bílinn
að vísu ekki, en útbúnaðurinn
á honum Ieyndi því ekki að ég
var búinn að finna það sem ég
leitaði að“.
Örskömmu síðar kom arinar
léitarmaður á staðinn. Hann
hafði farið aðra leið að mark-
inu og var að auki á bfl, sem
er talið meira hagræði, en
keppnin er raunar forgjafa-
keppni, þátttakendum skipt í fót
gangandi, á bflum og á mótor
hjólum. Fótgangandi mega not
færa sér strætisvagnaferðir ...
„Refurinn" í þessari fyrstu
keppni radfóáhugamanna var
ritari lRA, Haraldur Sigurðsson,
verkfræðingur. Hann sagði okk
ur um þessa keppni: „Tími og
bylgjulengd eru fyrirfram á-
kveðin og þátttakendur eiga
ekkert að vita um refinn, hver
hann er, hvemig honum er fyr
ir komið eða annað slíkt. Sent
er út í mfnútu í senn en síðan
líða 9 mínútur að næstu út-
sendingu. Sendur er út tónn
með hárri tíðni en vel heyran
legur og gott að ná á tækin“.
Islenzkir Radíóáhugamenn
(ÍRA) er ungt félag að árum en
telur þó 70 meðlimi, en þar af
er helmingurinn af félagsmönn-
um starfandi. Er þetta tóm-
stundastarf sífellt að heilla
unga menn og konur, en það
sem háð hefur til þessa er að-
stöðuleysið, en á því hefur nú
verið ráðin bót, því félagið hef
ur fengið rúm fyrir starfsemi
sína að Fríkirkjuvegi 11. Þar
hefur að undanförnu verið hald
ið námskeið í „morse" og hafa
20 ungir piltar stundað það og
hyggjast ljúka prófi í því, en
þá geta þeir fengið leyfi til að
fá senditæki.
Keppni þessi var sú fyrsta
sem félagið reynir, en keppnir
sem þessar eru afar vinsælar
víða erlendis, og þykja því
skemmtilegri sem fleiri eru
með. Raunar vantar íslenzku á
hugamennina reglur um slíka
keppni, því þeir hafa ekki
kynnzt þeim að neinu gagni enn
þá, en eiga von á að fá reglur
frá erlendum áhugamönnum.
Keppnin nú tókst að mörgu
leyti vel. Sex af 8 þátttakendum
fundu „refinn". En tveir fóru
í vitlausa átt. Þeir höfðu aðeins
transistortæki með stefnuloft-
neti og létu loftnetið gabba sig
Svavar Bjamason — þriðji til
að finna refinn hér með heima-
tilbúinn transistormiðara tengd-
an við venjulegt transistortæki.

nýstórlegri veiði-
ferð áhugnmanna um
radiótækni í Reykjavík
Áður én lagt var upp. Ágúst Bjarnason (í bflnum) er með Ferritstefnuloftnet, Garðar Gíslaso
méð transistortæki og Ágúst Bjamason með mið-unartækið.