Vísir - 20.05.1967, Blaðsíða 12

12
VISIR . Laugardagur 20. mai 1967.
BUT WE 00, FATHER/J
WE ASK FOR THE
CHANCE TO BRING
HEW IDEAS TO OUR
'r f OLD CUSTOMS /

ÞVOTTASTD'ÐIN
SUÐURLANDSBRAUT
SIMI 38123 OPIÐ 8 -22,30
SUNNUD.:9 - 22.80
unni og ég lagöist út af og lokaði
augunum, svo ég gæti sem nánast
hugsað um Eugene. Ég minntist
þess, þegar ég reiknaði nokkur
margföldunardæmi fýrir hann eitt
kvöldið. Hann vissi allt um stjórn-
mál, tónlist og bækur, og gerþekkti
ljósmyndavélar og kvikmyndavélar,
en hann var lélegur í reikningi.
Ég reiknaöi fyrir hann hve mikið
hann ætti að fá samtals fyrir eitt
hundraö þrjátíu og sjö tré á 37
shillinga og 6 pens hvert. Hann
hafði selt trjáviðarkaupmanni í hér-
aöinu nokkurt magn af trjám,
vegna þess að grisja þurfti skóg-
inn og málað bláan hring á trén,
sem átti aö höggva. Einhverja nótt-
ina hafði kaupmaðurinn sent vika-
dreng sinn upp í skóginn að hann
merkti þannig nokkur tré til við-
bótar sagði Eugene.
„Um það bil 250 pund“, sagði
ég og reiknaði útkomuna fyrst gæti
lega í huganum, eins og okkur
haföi veriö kennt í skólanum, svo
við gætum séö ef einhver skekkja
í nákvæmum útreikningi dæmis-
ins gerði útkomuna að fjarstæöu.
„Og á þessum kaupum græöir
hann ekki neina smáfúlgu", hafði
Eugene sagt. Svo fór hann að lýsa
því sem unnið yrði úr trjánum. Ég
sá hvítan boröviðinn fyrir hugskots
sjónum mínum og saghrúgumar á
gólfinu í sögunarmyllunni, en hann
gekk fram og aftur um vinnustof-
una og reyndi að áætla hinn gíf-
urlega hagnað, sem trjáviöarkaup-
maðurinn hefði af þessum viöskipt-
um.
Ég sofnaði út frá spurningunni
hvort ég mundi nokkurn tíma fá
að sjá Eugene aftur.
Móðursystir mín vakti mig með
tei snemma næsta morgun. Hún
sagði að presturinn heföi sent þau
boð, að hann vænti komu minnar
Ég klæddi mig og snurfusaöi og
lagði af stað að heiman um ellefu-
leytið. ,
Faðir minn fylgdi ekki fótmn
„Ngura, sonur minn! Þegar ég lá fyrir
dauðanum, varö mér ljóst að þú haföir rétt
fyrir þér. Þaö er einkennilegt, hvemig hlut-
imir verða skýrari og h-vemig augu manns
geta opnazt, á þýðingarmiklum augnablik-
um, eins og því sem ég nú hef upplifað".
„Þú, prestur! Þú hættir lífi þínu til þess
að bjarga lífi mínu og væntir þér einskis
í staömn".
„En það gerum við nú einmitt, faðir minn.
Við óskum þess að fá að kenna fólkinu nýja
siöi og boöa þeim hina nýju trú“.
Kvikmyndasaga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
,Jhe Lonely Girl"
þann daginn og Maura flónið
mjaltakona skrapp fyrir hann inn
í þorpið til þess að fá eina viskí-
flösku að láni hjá veitingamannin-
um í knæpunni.
Það var talsvert kul þennan
morgun, en bjart veður og akr-
arnir skærgrænir undir heiðbláum
himni. Fjöllin og hæðirnar hand-
an við akrana, móðugrá.
Um leið og ég var komin út,
vaknaöi enn með mér vonin um
að mér mætti takast að sleppa úr
varöhaldinu. Fengi að lifa lífinu
frjáls og eins og ég þráöi. Ég
dró djúpt andann, teygaði aö mér
ferskt og svalt útiloftið.
En ég fór ekki heim til prests-
ins. Ég þorði það ekki. Og ég hugs
aði sem svo, aö þaö kæmist upp
hvort eð var.
ir setrið og faldi þá, ásamt regn-
kápunni inni skógarlundinum.
Gestirnir snæddu kvöldverð í hin-
um mikla matsal. Einhver orti vísu
um mömmu, sem hún mundi æ
síðan . .. Um Mauru Neary, svan-
inn í meyjarlíki, sem þeyttist (
stökkræl með galgopanum, Johny
Jones.
„Hver var þessi Johny Jones?"
spurði ég þegar hún raulaði vísuna.
„Það var kátur piltur“, svaraði
hún og felldi niöur talið.
iiri i—m
Maðurinn sem annars
afdrei fes auglýsingar
„Ég hitti föður Hagerty í þorp-
inu“, hrópaði hann enn. „Og hann
langar svo sannarlega til að hafa
tal af þér“.
Ég fékk hjartslátt en svaraði
ekki orði.
„Þú ferð og heimsækir hann!“
Ég sneiddi kartöflu i tvennt,
setti á hana smjörklípu, stakk upp
í mig og tuggði rólega.
„Heyrirðu ekki til mín eða hvað?“
öskraði hann allt í einu.
„Svona, svona“ sagði móður-
systir mín. „Auðvitað fer hún og
á tal við blessaðan prestinn!" Að
svo mæltu reis hún seinlega úr
sæti sínu og haltraöi inn í næsta
herbergi. Ókunnugi maöurinn dok-
aði viö um hríð, unz hún kom
fram aftur. Þá krafði hann móður-
systur mina um sterlingspund fyr-
ir að aka fööur mínum heim. En
þaö var ekki til túskildingur á
heimilinu, svo hún bauð honum
þrjár flöskur af öli í staðinn, sem
hún lumaði á síðan um jólin. Hann
bölvaöi, en tók þó við flöskunum
og fór.
Faðir minn var lagztur fyrir inni
í svefnherbergi. Við móðursystir
mín sátum við eldinn og biðum
þess aö hann léti í sér heyra.
„Ég er að deyja“, stundi hann.
Við frænkumar fórum snemma
í háttmn þetta kvöld. Ég svaf
í herbergi við hliðina á svefn-
herbergi hennar. Þegar ég þóttist
vita að hún væri sofnuð, svo ég
þyrfti ekki að óttast að hún liti
inn til mín, skrifaði ég Böbu langt
bréf og bað hana að hjálpa mér;
hafði skrifaö á sex eða sjö arkir,
þegar kertið var brunnið ofan í
stjakann. Áður hafði ég skrifað
henni póstkort, en ekkert svar
fengið. Mér meira en datt í hug
að faðir minn hefði beðið póst-
meistarann að senda ekki bréf, sem
ég kæmi með.
Það slokknaði á kertisskarinu.
Að vísu var raflögn í húsinu, fen
ljósakúlur vantaði í flest stæðin.
Ég faldi bréfiö undir sæng, af-
klæddist og fór upp í. Þegar ég
sá rauðu brjóstahöldin, sem ég
bar, minntist ég þess er við Baba
tókum okkur til einn sunnudags-
morgun og lituðum öll okkar undir
föt dumbrauð. Baba hafði lesið það 1
einhvers stáðar aö dumbrautt væri
kynæsandi litur og svo keyptum
við fimm bréf af kaldlit, þegar við
komum heim frá morgunmessu.
Gustave gamli hlýtur að hafa
legið á skráargatinu að vanda og
séð til okkar í baðherberginu, því
aö Jóhanna hom hlaupandi allt í
einu og barði á dyrnar.
„Þið setjið litareitur f baðkerið,
eruð þið brjálaöar!" æpti hún og
ruddist mn.
„Þú hefðir nú átt að drepa á
dyr“, mælti Baba rólega. „Ekki
gaztu vitað fyrirfram hvernig þú
kynnir að hitta okkur fyrir".
„Þið baneitrið vatniö!“ æpti Jó-
hanna og benti á rauðan löginn
í baðkerinu.
En undirfötin okkar tóku iitnum
prýðiiega. Og einhver piltur, sem
sá fyrir hendingu — auðvitað —
í hvemig undirfötum Baba gekk,
spurði hana hvort hún væri kardin-
álafrænka.
Ég fór í peysunni minni undir
sæng. Það var eins með rúmfötin
og annað heima, skortur og aftur
skortur. Það var slokknað á per-
sraa
Ég steig á bak reiöhjólinu og
ök hratt veginn niður að ánni,
staðráðin í aö leggja bréfið til Böbu
í póst í næsta þorpi, ef sá grun-
ur minn væri réttur, að póstmeist-
arinn í þorpinu heima hefði verið
beðinn að stöðva bréf, sem ég
kynni að senda.
Ég hægði feröina, þar eö mér
lá ekki sérstaklega á. Allt var hljótt
nema hvað rafstrengimir rauluðu
lágt í kulinu. Þegar ég kom að
Goolinhæðunum, steig ég af reið
hjólinu og teymdi það við hlið upp
brekkuna. Nam svo staðar í miöri
brekkunni og virti fyrir mér rústirn
ar af óðalssetrinu uppi á hæðinni.
Það var þjóösagan í lífi mínu, ljós-
rauða setrið f skógarlundinum.
Smíöajárnshliðgrindumar voru
bundnar með ryögaðri keðju við
sandsteinsstöplana, og heimbraut-
in var grasi gróin. Mér varð hugs-
aö til móður minnar sálugu. Hún
sagði mér oft frá þvf, þegar hún
sótti hina miklu dansleiki heima
á setrinu sem ung stúlka. Þeir
voru hámark allra atburöa f æsku
hennar. Hún kom róandi á báti úr
eynni úti í Shannonfljóti, þar sem
var bemskuheimili hennar, skipti
um skó, þegar hún kom heim und-
VOO, THE MAN OF GOD AND TARZAH
RISKED BODILY HARM TO SAVE ME -
AND ASK NOTHING IM RFTURN >
NGURA, /M SON/...I, TOO, HAVE
LOOKED INTO THE EVES OF y-
DEATH, AS YOO DID... t—^
...STRAN6E HOW ONE CAN
SEE AT SUCH A DARK
MOMENT t—____________—^
lARPO
/
Erum fluttir
frá Frakkastíg 9 að Suðurlandsbraut 10. —
Ath. sími okkar er nú 35277.
Georg Ámundason & Co.
Onnumst viðgerðir
á flestum tegundum bifreiða. Vanir menn.
Fljót og góð afgreiðsla.
BÍLVIRKINN,
Síðumúla 19 . Sími 35553