Vísir - 27.07.1968, Blaðsíða 4

Kvennamorð
í stórum stíl
Frakkinn Landru banaöi niu konum
„Hann var hugulsamur eigin-
maður og faðir, elskaði konu sina
og fjögur börn. Þrátt fyrir mörg
önnur „áhugamál“ voru kona
hans og börn í miðdepli tilveru
hans til síðustu stundar, er fall-
öxin skildi höfuðlð frá búknum“.
Þannig farast rithöfundinum Edg
ar Lustgarten orö í bók sinni
„The Business of Murder“, þar
sem fjallað er um helztu morð-
ingja seinni tíma, karla eins og
John George Haigh Neviile He-
ath, Irma Grese, John Christie og
síðast en ekki sízt franska fjölda-
morðingjann Henri Désiré Landru
sem talinn er hafa myrt níu eða
fleiri konur yfirleitt í ágóðaskyni!
Landru var af alþýðufólki kom
inn fæddur 1869. Hann var hið
prúðasta barn, var sendur í skóla
Jesúítareglurjnar og söng í kirkju
kórnum. Hann brást ekki unnustu
sinni, er hún varð barnshafandi,
og kvæntist henni. Þegar tekjur
hans sem verzlunarmanns nægðu
WMWM

ekki til framfærslu fjölskyldunni,
tók hann að hafa rangt við. Smá
svik hans urðu honum þó ekki að
fótakefli, heldur hlaut hann fýísta
dóm sinn árið 1900 fyrir giftingar
svindl og sat inni í þrjú ár. Þessu
hélt fram tii ársins 1914, er hann
hlaut fjögurra ára dóm. Þar sem
til greina kom að gera hann land-
rækan, flýði hann refsinguna.
Styrjöldin veitti honum ráðrúm tii
að hverfa í skuggann. Hann tók
að fleka konur tii að giftast sér,
undir fölskum nöfnum og á röng-
um forsendum. Hann hélt ná-
kvæmar skýrslur yfir ástarmál
sín og svik, tii þess að hann
mvndi hverju sinni undir hvaða
nafni hann gekk. Oft heimsótti
hann margar „eiginkonur" á degi.
Hann hafði út úr þeim fé og hvarf
svo sporlaust. Alltaf sinnti hann
hinni réttu eiginkonu og börnum
sínum.
Tímamót urðu í lífi hans, er
hann kynntist konu að nafni
Jeanne Couchet, sem átti uppkom
inn son. Þá hófst ferill hans sem
fjöldamorðingja. Eftir fjögurra
mánaða vináttu lét frú Couchet
hann fá fimm þúsund franka,
þrátt fyrir mótþróa sonarins. Þá
hvarf Landru. Honum hafði þó yf
irsézt, því að frúin rakst á hann
af tilviljun nokkrum mánuðum
síðar, þar sem hún starfaði sem
hjúkrunarkona á hersjúkrahúsi.
Hún taldi sig elska hann, þrátt
fyrir allt og gladdist er hann bauð
henni og syninum heim til sín
í Vernouillet, þar sem hann bjó
undir fölsku nafni. Engar spurn-
ir fóru af örlögum þeirra, en ná-
grönnunum geðjaðist ekki að
reyknum úr strompinum næstu
daga. Þegar engin eftirgrennslan
var gerð varpaði Landru öndinni
léttar. Hann hafði nú framið sín
fyrstu morð, og Frakkar segja, að
„byrjunin skipti mestu“.
Frá ársbyrjun 1915 til ársbyrj
unar 1919 er taliö að hann hafi
banað níu konum en sú tala gæti
auðveldlega verið hærri. Hann var
síðar ákærður um þessi morð Í
skrifbók sína hafði hann krossað
við nöfn um 50 kvenna, og annars
staðar í skýrslum hans voru nöfn
200 — 300. Þetta gekk létt, unz
tilfinningarnar fóru að stjórna
gerðum hans. Hann varð ástfang
inn af nítján ára stúlku, Andrée
Babelay. Henni kom hann fyrir
kattamef, ekki í ágóðaskyni, held
ur af því að hún komst að ýmsu
um líferni hans og „atvinnu"
Önnur ung stúlka vann einnig hug
hans. Hún hét Frenande Segret
og lifði kynnin af!
Hinn 12. apríl 1919 kom reið-
arslagið. Frú Lacoste, systir eins
fórnardýrs Landru, hafði uppi á
honum og lét lögregluna vita.
Eftir nokkra rannsókn málsins,
drápu veröir laganna að dvrum
hjá morðingjanum. Hann hlaut
dóm fyrir morð niu kvenna. Við
réttarhöldin, sem vöktu mikla at-
hygli meðal „fína fólksins" í
Frakklandi, var Landru þögull
Þó sagði hann, að hann væri
„sannur heiðursmaður", sem
skýrði ekki frá leyndarmálum um
samskipti sin við konur. Aðeins
einu sinni reiddist hann. Það gerð
ist l, kona hans var ákærð fyrir
samsekt í morðunum. Þá hrópaði
hann, að hún og börn hans væru
saklaus. Hinn 23. febrúar 1922
féll öxin. „Það er ekki í fyrsta
sinn, sem saklaus maður er dæmd
ur til dauða“, voru orð Landru.
Ágóði hans af öllu saman nam
þó aðeins rúmlega 35 þúsundum
franka, sem voru prýðis viku-
laun!

í þessu húsi hurfu konurna. níu.
Kvikmyndastjóri 25 ára
Myndin sýnir hina kroppfögru May Spils við stjórri kvikmynd-
ar. Hún er aðeins 25 ára að aldri og var áður sýningardama.
Eins og sjá má, kann hún á því lagið cð láta á sér bera. Ekki
er vitað, hvort hinn fábrotni klaeðnaður er í samræmi við gæði
kvikmyndarinnar, en óneitanlega er hann heillandi.
Menningarlíf og
rollustand.
Það er alltaf eitthvaö skemmti
legt um að vera í „menningar-
lífinu“, en siðustu skemmtileg-
heitin eru auövitað niðurstaða
dómnefndarinnar, sem átti að
vega og meta ljóðin í ljóðasam-
keppni Stúdentafélags Háskóla
íslands, en engir hinna 35 höf-
unda, sem sendu ljóð til þess-
arar samkeppni, voru taldir verð
iaunahæfir. Fyrir bragðið eru
ljóðin talin munu slá í gegn og
verlð er að undirbúa útgáfu á
þeim öllum með tölu, því loks-
ins var það talið arðvænlegt að
gefa út ljóðabók, sem annars er
varla talið mögulegt fjárhags-
lega.
Annars verða ljóðskáld yfir-
leitt, ef þau vilja koma ljóðum
sinum á framfæri, að gefa út
ljóðabækur sínar fyrir eigin
reikning og reyna síðan að
pranga bókunum inn á vini og
kunningja til að hafa fyrir kostn
aði. Yfirleitt vilja hinir þekktu
beint, að það „andrúmsloft“
skapast, að það þykir liklegur
„bisness“ að gefa út öll ljóð-
in og koma þannig öllum höfund
unum á framfæri. Ekki þarf að
andinn umbun fyrir fyrirhöfn
sína og skáldin lof fyrir kvæðin,
þó þau þættu ekki verðlauna-
hæf.’ *
bókaútgefendur ekki gefa út
ljóðabækur, nema örfáir, því það
gefur betri arð að gefa út þýdd-
ar bækur.
Stúdentafélagið á þakkir skil-
ið fyrir að koma á þessari sam-
keppni, því með því að hafna
öllum kvæðunum sem verðlauna
hæfum, stuðlar það að því ó-
efa, að mörgum mun leika for-
vitni á að eignast þessa bók.
Ef einhver hefði fengið aug-
lýst verðlaun, hefði þeim einum
verið hamnað, en kvæði flestra
hinna hefðu grafizt og gleymzt.
En nú bregður svo við, að öll
kvæðin birtast. Það er svolítið
líf í þessu. Vonandi fær útgef-
Mikil tíðindi gerast nú í Ár-
bæjarhverfi, er rollur gera víð-
reist yfir garða fólks, og
skemma auðvitað meira og
minna, hvar sem þær koma.
Það þótti nógu slæmt að hafa
maðkatínslumenn á hverri nóttu,
en þeir iðka það að snúa við
túnþökum og stinga upp blóma-
beð. Rolluplágan er því áfall á
áfall ofan fyrir skrúðgarðafólk
yfirleitt, en eðliiegt er, að fólki
sárni að siá handaverk sín, sem
gerð eru til augnayndis. gerfi
að engu á einni nóttu vegna
hirðuleysis fjáreigenda, sem
ættu að gera meira en að sleppa
fénu út úr húsi, og láta skeika
að sköpuðu, hvar féð ráfar.
Annars sanna bessir árekstrar
milli skrúðgarðaeigenda og fjár
bænda í Reykiavík, að búfjár-
hald hentar ekki á Stór-Reykja-
víkursvæðinu, því það fer ekki
saman að búa i borg og hafa
skepnuhald. Fyrir þá sem hafa
svo mikinn áliuga á húskap og
skepnuhaldi, þá eru nægar jarð-
ir falar til skennuhalds, meira
að segia ekki fjarri Reykjavík.
Það er því engin goðgá að fylgja
eftir banhi við skepnuhaldi f
Reykjavík. Þrándur í Götu.