Vísir - 30.09.1965, Blaðsíða 11

JJver skyldi trúa því nú, að
enski valsinn þótti svo
djarfur og allt að því dónaltíg-
ur fyrir hundrað árum, að allt
eldra fólk með óskertri sjálfs-
virðingu og „heilbrigðri siðgæð
iskennd — og sá hópur var ekki
síður fjölmennur þá en nú —
reis gegn honum sem hneyksl-
anlegu og óviðurkvæmilegu
tízkufyrirbæri Þar með var
enska valsinum að sjálfsögðu
tryggt langlífi, sem hefur enzt
honum enn. Sömu sögu er að
segja um tangóinn sem vakti
slíkar deilur hvarvetna meðal
siðaðra þjóða á sinni tíð, að
sjálfur páfinn í Róm fékk par
til að dansa hann fyrir sig, svo
að hann fengi úr því skorið
með eig'in augum hvort hann
ætti að banna þá „ósiðsemi“
meðal kaþólskra eða ekki —
en sá dans er einmitt upprunn
inn hjá kaþólskum þjóðum —
en svo fór, að páfi kvaðst ekki
sjá neitt ósiðsamlegt við þann
dans. Sannar það í rauninn'i,
að tangóinn var annað og meira
en „hneykslanlegt" tízkufyrir-
bæri, en hann lifði það af, að
vera dæmdur óhneykslanlegur
af sjálfum páfanum. Því næst
var það „Charleston“ — senni
lega fyrsti dansinn, sem sam-
inn var beinlínis með það fyrir
augum að hneyksla góðborgara
í auglýs'ingaskyni fyrir skemmti
staði og skemmtikrafta — hvað
og tókst, svo að um munaði.

..................................................... ...................... ...........,....n[-,—,.............................
r.v.v.v.«{.vAww.v.i-.v.wv.v.w\W.vAívv\^<«í«y'W':K<'..wJ.v.-.v.-.v.w.v.vAv.w.v.T.Mw.v.v.vwA™-.v.v^.A.^vA*vm»fcv^í<«»i>^w<^^^
TTpp úr síðari heimsstyrjöld-
inni hefur komið fram ara
grúi nýrra, eða endurvakinna
og breyttra dansa, sem kallast
mega róttæk bylting varðandi
alla danshefð á undanfömum
áratugum þar eð þe'ir byggðust
fyrst og fremst á taktf. hrynj.
en öllu minna var skeytt um
listræn sjónarmið. Að sjáif-
sögðu var ekki lengur neitt at-
riði lengur hvort að þeir væru
hneykslanlegir — jafnvel ekk
ert auglýsingaatriði — fólk var
nefnilega löngu hætt að hneyksl
ast á þeim hlutum eða skjóta
þeim undir úrskurð páfans, svo
að jafnvel nektarspriklið gerð-
ist þokkalegt og vinsælt
skemmtiatriði.
ralv dSÍ ntfigGÍnilvl ___
'C'lestir reyndust þó dansar
þessir dægurflugur, þó að
þeir breiddust út eins og eldur
í sinu um allan hinn siðmennt-
aða heim, meira að segja austan
jámtjalds. Þó varð twistið
furðu lífseigt, afbrigði þess eru
jafnvel enn í fullu fjöri, og
spáðu danssérfræðingar því þó
jyjargt bendir til að vertíðin
hjá bókaútgefendum byrji
í fyrra lagi í ár. Þeir eru að
minnsta kosti farnir að iáta upp
skátt^ sumir hverjir, um beit-
una, sem þeir ætla að egna
með öngla sína f von um að
kaupandinn bíti á .. og enn virð
ast kerlingabækumar sú tál-
beitan sem þe’ir álíti að verða
muirt hvað veiðisælust Virðist
svo sem barátta okkar séra
Sáms — með tvíræðum stuðn-
ingi nóbeisskáidsins — ætli að
bera þar lftinn árangur, nema
Þá helzt þveröfugan við það,
sem við reiknuðum með. Það
-;f„,fieiri en Þór fengið hnéskít
1 átokum við kerlingar og mátt
við þremenningar sossum
segja okkur það sjálfir, þær
eru ekki aðeins fjandanum líf-
seigari, heldur eykst þeim jöt
umskan með aldrinum, eins og
sfskrifur þessar sanna. Á með
an ungum og sprækum höf-
undam tekst með harmkvælum
að unga út einni og einni bók
annað og þriðja hvert ár með
hraðvirkum tækjum og tækni,
eins og segulbandi og rafmagns
ritvél, leika þær öldruðu sér
að því að skrifa tvær og þrjár
— jafnvel fimm til sex ______
skáidsögur á árj með penna eða
blýanti og mundu eflaust af-
kasta enn meiru, væíi markað
ur fyrir hendi. Og á sama tíma
og bækur yngri rithöfundanna
eru endursendar í stórslumpum
frá bóksölum til útgefenda og
enda að lokum inni f Skama,
renna kerlingabækumar út eins
og heitar lummur í hverri jóla-
hrotu, og þykist nú ekkert bóka
forlag efnahagslega tryggt
nema að það hafi að m’innsta
kosti eina eða tvær aldraðar sf-
skrifur á sfnum snærum .. Eru
þeir jafnvel til í þeim hópi, sem
álfta að skrif okkar séra Sáms
hafi ekki einungis orðið til að
gera kerlingabækurnar stórum
v’insælli hjá almenningi, heldur
hafi þau samtímis hleypt þeim
fítonsanda í kerlingamar, að
bær gerast nú þrfefldar — að
minnsta kosti! Semsagt, hér
mega karlrithöfundar siá sfna
sæng upp reidda og að sjálf-
söqðu af kerlingum. hvað ann
að! Þeim er því jafngott að
snúa sér unp í horn — og
hrjóta, til að sýna að þeir séu
bó enn með lífsmarki Við séra
Sámur skulum raula be'im svefn
liöð — vöíguvfsu á Hörnu — og
klanna ofan á þá ekki mega
kerlingamar vera að bvf hvort
eð er — bær eru að skrifa
ekki löngum lífdögum. Sannar
það, að þeim getur skjátlazt
ekki síður en sérfræðingum yf-
irleitt.
Að undanfömu hafa áhrif
þjóðdansanna á tízku dans-
ins gerst æ meiri og sterkari,
svo að segja má um suma
þeirra, að þar séu einstakir þjóð
dansar komriir aftur í tízku
með sáralitlum breytingum. í
ár, eða á komandi „dansvertíð"
er t.d. um tvo slíka endur-
vakta þjöðdansa að ræða, sem
spáð er mikilli hylli, annar
þeirra er jógóslavneskur, og hef
ur hlptið nafnjð ,,SlivovitzV f
endurskím sinn’í — munntamt
orð í öðru sambandi, sem áreið
enlega verður ekki til að draga
úr vinsældum hans
JJinn dansinn er grfskur að
uppruna, Sirtaki sem senni-
lega verður þó fremur kenndur
v’ið Zorba, eftir að kvikmyndin
um Zorba hefur kynnt hann al-
menning og þá tónlist, sem hon-
un», fylgir. Þette er dan3, sem
getur dansað, oða hann er
mmmmmssám^mmmmmmmmm
dansaður í röðum, með eins
mörgum þátttakendum og vera
vill og í eins mörgum röðum
og húsrúm leyfir og halda dans
endur þá höndum á öxlum þeim
næsta í röðinni. Sporin em söm
fyTir karla og konur og um
tvenns konar sporasamstæður
að ræða. Birtast hér myndir af
þeim báðum, lesendum til nokk
urrar glöggvuunar.
Jjess má að lokum geta, að
danskennarar hér hafa boð
að að þeir hafi Sirtaki eða
Zorba á námskrá í vetur. Senni
lega Slivovitz líka..
Kári skrifar:
lYJér hefur borizt bréf frá ein-
■*■ um lesenda blaðsins vegna
skrifa hér í dálkinum á þriðju-
daginn Þar var rætt um hákarl
inn og talin hin mesta ósvinna
að bjóða útlendingum hann t’il
matar, þá er þeir gerðu gisti-
heimsókn hér á landi. Þessu er
ég sjálfur ekki aldeilis sammála
ég hef það fyrir venju að fara
með vinj mína erlenda sem hing
að koma í he'imsókn á veitinga-
hús og bjóða þeim hina mestu
kræsingu — fslenzkan hákarl
og hvannarótarbrennivín með.
Bregzt það aldrei að hinum er-
lendu gestum þykir þetta hið
mesta sælgætl og dýrlegt ævin
týri að snúa atvikarásinni við:
að borða hákarl, en ekki öfugt.
að maður borði hákarl, en ekki
öfugt.
Dýr er hákarlinn
En nú veit ég ekki hvort mér
verður fært að fylgja þessari á-
gætu reglu lengi framvegis. Ný
lega fór ég með erlendan vin
minn á veitingahús og pantaði
einn skammt af hákarli. Það
eru ca. 10 krónu stórir smábit-
ar, sem kokkteilpinna er stung
ið f. Hákarlinn var að vísu hinn
ágætasti að þessu sinni
sem alla jafnan. — En
þegar ég fékk réikninginn sá ég
að þessi skammtur fyrir einn
mann kostaði hvorki meira né
minna en 95 krónur eða nokkuð
á annað hundrað krónur þegar
þjónustugjald er reiknað með!
Dýr yrði hákarlinn allur, datt
mér í hug, þegar ég sá töluna.
1000% álagning
Ég veit ekki hvernig veitingam.
hér á landi hafa hugsað sér
að stefna. Þetta kosta nokkrir
smábitar af hákarli. Og nú sé
ég að kókflaskan, sem veitinga
húsin kaupa inn á 2-3 krónur
kostar 31 krónu útseld (sbr.
Mánudagsbiaðið). Það mun
vera að minnsta kosti 1000% á-
lagning. Og þetta alit er manni
gert að greiða eftir að af
manni hafa verið teknar 25
krónur, í fatagjald, jafnvel þótt
maður sé yfirhafnarlaus!
Ef þetta er ekki hámark aula
skaparins og fjárplógsstarfsemi
ve’it ég ekki hvað það er Og
svo eru yfirvöld sem aðrir að
tala um að gera ísland að
miklu ferðamannalandi. Vita
mennirnir ekki að hvergi f heim
inum þekkist þetta molbúagjald
sem hefur verið sett hér á landi
Skylt er að geta þess að gegn
gjaldinu leggjast allir veitinga
menn því hluti þess rennur í
annan farveg en til þeirra.
Brauðið á pund
Og aðra sögu get ég sagt af
kunningja mínum. Hann var ný
kominn frá London og bauð
mér upp á te og eina smurða
fransbrauðsneið og fékk sér
það sama. Reikningurinn hljóð
áði upp á 110 krónur. Guð minn
góður, hrópaði.Bretinn upp yfir
sig Næstum því eitt sterlings-
pund. ísland er þá orðið dýr
asta landið f álfunni.
Ég skai taka það fram að
þessi maður er sterkefnaður En
fyrir þessa upphæð má snæða
fyrsta flokks þríréttaða máltíð
á beztu veitingahúsum í Lond
on. Hér nær upphæðin aðeins til
tveggja brauðsn. áleggslausra
og tebolla. Er furða þótt sum
um þyki tólfunum kastað?
I