Vísir - 03.02.1968, Blaðsíða 12

rjt.
tz£L
V í SIR . Laugardagur 3. febrúar 1968.
■WBWI
KVTKMWDASAGA E'FTIR
A 3- QOTHRIE 3r-
Hann lagðist í grasið. „Mig lang-
ar til aö tala viö einhvern", sagöi
hann.
„Það eru fleiri til en ég“, sagöi
hún og hafði nú fafnaö sig aft-
ur.
„Þaö er skemmtilegra aö taia
við þig, en aö minnsta kosti suma
aöra“, sagöi hann. „Þaö er fallegt
hérna viö ölkeldurnar. Pabbi seg-
ir aö vatnið sé eins og gamall
og dofnaður bjór á bragðið. Ég
kem því ekki niður þótt ég
vildi...
Þegar hún svaraöi ekki, spuröi
hann. „Kannski viö göngum svo-
lítinn spöl? Hvað segiröu um
það?“
„Verkin bfða“.
„Það veröur einhver til að ann-
ast þau“.
Nú þegar henni var gleymdur
allur ótti, voru augu hennar ekki
lengur tárvot og hún horfði í and-
lit honum. Þaö var drengilegt og
hreinskilnislegt andlit undir rauö-
um hárlubbanum, brúnt af sól og
freknum stráö. Augun einlæg og
spyrjandi.
„Þú aettir að ganga meö mér
spölkorn ...“ sagði hann.
„Og vanrækja störfin?"
„Þú ert falleg . . .“
Þaö var eins og hann hefði
hugsaö upphátt, orðin komiö ósjálf
rátt fram á varir hans, því að
hann roðnaði upp í hársrætur, þeg
ar hann heyröi sjálfan sig segja
þau.
Og hún svaraöi ósjálfrátt: „Það
eru ekki allar ástir í andliti fólgn-
ar...“
„Þú ert líka góð. Það er ég viss
um“.
„Þú þekkir mig ekki neitt,
Brownie".
„Víst geri ég þaö. Kemurðu
ekki... ?“
Augu hana voru skær og biöj-
andi, svo að hún gat ekki sagt
nei. „Kannski, en ekki langt...“
sagði hún.
Hánn rétti henni e’d« höndina
og hjálpaöi henni aö rísa á fæt-
ur úr grasinu, eins og Mack mundi
hafa gert, heldur stóö og horföi
á hana, feiminn og vandræöaleg-
ur á meðan, en samt fannst hénni
sem hún stæöi í þakkarskuld viö
hann íyrir þaö, aö hann lét sér
annt um hana í einmanaleika henn-
ar og hafði mætur á henni. Mundi
hann hafa mætur á henni, þrátt
fyrir allt, ef hann vissi? spurði
hún sjálfa sig.
Þau gengu niöur að ánni, í hvarfi
við tjöldin.settust niður nálægt
stórri ölkeldu og virtu fyrir sér
vatnið, sem kraumaði á milli stein
anna og sólin var að síga á bak
við fjöllin.
„Hefurðu nokkuð ákveðið hvað
þú ætlar aö gera, þegar kemur til
Öregon?“ spuröi hann.
„Hjálpa mömmu, auðvitaö".
„Eftir það, á ég viö ...“
„Nei, ég hef ekkert hugleitt
það“.
„Það er svo margt, sem ég er
i að hugsa um ... Ég ætla að vinna,
jleggja hart aö mér, eignast gott
I býli og fara á veiöar og draga
| fisk i tómstundum“.
Hann hallaði sér aftur á bak,
horföi á sólarlagið. „Þaö er margt,
sem ég hugsa um. Ég hugsa oft
um þig ...“
„Ég er ekki þess viröi, Brownie“.
Hún sá eftir því að segja þetta
um leið og hún hafði sleppt orö-
unum, því að hann gat skilið þaö
sem stríðni, þótt hún segði það
af einlægni.
„Jú, það ertu. Ef ég bará gæti
skýrt þér frá því, hvaö þú ...“
Hún 'þagði. "Vildl eljki hvetja
liann, vjldi ekki aö hann segöi
meira, og jafriyel '''þótt hún .vildi
það, átti hún ekki rðjt á því. Og
nú náði óttinri tökum á henni,
aftur, magnaðri en nokkru sinni
fyrr og hana langaði mest að rísa
á fætur, taka til fótanna og flýja
eitthvað inn í óbyggðir, eða leggj-
ast á grúfu í grasið og gráta...
„Ég er orðinn átján ára, Mercy“.
„Nú verð ég að halda heim ...“
„Pabbi var yngri þegar hann
kvæntist“ .
Hún þagöi, reyndi að loka ótt-
ann inni í hugarfylgsnum sínum.
„Ég býst viö aö þú farir nærri
um hvaö ég ætla aö segja“.
Og nú, þegar hann hafði sama
sem sagt það, leit hann á hana
sfnum skæru augum og tillit hans
var þrungiö einlægni og tilbeiöslu.
„Ef þú skyldir vera sama sinnis,
léti ég ekkert aftra mér, ég er
reiðubúinn hvenær sem vera
vill...“
Hún vissi að henni bar að segja
nei... Nei, Brownie, nei, svona
máttu ekki tala... En svipur hans
var svo einlægur, augnatillit hans
svo innilegt, að henni var það um
megn. Augu hennar lauguöúst tár-
um. „Ég get ekki svarað þessu,
Brownie. Ég... ég er ekki viss
um að ég sé sama sinnis, en þakka
þér fyrir samt...“
Hún gat ekki hamiö grátinn, og
um leið og hún hafði sagt þettg,
fól hún andlitið í höndum sér og
axlir hennar titruðu af þungum
ekka.
Hann lagði arminn um herðar
henni.
„Það er ástæðulaust aö taka sér
þetta nærri, Mercy“, mælti hann
ástúðlega. „Það er ekki nein á-
stæða til að gráta, þótt ég vilji
kvænast þér“. Hann þagði.
Eftir drykklanga stund þurrkaði
hún sér um augun, hallaði sér
fram, svo hún gæti brugðið kjól-
faldinum upp aö andlitinu. „Fyr-
irgefðu. ég ætlaöi ekki að haga
mér eins og heimskingi“, sagði
hún.
„Þú getur aldrei gert neitfc serri!
cr heimskulegt í mínum augutn",
sagði hann um leið og hann tók
undir höku henni og hún var til-
neydd að horfast í augu við hann.
Svipur hans var áhyggjufullur og
spyrjandi og allt f einu laut hann
að henni og kyssti hana á vang-
ann, og koss hans var laus viö
alla fýsn, en þrunginn heitri ást-
úö. „Þú ert alltaf svo döpur", j
mælti hann lágt. „Ég vildi aö ég|
gæti gert þig glaöa og ánægða. I
Ég vildi fúslega leggja allt á mig
til þess“.
„Þú ert góður, Brownie", hvfsl-
aði hún. „Hvað sem veröur, þá
veit ég að þú ert góður“.
Hún reis á fætur, því að hún
fann aö gráturinn var að ná tök-
um á henni aftur, og þau héldu
heim til tjaldanna og þegar þau
nálguöust tjaldbúðirnar, sagði hann:
„Ég vona aö þetta verði ekki í
sfðasta skiptið, sem þú gengur spöl
meö mér?“
„Ég veit ekki“, sagöi hún. Þau
skildu leiðir, hún hljóp við fót
Keim' að'tjaldinu og heyrði pábbá
sinn öskra: „Fer ekki maturinn að
koma, kerling? Fjandinn hafi þaö,
ef '^maöur er ekki alltaf banhunjgr-
aður á þessu feröalagi...“
Hún beið í myrkrinu. Beið, þar
sem sorti þess var mestur, svo þeir
sem kynnu að eiga leiö hjá, gætu
ekki greint hana frá trjám og
runnum. Himinninn var myrkur
uppi yfir, nöpur kælan strauk fætur
henn-r. En það var samt ekki kuld-
inn, sem gerði aö hún titraði og
skalf.
Það færðist þögn yfir tjaldbúð
irnar. Innári stundar rauf ekkert
þögnina nema suðiö og hvæsiö í
ölkeldunum niður viö ána, þungur
straumniðurinn og endrum og eins
ýlfur í villihundi uppi í ásnum.
Hún vafði aö sér kápunni, beiö
og hlustaöi... hlustaði eftir fóta-
taki og beið.
Þannig beið hún drykklanga
stund, og loks ... heyrði hún fóta
tak og þekkti samstundis að það
var fótatak hans. Hún gekk hljóðl. í
veg fyrir hann og hvíslaði: „Mack“.
„Hvað... hver er þar?“ Én svo
áttaði hann sig. „Komdu sæl“,
sagði hann lágt.
„Það er ég ... Mercy McBee“.
„Já, nú þekki ég þig. Hvemig
líður þér?“
„Mack?“
Hann kom alveg að henni, en
það var svo myrkt, að hún gat
ekki séð svipinn á andliti hans,
aðeins útlínumar og augun.
„Þú ert seint á ferli", sagði
harin.
„Gát ekki sofiö .. “
„Þetta er þá nóttin til þess ..
„Mack?“
„Já?“
„Getum við ekki gengiö spöl-
kom frá og talað saman?“
Hann svaraði ekki, en tók und-
ir arm henni og leiddi hana á
brott frá tjaldbúðunum, niöur að
ánni. „Ég hef talið hyggilegast, að
við hittumst ekki“, sagöi hann.
„Ég heföi ekki heldur leitaö fund
ar við þig, ef...“
Maðurinn sem annars
aldrei les auglýsingar
auglýsingar
lesa allir
Skipuleggjum og
gerum yður fast
verðtilboð.
Leitið upplýsinga
Eldbúsið, sem allar
húsmceður dreymir um
Hagkvœmni, stílfegurð
og vönduð vinna á öllu
• | i r t rrr \

H *l 'l! l'Ht’M
I.AUQAVEQI 133 alinllOUB
■æmunamuMWJ tu mrrn iiiainuu
^áallett
LEIKFIMI
JAZZ-BALLETT
Frá DANSKIN
Búningar
Sokkabuxur
Netbuxur
Dansbelti
ÍC Margir litir
ic Allar statrðir
Frá GAMBA
ÆfiiVgaskór
Svartir, bleikir, hvftir
Táskór
Baíbt-töskur
^^allettíúð in
SÍMI 1-30-7Ó
llllliMIIIII I 11 I I I I I I I I I I I I I I I I | | |