Vísir - 30.06.1965, Blaðsíða 15

V í S IR . Miðvikudagur 30. júní 1985.
15
itmwwamywataBBB!
RACHEL LiNDSAY
— Þið Alan hafið þó ekki deilt?
— Hví ætti ég að deila við hann?
Sannast að segja langar mig til að
taka í lurginn á honum þessum
kaldrifjaða . . . geturðu gert |pér í
hugarlund, hann syrgir einhverja
stúlku, sem hann getur ekki feng-
ið.
— Ja, nú er ég hissa, hver skyldi
hún vera?
— Hef ekki hugmynd um það,
Rose kannski? Eða einhver önnur.
Hann hagar sér að minnsta kosti
heimskulega.
— Gleymdu því ekki, að hún er
konan min.
— Fyrirgefðu hvað ég er takt-
laus, en þú hlýtur að sjá hvernig
manninum líður. Ég hafði auðvitað
enga ástæðu til að halda að það
væri Rose, það getur alveg eins
verið einhver önnur.
— Hann hafði vissulega sitt
tækifæri áður en ég kom á sjón-
arsviðið, sagði hann.
— Og hafi svo verið, endurgalt
hún ekki tilfinningar hans, en
svo getur það verið einhver önn-
ur, — ég skil ekki að hann skuli
hafa heitstrengt að kvænast aldrei,
ég gæti...
Lance gekk til hennar og greip
í hár hennar og hristi koll hennar.
- Láttu þér í léttu rúmi liggja.
Alan er ekkert barn — láttu hann
ráða fram úr sínum vandamálum.
Hún svaraði engu og hann horfði
á koll hennar. Hún hafði ekki lit-
ið upp, horft í aúgu hans.
— Susan, hvíslaði hann, þú ert
þó ekki ástfangin í Alan?
Susan kinkaði kolli og sagði hálf
snöktandi:
— Er það ekki hræðilegt, hér
er ég, ung, auðug — og falleg —
ef ég má segja það — stattu ekki
þarna gónandi, ja, falleg — að
minnsta kosti nógu snoppufríð til
þess að geta hremmt hvern sem ég
vildi nema þann eina, sem ég vil.
Að ég skyldi falla fyrir þessum —
þessu dauðyfli. Hann lítur ekki
einu sinni á mig.
— Svona, svona, sagði Lance
og talaði til hennar eins og þegar
hann var að hughreysta hana, þeg-
ar þau voru krakkar það dylst nú
engum að Alan lítur þig hýru auga
— Lítur mig hýru auga ... þá
hefðir þú átt að sjá svipinn á hon-
um þegar ég sagði honum að ég
væri nógu gömul til að giftast
og fara að eignast börn.
— Já, þetta er svona alvarlegt,
sagði Lance, við verðum að gera
eitthvað í þessu, Susan ...
Og Lance var langa stund ákaf-
lega Ibygginn á svip.
— Hann lítur á mig eins og
krakka, sagði Susan loksins, er
henni fannst þögnin orðin óbæri-
leg.
— Við verðum að láta hann fá
ráðningu, — gera hann afbrýði-
saman.
Lance hló.
— Ef hann kæmi nú að þér þeg
ar einhver annar væri að — já,
hann þyrfti að sjá þig í faðmlög-
um með öðrum. Hvernig skyldi
honum verða við — skyldi hann
ekki koma upp um sig — og þá
gætirðu gengið á lagið.
— Þetta getur svo sem vel heppn
azt — ef það væri þá einhver,
sem hann gæti orðið afbrýðisam-
ur út í, annars mundi hann bara
líta á mig sem daðursdrós, og þá
dæi ég. Hver — ?
— Ég, sagði Lance hlæjandi, ég
skal taka að mér hlutverkið.
— Þú, sagði hún og gat varla
j stunið upp, nei, Lance, Rose gæti
misskilið það, ef hún kæmist að
þvf.
— Rose mundi ekkert segja,
sagði Lance hægt. Nú skal ég
: segja þér dálítið, Susan. Ég gekk
j ekki að eiga Rose af því að ég
; elskaði hana.
Og hann sagði henni alla sólar-
söguna. ufftIra2öÖQG j
Hún horfði á hann trufluð og
undrandi.
— Ég held ég skilji að minnsta
kosti hvernig þér var innanbrjósts,
jafnvel að þú fórst þessa leið þér
til bjargar ,en ég skil ekki í Rose.
Hún hefur áreiðanlega ekki sótzt
eftir peningunum þínum. Það er
ég alveg sannfærð um. — Lance,
hvernig fer þetta fyrir ykkur. Þið,
ungar manneskjur, getið ekki lifað
svona áfram í svona sambúð, —
ég er viss um, að það er heilsu-
far hennar, sem heldur þvf uppi,
það er að segja, þú veizt hvað ég
meina — þið getið ekki til lengd-
ar...
— Ég veit ekki um Rose, en
ég veit hvað mér líður — og ég
get ekki unað þessu öllu Iengur.
Hann brosti dapurlega.
— En það var ekki meiningin að
fara að tala um mig. Hvað segirðu
um hugmynd mína. Þú hefur allt
að vinna — og getur engu tapað.
Hún gretti sig, en var þó glettn-
isleg.
— Þú ert nú alveg indæll, Lance,
ég skil ekkert í að ég skuli hafa
orðið ástfangin af þér ...
I — Vertu fegin að svo fór ekki,
sagði hann og kippti henni upp
úr stólnum og tók utan um hana.
! Og héðan í frá skal ég gera Alan
vitlausan af afbrýðisemi — og nú
skaltu vera við því búin, ef ég veit
af honum nálægum, að ég faðma
þig að mér og kyssi þig —
— Þú verður að vera viss um,
að hann komi að okkur —
— kyssi þig, svona, það er víst
bezt að æfa sig, tækifærið getur
boðizt hvenær sem er.
Og Lance tók betur utan um
hana og kyssti hana beint á munn
inn.
— Lance, þú ...
Og svo var það ekki meira —
en þegar stundin kom var það ekki
Alan, sem varð vitni að þvf, að
Lance kyssti hana.
Rose og Alan höfðu ekið inn f
bæ og Susan sat og las f bók,
er Lance kom til hennar.
— Nú er tækifærið, Susan, sagði
hann, stærsta tækifæri ævi þinnar
... hann lagði við hlustirnar ... ég
heyri í bílnum .. við ætlum hon-
um 60 sekúndur
Susan hló og Lance taldi..
fimmtíu og níu, sextíu — ... þeg-
ar Susan leit upp stóð Rose í dyr-
unnum og horfði á þau. Hún strauk
hár sitt aftur og sagði, er hún loks
fékk mælt:
— Ég vissi ekki...
Rose heyrði sfna eigin rödd, en
eftir á mundi hún ekki hvað hún
hafði sagt, eða bvort þau hefðu
sagt nokkuð, en einhvern veginn
komst hún upp í svefnherbergi
sitt. Þar hneig hún niður á rúm
sitt. Hún hefði átt að geta vitað
fyrirfram, að þetta hlaut að ger-
ast. Hún hafði bara ekki getað
gert sér grein fyrir, að það myndi
gerast svona flijótt — og að það
yrði Susan....
En ef Rose var örvæntandi var
Susan það ekki sfður.
— Hvað getum við gert, Lance?
sagði hún og neri saman höndun
um. — Farðu upp til hennar og þú
verður að segja henni hvernig f
öllu liggur....
Lance hristi höfuðið.
I — Það væri tilgangslaust, hún
| mundi ekki trúa þvf.... að það
! gæti eyðilagt allt, mundu að þau
' eru einlægir vinir, hún og Alan,
j við verðum að bíða einn eða tvo
| daga, en þá verðurðu að nota vel
iog hremma bráðina hvað sem það
1 kostar. Hann skyldi nú ekki elska
j þig eftir allt — en ekki vilja játa
þér ást sína einhverra dularfullra
i ástæðna vegna. Haltu vel á spilun
um. Ég skal taia við Rose — en
ekki í kvöld.
— Hugmyno þín var víst ekki
eins góð og þú hélst, Lance, —
erum við tvö sömu krakkarnir og
við alltaf höfurn verið, þegar við
erum saman?
— Ertu að sýta? spurði Lance.
— Við vorum aldrei að sýta
neitt, sagði hún og leit upp, og
gerum það ekki nú. Komdu bara
ekki með fleiri ráð — láttu mig
fara mína leið að markinu. Og
mundu að gera gott úr þessu við
Rose.
— Fyrirtak, sagði hann brosandi
í léttum tón, þótt honym liði illa
j en hann óskaði sér þess af öSlu
hjarta, að Rose hefði ekki séð
þetta. Hann gat ekki gleymt til-
liti augna hennar, er hún stóð
þarna í gættinni....
Susan kveið fyrir að hitta Rose
en þegar þau settust að kvöld-
| verðarborði var Rose eins og hún
átti að sér, róleg og brosandi. Og
Lance var glaður og hann var stað
ráðinn í að skýra allt fyrir henni
undir eins og Alan.... hann leit
sem snöggvast til Susan. „Skóla-
stelpa,“ hugsaði hann, „nei, ekki
lengur, það þyrfti enginn að
i kvarta sem fengi hana.“
Þau fóru til Monte Carlo um
| kvöldið eins og ákveðið hafði ver
j ið. Rose hafði aldrei komið þar
fyrr og þótti skemmtilegt að koma
þar, en nóg að koma einu sinni.
Undir niðri var henni þungt í hug
j Lance og Susan voru kát og Rose
fannst þau enga grein gera sér
fyrir hvað þau höfðu gert henni.
Á heimleiðinni sungu þau fullum
hálsi, en Rose sat þögul við hlið
Lance með hendur í skauti sfnu.
Þegar Rose var stigin út úr bif
reiðinni og horfin inn um dyrnar
flýtti Susan sér í framsætið.
— Ég ætla að aka jneð alveg
inn f bílskúrinn.
Hún rétti honum veski.
— Rose mefur víst gleymt þessu
— Við bíðum andartak. Ég gæti
trúað að Alan komi eftir veskinu.
Bezt að nota tækifærið. Þarna
kemur hann. Og það var sem hann
hugði. Rose hafði sent hann eftir
i veskinu. Þegar hann sá þau sitja
þarna, sá þau halla höfði hvort
að öðru, stóð hann sem rígnegld
; ur. Susan og Lance.... honum
fannst allt hringsnúast fyrir aug-
um sér. Og svo hvarf hann inn
Veskinu hafði hann gleymt.
— Hann er farinn, hvíslaði Sus
an.
— Þetta ætti að hafa sfn áhrif.
Þetta er allt undir þér komið.
Hann tók veskið.
— Ég fer með það upp til Rose,
sagði hann f léttum tón.
j Hún sat fyrir framan náttborðs
| spegilinn og burstaði hár sitt, er
I hann barði létt á hurðina.
— Hver er þar? spurði hún.
j Rödd hennar var dálítið óstyrk.
— Það er ég, Lance . . .. þú
I gleymdir veskinu þínu í bílnum.
Rose gekk til dyra og opnaðl
þæf. Hann horfði á hana brosandi.
Það var varalitur í öðru munnvik
intj pg n gnnarri kinninni....
Htjjt var búin að taka við vesk<-
inu, en missti það úr höndum sér
! á gólfið. Þau beygðu sig bæði sam-
; tímis, og þau rákust svo hart á, að
! hún hefði dottið ,ef hanp hefði
ekki gripið hana. Hann horfði með
aðdáun í augum á hið föla, fagra
andlit hennar. Aldrei hafði honum
fundist hún fegurri, eftirsóknar-
verðari. Hann renndi augum á nær
naktar herðar hennar og brjóstin ..
s
I flytur dagíega m. a.:
nýjustu fréttir í máli og
myndum
sérstakv efni fyrir unga
fólkiö
■ íþróttafréttir
myndsjá
rabb um mannlifiB, séð
í spegilbroti
\ - bréf fr* lesendum
stjöniuspá
myndasögur
framhaldssögu
þjóðmálafréttir
og greinar
dagbók
s
ier ódýrasta dagbiaSið
Itil fastra kaupenda.
— áskriftarsími í
Reykjavík er:
116 6 1
AKRANES
| Afgreiðslu VISIS á Akranesi1
| annast Ingvar Gunnarsson,
i sími 1753.
Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangað
ber aö snúa sér, ef um j
kvartanir er að ræða.
| Afgre’ðsiu VÍSIS á Akureyri'
i annast Jóhann Egilsson,
'sími 11840.
Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur, og þangað
ber af snúa sér, ef um'
kvartnir er að ræða. |
Aðvörun ..Jti höfðingja um að
þeir færu ekki inn í land Ururu-
manna og þolinm. Tarzans er á
enda. Það er enginn hellir full
ur af gulli í landssvæði Miti
höfðingja og engir stórir Köngu
lóarapar. Njósnar'i þinn sagði þér
heimskulega sögu. Farðu með
friði til verzlunarstöðvar þinnar
ef þú ert löglegur verzlunarmað
ur. Ef við drepum ekki ókunnu
mennina með byssurnar fljótlega
þá deyja höfðing’i okkar og Tarz
an bráðlega.
virka daga ki. 9 - 20, aema
laugardaga kl. 9 — 13.