Vísir - 20.05.1967, Blaðsíða 4

\
>(r
Tíu ára gömul stúlka, Beverley
Klass að nafni, vakti mikla eftir-
tekt í mikilli golfkeppni, sem
haldin var í Dallas í Texas á
sunnudaginn var. Fyrstu verð-
laun voru 750.000 krónur og í
keppninni tóku þátt margir beztu
golfleikarar USA. Sú litla stóð
sig bara vel, þó hún hlyti engin
verðlaun. Hún var aðeins 60 högg
um á eftir sigurvegaranum.

Ferðaikrifstofu í Alaska reynd-
ist full dýrt að reyna að ná rúss
neska ferðamanninum yfir til Al-
aska. (Á sínum tima eða 1867
seldu Rússar Bandaríkjamönnum
Alaska fyrir 7,2 milljónir doll-
ara)
Ferðaskrifstofan ætlaði að setja
svohljóðandi auglýsingu í blaðið
„Pravda": „Komið og sjáið það
sem þið selduð okkur fvrir 7,2
milljónir dollara“.
„Allt í lagi með það“, sagði
Pravda „en það kostar ykkur aö-
eins 2400 krónur, hver þuml-
ungur í auglýsingunni".
Þá kámaði heldur gamanið að
því að forráðamönnum ferða-
skrifstofunnar fannst.
X-
Skilti, sem hengt hafði verið
á bifreið á bílastæði í Los Angeles
dró að sér athygli allra þeirra
sem leið áttu framhiá. Á skiltinu
stóð: „Bilaþjófar takið eftir! Það
er þegar búið að stela þessum
bíl“.
Aldagömul orrusta við indíána rifjuð upp
Orrustan við Little Big Horn fljót
aftur á dagskrá
Síðasta orrustan, sem Custer
hershöfðingi í her Norðurríkja-
manna háði við stríðsmenn Sitt-
ing Bulls (Sitjandi Vísundar) —
og verið hefur söguefni margra
indíánabóka og kvikmynda —
hefur nú enn að nýju vakið áhuga
bandarískra dagblaða.
Nefnd, skipuð af æðstu stjórn
hersins, kom saman til fundar í
Pentagon, fyrir stuttu til að fjalla
um mál næstæðsta stjórnanda
hers Custers hershöfðingja og
hans helzta aðstoðarmanns, en sá
hefur nú legið í ómerktri gröf
sinni í 76 ár, grunaður um heiguls
hátt og föðurlandssvik.
Það var barþjónninn, Charles
Reno, sem fór þess á leit við
herinn, að hann veitti forföður
hans, Marcus Reno majór, upp-
reisn æru sinnar og flytti hinar
jarðneskar leifar hans í kirkju-
garð þann, sem hinar föllnu hetj
ur Custers hershöfðingia hvila í.
Málsatvik hófust í rauninni
þann 25. júní árið 1876 með því
að Custer hershöfðingi gaf Reno
major skipun um að fara til á-
kveðins staðar með 112 manna
herflokk. Majorinn mætti harð-
vítugri mótspymu á leiðinni og
varð að grfpa til þess ráðs að
grafa sig niður og í tuttugu
klukkustundir varð þessi fámenni
hópur hermanna að veriast fjög
urþúsund indíánum Sitting Bulls,
áður en þeim barst loksins hjálp. t
Sjálfur lét Custer hershöfðingi
og tvö hundruð og fimm manna
|| '"''"O'"!
Reno majór var rekinn úr hemum
með skömm.
hans lífiö í orrustu þennan dag.
Enginn efaðist um það þá, að
Reno major hefði barizt eins og
hetja og boriö sig rétt að. En
Gróur á leiti voru líka til þar
vestra þá og það var fyrst og
fremst frú Custer, ekkja hers-
höfðingjans, sem fannst það ákaf
lega þýðingarmikið, að ábyrgð-
inni á ósigrinum yrði velt yfir á
Munaði mjóu að hún
fengi hýðingu fyrir
drýgða hetjudáð
Þegar Linda litla Wilkinson (*10
ára) kom í skólann sinn á þriðju
daginn sl„ látlaus og feimin að
vanda, var henni fagnað eins og
hetju, sem snýr heim eftir unninn
sigur, með þreföldu húrrahrópi.
Á leið sinni úr skólanum, dag-
inn áður, hafði hún bjargað lífi
fimm ára gamals drengs, sem var
að dmkknun kominn i Lea fljóti
í Middlesex í Englandi. Þegar hún,
að bví verki loknu, kom heim til
sín, gleymdi hún alveg að segja
móður sinni, hvað fyrir haná
hafði borið. Lá nærri, að hún
fengi duglega ráðningu fyrir aö
koma heim svona blaut.
Linda litla slóraði dálítið á
heimleiðinni og för að leika sér
á bökkum Leafljóts. Þegar hún
svo hevrði einhvem segja, að
Paul litli Deeny hefði dottið í
fljótið, hraðaði hún sér á stað-
inn, sparkaði af sér skónum og
stakk sér á eftir honum. Náði
hún honum strax og synti meö
hann þessa 100 metra að fljóts
bakkanum.
Það var ekki laust við, að skóla
systkin Lindu litlu væru meira
upp með sér af hetjudáð hennar,
en hún sjálf.
einhvern annan en mann henn-
ar.
1880 var svo Marcus Reno stillt
fyrir herrétt, ákærður fyrir „að
hafa gerzt nærgöngull viö eigin
konu annars yfirmanns í hern-
um“ og síðan brottrekinn úr hern
um með vansæmd.
• Á þessum nítíu árum, sem liö-
in eru, er sagan af Custer hers-
höfðingja og blóðbaðinu við Little
Big Horn fljótið orðin að amer-
ískri þjóðsögu, þar sem Reno
major fer með hlutverk skúrks-
ins.
En nú eru sem sagt öfl á ferö-
inni, sem vinna að því, að fá
nafn hans hreinsað af áburðinum.
?«!!, lí ■
Paul og Linda.
Vorhreingemingar og
kartöfluvísindi
Alveg á sama hátt og fyrir
jólin eru gerðar hreingemingar
innanhúss, er á vorin gerð alls
herjar hreingeming og lagfær-
ing utanhúss. Gamalt drasl er
fjarlægt úr portum og húsa-
sundum, lóðir lagfærðar og hús
máluð. Þannig á þetta að vera,
og nú er rétti tíminn til að
byrja á að hefjast handa, og
miðað er við að allt sé full-
frágengið, hús máluð og garð
ar standsettir fyrir 17. júnf.
Og nú em þeir einnig farnir
að hugsa til hreyfings sem eru
svo heppnir að eiga kartöflu-
garða og dálítið útsæði. Það er
alltaf dálítill búmannsbragur á
þeim, sem eiga sinn eigin kart
öflugarð og geta tekið upp í
soðningu handa sjálfum sér á
undan öllum öðmm, jafnvel
snemma sumars. Því að auðvit
að eru lika dularfullar formúl-
ur fyrir því, hvernig láta á
kartöflur ofan í jörðina og fá
þær til að vaxa helmingi fljót-
ar heldur en hjá náunganum,
sem er í næsta garði við hlið-
ina. Þessir kartöflu-spesialistar
stúdera jafnvel skítinn, sem þeir
nota í áburð í garðinn sinn með
sömu kostgæfni og heppnir veiði
menn skoöa ánamaðkinn, sem
þeir nota í beitu, því að það er
auðvitað alls ek,ki sama hvor
endinn er þræddur upp á krók-
inn fyrst.
Það ættu sem flestir að reyna
að setja niður kartöflur, ef þeir
hafa nokkum skika til að setja
ofaní, því að þá losnar fólk við
að éta innfluttan ðþverra, sem
maður hefir orðið að leggja sér
til munn.s jafnvel strax upp úr
•jólum. Ennfremur ber þess að
gæta að þessar miður góöu kart
öflur eru auðvitað keyptar fyrir
dýrmætan gjaldeyri. Illar tung
ur segja að íslendingar eigi oft
í harðri samkeppni við svína-
bændur í Mið-Evrópu seinnipart
vctrar um kaup á kartöflum.
En þetta er auðvitað útúrdúr
því að ekki hæfir að hafa kart-
öfluáhyggjur á vordegi í sama
mund og verið er að setja nið-
ur.
Mér hefur alltaf fundizt eitt
hvað dulúðugt við þá, sem hafa
verið lengi í kartöfluræktinni,
og uppskeran klikkar aldrei hjá,
enda eru þeir oft ibyggnir á
svipinn þegar þeir eru að kíkja
ofan í hjá okkur hinum, þukla
útsæðið og mylja moldina á
milli fingranna. Og auðvitað fer
maður að afsaka það að maður
hafi ekki verið svo lengi í þessu
svo að það geti verið að maður
eigi að hafa þetta einhvem-
veginn öðruvísi, og vera með
annað útsæði og öðruvísi skit
í áburö, og sendnari mold o.s.
frv. En þeir sem em vanir i
kartöfluræktinni segja þá venju
lega í hughreystingartóni, við
þá sem eru nýbyrjendur í kart
öflukúnstinni ,að ekki megi láta
hugfallast, þó að lítið komi upp
fyrsta árið, þvi að það komi
upp í vana að láta kartöflur
vaxa. Jafnvel þó að svo fari að
í staöinn fyrir fullan striga-
poka af góðum kartöflum, sem
eru látnar niöur og upp komi
einungis í bréfpoka af smælki,
þá má ekki láta hugfallast, því
það er næstum öruggt ,að það
gengur betur næst.
Ég ætla meira að segja að
reyna aftur.
Þrándur í Götu.