Vísir - 14.08.1967, Síða 3

VTS I R. Márradagur 14. ágúst 1967.
3
TXefurðu nokkum tfma gengið
um gamla kirkjugarðinn við
Suðurgötu, krækt stígana milli
leiðanna, lesið áletranir legstein
anna, hlustað á söng þrastanna
og leitt hugann að liðnum tíma ?
Hér er kyrrð og friður og
skarkali borgarinnar sem fjar-
lægur niður og þú heyrir hann
varla lengur.
Hér hafa skáidin reikað um
sér til hugfróunar eða hugar-
hægðar, og andinn hefur komið
yfir þau fyrirhafnarlítið.
Sum skáld hafa hlotiö sína
eldsklrn í þessum garði og hér
átti Þorbergur sælustund.
Já, það hefur margt skeð i
þessum garði, þó hann sé bú-
staður framliðinna.
Máske það hafi ekki verið ein-
mitt þessi garður, en hvaða máli
skiptir það ? «
Þú sezt á einn bekkinn í sól-
skininu, en kveikir þér ekki i
sígarettu. Þér verður hugsað til
þeirra mörgu, sem hér hvfla og
áttu sinn þátt i að byggja þá
borg sem umlykur garðinn, sum-
ir stærri þátt, aðrir minni. Má-
ske höfðu sumir þeirra engan
tíma til að taka þátt 1 uppbygg-
ingunni.
Gömul kona á peysufötum
kemur gangandi einn stíginn,
hægum, stuttum skrefum og hef-
ur blómvönd I hendinni. Hún
beygir inn stíginn, sem liggur
til hægri og gengur að einum
legstaðnum. Það er jámgrind-
lömunum lætur ekki óþægilega
í eyrum.
Það er skrýtið.
Gamla konan leggur blóm-
vöndinn framan við gráan leg-
steininn sem stendur f miðjum
legstaðnum. — Hún dokar viö
stutta stund og drýpur höfði.
Svo er hún farin.
Þegar hún er farin gengurðu
að legstaðnum og lest þetta eina
mannsnafn, sem letrað er á
steininn, og sérð um leið, að
ráðgert er rúm fyrir annað nafn.
Hér hvllast þeir sem þreyttir göngu luku
í þagnarbrag.
Ég minnist tveggja handa er hár mitt struku
einn horfinn dag.
Ó, guðir þér sem okkur öriög vefið
svo undarleg.
Það misstu allir aht sem þeim var gefið
og einnig ég.
Þannig yrkir Steinn Steinarr i
kvæði því, sem hann nefnir „I
kirkjugarðinum“.
verk umhverfis þennan legstað
og hlið fyrir. Gamla konan opn-
ar hliðig og fskrið í ryðguðum