Vísir - 30.09.1965, Blaðsíða 4

V í SIR . Fimmtudagur 30. september 1965
Heimsótt skógræktarstöð
við Skorradalsvatn
Þarna eru þeir félagamir sem heimsóttu Halldórslund. Frá vinstri: Ölafur Runólfsson, Gunnlaugur
Ólafsson, Kristinn Guðmundsson, Ingimar Jóhannesson, Halldór Jónsson og Kristófer Grímsson.
Eftir að trén eru komin á visst
þroskastig geta þau séð um sig
sjálf svo framarlega, sem þau
fá nóga næringu úr jarðvegin-
um.
I landi Stálpastaða hefur ver-
ið plantað á þessum 13 árum
um hálfri milljón planta og eru
það um 20 tegundir, sem hér er
um að ræða.
Boðsgestir Skógræktarinnar
og blaðamenn áttu góðan dag
þama á fögrum stað. Fyrst var
gengið um Halldórslund, sem er
yngstur eða frá 1958, þá innar
í skóginn um lund Kjarvals frá
1954 þar sem trén fara að verða
stærri og loks í lund Braathens
en þar er gróðurinn stórvaxn-
astur. Utan girðingar Skógrækt
arinnar er enn eldri gróður,
tré sem skógarvörðurinn Ágúst
ir trjágróðursins, sem þarna er
hentar mæta vel við þær aðstæð
ur sem við búum við.
Sexmenningamir frá Hvann-
eyri höfðu ekki litið þennan
lund augum fyrr en nú. Gróður-
inn er að vísu enn ekki hávax-
inn, en þeir voru mjög hrifnir
af og voru fullvissir að Halldór
Vilhjálmsson mundi ekki hafa
kosið sér betri minningu en ein
mitt þessa. Þegar við komum í
lundinn var heldur slæmt veður
en um leið og komið var í lund
inn brauzt sólin fram úr skýja
þykkninu og meðan á heimsókn
inni stóð héldu veðurguðirnir
hlífðarhendi yfir okkur. Kjar-
val var heldur en, ekki í glöðu
og góðu skapi, þegar hann hopp
aði milli steinanna í lundinum
sínum .Hann bar göngustaf sinn
Þeir rækta fyrir komandi kynslöðir
Um síðustu helgi átti blaðamað
ur frá Vísi jjftsHcost að fara með
Hákoni Bjárnacsyni, skógræktar
stjóra, upp S’Skorradal, þar sem
Skógræktin hefur eina af stöðv
um sínum. Landið heitir Stálpa
staðir. Á Skorradalshálsinum
norðanverðum hefur verið plant
að f um 100 hektara lands nið
ur við vatnið. Staðurinn er
mjög fallegur og skógarlundirn
ir yndisfagrir. Þeta land gaf
Haukur Thors skógræktinni fyr
ir 13 árum. Norski stórútgerðar
maðurinn Braathen gaf fyrst
peninga til skógræktar og mynd
arlegur lundur sem er um 30
hektarar var gróðursettur með
ýmsum trjátegundum fyrir fé
hans. Þorsteinn Kjarval gaf stór
gjöf til skógræktar, þegar hann
seldi hlutabréf sín í Eimskipa-
félaginu og við hliðina reis
hans lundur. Tvær ónafngreind-
ar konur gáfu sömuleiðis pen-
inga til skógræktar þarna. Og
loks komu skólafélagar frá
Hvanneyri saman og söfnuðu
um 80 þús. krónum og gáfu til
skógræktar þarna til að heiðra
minningu látins skólastjóra síns
Halldórs Vilhjálmssonar.
Sex þessara manna voru með
í ferðalaginu með skógræktar-
stjóra og blaðamönnum upp í
Skorradal um síðustu helgi. Þeir
höfðu flestir verið í skóla á
Hvanneyri árin 1912 — 1915, en
einn þeirra talsvert seinna. Þá
var Þorsteinn Kjarval, bróðir
Jóhannesar listmálara með í för
um, léttur sem unglamb þótt
kbminn sé hátt á níræðisaldur-
iiin.
k Skógiáékti'n þarná " býhjáði
1952. Það er lundur Braathens
sem fyrst var byrjaþ að gróður
setja í. Þá kom Kjarvalslundur,
lundur kvennanna þriggja og
loks lundur Halldórs Vilhjáims
sonar. Þeir peningar sem varið
hefur verið til þessarar skóg-
ræktar eru því aðallega gjafir
frá velunnurum skógræktar-
mála. Skógræktin þurfti bara að
kosta girðinguna. „Gróðurinn
hér verður virði milljóna í fram
tíðinni", sagði skógræktarstjóri.
Áætlað er að hektarinn af rækt
sem þessari muni kosta um
15,000 krónur í plöntun. Aðal-
vinnan er að koma plöntuninni
af stað, það vandamál er ekki
al-íslenzkt, því þannig er það í
h -’Ti löndum suður í Evrónu.
Árnason hefur hirt um. Þar
eru allra myndarlegustu tré og
^reinilegt er að margar tegund
að árssprotunum .Það mátti
gjörla sjá að hann var ánægður
Framh á 6. síðu
X : . V i ;p
Ágúst Ámason skógarvörður og Hákon Bjarnason, skógræktarstjóri.
Það er sagt að við lifum á öld efnishyggju.
Fólk hugsar meira um veraldleg gæöi en andleg.
j\llir eru með í leiknum, kapphlaupið um lífs-
gæðin er líklega harðasta keppni sem fram fer.
Fólkið hugsar aðeins um nútíðina. Hvað framtíð-
in ber í skauti sér skiptir ekki svo miklu máli.
Lítill kvistur á sendinni heiði skiptir svo sára-
litlu máli fyrir flest fólk. í þess augum er hann ekki
peninga virði og því fær hann enga náð. En það
eru ekki allir sem hugsa á sama veg. Á íslandi
er öflugur hópur fólks, skógræktarfólkið, sem
vinnur stöðugt að framgangi skógræktar á þessu
bera og hrjóstruga landi okkar. í augum þessa fólks
er litli kvisturinn orðinn að stóru furu eða barr-
tré. Það sér tréð fyrir sér, þar sem skógarhöggs-
menn fella það, og draga niður að vatninu, þar sem
því er fleytt niður að sögunarmyllunni. Skógrækt-
arfólkið telur ótvíræða framtíð íslenzkra skóga
sem nytjaskóga, ekki aðeins sem sælureita þar sem
fjölskyldurnar geta komið saman á sumarlagi í
góðu veðri.
Fallegt íslenzkt grenitré með köngli. Hákon, skóræktarstjóri og Ágúst sjást bak við tréð.