Vísir - 03.04.1965, Qupperneq 9

V * S iK . Laugardagur ... april 1965.
virtist Kennedy engan áhuga
hafa á þessu.
Einu sinni bauð Bartlett bæði
Kennedy og Jacqueline i brúð-
kaup systur sinnar. En þar fór
allt á sömu leið og fyrst, Kenne
dy settist í hóp kunningja sinna
Og talaði um ekkert annað en
pdWtík, og Jacqueline sat á öðr
um stað hjá einhverjum kunn-
ingjum sínum. Þetta þótti Bart
lett súrt f broti og skömmu síð-
ar bauð hann þeim báðum i
skfrnarveizlu. Jacqueline kom,
en Kennedy sendi afboð á sið-
ustu stundu. I nokkra mánuði
hélt þessu þannig áfram og það
var engu líkara en að Bartlett
hefði gert vandlegar áætlanir
um það, hvernig hægt væri að
króa þau af saman, svo að þau
gætu ekki komizt hjá því að
hittast. En Jacqueline og Kenne
dy virtust hins vegar reyna að
forðast hvort annað á stundum
og lengi vel var ekkert á milli
þeirra annað en óhjákvæmileg
kurteisisorð.
'p'n svo var það loksins að
kvöldi dags 8. maí 1951, sem
giftingarklækir Bartletts virtust
í fyrsta skipti ætla að bera
nokkurn árangur. Þetta kvöld
hafði Bartlett boðið til sín sjö
hjónum og auk þess Kennedy
og Jacqueline til kvöldverðar og
allir gestirnir komu í boðið.
Þetta var allt ungt fólk og
kvöldið varð afburða skemmti-
legt. En svo lauk þvi með ægi-
legum atburði.
Kennedy var þá þingmaður
í fulltrúadeildinni. Hann bjó þá
f leiguhúsnæði í Georgetown,
einu úthverfi Washington með
systur sinni Eunice, sem þá var
lfka ógift. Enn sem komið var,
var ekki farið að bera mikið á
honum sem stjórnmálamanni.
En meðal kunningja hans voru
farnar að myndast sögur um
Þau höfðu mikið yndi af útivist og siglingum.
sinni var hann að halda ræðu
í fulitrúadeildinni. Þá tókum við
sem sátum fyrir aftan hann og
áhorfendumir á pöllunum, eftir
því, að eitthvað hvítt stóð und-
an jakka hans. Þegar við virt-j
um þetta betur fyrir okkur, sá
um við að þetta var skyrta
hans. Hann hafði þá þegar hann
klæddi sig ekki gætt að því að
auga til hans skiptu tugum. En
stundum reyndi hann mikið á
þolinmæði þeirra. Aðstoðarmað
ur hans frá þeim árum að nafni
John Reardon, rifjar það m. a.
upp, að einu sinni hafði Kenne-
dy boðið ungri konu út með sér.
En á síðustu stundu gerðist ejtt
hvað sem olli því að hann gat
ekki farið út. Þá sendi hann
skemmtilega umhverfi og and-
rúmsloft í þessu samkvæmi, sem
hefur komið honum í sérstakt
skap. Allt í einu rann upp ljós
fyrir honum, að þessi stúlka
væri bæði gáfuð og fögur. Hann
fann töfra hennar, þó að hún
gæti ekkert talað um eftirlæt-
isupftræðtrefni hfellsj^jómBi|Íint!?
Möifgum; !'frujfeg?JJ^j1<^rði,
Tjetta var dásamleg stund, þeg-
ar þaú gengu niður stiginn
frá húsinu, niður á strætið og
að bíl Jacqueline, stjömubjartur
himinn og bæði voru þau í und
arlegu, angurværu og róman-
tfsku skapi. Loksins höfðu þau
fundið hvort annað og vel gat
verið að þetta yrði upphaf að
öðrq meiru. Þegar þau voru að
VINUR „ KOM MIM SAMAN
hann sem sýndu, að hann var
taisverður persónuleiki og ó-
venjulegur maður. Hann var 34
ára, en virtist miklu yngri.
p’inn af samþingsmönnum hans
hefur rifjað upp nokkrar af
þeim sögum, sem gengu um
hann þá. Hann segir, að Kenne
dy hafi verið ólgandi af fjöri og
þrótti. Hann var hár, grannur,
gekk beinn í baki og hárið lá
alltaf í toppi fram á ennið og
það kom stundum fyrir að hann
fór að leika sér í boltaleik með
strákunum á götunni í George-
town. Stundum kom það fyrir,
að hann var í svörtum sokk á
öðrum fæti og rauðum á hin-
um, og stóð honum alveg á
sama um það og yfirleitt var
hann hirðulaus í klæðaburði.
Hann hafði þac fyrir sið, að
hann vildi ekki bera á sér neina
peninga, þegar hann fór út.
Þetta olli því, að ef hann þurfti
að parkera bíl, varð hann oft að
fá parkeringarpeninginn, tiu
zent, hjá stúlkunni sem hann
hafði boðið út hverju sinni. Þeg
ar sögur um þetta háttalag hans
bárust út, fórum við að segja
um hann i gamni, að hann væri
ágætt efni í fjármálaráðherra.
Hann átti fern föt, sem urðu
aðeins þrenn, af þvt (eins og ■
hann sagði) að hann hafði
gleymt einum fötunum á gisti-
húsi og mundi ekkert á hvaða
gistihúsi hann hafði verið. Einu
setja skyrtulafið niður í bux-
urnar að aftan. Og hálsbindin,
sem hann notaði, voru furðuleg.
Stundum hafði hann hálsbindi
sem voru svo skrautleg, að þau
minntu á jólatré í "ullum
skrúða. Hann var alræmdur fyr
ir það, hve hann var gleyminn
og utan við sig. Ég man t. d.
eftir þvf að einu sinni bauð
hann okkur nokkrum samþings-
mönnum heim til kvöldverðar.
Svo steingleymdi hann því
sjálfur að það ætti að vera
kvöldverðarboð. Við mættum
allir á réttum stað og stundu
heima hjá honum. Engan vant-
aði nema sjálfan húsbóndann.
Systir hans var þar til að taka
á móti okkur, og hún furðaði
sig mjög á gleymsku hans. Svo
fórum við að borða og drekka,
og í miðri máltíðinni gerðist það
að Kennedy kemur heim, sezt
við borðið með okkur, eins og
hann væri sjálfur gestur, afsak-
ar þetta ekki einu orði, í stað
þess gerði hann aðeins grín að
sjálfum sér, hve hann væri
makalaust utan við sig og
gleyminn.
Ckólastjóri Choate-skóla, sem
k Kennedy hafði stundað nám
í, segir, að hann hafi verið „all-
boy“, en það á að tákna hve
ákaflega karlmannlegur hann
var. Og Kennedy hafði vissu-
lega lifað eftir þessu í Was-
hington. Konurnar sem litu hýru
Reardon til konunnar með af-
sökunarbeiðni ásamt með þeirri
orðsendingu, hvort hún gæti
ekki farið út með aðstoðarmann
inum. Reardon segir að konan
hafi orðið svo móðguð yfir þess
um skilaboðum, að hún hafi
skellt hurðinni á hann.
Jæja, við snúum okkur þá aftur
að kvöldverðarboðinu hjá
Bartlett. Það var ágætis boð,
maturinn og vínið fyrsta flokks.
Allir í prýðilegu skapi og
skemmtu sér með ágætum við
samtöl og samkvæmisleiki. Og
þar kom að Jacqueline og Kenne
dy settust hjá hvort öðru og
fóru að tala saman.
Allt í einu varð Kennedy það
ljóst, að þessi stúlka var öðru-
vísi en allar hinar. Það er erfitt
að skilgreina það af hverju
slíkri hugmynd slær niður f ein
um manni. Auðvitað er það
stúlkan sjálf en ekki hið
Kennedy vinum sínum frá því,
að það hefði einmitt verið í
þessu kvöldverðarboði, sem
hann „veitti Jacqueline athygli“.
Hann kvaðst hafa tekið þá á-
kvörðun þetta kvöld meðvit-
andi eða ómeðvitandi, að þetta
væri stúlkan, sem hann vildi
giftast.
En það gekk ekki snurðulaust.
Það var orðið áliðið, þegar
Jacqueline stóð upp til brott-
ferðar. Þeir fylgdu henni báðir
til dyra, húsbóndinn Bartlett og
Kennedy, sem hafði setið svo
lengi hjá henni um kvöldið. En
eftir að þau komu út í dyrnar,
ákvað Kennedy að ganga einn
lengra með henni út að bílnum
hennar, sem stóð parkeraður
þar nokkuð frá. Hann hafði jafn
vel í huga, að aka með henni
út og finna einhvern rólegan
veitingastað, sem væri opinn og.
halda áfram viðræðunum við
hana.
koma að bíl Jacqueline, stakk
Kennedy upp á því að þau færu
eitthvað út til að skemmta sér,
og Jacqueline samþykkti það
brosandí, og skyldi Kennedy aka
bílnum.
En þegar Kennedy opnaði bíl
hurðina, kom hann allt í einu
auga á það, að maður lá í aftur-
sæti bifreiðarinnar. Maður þessi
spratt nú allt i einu upp, stökk
út úr bílnum og heilsaði Jacque
line. Þetta var þá einhver að-
dáandi Jacqueline, sem hafði átt
leið um götuna og þekkt bfl
hennar af númerinu og hafði
hugsað sér að grínast við hana
með þvf að spretta upp, þegar
hún kæmi út í bflinn. Jacque-
line varð orðlaus af undrun og
fékk ekkert tækifæri til að út-
skýra þetta fyrir Kennedy,
hvaða: ókunnugi maður þetta
væri, eða hvað hann væri að
gerá í bílnum hennar.
Framh. á 7. sfðu