Vísir - 04.02.1967, Blaðsíða 7

V1 S IR . Laugardagur 4. febrúar 1967,
Athvarfið
Alvarlegasti tími kirkjuársins
— fastan er að byrja. Vér fylgj-
um Jesú á krossferli hans. Hann
ber byrði svo þunga, að enginn
hefur aðra borið slíka. Öll sál-
arheill og velferð kynslóðanna
hvílir á herðum hans — liggur
honum þungt á hjarta.
Ef við gætum fundið allan þann
straum friðar og blessunar, sem
frá honum streymir, sem ber
heimsins synd, þá mundum við
krjúpa í djúpri lotning viö fót-
skör hans. — Til hafa þeir ver-
ið á öllum tímum kristninnar —
og þá ekki sízt á okkar gagnrýni
— og rannsóknaröld — sem
standa efagjarnir og spyrjandi
frammi fyrir Jesú — guðslamb-
inu, sem ber synd heimsins.
Mönnunum finnst það fjarri
sanni að einn líði £ stað fjöldans.
Hver verði að bera sína byrði,
i H i
mmt%,
m&i
Hugvekja Kirkjusíðunnar um
þessa helgi, sem er sunnudag-
urinn í föstuinngangi, er eftir
sr. Jósef Jónsson fyrrum pró-
fast á Setbergi í Eyrarsveit.
Það brauð hélt sr. Jósef 1 35 ár
(1919-54) og sat hið fríða prest
setur, Setberg, með mikilli prýði
ásamt konu sinni frú Hólmfríði
Halldórsdóttur ýr Reykjavík.
Hún var organist'i i Setbergs-
kirkju allan þann tfma, sem þau
hjón dvöldust í Eyrarsveit. —
Tvo áratugi var sr. Jósef pró-
fastur Snæfellinga. Hann er
Húnvetningur að ætt, f. á Öxl
í Þingi 1888, stúdent 1912, cand.
theol 1915 og settur prestur til
Barðs í Fljótum sama vor. Síð
»r var hann aðstoðarprestur á
Sauðanesi og sóknarprestur í
Staðarhólsþingum um tíma, áð-
ur en hann flultist á Snæfells-
nes.
afplána sína sekt — annað sé
í bága við réttlæti Guðs.
Vig þekkjum þessar mótbárur
— margir úr okkar eigin lífi. En
við nánari athugun þurfum við
ekki að undrast þetta. Er ekki
eitt grundvallaratriði tilverunnar
einmitt það, að einn líði fyrir
annan? Rannsókrlir vísindanna í
heimi efnis og anda sýna okkur
hve órjúfanlegt samband er milli
allra lifandi vera. Líf hvers ein-
staklings er svo mjög komið und-
ir lífi, starfi og fómum annarra.
Og á sama hátt hvílir menning
og framfarir okkar tíma á starfi
og stríði, þjáningum og fórnum
liöinna kynslóða.
Þannig er þetta og á sviði trú-
arbragðanna. Kristindómurinn
væri ekki til, hefðu ekki rætur
hans vökvazt blóði lausnarans og
píslarvottanna. Þaö blóð rann
vegna mín og þín. Viö höfum
eignast hlutdeild í dýrð kristin-
dómsins vegna þjáninga og fóma
annarra. Nú finnst okkur eðlilegt
að hver maöur eigi frelsi í trú-
arefnum. En hversu mikið kost-
aði það frelsi Martein Luther?
Enginn er fær um að meta það
og vega. Sagan, rejmsla kynslóð
anna, kennir okkur, að einn þjá-
igt í annars stað, verður að fórna
sér fyrir annan. En — er þá
líka mögulegt að einn geti.borið
annars synd og sekt? Já, hversu
mörg móðir hefur ekki gert þaö
fyrir barnið sitt. Það hefur leiðzt
afvega, sokkið í djúp spillingar
og lasta. Móðurhjartanu svíður.
Hún ber synd og smán bamsins
síns. Hún er eitt með því. Neyð
þess er hennar neyð í heitum
móöurkærleika. Ekkert lætur hún
ógert til aö bjarga því. Kærleik-
urinn leggur sig allan fram. Sönn
elska er ávallt eitt með þeim
sem hún beinist að.
1 lífi og dauða Drottins vors
Jesú Krists sjáum við þennan
kærleika á hæsta stigi, fórnina í
hennar fegurstu mynd. Synd og
sekt mannanna hvilir á honum.
Hann líður sálarkvalir vegna
bræöra sjnna og systra. Eitt
augnablik finnst honum þungi
þeirra um megn og hann hrópar
í hæstri neyð: Guö minn, Guð
minn! Hvf hefur þú yfirgefið mig.
En efinn hverfur, sigurinn vinnst.
Hánn biöur fyrir óvinum sínum,
syndugum mönnum, sem meg iðr
un sinni eignast í faðmi hans frið
og fyrirgefningu.
Nú kann einhver að spyrja: Var
ekki ranglátt að einn skyldi þann
ig líða fyrir alla? Gleymum ekki
hver Jesús var. Guð birtist mönn
unum í syni sínum Jesú Kristi.
í honum sló föðurhjarta Guös.
Þegar Jesús líður, er Guö sjálfur
að líða, því að hann og faðirinn
eru eitt. Skynsemi okkar fær að
vísu ekki gert sér grein fyrir
þessu, en hitt er víst, að hug-
ur vor og hjarta finna hvergi
frið nema í þeirri trú á guðleg-
an kærleika, sem líður og þjáist
með öllum börnum sfnum á jörð-
inni. Þjáning Jesú og kross var
ekki það sem Guð lagði á hann
til þess að fullnægja réttlæti
sínu, heldur var það kærleikurinn
sem knúöi hann til að taka á
sig ok syndar og ávirðinga
bræðra sinna og systra.
Hann þína tötra tók á sig
að tign Ghðs dýrðar skrýði þig.
.-azúi .
Úr Grundarfirði,
Krossfestur og upprisinn er
Jesús h'fgjafi vor mannanna,
frelsari frá synd og dauða. Þess
vegna hafa þúsundirnar kropið
við krossins tré og leitað þar
skjóls f stormum og hretviðrum
lífsins. Þess vegna eru þeir ó-
teljandi, sem hver á sfnu máli
hafa tekið undir þessi orð Hall-
gríms:
Athvarf mitt jafnan er til sanns
Undir purpurakápu hans,
þar hyl ég misgjörð mína.
Kæri lesandi!
Hefur þú horft á Guðslambið
sem ber synd heimsins? Lát þér
ekki nægja frásögn eða reynslu
annarra. Nem staöar frammi fyrir
krossi Krists. Kom ekki þangaö
meö' stærilæti og hroka, heldur
auðmjúkur og beyg þig niður að
fótskör frelsarans. Þú sérð ekki
dýrð hins krossfesta nema þú
horfir á hann í helgri lotningu.
Læröu að beygja holdsins og
hjartans kné. Þá sérðu meö innri
augum þínum, að Iff hans, kross-
dauði hans og upprisa er vegna
mfn og þfn. Hann hefur borið
mína og þfna synd af óumræðileg
um kærleika. Takmörkuð skyn-
semi vor mannanna skilur ekki
þessi háleitu sannindi, en einlægt
hjarta syndugs manns hefur á-
vallt fundið þaö og glaözt yfir því
f samfélagi viö drottinn sinn og
frelsara.
Sjáið Guöslambiö, sem ber
synd heimsins. Þetta er boðskap-
ur föstunnar. Þetta er, ásamt
upprisunni kjarni kristinnar trú
ar, hjartablað kristnidómsins.
Kæri lesandi!
Hugsaöu um þennan boöskap
nú á föstunni. Lestu pfslarsöguna
og Passíusálmana. Þar eru trúar-
sannindin túlkuð. Þeear þú lest
þessi rit með leitandi huga og
auðmýkt hjartans, þá munt I«i
reyna hiö sama og trúarskáldið:
að hjartað nýjan fögnuð fær.
Krisfur lifir
Vor kynslóð stendur enn við opna gröf
og enn sem fyr
enn leiðsögn yfir harmsins trylltu höf
hún hrædd og fáráð spyr.
En ofar dauða og kvöl rís krossinn enn,
sem'Kristur ber.
Og sjá, hann knýr og kallar alla menn
að koma og fylgja sér.
Því Kristur lifir. Angist hans og ást
fer alla tíð
með frið og mildi hvar sem heiraslán brást
og háð er banastríð.
Og megi kirkjan koma og lýsa þeim
að krossi hans
sem þrá að líkna og leiða þjáða heim
að lindum kærleikans.
(T.G.: Úr hátíðaljóðum).
Óskir Ingibjargar á
Tjörnum
Árin 1845-88 bjuggu þau Margrét Jónsdóttir og Páll Steinsson
á Tjömum í Eyjafirði. Þau vom foreldrar Pálma yfirkennara
Menntaskólans í Reykjavík. — Fimmta og yngsta barn þcirra
Tjamarhjóna var Ingibjörg, f. 24. ágúst 1863. Hún var prýðisvel
gefin andlega, en ekki að sama skapi tápmikil. Eins og hin syst-
kinin, var hún glaðsinna, en aldrei gázkafull. Hú var yndi allra
heimatnanna sakir háttprýði og vakandi nærgætní við aöra.
Þegar hún var fermd, „sat hún fyrir“ fermingarbörnunum. Þótti
henni það miður, því hún óttaðist aö litið yrði á það sem hér
væri farið í manngreinaálit. En presturinn réði röðuninni.—
Tveim ámm eftir ferminguna veiktist hún af berkium og andaðist
4. jan. 1880, aðeins rúmlega 16 ára.
Þegar hún lá banaleguna og séð varð að hverju stefndi, tók
hún því æðrulaust. meö fullkominni rósemi eins og fullþroskuð
kona. Hún bað foreldra sína, að sér látinni, að gefa tíu fátækum
konum í Hólasókn, er hún tiltók, sínar tiu krónumar hverri i
peningum. Ennfremur gerði hún þá ráðstöfun, að öllum ferm-
ingarsystkinum sínum væri boðiö til erfisins, er hún værl jörð-
uð. Loks bað hún móður sína að signa sig, er hún væri að deyja.
(Heima er bezt.)