Vísir - 23.12.1966, Blaðsíða 15

ÚRA- OG
SKARTGRIPAVERZL.
KORNELÍUS
JONSSON
SKÓLAVÖRDUSTÍG 8 - SÍMI; 18586 1
SPARifl
FYRIRHDFN
stóð við hliðina á húsi Stanleys
Ford. Og það var að sjálfsögðu
þetta sem síöan hafði gerzt þar 1
grunninum. Hvað hafði að sjálf-
sögðu endað með þeim ósköpum,
að nú var Ófreskjan sjálf komin
þangað. Áður en hún kom, var rís-
in þama beinagrind úr stáli að þrjá
tiu metra hárri byggingu, hinum
Golfáhöld
Glæsileg jólagjöf
P. Eyfeld
Laugavegi 65
.. . þessi
eldur hefur komið upp af slysni og Jane
dvelst með Wazirifólkinu.
RAFKERFID
Startarar Bendixar, gólfskipt-
ingar fyrir ameríska bíli, há-
spennukefli, kertaþræöir, plat-
ínur • kerti kveikjulok, rúðu-
purrkur rúðuviftur, rúðu-
sprautur með og án mótors,
samlokur, samlpkutengi, amp-
er- og olíumælar sambyggðir,
segulrofar t Chevrolet o. fl.
Anker, kol og margt fleira.
Varahlutir og viðgerðir á raf-
kerfum bifreiða
BÍLARAF s.t.
Höfðavík viö Sætún
Sími 24700.
par sem vmir
bálkúrinn búa, sem rækta frjósama jörðina
og sjá um Jane hans á hinum einmanalegu
dögum hennar.
’B/CAUWAtr
RAUÐARÁRSTÍG 31 SfMI 22022
V1SIR . Föstudagur 23. desember 1966.

Kvikmyndasaga
eftir Henry Williams
Sumir menn hafa hjarta úr stáli
aörir úr seigum harðviði. Charles
hafði hjarta af holdi og blóði, þrátt
fyrir aílt Hinn fágaði, helkaldi
viröuleikahamur féll af honmn.
„Guð minn góður,“ mælti hann.
.Jivennig vildi þetta til, herra
mirm?“
Þaö lá við sjálft aö þeir féllust
í faðma, eins og tveir skipbrots-
menn, sem hittast á eyðiey, löngu
eftir að þeir hafi taliö þaö fullvíst
hvor um sig, að öll skipshöfnin aö
honum undanteknum, hafi farizt.
Þess í staö tc'mst þeir í hendur.
„Það var ekki mín sök,“ mælti
Staidey Ford titrandi röddu. „Þér
verðiö að taka orð min trúanleg,
Charles ... Það var ekki mín sök“.
„Ég trúi yður, herra minn.“
„Ég sver að ég haföi ekki
minnstu hugmynd um hvað ég
sagði eða geröi.“
„Vesalings maðurinn,“ mælti
Charles hrærður. „Ég votta yöur
innilegustu samúð mína, herra
minn“.
„Þakka yður fyrir það, Charles"
„Hvar lendir þetta, herra minn?“
„Ég veit það ekki... ég er eins
og vesæll maðkur undir skóhæl,"
svaraði Stanley Ford.
„Allt í lagi, herra minn. Við hitt-
um einhver ráð.“
Enn horfðust þeir í augu. En í
þetta skiptið mátti sjá það greini-
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTINGAR
úr harðplasti: Format innréttingar bjóða upp
á annaS hundrað' tegundir skópa og litaúr-
val. Allir skópar moS baki. og borSplata sér-
smíSuS. EldhúsiS fæst meS hljóSeinangruS-
um stólvaski og raftækjum af vönduSustu
gerS. - SondiS eSa komiS meS mól af eldhús-
inu og viS skipuleggjum eldhúsiS somstundis
og gerum ySur fast verStilboS. Ótrúlega hag-
stætt verS. MuniS aS söluskattur er innifalinn
í tilboSum fró Hús & Skip hf. NjótiS hag-
stæSra greiSsluskilmóla og A—— —
lækkiS byggingakostnaSinn. í^raftæ Ki
HÚS &SKIP hf.
lega, að vonarbjarmi var að kvikna
í augum hins fullkomna þjóns. Og
enn tókust þeir í hendur, og í þetta
sinn jafngilti þaö eiði
„Ég held aö þér ættuð að fá
eitthvaö hjartastyrkjandi, herra
minn,“ mælti Charles og leiddi
Stanley að barnum i dagstofunni.
„Ekki nema s.aáskammt."
„Ég skil, herra minn.“
„Fáiö yður ei:.n mér til samlætis
Charles.“
„Ég tel það ekkj viðeigandi.
Hvorki aö ég bragði áfengi I vinnu
tímanum, né að ég drekki með yð-
ur...«
„Aöeins í þetta eina skipti,
Charles?“
Charles skenkti sér í glas. Lyfti
því.
„Yðar skál, Charles," mælti Stan
ley Ford. „Megi það aldrei henda
að leiðir okkar skilji.“
„Skál herra minn ...
Ef þú færð haldið ró, er aðrir
æðrast og allir lýsa sök á hendur
þér. ..“
Hann hafði yfir allt erindið af
þeirri þurraviðkvæmni, sem Bret-
um einum er gefin. Að því búnu
lyftu þeir glösum sínum og drukku
í botn.
„Og nú er að skipuleggja fram-
kvæmdirnár, herra minn.“
„Satt og rétt,“ mælti Stanley
Ford og var nú allúr annar. „Þeg-
ar á allt er litið, er ekki nein ástæða
til að hafa neinar áhyggjur. Ekki
til í dæminu. Ég hef þegar skýrt
henni frá öllúm aðstæðum, og sagt
henni að ég ætlist til þess að hún
leggi af stað loftleiðis til Las Veg
as strax í dag.“
„Vel af sér vikið, herra minn,“
sagði Charles. „Og ef ég má gerast
svo djarfur aaö spyrja, hvemig tók
unga stúlkan þessu?“
„Tók því... ?“
„Var hún þessu samþykk?
Herra Ford starði í glas sitt,
„Það er nú flísin, sem við rís .
„Tókst yöur ekKi að sannfæra j
hana um ohjákvæmilega nauðsyn j
slíkra aðgeröa, herra minn?“ spurði j
Charles. „Gerðist hún til að ve-!
fengja rök yðar?“
„Vandræðin eru í því fólgin, aö i
hún hvorki skilur né talar ensku“ ■
„Guö minn góður. Hvaö talar
manneskjan þá?“
„ítölsku...
„Æ-tölsku?“
„Og þér báðuð hennar, fenguð
jáyrði hennar og kvæntust henni;
á einni skammri næturstund, herra i
minn? Og þaö eins þó að hún!
hvorki skilji eða tali ensku, herra |
minn?“
„Hún virðist einungis kunna eitt
orð í okkar tungu, „já“, en vafa-
samt hvort hún veit hvað það
þýðir. Með öðrum orðum — einu
orði um of“.
Charles starði á húsbónda sinn
og herra með undrun og aðdáun.
„Herra Ford“, mælti hann. „Þér
eruð óvenjulegur maður“.
„Þakka yöur orðið, Charles“.
Það var hugljúf stund.
„Aftur í glasið, herra minn?“
„Nei, þakka yður fyrir, Charles.
Eitt nægir, en gerið svo vel að fá
aftur í glasið, ef yður sýnist svo“.
„Nei, þakka yður fyrir, herra
minn. Þessi unga kvenpersóna tal-
ar sem sagt ekki ensku, og skilur
ekki ensku. Þannig standa málin“,
sagði Charles.
• „Einmitt“.
Charles varp þungt öndinni. „Jú,
herra minn, ef menn hlaupa í að
kvænast stúlkum, sem sprwtta upp
úr kökum ...“
„Þetta var terta, Charles. Brúö-
kaupsterta".
„Já, herra minn. Og því miður
fylgdi renta nafni“.
Stanley Ford tautaði eitthvað, en
svo lágt að ekki heyröust orðaskil.
„Ef menn hlaupa í að kvænast
stúlkum, sem spretta upp úr ein-
hvers konar bakstri, jafnvel brúð-
kaupstertum, þá ... þá hljóta þeir,
herra minn, alltaf að eiga nokkuð á
hættu, eða er það ekki?“
Herra Ford svaraði ekki. Það
heyrðist allt í einu hátt brak eða
brestur og virtist eiga upptök sín
út í veröndinni úti fyrir setustof-
unni, eða jafnvel enn lengra f þeirri
stefnu. Það er ekki svo auðvelt að
staðsetja nákvæmlega þaö, sem
heyrist gegnum lokaðar dyr.
Síðan varð löng þögn. Þeir herra
Ford og Charles biðu átekta og
lögöu við hlustirnar. Nokkru síöar
heyrðu þeir háværan og óðamála
karlmann tala úti fyrir með gjall-
andi röddu og gjallandi ítölskum
málhreim.
Charles leit á herra Ford. ,,A-ha
...“ sagði hann.
„A-ha . ,.“ sagði herra Ford og
varð litið á þjón sinn.
„Ég leyfi mér að gera ráð fyrir
því, að þama sé fundin leiðin til
þess að veröa nokkurs vísari um
brúðkaupstertubrúðina", sagði Char
les. „Það ætti ekki að taka nema
nokkrar mínútur ...“
Herra Ford brá við skjótt og
lagði leið sfna inn í svefnherbergið.
Charles hlustaði á karlmannsrödd-
ina með ítalska málhreimnum, sem
væri hún englasöngur.
Ekki alls fyrir löngu, hafði gat-
an, sem hús herra Fords stóð við,
veriö einhver sú rólegasta og
hljóðlátasta í borginni. Nú var það
liðin tíö.
Ófreskjan hafði tekið sér ból-
festu úti fyrir húsi hans. Sú mikla
ófreskja, sem er löngu sveitföst í
Borg Breytanleikans, New York.
Ófreskjan mikla, sem spýr sements-
blöndu án afláts úr nösum, eins og
drekarnir eldinum og eitrinu áður,
hvað hefur þau áhrif, að þar rísa
háar byggingar af grunni á furðu-
skömmum tíma?
Hús hefur verið dæmt til niður-
rifs og enginn veit hvers vegha, því
að það virðist við sömu hestaheilsu
og húsin í kring. íbúamir, mesta
ágætisfólk, flvtja í burtu, enginn
veit hvert, og að nokkmm dögum
liðnum er húsið horfið, en stór-
virkar vélskóflur teknar að róta
í gmnni þess. Þegar á því hefur
gengið nokkum tíma, halda þær
á brott, og þá kemur Ófreskjan.
Og það var að sjálfsögðu þetta,
sem komið hafði fyrir húsið, sem
Frá rústunum af hinu brennda heimili sínu
lítur Tarzan stjarfur yfir landeign herra og
frú John Clayton.
E5SE.J
I