Vísir - 27.10.1966, Blaðsíða 11

Vísir - 27.10.1966, Blaðsíða 11
En það var tekið sérstaklega eftir henni, vegna þess að hún var ó- venjulega falleg og e. t. v. var haldið vemdarhendi yfir henni vegna ættamafnsins, sem hljóm- aði svo vel. Þegar hún var þrettán ára tók hún upp hárgreiðsluna, sem hún seinna hélt, og gætti í henni á- hrifa frá listmálaranum Botticelli sem var frægur á endurreisnartím unum. Hárinu var skipt í miðju og tekið saman í hnút í hnakkan- um. Á næstu árum var hárgreiðsl an eftiröpuð um víða veröld undir nafninu „Cleohárgreiðslan". Það fyrirsætu. Á flestum dansmeyjar- myndum franska listmálarans Degas er hún notuð sem fyrir- sæta, en andlitið þekkist ekki, þar sem málarinn lagði meiri á- herzlu á m. a. hreyfinguna í mynd inni. TVTokkuð af frægð Cleo de Mer- ode má rekja til vissra or- saka. Þegar Leopold II. konungur kom eitt sinn í óperuna sýndi hann greinlegan áhuga á henni og sögurnar um það breiddust út. Sjálf neitaði hún að nokj^urt þess tíma í leikhúsheimi Parisar — en meðal þeirra voru Sara Bemhardt og Cecile Sorel. Áhrif allra þessara auglýsinga urðu þau, að hún fékk tilboð frá banda rískum umboðsmönnum um að koma fram í New York. Þá hafði, hún í laun í óperunni 300 franka á mánuði, en tilboð Bandaríkja- mannanna var upp á 45000 franka — sem var svimandi há upphæð og hún tók á móti því, jafnvel þótt það þýddi að hún yfirgæfi óperuna eftir tuttugu ára þjónustu þar. En í París vildi Cleo þ(ó dvelja Fegurðarhugmynd aldamótaár- anna — Cleo de Merode * /■'leo de Merode, sem var um- talaðasta dansmær aldamót- anna síðustu og óumdeilanleg fegurðariiugmyn síns tíma, lézt fyrir nokkru, meira en níræð að aldri. Nafnið gæti verið franskt, en er komið frá Austurriki. Móðir hennar var hirðmær hjá Elísabetu keisaradrottningu og fór mjög ung til Parísar, þar sem Cleo de Merode fæddist og þar sem hún bjó alla sina löngu og viðburöa- riku ævi. Þegar 7 ára að aldri var hún tékin i ballettskóla óperunnar þar sem henni fór mjög fljótt fram. var hægt aö sjá myndir af henni alls staöar og hún var dýrkuð á eins ofstækisfullan hátt og af eins miklum æsingi og fyrirmynd ir æskunnnar í dag. Þekktir list- málarar og myndhöggvarar slóg- ust um aö fá aö hafa hana sem samband hafi verið milli hennar og konungsins en slúöurberamir óþreytanlegu gáfust aldrei upp. Áður en hún náðj tvítugsaldri var búið að útnefna hana sem fegurstu stúlkuna af nokkrum hundruðum af mest dáðu konum og hún sneri aftur og yfirgaf fyrst leikhúsið um 1925. Árið 1934 var skorað á hana að taka þátt í „Re- víu 1900“ og dansmærin, sem þá var 64 ára aö aldri samþykkti það og upplifði í síðasta sinn foma frægð. Á rið 1950 kom gamla konan fram i franska útvarpinu til þess að andmæla staðhæfingum í bók, sem franski rithöfundur- inn Simone de Beauvoir skrifaði og bar sem stóð um hana að hún hefði verið venjuleg daðursdrós. Hún stefndi meira að segia fyrir ærumeiðingar til þess að hreinsa sig af sögusögnum um léttúðug- an lifnað hennar á æskuárunum. Sú mynd, sem hægt er að draga af hinni goðsagnarkenndu Cleo de Merode er sú, að senni- lega var þún aldrei dansmær af fyrsta flokki, en að hún hafi ver- ið mjög fögur kona. töfrandi. og klók. — andstætt svo mörpum öðmm listakonum, — sem öðl- azt hafa frægð. tókst til srðustu stundar að lifa samkvæmt hæstu kröfum. Hattar VESTRENU ITattar eru að komast aftur í tfzku, það er að segja karl- mannahattar. í París kom í haust fram ný hattatfzka, sem kannski fyrst í staö höfðar meira til yngri kynslóöarinnar. Einhverium mun finnast að sams konar hatta hafi hann séð einhvers staðar áður og það rifjast upp að í villta vesturs kvikmyndum bera glæponarnir flestir slíka hatta, þessir sem eiga spilabúlur og fagrar konur á lag- er. Hattamir, sem nú koma fram, em þó aðeins frábrugðnir að því leyti, að böröin beygjast upp til hliðanna og er hallað niður að nefrótinni. Hattbandiö er einnig breiðara. Sex franskir heiðursmenn — vonum við — með nýjustu vetrartízkuna í höttum. Fyrirmyndin er vej kunnug áhugamönnum vlllta vesturs kvikmyndir þar sem hattarnir eru þar oftast bomir af glæponunum. En jafnvel heiðarlegir menn geta borið þá, ef París fær vilja sínum framgengt og hattamir slá í gegn. Z Nýtt olíufélag • Nýir tímar skapað betri • afkomu, og með betri af- • komu hafa kröfumar aukizt um J alls konar bætta þjónustu. Séu • mjólkurflát ekki góð, þá gemm ! við kröfur um aðrar betrl, og • ennfremur heflr oft verið á þaö • bent, að við ættum að eiga kost J á heimsendingu mjólkur, hvað- • an svo sem menn ættu að fást • til slíkra starfa. En kröfur nýja J tímans eru, meiri þjónusta, bætt • þjÚE.usta. Það þótti því tíðindum J sæta, þegar olíufélögin tóku J höndum saman til að rýra þá • þjónustu, sem þau höfðu veitt J um árabil, sem sé að láta olíu • reglulega á hústanka, nema ein- *»•«•«•••••••••••••••••••< hver sé til staðar til að greiða um leið eða fyrirfram. T. d. kem ur sér þetta illa hjá fólkl, sem vinnur úti eða er fjarverandi á daginn, þegar olían er venju- lega látin á hústanka. Þetta er bersýnilega spor afturábak, að því er varðar þjónustu. Það var naumast, að olíufélögin komu sér saman. Fyrlr nokkrum árum settu þessi félög, því þá var sam keppnin svo mikil, upp benzin- tank hvert við hliðina á öðru, og höfðu jafnvel ungar stúlkur til að burrka af bílrúðum í kaup bæti. En svoleiðis traktering- ar tilheyra liðnum tíma. Fyrir ekki mörgum mánuöum byrjuðu Loftleiðir að auglýsa flugfar- miða sína upp á krit, og gerðu það til að auka þjónustuna, en á sama tima koma svo aörir og kreppa áð skóinn. Hvar eru nú hörkukarlamir, sem stofnuðu tryggingafélag vegna hækkunar á iögjaldi bif- reiöatrygginga? Nú vantar nýja hreyfingu tll að hrista af sér ein GÖTU okunartilhneiginguna, og bæta þjónustuna. Ekki þar með sagt, að fólk eigi aö fá að skulda olíuna í hið óendanlega, en það þarf að gera innhelmtuna úr garði þannig, að við hana sé unaö. Þeir eru reiðastir samtökum oliufélaganna, sem fengu olíuna • á tanka sína reglulega, og reikn- 2 ingi siðan frámvísað. Ef svo illa J vildi til, að húsmóðir hafði o skroppið frá, þá voru einhver J ráð til að greiða þennan olíu- • reikning, þó að ekki fylgdi með 2 eltt hundrað króna vanskila- J reikningur. • Það er í rauninni enginn J menningarbragur á þessarj ný- • sklpan olíumála, og er olíufé- • Iögunum tll stórrar minnkunar. J Það eru engin rök þó að ein- * hverjir hafi verið erfiöir með J greiðslur, og þurfti sízt af öllu J að bitna á þeim, sem undanfar- • ið hafa verið tlltöiulega skil- J visir. Þrándur f Götu. * ÞRÁNDUR i

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.