Vísir - 08.10.1965, Blaðsíða 11

Sagan um frúna, sem
ætlaði út í búð á bílnum
sínum, en hann bilaði,
1
Unga húsmóSirin var nýstig
in upp í litla eiginkonubílinn og
hafði ekki ekið nema nokkra
metra áleiðis til matvörubúðar
innar þegar hreyfill bílsins
stoppar allt í einu. Nú eru góð
ráð dýr. Hún kemst þó fljót-
svo hún varð að leita til
næsta lögregluþjóns er í
stuttu máli svona:
lega að því að hreyfillinn er aft
an í bílnum, svo hún opnar
vélarhúsið og horfir smástund
á hreyfilinn, en getur ómögu-
lega séð að nokkur skapaður
hlutur sé í ólagi. Þá kemur lög
regluþjónn.
Sagan um ungu frúna
Ljóshærð
°9
falleg
Þetta er hún Elke
Sommer, leikkonan
unga og þýzka, sem
kvikmyndahúsagestir
kannast vel v/ð úr
ýmsum myndum.
Þessi mynd er úr
þýzkri „villta-vesturs" kvikmynd: „Winnetou og bjarndýraveiðarinn".
Út vil ek...
Ovo mun sjást af óvefengjan-
^ legum skýrslum, að aldrei
hafi fleiri landar gert víðreist en
f sumar. Þetta er gott og bless
að — að minnsta kosti ef
marka má þá kenningu að
heimskt sé heimaalið bam,
margt viti sá, sem víða fer og
allt það. Samkvæmt því ætti
þeim stöðugt að fara fækkandi
heimskum heimaalningum og
þeim að sama skapi fjölgandi,
sem margt vita. Þeir fyrirfinn-
ast þó eflaust, sem telja nokk-
urn vafa á að þeirrar þróunar
gæt; svo í þjóðfélagi voru, að
ekki verði hjá komizt að sjá
það... en það er ekkert að
marka, það hafa alltaf verið
uppi nöldurseggir, sem reyna
að draga úr öllu, og gera smá-
atriði, sem miður fara, að stór-
vægilegum atriðum, sem yfir-
skyggi allt það, sem betur fer
... það hefur til dæmis flogið
fyrir, meira að segja verið full-
yrt í blöðum, að þessir ferðalang
ar komi heldur en ekki færandi
varninginn heim — hagnýti sér
þann gjaldeyri, sem þeim stend
ur til boða, til kaupa á fatn-
aði á sig og fjölskylduna og
öðrum nauðsynlegum hlutum
og sé þetta hvorki meira né
minna en stórhættulegt öllum
iðnaði og verzlunum í landinu.
Hins vegar hefur aldrei verið
neitt á það minnzt, að nokkuð
sé athugavert við að þeir hinir
sömu taki út alla þá gjaldeyr-
isupphæð, sem leyfð er — það
er ekki talið nema sjálfsagt, en
þeir eigi bara að verja henni
betur þegar út kemur, eða með
öðrum orðum í það, sem þeir
geta ekki tekið heim með sér
nema óbeinlínis, ekki kaupa fyr -
ir hana nein verðmæti, heldur
beinlínis að sóa henni, svo að
þess sjái engan stað. Þeir geti
til dæmis varið gjaldeyri sínum
í stanzlaust fyllerí, eða keypt
fyrir hana blíðu þeirra, sem láta
hana fala fyrir fé... Það má
vel vera, að þetta sé hin eina
rétta gjaldeyrismeðferð, hlýtur
eiginlega að vera það, þyí
heyrzt hefur að hið opinbera
ætli að gera ráðstafanir, að
vísu óbeinar, til þess að
tryggja að þeirri kenningu verði
framfylgt, og mun tollheimtu-
mönnum einkum ætlað að hafa
þar gát á hinu bersyndugu —
hvað einhverntíma hefði þótt
fyrirsögn. En ánægjulegt hlýtur
þetta að verða fyrir þá, þegar
þar gát á hinum bersyndugu —
með sér að utan... að geta
staðið álengdar, þegar toll-
heimtumennirnir eru að róta í
troðnum töskum þeirra bersynd
ungu... að geta þá staðið á-
lengdar og haft yfir hina fornu
bæn faríseanna og þakka sín-
um sæla, að þeir séu ekki eins
og þessir menn ...
Askriftarsími
VÍSIS
er
11661
Ha? segir hann. Er bíllinn
bilaður? Unga frúin heldur nú
það og lögregluþjónninn lítur
á hreyfilinn. Hann biður kon-
una um hámál, hún dregur nál
úr hári sér. Það þarf að hreinsa
eitthvað.
3 lagi, segir hann, og réttir ungu
Lögregluþjónninn tekur við konunnj nálina sína aftur. Hún
nálinni og pikkar hingað w " þakkar fyrir sig.
þángað í hreyfilinn. Þetta eríw'
Vandinn er leystur — hús-
móðirin er lögregluþjóninum af
ar þakklát, nú veit hún hvem-
ig viðgerðarmennimir á verk-
stæðunum fara að því að gera
við bíla. Hún stígur ánægð upp
í bílinn sinn, og lögregluþjónn-
inn heldur áfram að sinna sfn-
um störfum.
Kári skrifar:
Æ fengi hækkaði í verði 1. þ.
m. Og eins og gengur —
hvort sem um verðhækkun á
áfengi er að ræða eða öðm, er
mikið um hana rætt, rétt í bili
— það dregur úr áfengiskaup
unum nokkra daga, svo sækir
alit í sama horf með kaup á
þvf eins og annað sem hækk-
ar í verði. Og líklega er nú þeg
ar jafnmikið selt af áfengi og
áður og jafnvel heyrðist ekki,
að neitt verulega hefði fækkað
um seinustu helgi þeim, sem
lögreglan þurfti að veita húsa
skjól vegna ölvunar. Annars
munu menn minnugri á aðrar
hækkanir en áfengishækkunina.
Kunningi minn minnti mig á
viðhorf manna á seinustu öld,
með því að vitna í eina skáld-
sögu Jónasar frá Hrafnagili, þar
sem hann kemst að orði á þá
Ieið, að einn væri sá tollur,
sem menn borguðu möglunar-
laust, og það væri brennivíns-
tollurinn. Já, menn kvörtuðu
yfir sköttunum þá ekki síður
en nú, og ósmár er sá „skattur“
sem landsmenn greiða með á-
fengisþambinu, og ekki minnkar
hann við það að brennivfns-
flaskan er komin upp í 270
krónur. En vitanlega var þetta
sjálfsögð hækkun. Ríkið þarf
sitt eins og aðrir. Og þetta er
sú skattbyrði, sem enginn þarf
að bera, nema þá af frjálsum
vilja. Ráðið er svo ósköp ein-
falt: Að drekka ekki. Eða þá
að gera þessa skattbyrði svo
léttbæra, að menn blátt áfram
finni vart eða ekki til hennar,
— þ. e. með því að drekka lítið.
„Hóflega drukkið vín gleður
mannsins hjarta“, sagði Salo-
mon. Menn geta sem sagt
hætt að drekka, ef þeir vilja
ekki greiða þennan skatt, eða
ráðið sjálfir hvað þeir greiða
þ. e. verið hófsamir að jafnaði
(og góðglaðir aðeins í hófum og
réttum) og lofað hinum að bera
meginbyrðamar. En í fullri al-
vöru verður að segja: Þjóðin er
á háskalegri braut vegna sf-
vaxandi áfengisnautnar karla,
kvenna og unglinga. Sú hætta
er að verða augljósari því
lengra sem líður. Hækkun á-
fengis mun því miður vart
draga úr henni, eftir fyrri
reynslu að dæma, en ofneyzla
áfengis er áreiðanlega mestur
bölvaldur í þjóðfélaginu. En
hversu skal úr bæta? Um það
hefur verið, og verður deilt, —
en víst er, að bæta má ástand-
ið, sé einharðlega fram gengið
í baráttu til þess að vekja og
styrkja viljann til þess.