Vísir - 10.01.1968, Blaðsíða 12

« fy=^-*anuurm4kN
l&MÆESi'
31 StuT 22022
V í SIR . iVIiovikudagur 10. janúar 1968.
ekki drepið hann sjálfur,
í sig“.
„Ekki nema þolanlega. Jæja, ég
verö að halda áfram.“
Fremsti vagninn í lestinni hvarf
sjónum fram af brekkubrúninni,
rétt eins og jöröin hefði gleypt
hann. Síðan sá næsti og hver á
eftir öðrum. Og innan stundar
stóðu þau á brekkubrúninni, Re-
becca og Lije Evans og virkiö niöri
í dalnum blasti viö sjónum þeirra.
„Aldrei hefði mig órað fyrir því,
að það gæti vakið með mér slík-
an fögnuð að sjá hús frarmíndan,"
varð Rebeccu aö oröi.
„Þetta er þá virkiö," sagði Ev-
ans.
„Eins og mér standi ekki á sama
hvort það er virki eða ekki virki,“
sagöi Rebecca. „Það er hús ...“
„Virki jafnt fyrir það.“
„Heldurðu ekki að þar séu stól-
ar... Ég á við — stólar, svona
eins og heima?“
„Auövitað." Lije fékk ekki var-
izt brosi.
„Xarzan, hnífurinn er rétt við höfuðið
á þér, <á ég að taka hann?“ — „Nei“.
KVIKKWDAS'ASA EFTIR
A-0 QÖTHR1E 3r.
Karimenn voru undarlegir, hugs-
,aði hún. Lije Evans var það, ekki
síður en aðrir karlmenn. Hann
'var í bezta skapi, þegar dagleiöirn-
ar voru lengstar, rétt eins og það
,eitt væri markmið lífsins að skilja
,sem lengst íhjólaför eftir sig í
heiminum. Eins og það eitt væri
'köllun mannsins, að vera stöðugt
'á ferðalagi.
Samt sem áður gerði Rebecca sér
jþað ljóst, að leiðangurinn varö að
ná til Oregon; að ekki varð hjá
'því komizt, að halda ferðinni á-
’fram, unz komið var á ákvörðun-
1 arstað. En hún gat ekki meö neinu
,móti viðurkennt, að feröalagið
,sjálft væri slíkur dýrðardraumur,
,að það eitt væri eftirsóknarvert
‘takmark i sjálfu sér. Hún var
'þreytt og iöulega í heldur döpru
' skapi á kvöidin og vildi aö nóttin
»yrði sem lengst. Kveið morgun-
vdeginum. Og á stundum skaut
tþeirri spurningu upp í huga henn-
' ar, hvort Oregon mundi reynast
1 þess virði, þegar loks kæmi þangað,
' að allt þetta erfiöi væri á sig lagt.
Á slíku feröalagi varð Evans
; aftur á móti alit til yndis, sólskinið,
, golan — jafnvel stormurinn, þótt
^honum fylgdi rykmökkur og sand-
kóf. Allt var gott á ferðalagi, aö
! honum fannst. Henni fannst meira
1 en nóg um hörku hans á stundum,
! stífni hans og þögn. Þrátt fyrir
’ allan dugnað hans og fyrirhyggju.
■ Henni var meinilla við goluna og
j storminn, meinilla við sandinn í
, skóm sínum alla daga.
„Þarna kemur Dick ...“
, Og hún sá hvar Dick Summers
i kom ríðandi til móts við lestina.
(Hún varð að skjóta augunum á
I skjálg til að sjá hann, því aö sólin
skein beint í andlit henni. Hún
' vissi að það var ekki sjón að sjá
'hana í framan; andlitið eldrautt
I og þrútiö, hörundið hrjúft og skorp
I iö. Þannig voru þær allar ásýndum,
’konumar, líkari karlmönnum en
’konum; þannig hafði sólin, rykið
og sandfokið leikið þær. Enda þótt
guð hefði skapað hana störa, stæði-
lega, var henni mjög í mun að
vera kvenleg útlits, finna og vita
að hún væri það. Að hörundiö
væri hvítt og mjúkt, að hún væri
spariklædd endrum og eins, ekki
eingöngu til þess aö Lije litist bet-
ur á hana, heldur og fyrir það, aö
hún var kona og átti sem slík
heimtingu á að það sæist. Og
henni varð hugsað til virkisins —
þar var tært vatn, heitt vatn til
þvotta og kannski fengi hún tím'a
til að hvíla úr sér mesta lúann.
Henni varð hugsað til gamla húss-
ins f Missouri, til svalans , mjólk-
urbúrinu, þar sem hún fleytti
rjómann af trogúnum, henni varö
hugsað til skápsins í eldhúsinu,
þar sem diskar og mataráhöld
Iögu í röð og reglu í hillum en
fatakistan stóð við vegg í stofu
og iljurtir geymdar í handraðan-
um. Hún hafði átt heimili sitt í
Missouri, hús, sem -stóð fast á
grunni, og þegar henni varð litið
þar ú: um glugga og dyr, vissi hún
hvað Hasti við sjónum. Henni
hafði liðið vel þar í skjóli skóga
og fjalla undir dimmbláum himni.
Og þegar hana sótti þreyta, gat
hún setzt og notið þar hvíldar.
Og hún varð gripin ómótstæði-
legri löngun til að verða um kyrrt
í virkinuj láta þá Evans og Brownie
halda áfram hinni endalausu og til-
gangslausu ferð; vera um kyrrt qg
hvflast.
Hún heyrði Dick Summers ræða
við Evans. „Það verður heppilegast
að tjalfla fyrir vestan virkið,“ sagði
hann.
Lije kinkaði kolli.
„Þú verður að ganga á furid virk-
isstjórans, Lije.“
„Auðvitað. Hvað heitir hann?“
„Einhver sagði mér, aö það væri
Jim Bordeau, sem nú færi þar með
æðstu völd. Jæja, Rebecca... hvem
ig líður þér?“
„Þolanlega.**
„Því getur enginn trúað, hvað
ég hlakka til að setjast á stól,“ and-
varpaði Rebecca.
ALDREI hafði Mercy McBee komið
til hugar að lífið gæti verig svo
unaðslegt. Rökkrið var þrungið
seiðmjúkum hljómum, sem léðu
henni vængi. Mercy McBee, sem
sveif f dansinum á grundinni undir
virkisveggnum eftir fiðluleik Higgs
og trumbuslætti Indíánanna. Mercy
McBee, sextán, ára og blóðið braim
í æðum hennar við trumbugnýinn
og töfra rökkursins, vig klökkva
fiðlustrengjanna og bjarma bálsins.
Starandi augu. Starandi stjömur.
Mercy stígur dansinn; stígur ekki,
heldur svífur vængjuðum fótum og
finnur ósjálfrátt, að spor og hljóð-
fal'l er henni í blóð boriö. Armur
leggst að mitti, hönd þrýstir hönd,
kannski eilítið fastara en dansinn
beinlínis krefst, og blóðið brennur
í æðum hennar og hjartað berst;
sextán ára hjarta, sem aldrei hefur
kýhnzt vig slíkan unaö áður. Sterk-
ir armar, spyrjandi augu, tindrandi
í bjarmanum af bálinu.
Sæll vertu, Byrd; þú dansar Ijöm
andi vel. Gott kvöld, Fairman; ég
vildi óska að ég væri eins dugleg
og gáfuö og konan þín; en þaö
verð ég víst aldrei. Gott kvöld,
| Gorham ... Nei, þú aftur, Mack;
| hvar geymirðu konuna þína eigin-
\ lega? Mack, Mack með þunglyndis-
i leg augun og djúpar hrukkur á
enni. Ef þú renndir grun í hve oft
mér verður hugsað til þín. Hve oft
mig hefur langað til að strjúka
lokkana frá gagnaugunum, svórtu
lokkana meö silfurhvíta hríminu.
Hvers vegna þrýstirðu mér svona
fast að þér í dansinum, Mack? Nei,
því fer fjarri að ég kunni því iíla,
því fastar, því betra, Mack .. .
Augu stara. Stjömur stara.
Trumbuslátturinn markar hljóð-
fallið eins og æstur, heitur hjarta-
sláttur. Fætumir hreyfast ósjálf-
rátt um gmndina. Mercy McBee,
sextán ára og kynntist 1 fyrsta
skiptið unaöi lífsins. Sextán
ára, hrædd og feimin, þorir ekki
að brosa, enn síður að mæla orð
frá vörum. Skelfd og titrándi veit
hún ekki hvemig hún á að bregð-
ast viö þegar henni er þrýst að
barmi, veit ekki hvað það þýðir,
veit einuneis að hún er ekki nema
Gamanleikurinn „Italskur stráhattur“ hefur verið sýndur síðan í
október við miklar vinsældir í Þjóðleikhúsinu. Hefur aðsókn verið
mjög góð, en næsta sýning er miðvikudaginn 17. janúar. Aðalhlut-
verkið leikur Arnar Jónsson. Myndin er af Arnari Jónssyni og
Þóru Friðriksdóttur í hlutverkum sínum.
sextán ára og hefur alltaf verið
kennt að hlýða umyrðalaust þeim,
sem henni em eldri, lúta vilja
þeirra ... Hvað á ég að gera, Mack,
hverju á ég að svara og hvemig,
ég er ekki nema sextán ára, veit
ekki neitt og þekki ekki neitt.
Þú ert gáfaður maður, lífsreyndur
og auðugur maður, sem allir líta
upp til. Aldrei hefur þú horft á
mig eins og nú. Þú mátt ekki
halda að mér líði ekki vel í örm-
um þínum, þú mátt ekki halda að
ég, sem ekki er nema sextán ára,
vilji vera þér óhlýðin. En ég er
| hrædd, því að ég veit ekki neitt,
I veit ekki einu sinni að ég á ungan
[ og fallegan, heitan líkama. Enginn
i hefur sagt mér það. Enginn hefur
horft þannig á mig áður... þeg-
ar þú horfir þannig á mig, þori
ég ekki að hugsa — og um hvað
ætti ég lika að hugsa aðeins sex-
tán ára.
j ■ Fiðlustrengimir þögnuðu. Higg-
i ins lagði fiðluna á hné sér og
i brosti tannlausum munni. Mercy
McBee endurgalt honum brosið,
hann óttaðist hún ekki. Hann sagði
henni aldrei fyrir verkum og lét
aldrei eins og hann væri yfir aðra
settur. Hann hafði alltaf gaman-
yrði á vömm og mundi aldrei taka
hana alvarlega, hvorki í orði né
athæfi.
Hún heyrði rödd-Macks í eyra
sér. Hann mælti til hennar J
hálfum hljóöum, svo fólkið. 1
kringum þau veitti því ekki at-
hygli. Við skulum ganga úr dans-
inum, en hvort sína leið og hitt-
ast svo að stundarkomi liðnu und-
ir trjánum við virldsgarðinn, þar
sem bjarminn af bálinu nær ekki
til... það lék bros um varir hon-
um, þegar henni varð litiö á hann,
hann var líkastur feimnum pilti,
en þó var dulin skipun hins full-
orðna manns í rödd hans og augna-
tilliti. Þetta var dásamleg nótt,
hvíslaði hann, dansinn væri í þann
veginn að hefjast aftur og enginn
mundi sakna þeirra, Komdu, hvlsl-
aði hann biðjandi og skipandi í
senn.
Hún fann aö hún mundi verða
við beiðni hans, blýðnast boði hans;
hún var alin upp við hlýðni, en
samt var þetta eitthvað annað og
brot úr andrá var sem hjartað
W ..
Isskápur
Crosley fsskápur
til sölu. — Upplýsingar I sima
20874 eftir kl. 7.00.
Sölubörn óskust
Hafið samband við
afgreiðsluna
Hverfisgötu 55.
VlSIR
EffiaaiKEt .uamszk i