Vísir - 14.06.1965, Blaðsíða 15

V1S l R . Mánudagur 14. júní 1965.
■■■
RACHEL LINDSAY:
ástir Á
RIVERIUNNI
Rose fann til vonbrigða, en að
eins vegna þess að hún vildi sjá
framan í hann er hann sæi árang
ur erfiðis hennar, — að minnsta
kosti reyndi hún að telja sér trú
um, að það væri aðeins vegna þess.
— Ég hélt, að hann byggi í
snekkjunni sinni, sagði Rose er þau
voru setzt og Alan undir stýri.
— Alan býr þar sem honum
dettur í hug að búa, svaraði hann.
— Og þú kemur á eftir, sagði
hún,
Alan yppti öxlum.
— Það er einn þáttur starfsins,
sagði hann.
— Gerir hann aldrei neitt?
spurði Rose.
Alan fann. að það var broddur í
þessu en lét sem hann tæki ekki
eftir því.
— Ætli hann fari ekki eitthvað
að dunda, þegar hann kvongast,
sagði Alan meö hægð. Hann er
vel gefinn.
— Drottinn, minn, að sóa lífi
slnu og hæfileikum svona.
Þetta var komið yfir varir henni
áður en hún vissi af.
Alan leit á hana sem snöggvast.
Svo hló hann.
— Nú held ég að þú sért komin
á villigötur.
— Æ, ég sagði þetta víst í hugs
unarleysi, sagði hún og roðnaði. 1
raun og veru v.ar ég að hugsa um
blómin, — en það var bara alls
ekki um blómin, sem hún hafði
verið að hugsa.
Hún var farin að lesa þvaður-1
dálka dagblaðanna af meiri áhuga |
en áður. Og vitanlega fór það ekki
fram hjá henni, að það var eitt-
hvað um Lance og Enid í þeim á
hverjum einasta degi. Þau höfðu
sést í þessum eða hinum nætur-1
klúbbnum, eða verið gestir ein-
hvers staðar og þar fram eftir
götu.
Hún komst að þeirri niðurstöðu,
að hún væri allt of mikið ein og |
bezta lækningin við að vera ein-!
mana væri að verða ástfangin — !
það dreifði hugsununum frá þessu
fólki, sem vissi ekki aura sinna tal
og lifði óhófslífi. Alan? Nei, fyán
var ekki ástfangin í Alan. Hann var
góður félagi, en meira en góður
félagi mundi hann aldrei verða.
Þegar vel stóð á kom það fyrir
að Alan bauð Rose út til miðdeg-
isverðar, og fóru þau þá ávallt f
einhverja hinna, smærri vistlegu
veitingastofa, sem svo mikið var
af í Cannes. En þetta kvöld stakk
Alan upp á að þau borðuðu í La
Plage.
— Ég ætla að „ryðja mig“ í
kvöld, skilurðu, sagði hann bros-
andi, þegar Rose næstum óttasleg
in á svip minnti hann á verðlagið
í La Plage.
— Hefur þér tæmst arfur? spurði
hún ertnislega.
— Nei, því miður, en það kemur
yfir mig við hátíðlegustu tækifæri
að láta alla fjármálagætni fara lönd
og leiðir og skemmta mér konung-
lega.
Þau sátu við smáborð, undir
beru lofti. Hann tæmdi glasið sitt.
— Og á morgun verð ég sami
leiðindaskrjóðurinn og ég vanalega
er.
— Þú ert aldrei leiðinlégur, sagði
Rose.
í sömu svifum komu þau út úr
veitingastofunni Enid og Lance og
tóku sér sæti við eitt borðanna.
Rose varð enn að hugsa, að Enid
væri svo fögur, að hún myndi
vekja athygli hvar sem hún kæmi.
Og Lance var án efa sá karlmann-
anna sem þarna var, sem bar af;
öllum.
Aln gretti sig.
— 1 samanburði við I.ance Hajnm
ond verða allir leiðinlegir — hvers;
dagslegir,' sagði hártn stuttlega. *í
— Heldurðu ekki atvinr.u þinni, |
þegar hann kvongast?
— Það verður engin breyting
strax, en þegar hann byrjar að
vinna . . . ?
— En væri ekki hyggilegra, að
koma sér fyrir, treysta stöðu sína
I fyrirtækinu einmitt nú? spurði
Rose.
— JQ, vitanlega gæti ég það,;
sagði Alan með hægð, en ég vil
ekki yfirgefa hann. Mér geðjast að
honum . . . þú trúir þvl kannski
ekki, en hann þarf á mér að halda
— á vissan máta.
— Þú talar um hann eins og
hann væri vesalings lítill, ríkur
drengur, sagði Rose.
— Kannski hann sé það, sagði
hann. Hann kemur ekki betlandi
og biður um samúð, en þar með er
ekki sagt, að hann þurfi ekki á
henni að halda. Auður getur verið
þung byrði að bera. Hvar sem
hann kemur vita allir hver hann er.
Einkalíf I okkar skilningi þekkir
hann ekki.
— Það lítur nú ekki út fyrir, að
hann geri sér mikið far um að
draga sig út úr margmenni og
glaum.
— Má satt vera, en meðvitund-
in um að ljósinu var alltaf beint
að honum háði honum I uppvextin-
um. Hann átti ekki hamingjuríka
ævi þótt hann væri bundinn sterk
um böndum við föðurinn, sem hann
dáði, en það átti fyrir honum að
iiggja að missa hann 13 ára, og
b?ð var mikið áfall fyrir hann.
Hann missti hann sem sagt á erfiðu
uppvaxtarskeiði. Móðir hans lét
hann fá nóg af öllu — nóg af
peningum, og þar með var fyrir
öllu séð, hugði hún, og hann sá
hana sjaldan. Hún var I skemmti-
ferðalögum. Hún var aðeins heima,
þegar hann átti leyfi, og hún var
alltaf I samkvæmum. Og . . . .
— Og þú getur aðeins ímyndað
þér, ef þú þekkir Didi Hammond,
að hún var ekki hrifin af íjð hafa
við hlið sér son, sem þegar gnæfði
yfir hana þótt hann. væri ekki
fermdur.
— Hún er nú ákaflega fögur og
aðlaðandi, sagði Rose.
— Vlst er hún það, sagði Alan
og var stutt I honum, svo fögur
cg aðlaðandi, að maður fer ósjálf-
rátt að hugleiða nvort nokkuð sé
undir hinu glæsta yfirborði. Ég
veit, að hún var mjög hrifin af’
manni sínuni' ög að það var hið
mesta áfall fyrir hana, þegar hann
féll frá. Ef til vill áræðir hún
ekki að Iáta sínar sönnu tilfinning-
ar I Ijós . . ef til vill óttast hún
að verða fyrir vonbrigðum . . .
ef til vill er þar að finna ástæðuna
fyrir, að hún er á þönum með
þessa ungu menn I kringum sig
. . . . þú getur gert þér I hugar-
lund hvernig Lance fellur þetta?
— Getur hann ekki stöðvað
hana?
Alan hristi höfuðið.
— Hann reynir það ekki, — hann
ber meiri virðingu en svo fyrir
frelsi einstaklingsins. Þú hefir að
sjálfsögðu veitt því athygli, að
hann kallar hana Didi.
- Ég hélt, að það væri eins
konar gælunafn, sagði Rore.
—Heldurffu, að Lance vildi ekki
miklu frekara kalla hana mömmu,
— Ég veit það. En hún vill vera
ungleg, — að menn ætli hana ár-
um yngri en hún er — hún vill
ekki vera að auglýsa það, að hún
eigi son rúmlega tvítugan. í raun-
inni er allt nánara milli hans og
Helenu Rogers.
Rose horfði á hann steinhissa.
— Þú átt þó ekki við frú Rogers
I Charlesgötunni?
— Jú, hún hefir verið honum
sem móðir — eins og aðstæður
leyfðu. Þekkir þú hana?
Rose fór að hlæja og sagði hon-
um'frá kynnum sýnum við Rogers
og konu hans.
— Þetta skal ég snnarlega segja
Lance sagði Alan.
— Vertu ekki að hafa fyrir því.
Hann er sjálfsagt búinn að gleyma
mér.
Rose reyndi að segja þetta kæru
leysislega.
Hvers vegna skyldi hann muna
eftir henni — ungri biðmasölu-
stúlku?
— Heldurðu að Lance sé ástfang
inn I Enid Walters? spurði hún
eftir nokkra þögn.
— Það er ekki smálítill áhugi,
sem hann hefir á hénni, en ég
það er svo alvarlegt, að hann bið-
ur hennar og hún tekur honum, þá
er það ekki vegna peninganna. Hún
á nóg af aurum sjálf eða vcr. á
þeim, svo að ef hún giftist honum
er það af ást. i
— Jæja, ég á nú bágt með að
trúa, að hún geti elskað nokkurn
annan en sjálfa sig.
Hún horfði hugsi I áttina til
Enid, sem stóð I talsverðri fjar-
lægð frá þeim.
— Gleymdu þessu annars, ég ætl
aði ekki að vera svona rætin . . .
— Vertu ekkert að afsaka þig,
sagði Alan hlæjandi, mín skoðun
á henni er nefnilega hin sama og
þín. Þetta er annars einkennilegt,
ég er þó sneyddur því að hafa hug
boð um hlutina eins og sumar
konur hafa.
Rose svaraði ekki.
— Við skulum annars hætta að
tala um Enid — og Lance, sagði
Alan og lyfti glasi. Nú tölum við
um hana Rose litlu.
Rose þurfti ekki að lesa þvaður
j dálka fréttablaðanna til þess að
j fylgjast með ástarævintýri Enidar
! og Lance. Hann pantaði blóm og
| lét senda upp I íbúð hennar á gisti-
i húsinu á degi hverjum og Rose
! lagði sig fram um að hafa blóm-
j vendina sem fjölbreytilegasta og
| fegursta, en einn daginn misheppn
j aðist henni að hagræða ljós-
rauðum nellikum og rósum — mis-
heppnaðist tvívegis, og er hún tók
til I þriðja sinn tók hún önnur
blóm.
— En þetta hefði orðið mjög
fallegt, heyrði hún sagt allt í einu
og Rose sneri sér við.
— Æ, þér komið ávallt þegar
maður á ekki von á ykkur, sagði
hún stuttlega og beit svo á vör
sér. Skyldi Lance hafa nokkra hug
mynd um hve mikla fyrirhöfn hún
hafði hans vegna? Svo brosti hún
vinalega til hans.
— Get ég verið yður hjálpleg á
einhvern hátt, herra Hammond?
— Eru blómin handa ungfrú
Walters tilbúin?
— Ég er með þau I höndunum.
Blómvöndurinn verður til eftir 2 —
3 mínútur. Ef þér blðið getið þér
15
sjálfar séð ...
Rose starði á gripinn. Hún hafði
aldrei .á ævi sinni séð svo fagran
hring og sagði, eins og henni bjó
I brjósti:
— Ég treysti yður fyllilega, svar
aði hann brosahdi.
En við þessi orð fauk I Rose
þvr-að henni fannst þau bera vitni
um algert skilningsleysi hans á því
hvers var krafizt af henni.
— Getið þér falið þennan fyrir
mig, spurði hann og stakk demants
hring I lófa hennar, —- I blóm-
vendinum?
THINWNS ALL MEMTO
BE AS FEACEFUL AS
TAKZAN—mv
THEIK PTOTECTOES,
THE URUKUTR,lgESftEN-
SOLP-KICH AH-YL)
SEEAS UMASLÉ TO
K.EALIZE HIS '
colomy's pamser:,.
T
A
R
Z
A
N
Ah-Yu virðist ekki geta áttað
sig á því að ekki eru allir menn
eins friðsamir og Tarzan og
verndarar þeirra Ururuættbálk-
urinn og að nýlenda hans sé I
hættu. Við gerum aldrei neinum
WE NEVEK HARM AMYTHINS!
WHY WILLTkAPEg WHO WAMTS
OUK SOLP HARIA US? WE HAVE
MAMY-MAMY SOLP;EOCKS!
' WE SIVE TRAPER HOW MANY 1
HE WANTS! THEN HE SIVES
US THIMSS WE-WANT-NO?^
taioir
JOHfJ
C.cARPo
'MB/S WORLP YOU NEVEK SEE, AH-YU,
. ALL MEN AR.E HOT PEACEFUL-OR. SOOP!
1 SOME MEN WHO HAVE MO GÖL7 KILL
, THOSE WHO HAVE SOLP7! YOU HAVE
MUCH GOL?! SO, EVIL MEM COME '
HERE, MAYSE TOMORROW,TO K.ILL
> YOU STEAL YOUR 60LR!
#
SUT YOU A<E B/G,
, STRONG, TAKZAN!
OU/Z FRIENP! "

neitt. Hvers vegna ætti verzlun
armaðurinn sem vill fá gullið
okkar gera okkur mei? Við höf-
um marga, marga gullsteina. Við
gefum verzlunarmanninum eins
marga og hann vill fá. Þá lætur
hann okkur hafa hluti, sem við
viljum ,ekki rétt? í stóra heimin
um sem þú hefur ekki séð Ah-Yu
edu ekki all’ir menn góðir eða
friðsamir. Sumir menn, sem eiga
ekkert gull drepa mennina sem
eiga gull. Þú átt mikið gull. Svo
að vondir menn koma hingað
kannski á morgun til þess að
drepa þig og stela gullinu. En
þú ert stóri sterki Tarzan vinur
okkar.
I /\fgreiðslu VÍSIS í Kópa
vog! anaast frú Bima
larisdöttir, sími 41168.
A.ígreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
Afgreiðslu VÍSIS í
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
uírni 50641.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
KEFLAVÍK
Afgreiðslu VÍSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
son, sími 1349.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
VÍSIR
ASKRIFEND AÞ.I ONUST A
Áskriftar-
Kvartana-
siminn er
«1661
virka daga kl. 9 - 20, aema
Laugardaga ki. 9 —13.
^A/NAAAAAAAAAAA^\AAAA/