Vísir - 07.09.1968, Síða 7

V1SIR . Laugardagur 7. september 1968.
KIRKJAN OCr
! Kærleikurinn er
Á morgun er 13 sd. e. trin.
Guðspjallið er frásögn Lúkasar
um miskunnsama Samverjann.
Hugvekja kirkjusíðunnar er pred
ikun út af þessu guðspjalli, flutt
af sr. Brynjólfi Magnússyni, sem
var prestur Grindvíkinga frá ár-
inu 1910 til dauðadags 3. júlí
1947.
Lúkas 10.25.37.
TJér hofum við fyrrr okkur hiö
alkunna guöspjall: söguna
vnn miskunnsama Samverjann. 1
þeirri sögu útlistar frelsarinn
fyrrr okkur hvernig við eigum
að llfa — hver sé aðaltrlgang-
ur lífsins. — Hann er fólginn í
því, að elska hvert annað, lifa
hvert fyrir gnnað, að vera hvert
öðru til yndis og gleði eftir þvi
sem við framast getnm.
Þetta er höfuðatriðið í kenn-
ingu frelsarans, hoðorðið mikla:
Elska skaltu Drottin Guð þinn
af ölhi hjarta, allri sálu, öHum
huga og náunga þinn ekis eg
sjálfan þig.
Þetta er höfiuðkjarninn — aö
við eigum að eiska Guö og
menn og breyta svo hver við
annan eins og við vitjum að aðr
ir breyti við okkur. Við eigum að
skilja það að það eru til aðrar
lífeverur heldur en vJð sjálf,
sem lfka þrá ljós og Hf og fögn-
uð. Og ef þær skortir þetta og
lenda af einhverjum ástæðum
skuggamegin í iífinu, þá eig-
mn vlö að fara til þeirra og
reyna eftir megni að veita inn
í sáTir þeirra einhverju af sumr
inu og söfskininu, sem við sjátf
eigum. — Ef okkur tekst þetta
verðum við lík honum, sem
freTsarhm segir að sé faðir vor
og aidrei fari í manngreinar-
áiit en Iáti sól sína skína jafnt
á vonda og góða, rigna jafnt
yfir réttláta og rangláta, þann
ig eigum við að vera góðgjörn
og hjálpsöni viö aðra —hver
sem í hiut á.
Samverjinn var ekki að hugsa
um hver særði maðurinn var.
Honum var það nóg, að hann
var sár og hjálparþurfi og ákvað
því að gera allt, sem hann gat
til að hjálpa honum. Þannig á
kærleikur okkar að vera. Guð
er faðir allra og hann ætlast til
þess, að úr því að við erum
bömin hans, þá sé það ekki
nema sjálfsagt að viö elskum
hvert annað og lifum hvert fyr-
ir annað svo aö lífið verði sem
sælast og fullkomnast og eins
auðugt' af gleði og unnt er. Ef
við gleymum þessu og lifum
gagnstætt kærleikanum, hversu
snautt verður þá ekki lífiö. —
Hugsum okkur, að við værum
komin út á eyðiey, ein og yfir-
gefin, hversu aumleg væri ekki
sú tilvera, hver dagur fullur
þjáningar og sársauka. En við
þurfum e.t.v. ekki að hugsa
þannig. Kannski höfum viö
reynt það sjálf að vera eins og
yfirgefin og einmana mitt í
stóru mannhafi án samúðar og
skilnings, sem maður var að
leita að og vonast eftir.
An kærleiks sólin sjálf er köld
og sérhver blómgrund föl
og himinn líkt og líkhústjöld
og lifið eintóm kvöl. —
segir skáldið.
Já, hver.su satt er ekki þetta.
Ef við gleýmum kærleikanum,
sem innihaldi lífsins, ef við
gleymum því að við eigum að
lifa hvert fyrir annað og elska
hvert annað og förum í þess
stað að ásælast hvers annars eig
ur og keppa eftir sem mestum
veraldlegum gæðum, völdum og
vegtyllum — þá fer vanalega
svo fyrr eða síðar, bæði fyrir
þjóðum og einstaklingum að líf-
ið snýst upp í hatur, kvöl og
synd og hverjir ásækja og of-
sækja aðra f blúöugri baráttu.
Kf við aftur á móti tökum upp
hina regluna, sem frelsarinn
hvetur okkur til, og tileinkum
okkur hans skiining á lífinu, þá
fer okkur að skiljast það, að
hvar, sem við sjáum eitthvert
böl, einhvern sársauka, þá erum
við þangað kölluð með balsam
kærleikans og samúöarinnar til
að mýkja og græða sárin. Höf-
um þetta hugfast. Látum hina
fögru dæmisögu frelsarans um
miskunnsama Samverjann
minna okkur á þetta í dag. Mun
um, að alla þyrstir eftir kær-
leika og að hvar, sem við sjáum
einhvern sjúkan, særðan eða nið
urbeygöan af sorg eða vonbrigö
um Hfsins, þar erum við kölluð
til að veita hjálp og líkn eftir
þvi sem við getum. Munum eftir
þvf, að eitt kærleikstillit, eitt
bros, eitt orð, eitt vingjamlegt
viöbragð á réttan hútt á réttúm
tíma getur jafnvel gert meira
en stórar fjárhæðir eða önnur
ríkmannleg hjálp.
Mér dettur í hug frásaga af
enska skáldinu Oskar Wilde. —
Hann rataði í miklar raunir,
var dæmdur í langa fangelsis-
mestur
vist. Allir snerú'á^ið honum
baki, vildu ekki frftwb- kannast
við hann eða viðurkenna að þeir
hefðu nokkurn tíma þekkt hann.
Aðeins einn vinur hans gleymdi
honum ekki, en kom til
hans og sýndi honum sömu að-
dáunina og viðurkenninguna og
áður. Og á hvern hátt?
Wilde segir, að hann hafi gert
það með því ætíð að heilsa hon
um með virðingu, er hann sam-
kvæmt reglum fangelsisins varð
aö standa hálfa klukkustund til
sýnis öllum almenningi úti fyr-
ir dyrum fangelsisins. Allir aðr-
ir en þessi eini vinur hans þótt-
ust annað hvort ekki sjá hann
eða létu í Ijós einhverja upp-
gerðar-meðaumkun með hon-
um. Oft segist Wilde hafa grát-
ið í fangelsinu. En í hvert sinn
sem hann hugsaöi um þessa hlut
tekningu og samúðarvott, sem
aðeins var fólgin í því að hann
lyfti hattinum með vingjarnlegu
brosi þegar hann ekkert annaö
gat gert til að auðsýna samúð
sína, þá segir Wilde. að tárin
hafði þerrazt og aö sér hafi
veitzt guðlegur kraftur til að
bera byröina og láta ekki bug-
ast.
Þannig er kraftur kærleikans.
Hann er í því fólginn aö senda
geisla samúðarinnar inn í myrk
ur einmanaleikans, orð kærleik-
ans inn í þögnina, eitt mjúkt
handtak, sem talar máli einlægn
innar og gúðviljans.
I kringum okkur er lífið fullt
af þörf fvrir slíkt í mörgum
myndum. Og hvar sem þú mætir
þeirri þörf í lífi meðbræðra
þinna eða svstra og það getur
veriö á þínu eigin heimili, þar
mætir þér krafan og kallið frá
honum, sem sagði: Hungraður
var ég óg þér gáfuð mér að eta,
þyrstur var ég og þér gáfuð mér
að drekka. nakinn var ég og þér
klædduö mig, Ég var í myrkva-
stofu og fangelsi og þér komuð
til mín — Allt, sem þér gerið
mfnum minnstu bræörum það
gerið þér’mér. — — —
Munum eftir þessum fögru
orðuni hins bezta Samverja. —
Verum viss um, aö launin bregð
ast ekki. Innri friður, gleði,
-fögnuður, sem fylgir hverju
göðu verki, sem unnið er í þjón
ustu kærleikans. Guð hjálpi okk
ur öllum til að verða þeirra aö-
njótandi. Guð hjálpi okkur öll-
um til að verða þjónar kærleik-
ans í öllu okkar lífi.
Grindavíkurkirkja.
Kirkjur á Suðurnesjum
7 700 ár stóð kirkja Grindvíkinga
á prestssetrinu — Stað í
Staðarhverfi. — Eftir aldamótin
síðustu var kirkjan flutt aö Járn-
gerðarstöðum, þar sem byggðin er
enn í örum vexti. — Staðarkirkja
átti heimaland allt, 4 hundr. í
fríðu og 7 hundr. í skipum. Auk
þess jarðir tvær með kúgildum
fyrir austan Fjall, Stóru-Borg í
Grímsnesi og IIvoI í Ölvesi. Voru
þær meðal jarða þcirra er konung
ur, Friörik II. lagði fátækum
brauðum í Skálholtsstifti til tekju
bóta.
Fram á síðustu öld var torfkirkja
á Stað. Þegar Vídalín vísiteraði
1703. er kirkjunni svo lýst. að
hún sé öll undir súð, kór þilj-
aður í hólf og gólf, grátur fyrir
altari, á gafli 3 glergluggar. Kór-
inn er vel stæðilegur, er fram-
kirkjan mjög tilgengin, sérstak-
lega að yfirrjáfri. Þá á kirkjan
nokkuð af timbri, sem Rasmus
Nilsen Grindavíkurkaupmaður
hafði gefið henni. Af gripum
kirkjunnar má nefna kórbjöllu,
tvær kirkjuklukkur rifnar, og auk
þess eina, væna og hljóðgóða.
gjöf frá Andrési Kubb, kaup-
manni á Básendum.
Rúmri öld síöar 1822 er Staöar-
kirkju lýst við prófastsvísitazíu sr.
Árna i Görðum. Hún er alþOjuð.
í kór eru þilin af rósintré, altarið
úr sama viði, en syllur allar úr
maghoni. Má af þessu ráða, að þá
nýlega muni eitthvert happa-
strand hafa borið upp á rekafjör-
ur Staðarkirkju. Ekki hefur það
samt getað bætt úr glerleysi
þessa guöshúss, því að „uppi yfir
altari vantar glugga, sem alla-
reiðu árið 1800 er úr fallinn af
veðri“
Dyr höföu verið á kirkju þess-
ari á kórgafli (fyrir prest), „en nú
affelldar, þó er hurðin þar fyrir
að innan, en hlaðiö fyrir að .ut-
an“.
Til orða kom við vísitazíu 1829,
að nauðsynlegt mundi vera til að
gera kirkjuna varanlega, að hún
gæti gjörzt algjörlega af timbri
þar eð rista og stunga er hér
vegna sands nær þvf óbrúkanleg
svo að hartnær á hverju ári þarf
þar að endurbæta. En þetta getur
ei látið sig gera nema sóknar
menn vildu og gætu f stað þess
að annast torfverkið, lagt henni
til nokkuð að jafnviröi til veggja
13. síða.
Upp er jbd runnin ...
Ágústa Jónsdóttir frá Þykkvabæjarklaustri hefur kennt
mér eftirfarandi bænarvers og sagt þannig frá atvikum til
þess aö hún lærði það.
Amma hennar, Rannveig Bjarnadóttir, ekkja Siguröar Nik-
ullássonar á Klaustri, kenndi henni margar bænir, vers og
sálma. Þegar Ágústa var 15 ára fór hún í ársvist vestur í
Hjörleifshöfða til hjónanna Áslaugar Skæringsdóttur og síð-
ari manns hennar Hallgríms Bjarnasonar. Nokkru áöur en
hún fór, sagði arama: „Gústa mín, ég á eftir að kenna þ^r1
eitt bænarvers áður en þú ferð. Seztu hérna hjá mér og
hlustaðu vel meöan ég fer með það.“ Síöan hafði amma yfir
versið en lotning og trúarvissa 1 jómaöi út úr hverri hendingu.
Aðfangadagur dauða míns,
Drottinn, |>á kemur að,
hyl mig í undum hjarta þíns
hef ég þár góöan stað.
Og svo glaöværðar eilíf jól
að ég haldi með þér
upp er þá runnin sælu sól,
sem ég n'i þrái hér.
í þeirri von um eymdadal
öruggur fram ég ganga skal.
Gefðu mér, Jesú, góða stund,
geföu nér þig að sjá,
gefðu mcr himneskan gléöifund
Guðs dýrðar landi á.