Vísir - 26.02.1965, Page 15

Vísir - 26.02.1965, Page 15
V1SIR . Föstudagur 26. febrúar 1965. 75 CECIt ST. LAURENT: SONUR KARÓ- pi LÍNU Karólínu tókst að halda aftur af tárunum. — Ég kom ekki til þess að ráðleggja þér. Ég kom vegna þess, að ég var hrædd um, að eitthvað hefði komið fyrir þig. Hermaður kom og færði hon- um bréf frá sjálfum keisaran- um. - Það var svo sem alveg ó- þarft fyrir þig að koma, sagði Gaston er hann hafði lesið bréf- ið. Ég hef fengið skipun um að fara yfir ána með lið mitt og fara á fund Oudinout marskálks. Laurent, þú kemur með mér. Við skiljum eftir flokkinn, sem gætir vegarins frá Borisov. Juan bar að og brosti dapur- lega til Karólínu, en hann á- varpaði hershöfðingjann og sagði: — Hershöfðingi, það er Gu- eneau, sem stjómar þessum her- flokki, sem verður skilinn eftir. — Ég veit það, en við því verður ekki hróflað. Karólínu var lyft upp á hest og látin sitja klofvega, þótt hún væri nú í kjól — fyrir framan ungan riddaraliðsmann, sem varð allfeimnislegur á svipinn. Vel gekk að komast aftur yfir brúna Karólína fann aftur tjald- ið, en hersveitin hélt áfram til höfuðstöðvarinnar. Hún sagði Pilar. að Gaston og Juan væru nú þeirra megin árinnar. - Af hverju getum við ekki haldið áfram? spurði Pilar. Eftir hverju emm við að bíða? — Allur herinn er ekki kom- inn yfir enn, svaraði Karólína. Þeir segja, að 20-30 þúsund hermenn séu ófamir yfir. Og Rússar gera nú áhlaup úr öllum áttum. Æ, stundi Pilar, við komumst aldrei lengra. Það á víst fyrir okkur að liggja að deyja í þessu skelfilega landi. Ég var búin að heitstrengja, að leggjast niður og bíða dauðans, ef þú kæmir ekki aftur. Hermaðurinn, sem var þeim til vemdar og aðstoðar, kom nú aftur eftir að hafa farið til þess að afla frétta um Gaston og her- sveit hans. — Hershöfðinginn er með her- sveit sinni í nálægð keisarans, — þeir búast ekki við áhlaupum hérna megin í nótt. Það er sagt, að Rússar séu að koma fyrir fall- byssum til þess að eyðileggja brýmar, svo að liðið, sem eftir er, komist ekki yfir. — Vitið þér hvar d’Arranda kapteinn er? spurði Pilar. — Ég sá hann hjálpa Laurent að stíga af baki. Laurent er kal- inn á öðrum fæti alveg upp að kné, og það. er yist ætlupip, að hann fái að liggja hérna í tjald- inu í nótt. Þegar de Salanches kom seinna um kvöldið sagði hann þeim, að Juan hefði ekki viljað koma, heldur hafi hann snúið aftur í leit að vini sínum. Enginn sagði neitt. Og Pilar hugsaði sem svo: „Hann hefur dottið niður á þetta til þess að þurfa ekki að sofa í sama tjaldi og ég“. En hún ályktaði skakkt. Juan taldi sig ekki neinum hömlum háðan — hann taldi sig geta frjálslega, þar sem hann var eng- um bundinn. fómað lífi sínu, ef þörf krefði, en sterkustu bönd- in hér í heimi taldi hann bönd vináttunnar — ekki ástarinnar. Enginn mundi sakna hans. Pilar elskaði hann — að líkindum - en vafalaust hafði hún þrátt fyr- ir það verið hamingjusöm með Tinteville. „Hún gleymir mér“, hugsaði hann. „Allir geta gleymt nema mæður, - þær gleymdu aldrei“. En hann átti enga móð- ur. Sú, er hann sem bam hugði móður sína var látin, Karólínu og de Salanches þótti vafalaust vænt um hann. Keetje mundi kannski eftir honum, en Guene- au þurfti á honum að halda. Þegar hann kom að brúnni sá hann, að það var algerlega von- laust að komast yfir móti „straumnum", en hermennirnir komu nú yfir í svo þéttri fylk- ingu, að furðulegt var, að brúin skyldi ekki bresta undan þunga þeirra. Margir þeirra báru log- andi blys og sló annarlegri, næst um draugslegri birtu á ána, brúna og hermennina. Sumir sungu, aðrir vom með hróp og köll. Liðsforingi nokkur sem kann- aðist við Juan rejmdi að fá hann ofan af áformi sínu, er hann hafði sagt honupi frá því. — Þarna er hermaður. sagði liðsforinginn, sem þrívegis hefur gert tilraun til þess að komast yfir .Hann vill komast yfir til þess að leita að bróður sínum. Þeir reyndu að komast áfram, en straumurinn gegn þeim var þéttari og þyngri en svo, að nokkur von væri um, að áform þeirra gæti heppnazt. Þegar Rússar hæfðu brúna með nokkr- um fallbyssukúlum urðu her- mennirnir á brúnni gripnir felmtri. Nokkrir biðu bana eða særðust og sumir duttu út af henni. Fyrir framan þá Juan og hinn nýja félaga hans voru her- menn gripnir æði, en smám sam- 31 an fækkaði á brúnni, því að þeir sem voru hinum megin og ætlað j höfðu yfir, hikuðu nú. Þetta not uðu þeir sér Juan og félaginn og komust nú alllangt áleiðis eft ir henni eða þar til straumurinn hófst af nýju. Eitt sinn var Juan næstum dottinn í ána og hefði dottið í hana, ef félaginn hefði ekki gripið í hann. Þeir voru al- veg að gefast upp við tilraun- ina, að reyna að komast yfir, og stóðu þar og horfðu á þá sem komu, í von um að sjá þeirra meðal þá, sem þeir leituðu að. En loks tókst þeim að komast yfir og skildi svo með þeim. Juan hitti nú nokkra liðsfor- ingja, sem gátu frætt hann á því, að flokkur Gueneau hefði átt í bardaga síðdegis, og þeir gátu sagt honum hvar bardag- inn hafði átt sér stað. Juan hélt áfram. Hann var annað veifið að hitta franska her menn, annaðhvort smáflokka eða hermenn, sem fóru einir síns liðs. Færð var þung og veittist flestum erfitt að kafa snjóinn. „Ef Gueneau er særður verð ég að bera hann í fanginu, ef kraftamir leyfa“, hugsaði Juan, „og sé hann látinn gref ég hann í fönn“. Þegar hann var kominn upp á dálitla hæð skimaði hann í allar áttir og kallaði á hann. Hann gat ekki betur heyrt en að einhver svaraði veikt og hann gekk á hljóðið og kom að litlum gilskomingi. Er þar kom vom þar fyrir særðir hermenn, sem höfðu verið skildir þarna eftir. Þeir héldu víst fyrst, að hann væri læknir, og þeir báðu hann að hjálpa sér. Þeir voru hrelldir og þjáðir, en þegar þeir komust að því, að hann var ekki læknir og hafði ekki meðferðis neitt til lækninga, ekki einu sinni sjúkra bindi, formæltu þeir honum sum ir hverjir, en aðrir gripu í hann krampakenndu taki, og báðu hann grátandi að hjálpa sér. - örvæntingarfullur gekk hann j frá einum til annars. Allt í einu • nam hann staðar og hrópaði: j - Gueneau! — Hér, var svarað veikum I rómi. i I Juan gekk að manni, sem hafði legið. en reyndi nú af veikum mætti að rísa á kné. — Hver er að kalla á mig? - Gueneau, Gueneau, kallaði Juan og gat ekkert annað sagt og faðmaði að sér vin sinn, nærri meðvitundarlausan. Hægri handleggur hans virtist allur í tætlum og enn vætlaði úr, þótt blóðið storknaði nær þegar í kuldanum, og andlitið var líka blóðugt. Augnalokin voru hálf- límd saman af storknuðu blóði og það var á röddinni einni, sem Juan þekkti hann — en brátt var eins og eitthvað sem líktist brosi kæmi fram á varir hans, er hann hafði horft á hann drykklanga stund. - Það ert þá þú, Juan. Æ, ég vildi að þú hefðir ekki séð mig svona útlits. Það er tilgangslaust fyrir þig að vera hér. Farðu aft- ur og reyndu að komast yfir brúna meðan tími er til. Kúla tætti sundur á mér handlegginn og ég fékk sverðshögg á ennið. Reyndu heldur að hjálpa ein- hverjum, sem geta gengið, fái þeir stuðning. Margir eru þegar látnir. Juan hreyfði sig ekki úr spor- um. — Við höfðum lækni. Hann gerði það, sem hann gat, og batt um handlegginn, en það stöðvaði ekki blóðrennslið. Nú er hann dauður. Og nú hvíldi höfuð Gueneau við barm Juans, þar sem höfuð Tinteville hafði einnig hvílt nokkrum dögum áður. WE SfEAIC WOT TO YOUv VSKEETIW6S, ttUMU'WHEN 'OglAIÁÁU'OTTA, SUT NEWS OF WUK FATHER'S TO VOU? CHIEF-SOM PEATH REACHE7 US, IAV 0F A ttAU I LOVEP AN7 , PEOPLE M0UENE7. *-j TESFECTE7! , —\ If.AMy FAY5 AN7 NISHTS.ý Friður, Kiki vinir. Uli höfðingi menn erum ekki hungraðir betl- tala við þig, Motta galdralækn- Ég heilsa þér Mumu, þegar dauði Bula-landsins og ég bjóðum yður arar, sem þurfa fseði frá ókunn- ir, heldur við höfðingja þinn, son föður þíns fréttist, þá syrgði ætt til veizlu í friði. Svei, við Kiki- um mönnum. Við erum ekki að manns, sem ég elskaði og virti. flókkur rhinn hann í marga daga og nætur. FINSE GARN Verzlunin Baugalín horni Lönguhliðar og Miklubrautar íVentuti ? prcntsmlöja & gúmmfst/mplagerð Efnholtl 2 - Símí 20960 HEILSU- VERND Síðasta námskeið vetr- arins i tauga- og vöðva- slökun og öndunaræfing um, fyrir konur og karla, hefst mánudaginn 1 marz. Upplýsingar i síma 12240. Vignir Andrésson. íþróttakennari SÆNGUR REZT-BEZT koddar I' Endurnýjum gömlu «, j! sængurnar, eigum ■: dún. og fiðurheld ver. v / Seljum æðardúns. og <j gæsadúnssængur — •: og kodda af ýmsum j! :> stærðum. \ ■: DON- OG í .‘j FIÐURHREINSUN ; Vatnsstíg 3. Simi 18740. V.V.VW.V.V.W.’.V.V.V.V

x

Vísir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.