Vísir - 13.07.1968, Síða 7

V1SIR . Laugardagur 13. júlí 1968.
KIRKJAN Odr ÞJÓÐIST
Sjá, ég er
með þér...
" ■ ' n
T fyrstu Mósebók, 28. kap. segir
frá draumi Jakobs í Betel, er
Guð birtist honum og sagði við
hann: S já, ég er með þér og varð
veiti þig hvert sem þú ferð...
Nú um hásumariö er mikið
um ferðalög hjá okkur íslending-
um. >au hafa aukizt mikið með
ári hverju með bættum sam-
göngum og betri efnahag.Sífellt
fjölgar þeim, sem geta veitt sér
það, að taka sig upp frá heimrli
sínu, yfirgefa önn hversdagsleik-
ans og njóta þeirrar hressandi
tilbreytni sem felst í því að sjá
nýja staði, skoöa fagurt
Iandslag á kærum æsku-
slóðum, finna fjarlæga ætt-
ingja eða kynnast nýjum
mönnum í hópi samferðafólks.
En því aðeins nær nú ferðin til-
gangi sínum að hún gangi slysa
og áfallalaust og heim sé ekiö
heilum vagni I ferðalok. — Und-
ir þvf er allt komið. Mikið er aö
því gert. að hjálpa mönnum og
Ieiðbeina á þessu sviði, og hvetja
þá til að forðast hættuna og
koma í veg fyrir slys. Þeirri
hvatningu hefur verið vel tekið.
Hún hefur borið blessunarríkan
árangur. •— En hér má einskis
láta ófreistaö. Hér rfður á svo
miklu fyrir heiil og hamingju
heimiia og einstaklinga.
Einu sinni Ias ég f tímariti
grein, sem hét: Bezta slysavörn-
in. Höfundurinn var kona, sem
talaði af eigin reynslu. Hver var
að hennar áliti, bezta vörnin
gegn slysum og óhöppum á sam-
gönguleiðum? Hún var ekki að
segja frá neinu nýju öryggistæki
f umferðinni, ekki að benda á
neinar betrumbætur á farartækj
um eða vegakerfi. Nei, fjarri
fór því. Hún var að minna les-
endur sína á Hann, sem hét
Jakob að varðveita hann á ferð
hans, lofaði aö vera með honum
hvert sem hann færi. Hún sagð-
ist aldrei fara út af heimili sínu
án þess að biðja fyrir sér og
öðrum í ferðinni. Og hún nefndi
dæmi um það, hvað þaö heföi
dugað sér vel í erfiðleikum og
á hættustundum. Það hefði
stundum litið illa út í bili, en
alit hefði fariö vel og mest hjálp
aði það, segir hún, ,,að ég gat
verið algerlega róleg, treystandi
því að Guð mundi vel fyrir öllu
sjá, því að forsjá hans fól ég
mig og mína í upphafi feröar-
innar.“
Hún segist oft hugsa um það,
þegar hún heyri slysafréttir,
hvort ekki hafi gleymzt að biðja
fyrir sér áður en lagt var af
stað. Þaö er hennar skoðun mót-
uð af hennar eigin reynslu, að
sá, sem biður til Guös í upp-
hafi ferðar, hann muni að öðru
jöfnu, vera rólegri, varkárari,
gæta sín betur og því færari um
aö jéýsa úr öllum vanda, sem
að höndúm ber, heldur en hinn,
sem ekki hefur með bæn reynt
að öðlast innri ró og ö.rvggi og
styrk í trú á forsjón Guðs og
handleiðslu. — Sjálfsagt finnst
ýmsum þetta vera gamaldass
ráð, úrelt öryggismeöal, fánýt
slysavörn. En sakar nokkuð að
reyna? Er nokkru sleppt, þótt
numiö sé staðar í öllum hraðan-
um og ákafanum með að kom-
ast áfram, gert sé örstutt hlé
og huganum lyft í hæöir, þó
ekki sé nema fáein augnablik,
til að fela Guði sitt ráð, hann
beðinn að styrkja veikan vilja,
gefa jafnvægi og hugarró, opna
hjartað, svo að það verði mót-
tækilegt fyrir orðið frá honum,
og fyrirheitið ómi í sálinni.
Sjá ég er með þér og varð-
veiti þig hvert sem þú ferð ...
Atvik frá
Alþingishátíðinni
Einn dag Alþingishátíðarinnar árið 1930 bar svo við, að fá-
einir menn gengu heim að Þingvallakirkju. Var hún ólæst og
gengu þeir inn. Rétt á eftir gerði hellirigningu og kom þá inn
í kirkjuna allmargt fólk, sem hafði verið á gangi þar í grennd.
Fæst af þessu fólki þekkti víst hvaö annað, og var úr ýmsum
i áttum og af ýmsum stéttum. Maður nokkur úr hópnum, drengi-
1 legur í sjón, sagði um leið og hópurinn kom inn: „Við skulum
láta blessaða kirkjuna skýla okkur meðan skúrin stendur yfir.
Hún hefur svo oft veitt okkur skjól í lífinu." Ilann settist við
hljóðfærið og fór að spila sálmalög. Brátt tóku einhverjir undir
og innan skamms var allur hópurinn farinn að syngja sálma,
alkunna, sígilda.sálma, sem flestir kunna og eru um hönd hafð-
ir við svo mörg tækifæri lífsins. Þessi sundurleiti hópur söng
samhuga og einum rómi hvern sálminn af öðrum með hrifn-
ingu. Það var eins og slegið hefði verið á sameiginlegan streng
f öllum þessum ólíku hjörtum.-Skúrin var liðin hjá,
og sólin skein aftur i heiði. Söngurinn hætti ekki strax, en
brátt dreifðist hópurinn í allar áttir. hinni litlu fátæklegu
kirkju hafði verið hátíðleg stund sem áreiðanlega snerti hina
beztu strengi í brjóstum margra þeirra er þarna voru.
Lindin.
r
Stjóm Prestafélags íslands.
Hálfrar aldar starf
TTrestafélag íslands var stofn-
að á synodus 1918. Máls-
hefjandi um félagsstofnunina
var sr. Gísli Skúlason. Stofn-
endur voru 27. Af þeim lifa nú
3: sr. Sigurbjörn Á. Gíslason,
sr. Eiríkur frá Hesti og sr. Er-
lendur frá Odda. — Af þeim
mörgu sem vel hafa unnið að
félagsmálum presta á liöinni
háifri éld ber aö nefna sr. Sig.
pröf. feívertsen og * hr. biskup
Ásmund Guömundsson, sem
samtals gegndu formannsstörf-
um um 30 ára skeið. Áttu þeir
sinn ríkulega þátt í því, að móta
starf félagsins í þá átt, að jafn-
framt því, sem þaö var hags-
munasamtök stéttarinnar var
trúlega unnið að andlegri upp-
byggingu með erindum á fund-
um og útgáfu tímarits. S. P. S.
stýrði Prestafélagsritinu meðan
það kom út — 16 ár — og Á. G.
var ásamt öörum, ritstjóri
Kirkjuritsins í 25 ár.
Prestafélagið minnist hálfrar
aldar afmælisins með hófi á
Hótel Sögu og ítarlegri frásögn
af starfinu síðustu 25 árin í
apríl-júní hefti Kirkjuritsins
eftir sr. Benjamín Kristjánsson.
— Þeirri ritgerð lýkur höfundur
á þessa leið:
En sú hlýtur þó að vera ósk
vor á hálfrar aldar afmæli
Prestafélags Islands, að í sama
hlutfalli og kirkjur hafa stækk-
að og verið betur búnar góðum
gripum og efnahagur presta hef-
ur farið batnandi undanfarin 50
ár, svo megi sú þróun halda
áfram næsta helming aldar. En
umfram allt óskum vér þó, aö
andleg reisn kirkjunnar og prest
anna megi fara vaxandi á kom-
andi tímum, andinn færast i
ásmegin og sú trú, sem fjöllin
flytur. Engin þörf er á því, að
íslenzk kirkja og kristni leitist
viö að herma eftir öðrum f ytri
siðum og háttum. Hins er þörf,
að íslenzk prestastétt verði í
framtíöinni æ vitrari og heið-
þróaðri að hverju ráði, sann-
kristnari og göfugri.
Hvernig varð Nýja
testamentið til?
Gamla testamentið var Biblía
Jesú, honum kær og tiltæk.
Hann vitnaði sí og æ til orða
þess. Hann heimfærði upp á sig
höfuö Messíasar — spádóm
Jesaja, — Lúk. 4, 14. Hann vísar
andstæðingum sínum til ritning-
anna og segir: Þær eru þaö sem
vitna um mig. — Jóh. 5,39. Hann
ver sig á hættustund freistinga
með þvf aö vísa til þess sem
„skrifaö stendur“. — Matt. 4.
Upprisinn opinberast hann læri-
sveinunum og útleggur fyrir
þeim allt það er hljóðaöi um
hann.
Ennfremur segir — f Lúk. 24.
— að hann lauk upp hugskoti
þeirra svo aö þeir skildu ritn-
ingarnar. Þá varð að engu skýl-
an, sem Páll segir aö hafi jafnan
verið yfir Biblíuíestri Gyðinga.
— II. Kor. 3. „En hvenær sem
þeir snúa sér til Drottins
(Krists), , verður skýlan burt-
tekin“ skrifar hann.
— Svo liðu tugir ára. Stofn-
aður var mikill fjöldi kristinna
safnaða. Trúboöar ferðuðust
víða og boðuöu fagnaðarerindið
um Krist Jesú — og studdust
við rit Gamla testamentisins.
Skemmtilegt dæmi er um það í
8. kap. Postulasögunnar. Filipp-
us trúboði fer í veg fyrir eþíópsk
an hirðmann, en svo stóð á aö
hann var að Iesa spádóminn um
píslir Krists, Jes. 53. kap. „Og
Filippus tók til á ritning þessari
og boðaði honum fagnaðarerind-
ið um Jesú“. Þannig hafa menn
í frumkristni lesið um Jesú í
Gamla testamentinu. — Sbr.
Jóh. 5, 39.
Gamla testamentið var upp-
haflega ritað á hebresku. Því var
fyrst snúið á erlenda tungu —
grísku á árunum 285 til 247 f.
Kri Gríska var útbreiddasta mál
þeirra tíma. Útgáfa Gamla testa
mentisins á grísku haföi hina
mestu þýðingu fyrir kristniboð-
ið.
Hvernig varð svo Nýja testa-
mentið til, eða Biblían eins og
við nú höfum hana?
1. Kristnir safnaðarleiötogar
töldu nauðsyn bera til að skjal
festa boðskap postulanna, frum
vottanna, svo að hann hvorki
afbakaðist né gleymdist eftir aö
þeir voru fallnir frá. Þannig
samdi Markús guðspjall sitt eft-
ir frásögu Péturs. Lúkas færði í
letur vitnisburð manna „er frá
öndverðu voru sjónarvottar og
síðan gjöröust þjónar orðsins".
Hvorugur þeirra voru úr hópi
postulanna.
2. Gamla testamentið saman
stóð af mörgum bókrollum, smá-
um og stórum. Gyðingkristnir
menn höfðu lengi vanizt upp-
lestri úr hinum helgu bókum,
bæði á heimilum sínum og guðs-
þjónustum. Jafnhliöa þeim var
nú farið að lesa rit postulanna,
frásögur um frelsarann og bréf
þeirra og opinberanir Jóhannes-
ar, og þaö jafnvel meira metiö
og tekið fram yfir allt annað.
Því lýsa upphafsorð Hebreabréfs
þannig: „Eftir að Guð forðum
hafði oftsinnis talaö til feðranna
fyrir munn spámannanna. hefur
hann í lok þessara daga til vor
talað fyrir Soninn“.
3. Þeim tóku að berast um-
buröarrit til safnaðanna frá
fleirum en postulunum eða
postulalærisveinum, bar nauö-
syn til að halda því aðgreindu.
Vali þeirra rita, sem talin voru
ekta og sígild, réðu kristnir leið-
togar, viöurkenndir afburða-
menn, kirkjufeðurnir, sem kirkju
sagan geymir mikinn fróðleik
um, svo sem: Tertúllían, Krysost
emus, Ágústín, Ambrosius,
Hieronymus. Til eru frá hendi
kirkjufeðranna nokkur hinna
ágætustu trúvarnarrita sem um
getur. Eitt elzta rit Nýja testa-
mentisins er talið vera I. Þess.,
ritað 20 árum eftir upprisu
Krists. Ekki var endanlega geng-
ið frá vali rita í Nýja test. —
eins og það er nú, fyrr en und
ir lok 4. aldar e. Kr.
(Blysið).