Vísir - 04.11.1967, Blaðsíða 4

Vísir - 04.11.1967, Blaðsíða 4
 Forsmáður biðill hélt fögreglunni í skefj um í tvo sólarhringa, en skaut sig síðan Af og til berast utan úr heimi fréttir af hinum hryllilegustu harmleikjum og nú síðast af ein- um, sem gerðist í Cleveland í Ohio um síðustu helgi. Þar skaut sig til bana 23ja ára gamall mað- ur, en áður hafði hann sært fyrrverandi vinstúlku sína, eftir að hafa haldið henni innilokaðri i tvo daga. Lida Caldwell, en svo heitir stúlkan, sem er aðeins 19 ára gömul, hafði fyrrum verið í vin- fengi við Robert Batch, en snúiö síðan baki við honum og giftist 18 ára gömlum pilti, Charles Caldwell á föstudag 1 síðustu viku. Á laugardag, tæpum sólar- hring eftir brúðkaupið, ruddist Batch inn í íbúð ungu hjónanna, vopnaður byssu og nam brúðina á brott. Skaut hann einu skoti aö Caldwell og særði hann í and- litið, en þó ekki hættulega. Lidu haföi hann með sér til íbúöar sinnar og hélt henni þar innilokaöri yfir laugardaginn, sunnudaginn og fram á mánudag. Ógnaði hann henni með byssu og hótaði að skjóta hana, ef hún gerði tilraun til þess að flýja. Eiginmaðurinn gerði lögregl- unni viðvart og innan stuttrar stundar hafði hún umkringt hús það, sem Robert geymdi stúlk- una í. Fjöldi fól) safnaðist að i ná- grenniö og fylgdist með lögregl- unni, þar sem hún kallaðist á viö Robert og reyndi að fá hann til þess að gefa sig fram, eða sleppa ' stúlkunni lausri. Þannig liðu tveir dagar, án þess aö aöilar kæmust að samkomulagi. Á sunnudeginum var fenginn til prestur til þess að Jel.ta, ípn- göngu og tala um fyrir Robert, en Lida hrópaði út ðg bað um, að þaö yrði látið ógert. Ef ein- hver nálgaðist húsið, yrði hún drepin. Siödegis á mánudag var móöir Roberts fengin til þess aö reyna að tala um fyrir syni sín- um, en það nafði engin áhrif held ur. Lögreglan hafði þá gefið upp alla von um, að takast mætti að ná honum lifandi og allan tímann vofði yfir sú hætta, að hann myndi myröa Lidu. Hafði lög- reglan komið fyrir leyniskyttum kringum húsið, ef takast mætti aö gera Robert óvigan, en áður en til þess gæfist tækifæri, kváöu við tvö skot inni í húsinu og var þá ekki beðið lengur, heldur ráð- izt til inngöngu. Inni í húsinu lá Robert dauð- ur, en Lida stóö upprétt og hélt hendinni um skotsár á brjósti sér. Þaö sár hafði Robert veitt henni áöur en hann skaut sjálfan sig í hjartastað. Hún var strax flutt á sjúkrahús, þar sem fram- kvæmd var á henni skurðaðgerð. Lánaðist sú aðgerð vel, og mun hún nú í dag vera úr allri hættu. Þann tíma, sem lögreglan hélt vörð um húsið, hafði Robert skot ið þrisvar að lögreglunni, en eng- inn haföi særzt. Eini skaðinn, sem varð af skothríð hans, varð þegar eitt skotið hæfði ljóskast- ara. Leyniskytta lögreglunnar miðar upp í glugga hússins, sem Robert bjó i. Óseljanleg matvæli í sveltandi heimi Það er basl á búskapnum hjá okkur um þessar mundlr, enda heyrum við barlóminn úr öllum áttum, og tökum undir hann þegar rukkarinn kemur á þrösk uldinn. Nytin hefur lækkað i mjólkurkúm þjóðarbúsins, og dökkar horfur um bættan hag í náinni framtíð. Eins og margsinnis hefur fram komið, er um kennt lækk- andi markaðsverði á fram- leiðsluvörum okkar erlendis og jafnvel lokun markaða. Viö ef- umst ekki um aö þarna er um nokkurn sannleik að ræða, eða a. m. k. hafa ekki komið fram nein rökstudd mótmæli, um að þarna sé meginorsökin fyrir versnandl hag okkar. Einn daginn komu börnin heim úr skólanum með prent- aöan pistil um hungrið úti í heimi, en þetta mun hafa ver- ið á degi hinna Samelnuöu þjóða. Þar var Iýst gaumgæfi- lega vandamálum hins vanþró- aða heims, þar sem baráttan við hungrið er i algleymingi. Ástandið er svo alvarlegt, að hinn sveltandi hluti mannkyns- ins hefur ekki minnkað, þrátt fyrir stórátök í þá átt að iön- væða og kenna frumstæðum hér sé ekki um stórkostleg mis- tök í sölu og dreifingu að ræða. Er vlrkilega ekki hægt að selja sveltandi fólki mat, þannig að við verði unaö fyrir fram- leiðandann? Er heimurinn virki okunar og fyrr á árum krepp- unnar. Á þessum tímum hefur veriö keppt að því að gefa sem mest af innflutningsverzl- uninni frjálsa, en það hefur ekki mátt ympra á frjálsri útflutn- J&kiuh&íGöúí þjóðum ræktun. Að þessu sinni varð barnaskólalærdómur- inn mér umhugsunarefni. Er það ekki einkennilegt, að þegar hérlendis skapast vandamál vegna þess að matvælafram- ieiðsla okkar selst ekki, aö þá skuli sá hópur mannkynsins vera stækkandi, sem ekki hefur mat til að seöja sittsárastahung ur. Og samt hefur heimurinn minnkað á þann hátt, að sam- göngur hafa gerzt auöveldari og ódýrari. Spurningin er því sú, hvort lega það völundarhús, að nauð- syn sé að skreið mygli óseljan- leg í pakkhúsum okkar og skemmum hér uppi á Fróni, á meöan hálft mannkynið sveltur annars staðar á jarðkúlunni. Á milli striða gerðist það nauösynlegt, að fslenzkir fram- leiðendur byndust samtökum til að mögulegt væri að koma af- urðum okkar á viðunandi hátt á heimsmarkaöinn. Siðan hefur margt breytzt, en fyrirkoinulag á sölu framleiðslu olc1'-<• hefin verið bundiö sömu viðjum ein- ingsverzlun. Þar eð útflutnings- verzlunin er nú í miklum vanda stödd, þá er það ljóst, að út- flutningseinokun er ekki ein- hlít, jafnvel þó hún sé gerö í nafni framleiðendanna og spumingin er, hvort ekki sé ein- mitt rétti tíminn nú til að staidra við og athuga, hvort ekki mætti hagnast meir á minnkandi framleiðslumagni með því að gefa fleirum mögu- leika á að spreyta sig á að selja afurðir okkar. Ekki er ó- liklegt að markaðsvörurnar myndu dreifast og milllliðum myndi fækka og nýtingin fyr- ir þjóðarbú okkar mundi auk- ast. Því ekki að leyfa okkar mörgu ágætu kaupsýslumönn- um, sem eingöngu hafa mátt spreyta sig á innflutningi, að reyna sig einnig á að flytja út afurðir okkar, t. d. til landa, sem ekki hafa haft svo mikið af viðskiptum við okkur áður sumar hverjar. En auðvitað er ekki hægt að gefa útflutnings- verzlunina friálsa alla í einu, en smátt og smátt eftir því sem reynslan eykst, og auðvit- að yrði að hafa eftirlit með þvi að undirboð yrðu ekki stunduð, en slíkt eftirlit hefur lengst af verið í heiðri haft. Og svo yrði auðvitað að flokka fisk og meta, svo sem verið hefur. Það ætti ekki að vera neinu að tapa, en allt að vinna, og á meðan sumir framleiða of mikinn mat, en aðrir svelta ætti að vera nægur jarðvegur fyrir duglega 'kaupsýslumenn. Þrándur í Götu.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.